Metissage

Αλληλεπιδράσεις - ανταλλαγές - διασταυρώσεις. Σημειωματάριο μύθων που συσκοτίζουν και υποδουλώνουν και μύθων που διαφωτίζουν και απελευθερώνουν. Tα κείμενα - σε εξέλιξη. Από το metissage συνδέεστε με τα άλλα τρία ιστολόγια. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ. ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΚΙ ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ. ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΝΕΚΡΟΣ.

Σάββατο, Ιουλίου 04, 2009

Αποχαιρετώντας την PIna Bausch

Αποσπάσματα από το Pina Bausch mon amour (πηγή: you tube)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Letters of Dulness from the Dunciad

Επιστολές της Ανίας (Dulness) από το Βασίλειο των Ηλιθίων (Dunciad). ΄Οποιος/α θέλει ας της απαντήσει.

05/03/09 -ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ: Η περατότητα που έγινε αδυνατότητα.
Η επιστολή της Ανίας, Dulness, και οι απαντήσεις της Κόμησας Justime de Chateau de Cacobelange, της Μαρκησίας Polyxene de Cretineil, και της Cecile Volange.
ANAΡΤΗΘΗΚΕ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΣΧΟΛΙΟ του Υποκόμη Hercule de Badiouage στη Μαρκησία Polyxene de Cretineil.

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΤΑΣΟΥΛΑ ΒΕΡΒΕΝΙΩΤΗ

Υπάρχει μια γυναίκα ιστορικός που τα θέματά της -η γραφή της - η προσέγγισή της πραγματώνουν για μένα την ποιητική της ιστορίας. Η Τασούλα είναι η Ποιητική της Ιστορίας (την μεταφράζουν μέχρι την άλλη όχθη του Ατλαντικού). Διαβάστε ένα δείγμα γραφής της (με ένα κλικ στο υπογραμμισμένο όνομά της).
Βαγγέλης Ι.
υγ. της χρωστώ για το έργο (και όχι μόνον) που δημοσίευσε με τίτλο "Διπλό Βιβλίο. Η αφήγηση της Σταματίας Μπαρμπάτση / Η ιστορική ανάγνωση", Εκδόσεις Βιβλιόραμα 2003 [Κρατικό βραβείο].(που τόσο με ενέπνευσε στη Βιογραφία του Χρόνου).

ποιήματα από την αφρική

Abdel-ilah Salhi [Μorocco, 1968 - ]
1. Solitude
Seven hundred thousand women live single in Paris
Their age between thirty and forty
Unmarried, divorced, or
Mothers
The voice of the announcer was so neutral
Chewing this plain number from among the many details of modern life
Closing the news with it
Seven hundred thousand single women
O man!
And for four hours you have been tormenting yourself before a computer
In search of good sentences that express hard life without a woman

2. Thanks Gilles Deleuze
They were quoting you
Murmuring your name like a prophet coming from afar
From whose mouth a unique music issues
My own French was not good enough even to purchase bread decently
But the ring of your name
In the sidewise discussions had a special magic
Which for long put my extreme ignorance to shame
Migration is a sacred right, you said once
Nobody said that before you, and no one dared say it after
In this country which we married for love
I, Mohamed, Abdelkader, and Fatima
And other Arabs whose dusty names this poem is too narrow to contain.
Until now I haven’t met anyone who could explain the mysteries of your obscure expression
Laws say the opposite from one government to the other
And the caretaker is French of Portuguese origin
Yet he looks down on philosophers
I was in the subway stealing glances at a newspaper someone was reading
When I saw your name printed in bold, and the headline your death
It seems you threw yourself from the window
But why all those who love you to blindness
Love life more than anything else
I felt ashamed of my ignorance once again
And hated myself in plain Arabic
Despite the grumblings of the coloured owner of the newspaper
Migration is a sacred right
An expression which is enough it was once said
For me every morning to pursue my own sacred right
Seeking your protection O Gilles Deleuze

Μετάφραση από τα αραβικά της Β.Αφρικής -Μαρόκου: Translation: 2004, Norddine Zouitni

Chris Mlalazi [Zimbabwe, 1970 - ]

They Are Coming

Gogo watches timorous
through a rent in her curtain
as the kids boil down the street.

