tag:blogger.com,1999:blog-2258868290229538162024-02-21T02:08:04.584+02:00MetissageΑλληλεπιδράσεις - ανταλλαγές - διασταυρώσεις. Σημειωματάριο μύθων που συσκοτίζουν και υποδουλώνουν και μύθων που διαφωτίζουν και απελευθερώνουν. Tα κείμενα - σε εξέλιξη. Από το metissage συνδέεστε με τα άλλα τρία ιστολόγια. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ. ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΚΙ ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ. ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΝΕΚΡΟΣ.βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-39244853879439272182010-06-29T17:23:00.001+03:002010-06-29T17:26:02.315+03:00ΠΕΡΙ ΤΕΛΟΥΣ<div class="MsoNormal"><span lang="EN-GB"></span></div><div align="right"></div><div align="left"><span style="color: #000099; font-family: 'trebuchet ms'; font-size: 130%;"><strong></strong></span><strong>ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ<span lang="EN-GB"></span></strong></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyV-aBcILwUDWc0liy0nDj7J894ilFDTTJn1mvtGAGFCH6wkr9v-XBBKm3d-xqPfCvdqsvkft7o5TZLw5ArTA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"></span></div><div align="left"><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;"><span style="font-size: 130%;"><span style="color: #000099;"><strong></strong></span><strong>Ι<span lang="EN-GB">. </span>Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ<span lang="EN-GB"></span></strong></span><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"></div><div class="MsoNormal">΄Ετσι λοιπόν! Μπορούμε να οραματιστούμε το τέλος του κόσμου, να πιστέψουμε με αγαλλίαση (;) με ηδονική φρίκη (;) ότι θα πέσει ο κομήτης, ότι ο ιός θα ξεφύγει από τα εργαστήρια, ότι οι πόλοι της γης θα αλλάξουν, ότι ο πυρηνικός χειμώνας θα σημάνει την αποτελεσματικότητα της παραγωγής πυρηνικών όπλων! Ναι μπορούμε να μιλήσουμε με σχετική άνεση για τη μοιραία ρήξη κάθε κοινωνικού συνδέσμου. Να φανταστούμε με άγρια πίστη το τέλος της ιστορίας, το τέλος της πλανητικής μας υπόστασης. Αλλά ενώ με τέτοια άνεση μπορούμε να φανταστούμε το τέλος δεν μπορούμε ούτε στιγμή και με την ίδια άγρια πίστη, την ίδια ευδαιμονία να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να δράσουμε για την αλλαγή του κόσμου. Φαίνεται πως η ου/τοπία της απώλειας κάθε τόπου είναι ισχυρότερη από την ουτοπία του ρεαλισμού, της αλλαγής του κόσμου μέσα στον κόσμο μας. Μας είναι πιο εύκολο να σχεδιάσουμε ένα καταφύγιο για ανθρώπους και σπόρους, με άλλα λόγια να υλοποιήσουμε μια κιβωτό της εξαφάνισης και του ενδεχόμενου της σωτηρίας (προ-ορισμένης και για προ-ορισμένους περι-ορισμένους τον αριθμό) παρά να σκεφτούμε - στο ελάχιστον έστω - τη δυνατότητα επιλογών για ριζική αλλαγή των κοινωνικοπολιτισμικών τρόπων του ανήκειν και της θέασης της πραγματικότητάς μας. Καλύτερα νεκροί παρά άλλοι. ΄Η μήπως είμαστε αδύναμοι να αντισταθούμε στην απορροφητική ικανότητα του φαντασιακού ΄Αλλου, ως Νεκρού...