ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008

Τις ημέρες των επεισοδίων στην πατρίδα μου ήμουν στη Γερμανία, επισκέπτης δύο πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των Πανεπιστημίων της Ιένας και της Βαϊμάρης. Τηλεφωνούσα στην Ελλάδα να μάθω, έβλεπα στη γερμανική τηλεόραση και διάβαζα στις γερμανικές εφημερίδες τίτλους όπως αυτός της "Die Welt": "Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται το κράτος και την αστυνομία" με αναφορές στην άρση αυτής της σχέσης εμπιστοσύνης από την εποχή της δικτατορίας (εγώ θα πρόσθετα και όχι μόνον από τότε).
΄Ημουν μακριά... Περπατώντας στους δρόμους του Σίλερ, του Γκαίτε, έφτασα μπροστά στο μέγαρο όπου συνετάχθη το σύνταγμα της Βαϊμάρης και όπου αργότερα το 1926, ο Χίτλερ αποφάσισε να ιδρύσει- εκεί στο ίδιο κτίριο- το ναζιστικό κόμμα. Εκεί στη Βαϊμάρη αυτό το χώρο- εργαστήρι ιδεών ήδη από τον δέκατο ένατο αιώνα. Εκεί στη Βαϊμάρη του αρχιτέκτονα του BauHaus, του Γκρόπιους, των στοχαστικών περιπάτων του Καίσλερ, του σπιτιού όπου έζησε για αρκετά χρόνια ο Μπαχ, εκεί όπου διάβασε ο ΄Αντερσεν, για πρώτη φορά, και σε άλλη γλώσσα από τη μητρική του, τα παραμύθια του… Εκεί, τη μέρα της κηδείας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ανακάλυψα το Τουριστικό Γραφείο του Δήμου για τους επισκέπτες της πόλης. Ανάμεσα σε αναμνηστικά αντικείμενα – ημέρες Χριστουγεννιάτικων αγορών και στη Γερμανία- είδα έναν πάγκο με βιβλία.
Πλησίασα… εκεί στη Βαϊμάρη, τη μέρα της κηδείας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου… ανακάλυψα έναν πάγκο.

Τα βιβλία δεν ήταν για τον Γκαίτε, δεν ήταν για τον Σίλερ. Τα βιβλία αφορούσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης, μόλις μιας πεντάδας χιλιόμετρα πιο εκεί…Τη μέρα της κηδείας του νέου Αλέξανδρου, εκεί στη Βαϊμάρη, ξεφύλλιζα βιβλία για το στρατόπεδο θανάτου του Μπούχενβαλντ. Την ημέρα αυτής της κηδείας διάβαζα πως οι ναζί της περιοχής διαμαρτυρήθηκαν στον Χίτλερ όταν έμαθαν ότι το στρατόπεδο θα ονομαζόταν Εθελμπεργκ θεωρώντας πως δεν ήταν σωστό να ονομαστεί ένα στρατόπεδο με το όνομα αγαπημένου τοπωνύμιου (και χώρου) του Γκαίτε. Καταλάβαιναν πως κάτι δεν ταίριαζε…Καταλάβαιναν.
Βγήκα στον παγωμένο αέρα της πόλης. Και καθώς τα μηνύματα ηχούσαν στο κινητό μου από Ελλάδα αντηχούσαν στο μυαλό μου ως επωδός οι ακόλουθες φράσεις και με την ίδια σειρά: Γκαίτε, Σίλερ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος.-Γκαίτε, Σίλερ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος - Γκαίτε, Σίλερ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…..


Διασχίζοντας το ιστορικό κέντρο της πόλης και πηγαίνοντας προς το Πανεπιστήμιο ΒauHaus απορροφημένος λες από την επωδό-μαγικό ξόρκι, σταμάτησα μπροστά σε ένα γλυπτό που το αποτελούσαν δύο μεγάλες καρέκλες. Ήταν ένα υπαίθριο γλυπτό που εγκαινίασε ο Πρόεδρος του Ιράν στις 27 Ιουλίου 2000, σε ανάμνηση της διασταύρωσης, της συνάντησης, του Γκαίτε με τον Πέρση ποιητή του 14ου αι. Χαφίζ. Τα περσικά ποιήματα μετέφρασε ο Γκαίτε στα γερμανικά. Δύο αντικριστές τεράστιες καρέκλες από μπρούντζο, αντικριστές στον άξονα Ανατολή – Δύση. Συνέχισα το δρόμο μου αφού περιεργάστηκα κάμποσο το γλυπτό προσθέτοντας κι άλλα ξόρκια στη μαγική επωδό μου: Γκαίτε, Σίλερ, Χαφίζ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…
Μετά από δύο μέρες πήρα το τρένο από την Ιένα για την επιστροφή μου μέσω του αεροδρομίου της Φρανκφούρτης... Εκεί στην έξοδο προς την πλατφόρμα του σταθμού με κατεύθυνση δυτικά κι ενώ κάπνιζα στο μοναδικό σημείο που μπορούσα να καπνίσω είδα μια αφιερωματική πλάκα που τράβηξε την προσοχή μου. Πλησίασα και διάβασα: «Στη μνήμη των συμπολιτών μας Εβραίων, Ρομά και Ζίντι που ξεκίνησαν από αυτό το σταθμό για τα φασιστικά στρατόπεδα θανάτου (1933 – 1945)».
Το τρένο ξεκίνησε ρυθμικά προς τα δυτικά: Γκαίτε, Σίλερ, Χαφίζ Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…

Επέστρεψα στην Ελλάδα κι άκουσα σε βίντεο - στους δικτυακούς τόπους των τηλεοπτικών μας καναλιών - έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο και πρύτανη πανεπιστημιακού ιδρύματος να λέει πως «οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων παρακινούν τους νέους και τις νέες της χώρας να κάνουν καταλήψεις και βανδαλισμούς..».Όλοι οι δάσκαλοι; (!) Όλων των βαθμίδων;(!) Παρακινούν;(!). Η μνήμη ενός νεκρού παιδιού, η εκπαιδευτική κοινότητα όλα συλλήβδην παραδομένα στη μαζική ενοχοποίηση. Και από την άλλη δηλώσεις περί ξένων κέντρων. Να φοβηθούμε, να ενοχοποιηθούμε, να παραδώσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες και τις ατομικές ευθύνες στο άσυλο της άγνοιας και του φόβου. Τα νέα σιδηροδρομικά αμαξοστάσια ετοιμάζονται…Γκαίτε, Σίλερ, Χαφίζ Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…
Βαγγέλης Ιντζίδης
Εκπαιδευτικός