Minutes ago
a terrified woman ran past
bleeding, dress torn,
yelling
THEY ARE COMING!

In an instant the streets were empty
of even the wind
only the yelling
cadres of national sovereignty
wielding dread in upraised little fists
like that man they admire
on the front of their T-shirts

Gogo fears for her only son
she told him not to go –
but leavinghe told her “the country will never be a colony again”

He is leading the toyi toyi towards her home
sweating faces set
feet pumping
stones and sticks raised
teeth bared
with intention.

O άγγελος της ιστορίας

"Υπάρχει ένας πίνακας του Κλέε που ονομάζεται Angelus Novus [Νέος ΄Αγγελος]. Απεικονίζει έναν άγγελο που μοιάζει έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι στο οποίο έχει προσηλωμένο το βλέμμα. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα, έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό, τα φτερά του είναι απλωμένα.΄Ετσι πρέπει να μοιάζει ο άγγελος της ιστορίας. ΄Εχει το πρόσωπο στραμμένο προς το παρελθόν. ΄Ο,τι σε μας εμφανίζεται ως μια αλυσίδα συμβάντων αυτός το βλέπει ως μια μοναδική καταστροφή που σωρεύει ακατάπαυστα ερείπια επί ερειπίων και του τα ρίχνει στα πόδια. Ο άγγελος θα ήθελε να σταθεί, ν' αναστήσει τους νεκρούς και να επανενώσει τα συντρίμμια. Αλλά μια καταιγίδα που φυσά από τον Παράδεισο έχει παγιδευτεί στα φτερά του και είναι τόσο ισχυρή που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τα κλείσει. Η καταιγίδα τον σπρώχνει ασυγκρτάτητα στο μέλλον, στο οποίο έχει στραμμένα τα νώτα, ενώ μπροστά του ο σωρός των ερειπίων μεγαλώνει ως τον ουρανό. Αυτή η καταιγίδα είναι ό,τι ονομάζουμε "πρόοδο"." (Walter Benjamin, Ueber Begriff der Geschichte GSI, σ. 697 κ.ε. [Μετάφραση Φαράκλα/Μπαλτά]).

Αλλά και σε ένα άλλο απόσπασμα -σημείωμά του ο Βάλτερ σημειώνει: η προφανέστατη αντίθεση στον "κόσμο" δεν είναι "ο χρόνος" αλλά "ο κόσμος που έρχεται".

Ποτέ, ποτέ, ποτέ ξανά αυτή η όμορφη γη δεν θα ζήσει την καταπίεση - Ν, Μαντέλα

Inaugural Speech, Pretoria [Mandela]- 5/10/94
STATEMENT OF THE PRESIDENT OF THE AFRICAN NATIONAL CONGRESS,NELSON MANDELA, AT HIS INAUGURATION AS PRESIDENT OF THE DEMOCRATIC REPUBLIC OF SOUTH AFRICA, UNION BUILDINGS, PRETORIA, MAY 10 1994