Και κυρίως <span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;">γιατί η χειρονομία της αλλαγής φαίνεται να μην είναι ισχυρή στη βάσανο της εξάρτησης από την εσχατολογία; </span></span><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5283315729897033378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRXH8yhV3VEVbNm6ehC6GlWJHHHfJ6oRnk1SxHYhuS5V03QAPzdBF2HJrO1PR5HjpiMA995LHFLlk0INEXG8nLexEQTdUPIpTq3bBJ0DeWJyOnzswVUIhMWuyq7pJjYP6rTcc3FZUpjsI/s320/citystress1.JPG" style="cursor: hand; display: block; height: 240px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" />Μα και η χειρονομία της αλλαγής στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού πόσες φορές δεν νοηματοδοτήθηκε από το θρίαμβο του τέλους πάνω στο ατελές, το θρίαμβο της πληρότητας ενός επέκεινα που επι/τέλους πραγματώθηκε επί της γης. <em>Γιατί συχνά φιλοσοφικά συστήματα θριαμβολόγησαν με τους όρους ενός τελικού ορίου;</em> Αλλά και <em>γιατί συχνά πολιτικές θεωρίες - όσο συμπαθείς ή ειδεχθείς - εξύμνησαν το τέλος ως δικαίωσή τους; </em></span></div><div class="MsoNormal"><em></em></div><div class="MsoNormal">΄Ετσι το πρωσικό κράτος νοηματοδότησε ένα τέλος καθώς η Απόλυτη Ιδέα του χεγκελιανού στοχασμού πραγματώθηκε ως ουσία σε αυτό, οριοθετώντας τον ζωτικό χώρο του Χέγκελ. Ο ναζισμός θριαμβολόγησε όχι μόνον για το τέλος της ιστορίας μέσω της ρητορικής για μια -ακόμη - "νέα τάξη πραγμάτων" επιδιώκοντας να αποδώσει ουσία στο φαντασιακό της Αρείας Φυλής. Ο ναζισμός θριαμβολόγησε και για το τέλος των φυσικών επιστημών όταν στο Ινστιτούτο Max Plank η Θεωρία των Κβάντα θεωρήθηκε το τέλος των επιστημών, άλλη μια ταφόπλακα στις στάχτες των καμένων βιβλίων της Νυρεμβέργης. Την ίδια περίοδο, στη Σοβιετική ΄Ενωση, ο Στάλιν, προσφερόμενος ως εργαλείο του Κομμουνιστικού Κόμματος, κατά συνέπεια ταυτισμένος με το ΄Αλλο της ιστορίας, κατέγραφε, ως το μολύβι του συνολικού κομματικού νου, στο συνταγματικό κείμενο της Ε.Σ.Σ.Δ. το τέλος της πάλης των τάξεων στις Σοβιετικές Δημοκρατίες. Και όχι μόνον αλλά και το τέλος του πολίτη της Γαλλικής Επανάστασης, την εμφάνιση του σοβιετικού πολίτη που κατακτά τη νέα σοβιετική επιστήμη και βάζει τέλος στα λογοτεχνικά ρεύματα του αστισμού. Το τέλος της ουτοπίας δια της πραγματώσεώς της.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">΄Ομως για κάθε επίτευγμα τέλους ένα νέο καθήκον ανατέλλει. Η περιφρούρησή του. Η περιφρούρηση του τέλους της επιστήμης δια των αρείων επιστημόνων από τις εβραϊκές επιστήμες (λ.χ. της ψυχανάλυσης), η περιφρούρηση του τέλους του αταξικού παράδεισου από τις δυνάμεις της αντεπαναστατικής παλινόρθωσης κ.ο.