Θέρος και Θάνατος

Στα τέλη του καλοκαιριού ο πατέρας, ασθένησε και στις 12 Οκτωβρίου έφυγε από κοντά μας.
Μόνη έγνοια και εμμονή δική μου να του προσφερθεί η αξιοπρέπεια στην περίθαλψη, η αξιοπρέπεια και στο τέλος. Εγώ ο γιος του, με απελπισμένη μανία, ανεβοκατέβηκα τα σκαλοπάτια των νοσοκομείων, συνεδρίαζα στα γραφεία των γιατρών, συνέλλεγα τις νύχτες τις δεύτερες και τις τρίτες και τις τέταρτες γνώμες. Με απελπισμένη μανία προσευχόμουν και με απελπισία κατάλαβα πως είναι δύσκολο να αγαπάς πέρα από ρόλους και ιδιότητες. Να αγαπάς τον άλλο δίχως το ρόλο του γιου, πέρα από την ιδιότητα που σου προσδίδει ένα σύστημα συγγένειας. Να αγαπάς σημαίνει να ακούσεις την επιθυμία του άλλου, να ακούσεις την επιθυμία του Θεού. ΄Ηταν σύντομο το διάστημα της ασθένειας και στο σύντομο αυτό διάστημα, ο πατέρας μου ήταν – όπως είναι πάντα ο κυρ- Αποστόλης είτε άνθρωπος είτε άγγελος - στωϊκός, ήρεμος, υπομονετικός, σιωπηλός με τη βουή μου και τη βουή της γυναίκας του στο προσκέφαλο, την έγνοια μας και τη φροντίδα μας, την έγνοια και τη φροντίδα των γιατρών του και των φίλων. Υπήρξαν μέρες πολύ χαρούμενες μέσα σε αυτή τη σύντομη περίοδο και μέρες δύσκολες που εκείνος τις έκανε ελαφρότερες με την αποστασιοποίησή του από τα ιατρικά πεπραγμένα.

Ο πατέρας μου από τις 28 του Αυγούστου μέχρι και τις 12 Οκτωβρίου μου έκανε το ανομολόγητο δώρο του πατέρα στο γιο. Το ανέλπιστο και τρομακτικό δώρο που δεν τολμά γιος να ονειρευτεί ότι θα λάβει από πατέρα.

Στην αρχή νόμισα πως  ήταν η αντιστροφή των ρόλων. Πίστεψα πως σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα ο γιος έγινε πατέρας και ο πατέρας γιος. Στην αρχή - κι ακόμα φορές τώρα – ένιωσα πως έχασα μέσα από τα χέρια μου ένα δικό μου παιδί. Ωστόσο βίωνα μια αλήθεια που δεν είχα καταλάβει το μέγεθός της. Ναι έχασα ένα παιδί αλλά αυτό σήμαινε πως έχασα το παιδί που ήμουν εγώ.

Κι από τις 28 Αυγούστου 2009 μέχρι και τις 12 Οκτωβρίου 2009 έζησα 48 ολόκληρα χρόνια. Ο πατέρας μου μέσα από τη φροντίδα που μου επέτρεψε να του προσφέρω με βοήθησε να μεγαλώσω. Τη στιγμή της ασθένειας διέπραξε μια πράξη απίστευτου σθένους, Με μεγάλωσε για δεύτερη φορά. Οριστικά πια και αμετάκλητα. Για δεύτερη φορά με βοήθησε να ενηλικιωθώ και να μην τρομάξω – ευτυχώς, ευτυχώς δε δείλιασα μήτε δευτερόλεπτο δε δείλιασα δίπλα του, δίπλα του συνεχώς. Για δεύτερη φορά με βοήθησε καλύπτοντας τα όποια κενά της πρώτης φοράς - από εκείνα που διαβάζουμε σε εγχειρίδια ψυχολογίας - και ατελείωτα διαιωνίζουμε λες και δε θέλουμε να ξεμυτίσουμε από την εφηβεία μας. Με βοήθησε να φτάσω από το φοβισμένο παιδί στον ενήλικα άντρα. Μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Αχ! μπαμπά είναι δύσκολο να δεχτώ πως έπρεπε να σκέφτομαι αν ήθελες να φύγεις εσύ και όχι αν εγώ άντεχα να φύγεις. Εγώ, ο τουρίστας σου, όπως σου άρεσε να λες με εκείνο το αδυσώπητα περιπαικτικό χιούμορ σου. Αυτό το δίσημο χιούμορ σου από όπου ξεπήδησε η ποίηση να με αρπάξει από τα μικράτα μου.