Your Majesties, Your Highnesses, Distinguished Guests, Comrades and Friends:
Today, all of us do, by our presence here, and by our celebrations in other parts of our country and the world,confer glory and hope to newborn liberty.
Out of the experience of an extraordinary human disaster that lasted too long, must be born a society of which all humanity will be proud.
Our daily deeds as ordinary South Africans must produce an actual South African reality that will reinforce humanity's belief in justice, strengthen its confidence in the nobility of the human soul and sustain all our hopes for a glorious life for all.
All this we owe both to ourselves and to the peoples of the world who are so well represented here today.
To my compatriots, I have no hesitation in saying that each one of us is as intimately attached to the soil of this beautiful country as are the famous jacaranda trees of Pretoria and the mimosa trees of the bushveld.
Each time one of us touches the soil of this land, we feel a sense of personal renewal. The national mood changes as the seasons change.
We are moved by a sense of joy and exhilaration when the grass turns green and the flowers bloom.
That spiritual and physical oneness we all share with this common homeland explains the depth of the pain we all carried in our hearts as we saw our country tear itself apart in a terrible conflict, and as we saw it spurned, outlawed and isolated by the peoples of the world, precisely because it has become the universal base of the pernicious ideology and practice of racism and racial oppression.
We, the people of South Africa, feel fulfilled that humanity has taken us back into its bosom, that we, who were outlaws not so long ago, have today been given the rare privilege to be host to the nations of the world on our own soil.
We thank all our distinguished international guests for having come to take possession with the people of our country of what is, after all, a common victory for justice, for peace, for human dignity.
We trust that you will continue to stand by us as we tackle the challenges of building peace, prosperity, non-sexism,non-racialism and democracy.
We deeply appreciate the role that the masses of our people and their political mass democratic, religious, women, youth,business, traditional and other leaders have played to bring about this conclusion. Not least among them is my Second Deputy President, the Honourable F.W. de Klerk.
We would also like to pay tribute to our security forces, in all their ranks, for the distinguished role they have played in securing our first democratic elections and the transition to democracy, from blood-thirsty forces which still refuse to see the light.
The time for the healing of the wounds has come.
The moment to bridge the chasms that divide us has come.
The time to build is upon us.
We have, at last, achieved our political emancipation. We pledge ourselves to liberate all our people from the continuing bondage of poverty, deprivation, suffering, gender and other discrimination.
We succeeded to take our last steps to freedom in conditions of relative peace. We commit ourselves to the construction of a complete, just and lasting peace.
We have triumphed in the effort to implant hope in the breasts of the millions of our people. We enter into a covenant that we shall build the society in which all South Africans, both black and white, will be able to walk tall, without any fear in their hearts, assured of their inalienable right to human dignity - a rainbow nation at peace with itself and the world.
As a token of its commitment to the renewal of our country,the new Interim Government of National Unity will, as a matter of urgency, address the issue of amnesty for various categories of our people who are currently serving terms of imprisonment.
We dedicate this day to all the heroes and heroines in this country and the rest of the world who sacrificed in many ways and surrendered their lives so that we could be free.
Their dreams have become reality. Freedom is their reward.
We are both humbled and elevated by the honour and privilege that you, the people of South Africa, have bestowed on us, as the first President of a united, democratic, non-racial and non-sexist South Africa, to lead our country out of the valley of darkness.
We understand it still that there is no easy road to freedom.
We know it well that none of us acting alone can achieve success.
We must therefore act together as a united people, for national reconciliation, for nation building, for the birth of a new world.
Let there be justice for all.
Let there be peace for all.
Let there be work, bread, water and salt for all.
Let each know that for each the body, the mind and the soul have been freed to fulfill themselves.
Never, never and never again shall it be that this beautiful land will again experience the oppression of one by another and suffer the indignity of being the skunk of the world.
Let freedom reign.
The sun shall never set on so glorious a human achievement!
God bless Africa!
Thank you.

εκφράζομαι - διαβάζω - γράφω

εκφράζομαι σημαίνει αλλάζω τη φράση μου
διαβάζω σημαίνει παρεμβαίνω στο νόημα του κειμένου
και στο νόημα του εαυτού μου ως αναγνώστη
γράφω σημαίνει ξαναγράφω
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ
εκφράζομαι σημαίνει ανακοινώνω (τότε γιατί να γίνεται διάλογος για να συνεχίσει ο ένας να ανακοινώνει στον άλλο;)
διαβάζω σημαίνει αναπαράγω αδιαφοροποίητα (είναι δυνατόν αυτός ο ψυχαναγκασμός;)
γράφω σημαίνει μια ειδική "ανωτερότητα" που αποστρέφεται τη δοκιμή (τουτέστιν το φαντασιακό περί νόμων που δεν αλλάζουν. Ωστόσο οι γραπτοί νόμοι στη δημοκρατία μπορούν και να ανασχεδιάζονται και να ξαναγράφονται και να αλλάζουν: το αντίθετον, δηλαδή, του Κρέοντα στην Αντιγόνη που διδάσκονταν στο θέατρο οι πρώτοι πολίτες της δημοκρατίας στην πόλη των Αθηνών)
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΑΥΤΟΤΗΤΑ

Ζώντας ανάμεσα στους νεκρούς

Zώντας ανάμεσα στους νεκρούς (όπως επιγράφεται σε ελεύθερη απόδοση και το θεατρικό έργο του ΄Ιψεν).

