META AΠO TH ΣΦΑΙΡΑ ΗΡΘΑΝ ΟΛΑ
KAI ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ ΟΛΑ
τη νιότη ας προστατέψει η ζωή από τους τυμβωρύχους
Vangelis Intzidis
South of Africa
The Returning Poems
In Memory of Hector Pieterson (1964 born - murdered 16 /06/1976)
In Memory of Alexis Gregoropoulos (1974 - murdered 6/12/2008)
Johannesburg
June – July 2007
Rewriting December 2008
I. Falling in Johannesburg
I am
Seetebogiso [1]
singing wooden notes
these days with unknown faces
A bird on Magic Guarri [2]
the pre-world
A sheet of gold on Towerghwarrie
for all possibilities
A Motlhakola in the inner eye
striking the naked horizon
We are
musiciennes du silence
waving l' éternel azur
the nameless beauties of truth
a danced circle around the dying eland of history
Oh! Heal
my past
is yours
We are
spellings of the unsayable
breathing in a waterhole
Oh! Heal
my past
is yours
these children with unknown faces
these days of June are wounded
blood and milk
Oh! Lure
the ferocious animal out
to the real world
The sense of sight and of touch
weathered images are falling
in Johannesburg
II.
Under the volcanic tuff
Goeiedag dames en here
Hoe gaan dit met u? [3]
Look
the toxic passage of hyena
white
and
black
into wool grass of winter
Ladies and Gens
Touch
Smell
Read these messages
Here
I exist
There
I am starving
Look at me
as inside your stare echoes the roaring lion
on the plateau
of Pilanesberg
Ladies and Gens
Any question?
Follow me
in the saving smell of the eland
forward this shade
together
with the fear of life
Ndza ku rhandza [4]
Yebo, sawubona [5]
I can hear
your lips -
the unsayable tongue
swayed her hips -
whips of the fire
on a blue-veined stone
Un corps a été mis au monde et maintenu
We can see and hear
the sun shining freedom beyond meaning
that rhythm of your eyes
in Mogwase
III. The Flying Archives
I think
The world
Creating dreams
Ka – an washed her clothes at Piet van Wyk’s [6]
Sometimes
I create
The dreams
Thinking of you
And you
Ka – an died of an unknown cause
I switch on the light
Among the humidity
In the empty corners of the house
Where
The ordinary privacy
Reshapes history
The widow of Toyowo
Killed by a lion when searching for her children
Toyowo died of starvation
There are some slips
In Athens
Melting tea with capsicum - peper
Immigrant slips
There are some slips
In South Western Townships
Melting kirving balls with spelter - zinc
Ageless slips
Eumorfia the grandmother of Vangelis
Tilled the earth
There are tourists
In these slips
The in and out groups
I remember
There was one day that I had to leave school
After one of the teachers told me
That the police came looking for me. [7]
Stories about hypnotic poisons
When a distant rain comes to us
Eumorphia saw her son
killed in the civil war of the
unknown hands
I switch on the light
Among the humidity
In the empty corners of the house
Where the memories are whispering
the frozen silence
And the poems walk
among nails and flowers
on every hill
of every hope
We know
How to punish
And how to revenge
We learned so much about death!
Ka – an washed her clothes
in earth of Eumorphia
where Toyowo gouges fruits and suns
in the olive tree
thinking of me
and you
IV. The Returning Poem
The rain bewitched!
Taken
by shades of breaths and whispers and winds
Mayibuye [8]
Sepedi
Sesotho
Setswana
siSwati
Tshivenda
Xitsonga
Afrikaans
English
isiNdebele
isiXhosa
isiZulu [9]
as I am
IIKabbo [10]
asleep into the dreams of a child
as I see
le hlabile letšatši ka June 16 [11]
as I hear
the heaven’s thing
walks
on the tabla
a song sung by Moon
a song that was once a childish shoe
Le hlabile letšatši ka June 16
I do not cry with tears
I cry with sounds
Sepedi
Sesotho
Setswana
siSwati
Tshivenda
Xitsonga
Afrikaans
English
isiNdebele
isiXhosa
isiZulu
turn back for me
stones of prey
are dying as a metaphor
landscapes of holes
healings of herbs
the dawned days
Mayibuye
Africa
And the taken poem
is returning
a vessel into wrinkles
of our hands
ΝΟΤΕS/ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] June/Ιούνιος
[2] Magic Guarri (English) Towerghwarrie (Afrikaans) Motlhakola (Setswana)
[3] Good day ladies and gentlemen
How are you?
[4] I love you/Σε αγαπώ
[5] Yes, I see you/Ναι, σε βλέπω
[6] The Archive of Wilhelm Bleek and Lucy LLoyd
[7] TRUTH AND RECONCILIATION COMMISSION - YOUTH HEARINGS SUBMISSIONS - QUESTIONS AND ANSWERS - DATE: 22 MAY 1997 NAME: SANDRA ADONIS - CASE: CT/01110 - ATHLONE - DAY 3
[8] Έλα πίσω. Κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ οι καταπιεσμένοι φώναζαν Αφρική γύρνα πίσω σε μας
[9] Oι επίσημες γλώσσες της Δημοκρατίας της Νοτίου Αφρικής (επίσημες και στο εκπαιδευτικό σύστημα).