κ. Κάθε διακήρυξη περί τέλους οργάνωνε ταυτοχρόνως και τη ρητορική περί περιφρούρησης του τέλους από τον κίνδυνο του τέλους του. Και αυτή η ρητορική νομιμοποιούσε από τη μια τα στρατόπεδα εξόντωσης του ναζισμού και από την άλλη τα στρατόπεδα εξόντωσης του σταλινισμού. Τη νύχτα των κρυστάλλων και τη δίωξη των κρυμμένων εχθρών του τρίτου ράιχ και τις νύχτες των δικών της Μόσχας (στα 1936 αρχής γενομένης και για τις δύο περιπτώσεις) για τους κρυμμένους εχθρούς του "αταξικού κράτους" (πόση αντίφαση σε αυτή τη φράση) της ΕΣΣΔ. Κάθε ολοκληρωτισμός συγκροτείται επί τη βάσει των εχθρών του. Και αν δεν υπάρχουν εχθροί ο ολοκληρωτισμός οφείλει να τους εφεύρει, να τους επινοήσει.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Η σύγχρονή μας διακήρυξη περί του τέλους της ιστορίας (εκ Φουκουγιάμα εκπορευόμενης) σηματοδότησε την πραγμάτωση της ου/τοπίας της αγοράς ως τέλος. Μιας αγοράς που ακριβώς επειδή σχεδιάστηκε ως ένας μη[ου]τόπος σήμανε την απαλλαγμένη από περι-ορισμούς, από νομικές και κανονιστικές τοπολογίες νεοφιλελεύθερη εκδοχή του παγκόσμιου. Οργάνωνε δε την προστασία αυτής της πραγματωμένης ου/τοπίας από το τέλος της δια ρητορικών περί τρομοκρατίας και διαρκούς πολέμου με σκοπό τον μέγιστο δυνατό έλεγχο του πιθανού τέλους στο τέλος που κατακτήθηκε.</div><div class="MsoNormal">Αλλά και κάθε συνθήκη ειρήνης δεν κατέληγε στη διαπίστωση πως τελείωσαν τα βάσανα της ανθρωπότητας και πως τώρα είναι η ώρα της μελλοντικής ανοικοδόμησης νοηματοδοτώντας εκ νέου τη διεθνή νομιμότητα ως εκείνους τους "αντικειμενικούς" (για τη συγκεκριμένη κάθε φορά συνθήκη) κανόνες, "αντικειμενικούς" αφού είναι το αποτέλεσμα του τέλους του πολέμου. Μια νομιμότητα που αντλεί την ισχύ της από το σκοπό της διαφύλαξης του τέλους του πολέμου (στην περίπτωση αυτή) από το φόβο για το τέλος του τέλους του. Να μια άλλη εκδοχή του ορισμού της νομιμότητας. Ο νόμος διατυπώνεται στην κατάκτηση ενός τέλους και προστατεύει αυτό το τέλος από το τέλος του.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Αλλά τι είναι αυτή η προστασία του τέλους από το τέλος του; Είναι τα ερείπια της προόδου. Τα ερείπια της προόδου, που σωρεύονται παγιδευτικά στα πόδια του αγγέλου της ιστορίας στην αναπαράσταση του πίνακα του Κλέε από τον Βάλτερ Μπένγιαμιν (δες αριστερά της αναρτήσεως αυτής το σχετικό απόσπασμα) <img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5283279004371615890" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmmD1W3hN2YgLgO9Kb333X2kMxRyydbuQiWocVQHGQGFi1Dnz5vwVBj9AQAOUzBq4SpEpqK0jXYV7WCcZzydzgc725BLW3ge357K4qhMhHTei-open1lj1diQn75TF4AMF7mTlZ01sOps/s320/Klee,_Angelus_novus.gif" style="cursor: hand; display: block; height: 320px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 242px;" /><span style="color: #000099;">(Πάουλ Κλε, Ο Νέος ΄Αγγελος [Angelus Novus])</span> </div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">είναι η υλικότητα της περιφρούρησης κάθε τέλους από το τέλος του. Αυτά τα ερείπια της προόδου φαίνεται να είναι τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης του δυτικού πολιτισμού. Φαντάζουν ως σημεία μιας αέναης προσπάθειας να κατακτηθεί ένα τέλος και ύστερα να προστατευθεί ως ένα τέλος που κατακτήθηκε. Αυτός ο φόβος για το τέλος του τέλους που μετουσιώθηκε σε πολιτική δίωξη, σε κυνήγι αιρετικών, κάθε είδους, σε γενοκτονίες, αφανισμούς, πολιτικά ή/και καλλιτεχνικά μανιφέστα, κ.