Κάθε σχέση της υποκειμενικότητας με τον υλικό της φορέα, το σώμα της, επικαθορίζεται από δυνάμεις που ασκούνται στο υποκείμενο και την υλικότητά του. Κι ιδού, με την έκθεση "Bodies" (παραπέμπω στην έξοχη πλαισίωση-ανάρτηση της Χατζημανωλάκη και των Danger Few) εκείνο που εκτίθεται είναι ακριβώς η εμπράγματη κυριαρχία στην υποκειμενικότητα, στην υλικότητα της υποκειμενικότητας. Αυτό επιβεβαιώνει και η συγκεκριμένη έκθεση.
Το ζήτημα είναι πως μέσω αυτής της έκθεσης "φυσικοποιείται" - φαντάζει [imagio], δηλαδή, ως "φυσικό" και "αντικειμενικό" – η ιδεολογική θέση σύμφωνα με την οποία: οι δυνάμεις - εν προκειμένω η ταρίχευση του συμβάντος του θανάτου (!)- μας ασκούνται μόνον εξωτερικά ενώ τα υποκείμενα δεν μπορούν "να αμυνθούν" ως προς αυτές.
Αποσιωπάται ότι η υποκειμενικοποίηση [subjectification/subjection] δεν συντελείται από την άσκηση δυνάμεων που δρουν μόνον εξωτερικά αλλά και από τις διεργασίες δυνάμεων εσωτερικών.Mε άλλα λόγια, η υποκειμενικοποίηση των ατόμων δεν είναι μόνον διαδικασία υποταγής αλλά επιτελείται στο ταυτόχρονο υποταγής και κυριαρχίας.
Κατά συνέπεια τα νεκρά σώματα είναι τα σώματα που επειδή δεν μπορούν να υποκειμενικοποιηθούν, δηλαδή να κυριαρχήσουν εκτός από το να υποταχθούν, στερούνται κάθε ταυτότητας.
΄Ετσι κάθε επισκέπτης της έκθεσης θα εμπεδώσει ότι η συγκρότηση της ταυτότητάς του δεν είναι μια ανοιχτή και συνεχής διεργασία που οφείλεται στο ταυτόχρονο της υποταγής και της κυριαρχίας αλλά είναι και υπάρχει επειδή μόνον υποτάσσεται στα συμβάντα των παθών (λ.χ. οι πνεύμονες των καπνιστών). Κατά συνέπεια - και για τη συντομία του κειμενικού τύπου: σχόλιο - είμαστε όλες και όλοι νεκροί.
Μπορούν να μας εκθέτουν, να εκθέτουν κάθε ανθρώπινο πάθος και τις συνέπειές του, αφού ταυτότητα σημαίνει υποταγή και παθητικότητα. Η μόνη μας δυνατότητα είναι η δωρεά οργάνων που αν σημαίνει και παράδοση άνευ όρων τόσο το καλύτερο. Αλλά η δωρεά οργάνων δε σημαίνει μόνον αυτό. Σημαίνει και ότι υποτασσόμενοι στο βιολογικό τέλος κυριαρχούμε δια της δωρεάς στην ενεργητική δράση μας στη ζωή.
Αντιλαμβανόμαστε τώρα πως αυτή η ηγεμονεύουσα ιδεολογία επιζητεί κάθε έκθεση υπό το πρόσχημα του κοινού καλού και όχι υπό το κίνητρο της φαρμακείας. Αφού όλες και όλοι μπορούμε να εκτιθέμεθα ως νεκροί – δίχως δυνατότητα επενέργειας επί της ταυτότητάς μας – ως υποταγμένοι στην κυριαρχία των όποιων διατείνονται πως κατέχουν το φάρμακο, το οποίο και δεν είναι διατεθειμένοι να μοιράσουν, όπως και τη δύναμή τους.
Αλλά εντός μας ενδημούν αρρώστια και υγεία, υποταγή και κυριαρχία ως ανοιχτά ενδεχόμενα ζώντων και δρώντων υποκειμένων.
Βαγγέλης Ιντζίδης