[10] Aπό τις γενεαλογίες δούλων στη Νότια Αφρική των Μπόερς
[11] Όταν ξημέρωνε η 16η Ιουνίου: Η ημέρα που ξεσηκώθηκαν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Σοβέτο, (SoWeTo=South Western Townships) και δολοφονήθηκε ο μαθητής Ηector Pieterson (ανάμεσα σε άλλους νεκρούς). H διαδήλωση είχε σκοπό να αποτρέψει την κυβέρνηση του απαρτχάιντ να επιβάλλει μόνον τη γλώσσα των καταπιεστών Afrikaans ως επίσημη γλώσσα της εκπαίδευσης.
4 σχόλια:
Η Pieta της Mamakumbu στη φωτογραφια θυμίζει αρχαια τραγωδια. Το καθήκον απέναντι στο νεκρό.
Η Αντιγονη στον αδελφο της.
Ο Πριαμος το γιο του.
Ο νεκρός είναι ο Hector - Εκτωρ.
Οσο και να υπομειδιουν οι διανοουμενοι της αποικιοκρατιας οταν γράφουν για την εικονα του Ομηρου στην Αφρικη μιλώντας συγκαταβατικά για τον αγριο στο σπιτι του μετοικου.
Αυτός ειναι ο προφορικος πολιτισμός που εμεις σπουδάζουμε στην Ιλιάδα.
Αγαπητή Πόλυ
πάντα σημαντικές και εσωτερικές οι επισημάνσεις σου
σε ευχαριστώ
Τον νεκρό ΄Εκτορα κρατά στα χέρια του ένας συμμαθητής του δίπλα από το τρομαγμένο πρόσωπο της αδελφής του.
Αυτή η φωτογραφία έχει κάνει το γύρο του κόσμου καταγγέλλοντας το Απαρτχάιντ. Η μάνα του παιδιού που τον κρατά λέει πως δεν είναι ήρωας γιατί αν άφηνε έναν πληγωμένο κανείς δε θα του μίλαγε στη φυλή του.
Αυτό τον πολιτισμό εμείς τον έχουμε κατακτήσει;
Βαγγέλη σ’ ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις.
Η μικρή αδελφή του νεκρού λοιπόν…
Δεν ήξερα για τη φωτογραφία και για την ιστορία του μικρού Έκτορα… Η έκθεσή της όμως σε μεγάλο μέγεθος όμως στο δρόμο του Γιοχάνεσμπουργκ, θυμίζει τις γιγάντιες φωτογραφιες στο Ντέρυ της Βορείου Ιρλανδίας που και αυτές απεικονίζουν ως μνημεία τις μορφές των νεκρών Ιρλανδών της Ματωμένης Κυριακής της 30ης Ιανουαρίου του 1972. (http://en.wikipedia.org/wiki/Bogside_Artists )
Η περιοχή Μπογκσάιντ του Ντέρυ έχει μετατραπεί σε μια έκθεση ζωγραφικής στους τοίχους των σπιτιών από τους Bogside Artists.
Στέκομαι ιδιαίτερα στην εικόνα της Annete Mc Gavigan , της δεκατετράχρονης μαθήτριας http://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GRid=15115019 που σκοτώθηκε ενώ επέστρεφε από το μάθημα της κολύμβησης, από τους Βρετανούς στρατιώτες που πυροβολούσαν εναντίον του πλήθους.
Καταθέτω ένα κείμενο πρωτίστως για την αυθεντικότητά του
"Η κάμερα-σιδερικό
Του Τ.Καφετζή
Ελευθεροτυπία
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που ο άνθρωπος αισθάνεται γυμνός και φτωχός με την αδυναμία του λόγου του, με την άφατη στάση του μπροστά σε ‘κάτι’ που ξεπερνά την προικισμένη ικανότητά του να σκέφτεται, να μιλάει και να πράττει γι’ αυτό το κάτι.
Τι να πει κανείς, πώς να μπορέσει να ορίσει ποιο είναι σήμερα, τούτες τις ημέρες, το κάτι-που-έγινε και φαντάζει μαζί σαν-κάτι-που-δεν έγινε, τόσο αφάνταστο, αδιανόητο, ασύλληπτο που ήταν. Και πώς να μιλήσει για εκείνο που έγινε/δεν έγινε, όταν αυτό το αφάνταστό του, το αδιανόητό του διαλύει σε κλάσματα δευτερολέπτου έννοιες, λέξεις, κατηγορίες του νου και σχήματα γνωστικά της ψυχής;
Πώς να μιλήσεις, πώς να δεις πριν μιλήσεις, τι να πεις μετά που θα μιλήσεις; Να μιλήσεις, ίσως, με παρενθέσεις, με αποσιωπητικά, με παρεκβάσεις, με μεταφορά; Θα ήταν μια κάποια λύση, απέναντι στο κάτι τούτων των ημερών: τη μεγάλη παρένθεση στη ζωή σου που άνοιξε (απλώς, άνοιξε) ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, και που δεν κλείνει με κανέναν τρόπο.