ά. Αυτός ο φόβος για το τέλος του τέλους που μας παγιδεύει ανάμεσα σε ερείπια ως τίμημα προόδου, δηλαδή αυτοί οι κανόνες και οι περιορισμοί που είναι σημασιολογικά ισοδύναμα του δέντρου της γνώσης για να διαφυλαχθεί η ου/τοπία του παράδεισου από τους τόπους της γης.</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Και το τέλος του παράδεισου τι άφησε στην ανάμνησή μας παρά τις στάχτες, τα ερείπια μιας νέας πορείας μέχρι να συναντηθεί το παλαιό με το καινό στη βιβλική κειμενική αλληλουχία, με τις βιβλικές καταστροφές και τα βιβλικά σημεία εκ νέου κίνησης της αφηγηματικής της ιστορίας. Στην πορεία αυτή, από την τετελεσμένη εξορία από τον παράδεισο μέχρι την έλευση του δεύτερου παράδεισου, μια αλυσίδα καταστροφών και δοκιμασιών μέχρις εκείνης της γραφής μιας νέας είδησης -χαρμόσυνης και σωτηριολογικής - εκείνης του Ευαγγελίου. Αλλά και πάλι στη χαρμόσυνη είδηση εμπεριέχεται μια νέα εγρήγορση και προετοιμασία για το τέλος του κόσμου τούτου και την επανατοποθέτησή μας στον αρχικό ουτοπικό παράδεισο. Η εγκατάσταση σε αυτόν θα γίνει αυτή τη φορά με επίγνωση των νέων κανόνων, προϊόν εκείνων των καταστροφών που προηγήθηκαν, ώστε πλέον ο παράδεισος να ταυτιστεί με την αιωνιότητα. Αυτή η σημασιολογική μετατόπιση του παράδεισου με σημαινόμενο την αιωνιότητα δημιουργεί και αυτή με τη σειρά της μια εικόνα ενός Σαββάτου δίχως δείλι, Sabbat sans soir, όπως σημειώνει ο Ντεριντά, μια ατέρμονη παύση μπροστά στη θέαση της δημιουργίας. Δημιουργία μεν αλλά σε παύση δε. Μια ακινησία στην απώλεια του χρόνου. Η κατάκτηση επιτέλους ενός ατέλειωτου τέλους. Αλλά για να διασφαλιστεί αυτό το ατέλειωτον τέλος και να είναι βεβαία η ματαιότητα κάθε παράβασης, τελεσίδικη η ισχύς του καλού έναντι του κακού που ως νέος όφις να μην μπορεί να ψελίσει πειρασμούς, αυτοί που θα βιώσουν τη σωτηρία δε θα είναι οι μωρές παρθένες αλλά μονάχα οι μετανοημένες. Μια σωτηρία τελεσίδικη και μια παύση οριστική μέσω του άκτιστου χρόνου της αιωνιότητας βασισμένη στην εμπέδωση των κανόνων της μετανοίας και της μεταστροφής (ανάλογα του δόγματος ή και της αιρέσεως που ασπάζεται κανείς) ώστε να μη χρειαστεί να καταστραφεί εκ νέου αυτή η παραδείσια παύση από κάποια μυστήρια άμυνα του θεϊκού απέναντι στην επιλογή της περιορισμένης - αλλά συχνά αποτελεσματικής - αδυναμίας του κακού να ασκεί τη δύναμή του. Η καινή είδηση για μια αιωνιότητα δίχως τέλος και κυρίως δίχως το φόβο για το τέλος του τέλους.</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-GB"></span></div><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5283313116327425106" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIQpgh882OnxzhnmgkzhT9JoXGq99B_d8aWN1cl6uh62dKzTaQDau63zywiHp-U7JzzhuAy0cOAI_m1SUiwKr8FMIvf6JRoZJpd4cQ4Y28DMZyzztoE-JoIqxcxDg-SdpRHSq7_edF5bE/s320/97-027086.jpg" style="cursor: hand; display: block; height: 266px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /> <br />