αφόρητοι και αδιάφοροι αφορισμοί του Βαγγέλη Ιντζίδη

Tο να έχει κανείς αναγνώστες και κριτική επί του έργου του δεν είναι το ζητούμενο του συγγραφέα, αυτού του τερατώδους τίποτα...(τίποτα όπως ο δάσκαλος και ο ψυχαναλυτής)
Το ζητούμενο του συγγραφέα είναι ταυτόχρονα ο εγκλεισμός του αλλά και το άνοιγμά του:
- γράφει έγκλειστος στο δικό του ΄Αμχερστ (μπλογκ, υπολογιστή, δωμάτιο, χαρτιά και μολύβια, κούπα με καφέ, παγάκια με αλκοόλ ή ό,τι...). Εκεί μέσα ματώνει, πεθαίνει, υπάρχει ή δεν υπάρχει σύμφωνα με το όποιο φαντασιακό για τη συγγραφή και κυρίως εκ του ασφαλούς. Ο εγκλεισμός του είναι μια άβυσσος δίχως να ρίχνεται στην άβυσσο για να προσγειωθεί επιτέλους! Είναι η ασφάλεια που έχει ο καθείς που εγκλείεται για να ζει στην κατάθλιψη προκειμένου να προστατευθεί από τη ζωή της πραγματικής κατάθλιψης. Εγκλείεται στην τρέλα - ίσως - αλλά ποτέ δεν ιδρυματοποιείται από την τρέλα. Ο συγγραφέας αγγίζει τους πάντες μέσα από τα χαρτιά του και εκ του ασφαλούς δεν διακινδυνεύει κανένα άγγιγμα καμιά πρόσκαιρη ή και μόνιμη σωματική (δυσ)ή/και(ευ)λειτουργία κατά την οποιαδήποτε σωματική επαφή (κατ΄αυτόν επαφή - εννοείται).
Ο συγγραφέας εξαναγκάζεται στην καλλιέργεια των κήπων του στο δικό του ΄Αμχερστ (κήπους gothic, ρομαντικούς κήπους, ελυτικούς υποθαλάσσιους, καβαφικούς κήπους δωματίου ή όποιους...). Συχνά μάλιστα είναι τόσο αυτάρεσκος που χαλαλίζει χρόνο χαμένο και ξανακερδισμένο για να χαρτογραφήσει με κάθε λεπτομέρεια κατόψεις, προσόψεις...επόψεις των κήπων του - λες και υπάρχουν - Προυστ- ή λες και υπήρξαν ως να υπάρχουν - Κάφκα - ή λες και είναι λαβύρινθοι που επιζητούν ύπαρξη από την ανυπαρξία τους - Σελίν).
Ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται πως κάποιο νόημα πρέπει να αποδώσει εκ νέου ο ίδιος στη ζωή μπροστά στην έκπληξη του πεπερασμένου με το οποίο η ζωή ζει και ξαναζεί και ουδόλως - ασφαλώς - εκπλήσσεται.
Ασφάλεια και κίνδυνος ενδημούν στον εγκλεισμό του συγγραφέα.
Και εκεί, ίσια - μέσα, μέσα- στον εγκλεισμό του συνδιαλέγεται, ανταγωνίζεται αλλά και αλληλεπιδρά και συμμαχεί με άλλους έγκλειστους...Στο μεταξύ οι κήποι αρχίζουν να αυτονομούνται από αυτόν...Δεν είναι ο άρχων των κήπων του...Oι κήποι έχουν τη δική τους ζωή. Γιατί ο συγγραφέας αποζητά μέσα από άπειρες μορφές μια ουσία για την οποία κάθε καλούπι είναι η εγγύηση της ύπαρξής της αλλά και η εγγύηση της φθοράς της και της ανυπαρξίας της...
Σε αυτόν τον εγκλεισμό δύο είναι οι κινήσεις υποκειμενικοποίησης του ατόμου που γράφει.
Η πρώτη χειρονομία είναι όταν σηκώνει το τηλέφωνο και διαβάζει τα κείμενά του στους φίλους μέσα στην άγρια νύχτα (!) ή όταν τα δημοσιοποιεί στο διαδίκτυο ή όταν τα δένει και τα πάει στον εκδοτικό οίκο (άλλος κήπος εγκλεισμού κι αυτός).
Η δεύτερη είναι όταν πηγαίνει στους βιβλιόφιλους και στους λογοτεχνικούς κύκλους (επί το αθωότερον συντροφιές) για να τον δουν και να τους δει. Πρόκειται για διεργασίες απόκτησης μιας ειδικής, μιας θεσμικής ταυτότητας, εκείνης του συγγραφέα. Μια ταυτότητα της αντανάκλασης, μεταφορική όσο και η ανάγκη της δίψας του - άλλη από την άγνωστη, συχνά, επιθυμία του για νερό -. Το ζητούμενο να υπάρξει.
Με αυτές τις δύο χειρονομίες δεν επιζητεί ουδεμία έξοδο από τους κήπους του εγκλεισμού του. Αντιθέτως συντηρεί με ευφυή τρόπο τον εγκλεισμό του ενισχύοντας το επιχείρημα υπέρ του εγκλεισμού μέσω των εγκλεισμών και άλλων σε ανάλογους κήπους.
Κάθε έκδοση ή κριτική (γιατί και η έκδοση ως επιλογή είναι στοιχείο μιαs πραγματικότητας που θα περιγράψει κάθε κριτική) ή αναγνωστικό κοινό (γιατί κάθε τι που είναι κοινό είναι μια μορφή ομαδικής ανάγνωσης του εμπεδωμένου κυρίαρχου) συγκροτεί τη διττή χειρονομία εκείνου που γράφει...για να απεγκλωβιστεί από τη μια δίχως να διακινδυνεύσει τον απεγκλωβισμό του από την άλλη...
Κυρίως δίχως να διακινδυνεύσει ένα σώμα δίχως τα φτασίδια μιας ψυχής που επιστρώνει με απίστευτους μηχανισμούς το φόβο της ζωής με μίσος του θανάτου.