Να βρεις μια παρένθεση, λοιπόν, μια παρένθεση: Που επίσης να μην κλείνει, που να έχει και τη δύναμη της ανοιχτής πληγής, που να χωράει και όλο αυτό το διάχυτο και ασύνταχτο κύμα που αντάριασε ‘για τον Αλέξη’ σε πολλά μέρη, που να μπορεί και να ανοίγει για να μπουν μέσα της όλα τα βουβά παιδιά του κόσμου, μαζί με την άφατη βία τους και του άδηλους λόγους της ζωής τους που την βλέπουν να τα καταβροχθίζει σαν άλλος Behemoth.
Ιδού λοιπόν η παρένθεση. Αρχές δεκαετίας 1920, μετεπαναστατική ‘Ρωσία’, ο κατά κόσμον Ντενίζ Κάουφμαν μπαίνει στην ‘ρώσικη πρωτοπορία’ με ψευδώνυμο Τζίγκα Βερτώφ, δηλαδή ‘σβούρα που στριφογυρίζει’ – όπως στριφογυρίζεις κι εσύ άναρθρος τούτες τις ημέρες μαζί με πολλούς άλλους, σε πολλές πόλεις, σε πολλές χώρες, μετά το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη. Ο Βερτώφ πρότεινε ένα ‘σινεμά- αλήθεια’, μία ‘κάμερα-μάτι’, που ‘να συλλάβει τη ζωή εξ’ απροόπτου’ – αφτιασίδωτη, ασκηνοθέτητη, γυμνή, πολλαπλή και μαζί κομματιασμένη –, που να κάνει το αόρατο ορατό, το κρυφό φανερό, το ανενεργές ενεργό.
Τέτοια κάμερα ακριβώς ήταν το σιδερικό που ‘κατέλαβε εξ απροόπτου τη ζωή’ του 16χρονου εκείνο το Σάββατο βράδυ. Τέτοια κάμερα ακριβώς ήταν αυτό το σιδερικό, δείχνοντας μέχρις εσχάτων μια ζωή γυμνή, κομματιασμένη, ερεβώδη.
Μια κάμερα που δείχνει μια τέτοια ζωή με τη μόνη μορφή που μπορεί να υπάρχει: ως θάνατος. Μια κάμερα που έκανε το αόρατο ορατό, που φανέρωσε το κρυφό, που ενεργοποίησε την ανενεργό μέχρι ‘εκείνη-τη- στιγμή’ οργή σε τυφλό ξεσήκωμα. Όπως ‘τυφλή’, αφτιασίδωτη, ήταν η ίδια η κάμερα του Βερτώφ για την αφτιασίδωτη ζωή, και η κάμερα-σιδερικό που τράβηξε μακρύ πλάνο μιας ζωής-αφτιασίδωτου θανάτου στη Τζαβέλα.
Όλα τα άλλα, απλώς ακολούθησαν και ακολουθούν. Γιατί ήταν η κάμερα-σιδερικό που συμπύκνωσε αστραπιαία την τυφλή ζωή των 16ρηδων σε μια κοινωνία ανηλεούς αγριότητας, σε μια ‘πολιτεία’ που με τη σημερινή κυβέρνησή της είναι η ίδια ένας ‘μπαχαλάκης’ – αλλά σοβαρότατα και εξαιρετικότατα επικίνδυνος για τη ζωή όλων –, σε έναν κόσμο όπου στέκονται αντικριστά μαύρες βαλίτσες με εκατομμύρια ευρώ, μαύρες ζωές με ευρώ πείνας και δυστυχίας, μαύρες στολές καταστολής και κατάστασης πολιορκίας, γκρίζα όνειρα σε ατέλειωτες νύχτες.
Η εξέγερση έχει άδηλο μέλλον. Γιατί έχει λόγους η βία της, αλλά η ίδια έχει λόγο άφατο. Πώς αλλιώς; Χρόνια τώρα, το μόνο που σε μαθαίνουν είναι να ‘κατανοείς’ και να εσωτερικεύεις τους λόγους της εντοπισμένης και μαζί διάχυτης βίας του ‘συστήματος’, να έχεις μόνον αυτούς τους λόγους μέσα σου κι εσύ να ζεις με μια μόνιμη αναπηρία δικού σου λόγου και δικής σου πράξης.
Ίσως αυτή η κάμερα-σιδερικό να έφερε εκείνο που λέει ένα σύνθημα των παιδιών μας: ‘Για τις Τράπεζες λεφτά, για τη νεολαία σφαίρες, τώρα ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες’.
Να ευχόμαστε να είναι πολλές αυτές οι μέρες, πολλές και ωραίες."
Δημοσίευση σχολίου