<div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"></span></div><div align="left"><span style="color: #000099; font-family: 'trebuchet ms';"><strong></strong></span><strong>ΙΙ<span lang="EN-GB">. </span>ΑΝΟΙΧΤΑ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ: ΝΟΗΜΑΤΑ - ΣΚΙΤΣΑ - ΤΑΞΙΔΙΑ</strong></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">Θα ήταν σημαντικό να σκεφτούμε την κυκλικότητα με την οποία αρχιτεκτονείται κάθε αιωνιότητα της ου/τοπίας και κάθε ου/τοπία της αιωνιότητας. Κάθε τέλος επιζητεί απεγνωσμένα το τέλος του και κάθε νόημα την απουσία του νοήματος στην ασυλία μιας τελειωμένης και εξ αυτού τέλειας βεβαιότητας. Αυτή η άνευ ορίων παράδοση στην απουσία νοήματος που βρήκε και το αντίστοιχό της στην ψυχοπαθολογία με τον όρο της ψυχανάλυσης του Dasein, χαϊντεγκεριανής προέλευσης, Νεύρωση-απώλειας του νοήματος [Sinnlosigkeit Neurose]. Μιας βεβαιότητας όπου για παράδειγμα η χρήση των διατυπώσεων του τύπου "αύριο θα ανατείλει ο ήλιος" θα ταυτίζεται με διατυπώσεις όπως "κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει¨, συγκολλώντας βίαια το χτες με το τώρα και το αύριο, ολοκληρώνοντας το νόημα στην ου/τοπία της α-νοησίας. </span><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;">Αυτή είναι η καταληκτική ου/τοπία που κάθε φορά επιχειρείται να δεσμευτεί σε ένα και μόνον ένα πλήρες σχέδιο-εικόνα, σε ένα και μόνον έναν τρόπο πραγμάτωσης κάθε κανόνα, σε έναν και μόνον έναν μηχανισμό παραγωγής κανόνων, εκείνον που θέλει το μερικό να είναι καθολικό, το ατελές τέλειο, το χρονικό αχρονικό, το νοηματοδοτημένο ανόητο.</span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">Από φόβο για το τέλος του τέλους, από το φόβο για κάθε απουσία νοήματος, η βία αναγορεύεται σε αναγκαιότητα και πραγματώνεται ως εγκαθίδρυση ενός και μόνον ενός συστήματος νοήματος, μιας και μόνον μιας εικόνας, ενός και μόνον ενός τόπου. ΄Ετσι επιδιώκεται ο έλεγχος πάνω στην απειλή που βρίσκεται σε ό,τι περισσεύει. Μια απειλή απέναντι στη διαρκώς αναδυόμενη ποικιλότητα που αέναα μας καταδικάζει στο μαρτύριο του Προκρούστη να κατακρεωργούμε ό,τι περισσεύει, να ελέγχουμε. Μια διαρκώς υποκινούμενη ψευδαίσθηση στο τέλος της οποίας καταλήγουμε ανήμποροι να ελέγξουμε. Παρασυρόμαστε από το ορμητικό ποτάμι των μεταφορών μας για την αλήθεια, αυτό το άρρητο που κενολογεί μέσα στη ρητή μεταφορικότητά του, στις διαρκείς μυθοποιήσεις του. Μέσω αυτού του νιτσεϊκού πλήγματος στον ναρκισσισμό των μύθων[μας] μοιάζει - για να κενολογήσω κι εγώ σε αυτό το ατελεύτητον των μεταφορών - ως να οδηγούμαστε κατευθείαν στο άσυλο της άγνοιας με όρους