ΟΜΩΣ κάποιοι θα βγήκαν εκεί έξω και θα είδαν...
Κάποια σπαράγματα στίχων, συχνά μερικές σελίδες, ή και αναπάντεχες παύσεις, επιβραδύνσεις ή/και επιταχύνσεις αφηγηματικής πλοκής αλλά και πειραματισμοί είναι τα ίχνη των όσων είδε-βίωσε ο συγγραφέας βγαίνοντας (στιγμές ίσως και μέρες) βγαίνοντας έξω - έξω από τον εγκλεισμό του, αυτή την απεγνωσμένη του άμυνα στην εμπράγματη απόγνωσή του.

Αν ο έγκλειστος συγγραφέας εννοεί τη χειρονομία της αφής πάντα η απτική εντύπωση θα τον συνταράξει...όπως μας πλήττει η ζωή
Πώς αλλιώς η ιστορία;
...
Αλλά την εννοεί;

ΥΣΤΕΡOΓΡΑΦΟ
Ο συγγραφέας δεν υπάρχει αποζητά ύπαρξη από τους άλλους που θα τον διαβάσουν.
Το εξαίσιο είναι πως και ο αναγνώστης δεν υπάρχει...
/ναζεί- κανείς-ή-να-μη -ναζει/ !
Μόνον οι κήποι
Μόνον οι κήποι βλέπουν

Βαγγέλης Ιντζίδης (αφόρητα έγκλειστος σε τρία μπλογκ!)