Ο πατέρας μου ανήκει (σε αυτόν τον παγχρονικό ενεστώτα των ορισμών θέλω να μιλώ για εκείνον) στη γενιά των Ελλήνων με την ιδιότυπη παιδική ηλικία της κατοχής (γεννήθηκε στα 1933). Είδε τον πατέρα του, Αχιλλέα, να φεύγει για το αλβανικό μέτωπο και περπάτησε χιλιόμετρα στην Αττική γη για να βρει τροφή στη μεγάλη πείνα του '41.

Ο πατέρας μου ανήκει στη γενιά που παρά τον εμφύλιο σπαραγμό επιμένει στο όραμά της για μια καλύτερη Ελλάδα Αυτή η γενιά που δεν αγανάκτησε ποτέ, που δεν βίωσε ποτέ το ανικανοποίητο. Θυμάμαι ακόμα τα γλέντια μας στη γειτονιά με τα λιγοστά μα τόσο πλούσια. Ο πατέρας μου μαζί με την κυρά Χριστίνα, τη μάνα μου, πορεύτηκαν μαζί για πενήντα χρόνια. Μαζί στον αγώνα τους για δημοκρατία, για καλύτερη ζωή. Αλλά πάντα με μια απίστευτη αίσθηση επάρκειας. ΄Ετσι που με έκαναν να πιστέψω από πολύ νωρίς εκείνη τη ρήση του Μαρξ: "το προλεταριάτο είναι η μη-τάξη που δεν την απασχολεί το συμφέρον της". Τον κυρ-Αποστόλη τον απασχολούν οι άνθρωποι. Για αυτό και οι άνθρωποι, η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι γιατροί του, οι γείτονές του τον αγάπησαν πολύ, τον αγαπούν ακόμα πιο πολύ τώρα. Επαρκής και αγωνιστής. Αυτό εκτιμώ απεριόριστα σε αυτή τη γενιά. Αυτό εκτιμώ στον πατέρα μου. Τη σιωπηλή επάρκειά του. Ακόμη και μπροστά στο τέλος που του διατάρασσε στιγμές την ήσυχη δύναμή του, αυτή που δεν τη σπαταλάς για να νικήσεις αλλά τη θρέφεις με ανάσες για να υπάρξεις ίσαμε το τέλος και στο τέλος. Αυτή είναι η κληρονομιά του πατέρα μου. Ζωντανή και επίμονη κληρονομιά. Επική και ανθρώπινη. Σε αγαπώ μπαμπά. Μπαμπά μου.


Στη φωτογραφία πάνω, τέταρτος από αριστερά παίκτης, ο έφηβος 19χρονος Αποστόλης Ιντζίδης, ιδρυτής της ερασιτεχνικής ομάδας ποδοσφαίρου "Αστέρας" Περιστερίου (1952).
Δε ξεχνούσε ποτέ πως εμείς είμαστε ΄Ιωνες, Μικρασιάτες, από την Προύσα και πάντα, εμείς οι Ιντζιδαίοι είμαστε με την Αθλητική ΄Ενωση Κωνσταντινουπόλεως ή - άντε χαριστικά - με τον Πανιώνιο (για να τα έχει καλά και με τη συμβία του).