αυθαιρεσίας των νοημάτων, ηδονικής παραίτησης από κάθε αναζήτηση τελικού νοήματος, παραδομένοι στην επιθυμία της παραίτησης, στη λύτρωση της τελικής καταστροφής κάθε τέλους που καταχτήθηκε κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά. Γιατί υπάρχει το άρρητο και η μεταφορά είναι το σήμα του. Υπάρχει αυτό που δεν μπορούμε να πούμε και γύρω από το οποίο συγκροτείται η συμπτωματολογία, η μεταφορά κάθε ασθένειας που μόνη της θεραπεία (με την έννοια της περιποίησης του ορατού και αόρατου τραύματος) είναι η δυνατότητά της να υλοποιηθεί μέσω της υλικότητας της γλώσσας. </span></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">Πρόκειται για αυτό το αίσθημα της ριγμένης ύπαρξης μέσα στον κόσμο - αυτή την ποιητική του Ρίλκε και όχι μόνον - που επιζητεί να διατυπώσει την άρρητη τρέλα του γεννήτορά της, να μάθει τα γεγονότα που έγιναν ή που υπονοήθηκαν ότι είναι δυνατόν να γίνουν και με τα οποία κάθε γεννήτορας έθρεψε τη ψυχή των παιδιών του/της. Αυτό είναι το αίτημα για κάθε περιεχόμενο, για κάθε αίσθηση, για κάθε επιθυμία.΄Ενα αίτημα να γεννηθεί η αίσθηση από τη διαίσθηση, η επιθυμία από τις ανάγκες, το νόημα από το σύμπτωμα της απουσίας του, το σώμα από την ανοριακότητα. Το αίτημα κάθε ψυχοθεραπείας. Το αίτημα της ιστορίας. Να βρούμε αυτό που νιώθουμε πως ενώ δεν το έχουμε κι όμως μας περισσεύει. Να δούμε ποιο είναι το έρμα μας αλλά και γιατί το λέμε έρμα όταν το βρίσκουμε. Να αφηγηθούμε μέσω της γλώσσας τη δημιουργία του έρματός μας στο ταξίδι της πόλεως, της πολιτείας. Σε αυτό το ταξίδι που από την εποχή του Σοφοκλή - και όχιν μόνον- είναι το ταξίδι της πόλεως ως ζήτημα διακυβέρνησης του καραβιού. Μια μεταφορά ισχυρότατη μέχρι τις μέρες μας.</span></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">Περί ταξιδιού αλλά και περί έρματος και ο πρόλογος του φιλοσόφου Bιτγκενστάιν στις φιλοσοφικές παρατηρήσεις του: "οι φιλοσοφικές παρατηρήσεις αυτού του βιβλίου είναι κάτι σαν πλήθος από σκίτσα τοπίων που γεννήθηκαν σε αυτά τα μακρά και περίπλοκα ταξίδια". </span></div><div align="left"><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;">Η πλήρης ανατροπή των μέχρι τότε μονοσήμαντων δεδομένων μας! Κανένα ταξίδι, όσο μακρύ και όσο περίπλοκο και αν βιώνεται, δεν καταλήγει σε μία και μοναδική νοηματοδότηση, σε μία και μόνον μύηση κι επομένως σε μία και μόνο μυθοποιητική διαδικασία. Πρόκειται για την πληθυντικότητα των τοπίων και όχι για την ενικότητα της ουτοπίας. Πρόκειται για σκίτσα και όχι για τελειωμένα και επομένως νεκρά (ερειπωμένα) τοπία. Πρόκειται για τη δημιουργία "ανοιχτών χώρων" στη θέση των "κλειστών" που καταρρέουν σε κάθε τέλος ως ερείπια-σημάνσεις προόδου. Το ταξίδι μπορεί να είναι ένα - ως ισχυρή μεταφορά ζωής και διακυβέρνησης του καραβιού - αλλά κρατά πολλές ραψωδίες. Διέρχεται από ακατάληπτα υβρίδια χώρων, μορφών και νοηματικών κατασκευών. Σκίτσα που επιζητούν να οργανωθούν γύρω από