Ελπίζοντας πως θα υπάρξει ως άνθρωπος αφού δεν υπάρχει ως συγγραφέας.

για την κηδεμονία της ανυπαρξίας

"[...]Είναι τόσο βολικό να είναι κανείς ανώριμος. [...]Για το ότι η μέγιστη πλειονότητα των ανθρώπων θεωρεί το βήμα προς την ωριμότητα όχι μόνον επίπονο αλλά και πολύ επικίνδυνο, έχουν ήδη φροντίσει γι΄αυτό εκείνοι οι "κηδεμόνες" που εξυπηρετικότατα έχουν αναλάβει τη γενική εποπτεία επάνω στους άλλους." Καντ, 1783.

Καντ, Τι είναι ο Διαφωτισμός (1783) μτφρ. Ν.Μ.Σκουτερόπουλος. Στο Μendelssohn M., I. Kant, κ.ά. 1989. Τι είναι Διαφωτισμός. Αθήνα: εκδ. Κριτική.

από τη Bιογραφία του Xρόνου

ANΑΣΤΑΣΗ

Χείλη της βροχής
Ξένος είμαι
Τη δίψα πλήττοντας
Σε πέτρα της αφής

Ποιο μυστήριο
Τώρα
συρίζει
απομεσήμερα άνοιξης
την ανάγκη
με ένα ψεύδισμα μόχθου
μη και τυχόν βαρύνει
από την παραζάλη των πουλιών
η ευτυχία
Αυτή η διαυγής σιωπή
Ολόκληρη από κήπο
Άπληστο στην αφθονία
Και στη στέρηση άπληστο
Αυτές οι στοές με σταγόνες ουρανού
Που ένα μερμήγκι αποθηκεύει

Τη δροσιά λέω που συγκρατούμε στη μνήμη
Και σε πνίγει ορφανή ομορφιά

Ξένος είμαι

Τρυπά στους νερόλακκους το φως
η αλήθεια
κι ως την αλήθεια
λάσπη -

Και ζητώ
ό,τι θηλάζει η ζωή στον κόρφο της,
τον έρωτα από φιλί κήπου
στην απόγνωση του κρεμασμένου
τα άρον και τα σταύρωσον
στην αγρυπνία

΄Οσα τόλμησε το θείο

ζητώ

το θνητό

ίχνος
ουρανού
στην άχνα ρυακιού
απόβροχο
στα απομεσήμερα
της άνοιξης

εσένα

που έπλασα

και τώρα αγνοώ
πώς
να σε συγκρατήσω
στο κενό
πριν την αντίδραση
πώς
να σε αγγίξω
στην ελευθερία

Ξένος είμαι
στον ίδιο κήπο

βασανισμένος ανακουφίστηκα
βασανιστής ανασαίνω

Έως ότου
απομείνω
σώμα
με την πιθανότητα
γύμνιας από εγκατάλειψη

Από ήττα σε ήττα – νίκησα
από νίκη σε νίκη – πολέμησα
σε τέλειους κύκλους ταξίδεψα
τυφλωμένος

εδώ

στο κέντρο
απομεσήμερο
σε απόνερα άνοιξης
μες στους ίσκιους
που άφησε στα χορτάρια ο ουρανός

Εδώ στον ίδιο κήπο
απόβροχος
και γεννημένος

Βαγγέλης Ιντζίδης
Η Βιογραφία του Χρόνου

Περί φαυλότητας

Σε περιόδους κρίσης, το διάχυτο αντί του συγκεκριμένου, το παραληρηματικό αντί του στοχαστικού, το ολοκληρωτικό αντί του δημοκρατικού τείνουν να κυριαρχήσουν.Αλλά αυτό το διάχυτο, το παραληρηματικό, το ολοκληρωτικό δημιουργεί το κράτος του τρόμου, αίτιο και αποτέλεσμα μαζί κάθε τρομοκρατίας. ΄Ενας φαύλος κύκλος δημιουργείται. Στο όνομα της ασφάλειας τα συνταγματικά δικαιώματα καταργούνται και το ιδανικό της δημοκρατίας στραγγαλίζεται στα χέρια των μνησίκακων κυνικών. Η βία οδηγεί στον τρόμο και ο τρόμος στη βία. Σε μια τέτοια κατάσταση ένας ανώνυμος, άλλοτε «κουκουλοφόρος», άλλοτε «εξωτερικός», άλλοτε «εσωτερικός» εχθρός, εμφανίζεται ώστε να δημιουργηθεί ένα κλίμα γενικής καχυποψίας, όπου ο καθένας τείνει να ενοχοποιεί τον οποιοδήποτε άλλο (γνωστά στην ιστορία από την εποχή του ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού στον εικοστό αιώνα). Eπιδιώκεται έτσι να αποδοθούν από διαφορετικά άτομα ή κοινωνικές ομάδες συγκεκριμένα «ενοχοποιητικά» χαρακτηριστικά σε ό,τι είναι για τα άτομα αυτά ή τις ομάδες αυτές διαφορετικό της δια-στροφής της επιθυμίας τους για δημιουργία σε βούληση για δύναμη και καταστροφή. Αυτή είναι η τακτική κάθε μνησίκακου ολοκληρωτικού τρομοκράτη. Αυτός είναι ο σκοπός κάθε τρομοκρατίας. Η γενίκευση της καχυποψίας και του φόβου. Με άλλα λόγια η επίθεση του ολοκληρωτισμού στη δημοκρατία. Και φυσικά με μια τέτοια διαδικασία – και υπό το κράτος της γενικής καχυποψίας – το πολιτικό σώμα μετασχηματίζεται φαντασιακά σε ένα εν δυνάμει εγκληματικό σώμα. Μέσα από αυτό το μετασχηματισμό τα εγκλήματα των όποιων μεν εναντίον των όποιων δε στρέφονται κατά της δημοκρατίας.

Metissage

Σάββατο, Ιουλίου 04, 2009

Αποχαιρετώντας την PIna Bausch

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΓΙΑ ΤΟ METISSAGE

substratum - ποιητικά ξόρκια

Eν αρχή: Καταφύγια Εξαφάνισης [Ι - IV]

Ετικέτες

γράφοντας για το κοινωνικό - άμυνες

Letters of Dulness from the Dunciad

identity - making history

Χαιρετισμούς από την Ελλάδα

H Βιογραφία του Χρόνου

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΤΑΣΟΥΛΑ ΒΕΡΒΕΝΙΩΤΗ

TO MOYΣΕΙΟ ΤΟΥ ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ

τραγουδώντας στην αφρική - Amadou & Mariam - Je pense a toi

αφήγηση ιστοριών από την αφρική

ΝEΛΣΩΝ .ΜΑΝΤΕΛΑ

γλώσσες της αφρικής- Unesco

ποιήματα από την αφρική

O άγγελος της ιστορίας

Ποτέ, ποτέ, ποτέ ξανά αυτή η όμορφη γη δεν θα ζήσει την καταπίεση - Ν, Μαντέλα

H TEXNH

(i) ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ - ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ (Δεσποινίς Μαργαρίτα)

(iii) Η ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ - WILSON - QUARTET - MUELLER - HYPPERT

(iv) H ANAΦΟΡΙΚΟΤΗΤΑ - Huppert on stage - Quartett - Anéantissement de la nièce

(v) OI ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

(vii) τα σώματα της ιστορίας - Διδώ και Αινείας [sasha waltz]

είμαστε ήδη αφηγημένοι από τους άλλους

(ii) ENA ΨΕΜΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ- ΖΑΝ ΚΟΚΤΩ Η ΨΕΥΤΡΑ (ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ)

Η λίστα ιστολογίων μου KAI άλλοι τόποι

Rosa Luxenburg

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ FOCUSING