τελικά σχέδια. </span></span></div><div align="left"><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;">Αλλά ακριβώς λόγω αυτού του αιτήματος για κατάληξη, για ένα τελειωτικό συμπέρασμα, είναι πολλές οι φωνές και όχι μόνον μία. Δεν είμαστε εμείς, αυτό το φαντασιακό ένα, που τραγουδούμε τα πάθια και του πόθους μας. Στην Οδύσσεια δεν τραγουδά μόνον ο Οδυσσέας για τα του εαυτού. Τον τραγουδούν και άλλοι, συχνά μπροστά του αγνοώντας πως είναι αυτός. Και μάλιστα μέσω της προφορικής παράδοσης και από ραψωδό σε ραψωδό τον διαμορφώνουν πολλοί περισσότεροι. Μας αφηγούνται και άλλοι. Είμαστε ήδη αφηγημένοι από τους άλλους και από τα πριν. Υπάρχουν προκαταβολικές αφηγήσεις για μας πριν από μας και εμείς δεν είμαστε παρά ένα σύνολο φωνών και σκίτσων. Είμαστε το καράβι αλλά ταυτοχρόνως και το έρμα του. Κι αυτό είναι κάτι που ζητάμε νευρωσικά να τελειώσει. Δεν μας βολεύει διόλου η ετερογλωσσία, η πολυφων[η]κότητα του Μπαχτίν, ο μύθος και η ιστορία του, η ιστορία και οι μύθοι της. Ζητάμε το καταφύγιο του τέλους των φωνών. Την ισχύ να κυριαρχήσουμε στις φωνές μας με μια άλλη φωνή, είτε δανεική από το θεολογικό εξωτερικό/εσωτερικό σύμπαν είτε μονομερής γεννημένη από μία πλευρά του πολύπλευρου και ανοιχτού εαυτού, αυτής της εαυτότητας. H βία των ενστίκτων μας - που διεκδικούν τη μεταμόρφωσή τους σε επιθυμία - επιδιώκουν την εγκαθίδρυση της μίας φωνής και της μίας σήμανσης. Την κατάληξη. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη βία. Η ανάγκη μας για κατάληξη. Η ανάγκη μας για έναν κλειστό κόσμο και ένα κλειστό στις άλλες του πλευρές, και άρα ακρωτηριασμένο, εαυτό. Μισούμε την περίσσεια μας, το έρμα μας, που ταυτοχρόνως είναι προϋπόθεση του ταξιδιού μας αλλά και όπως φαίνεται εμπόδιό μας κατά την τακτοποίηση των αποσκευών μας. Και αυτή η τακτοποίηση είναι η βία του ακρωτηριασμένου απένανται στην ποικιλότητα του πολύμορφου. Η βία του τέλους πάνω στην ψυχ<span lang="EN-GB">/</span>αγωγική ατέλεια<span lang="EN-GB">.</span></span></span></div><div align="left"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"><strong><span style="color: #000099;"></span>ΙΙΙ<span lang="EN-GB">. </span>Η ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ</strong></span><strong></strong> </div><div align="left"><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;">Αλλά <em>γιατί είμαστε τόσο αποκαμωμένοι από την προσπάθεια περιορισμού εκείνου που περισσεύει, αποκαμωμένοι από την ένταση της δικής μας βιαιότητας, με την οποία προσπαθούμε να χωρέσουμε εκείνο που διαφέρει, περισσεύοντας, στις διαστάσεις της βαλίτσας των ταξιδιών μας;</em> <em>Γιατί όταν η βία δεν έχει πού να ξεσπάσει από την ήττα της διοχετεύεται στη λυτρωτική επιθυμία για το τέλος του κόσμου</em>, που στις μέρες μας έχει βρει άλλον έναν ακόμη χρονολογικό προσδιορισμό, το 2012. </span></span><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;">Και στα καθ' υμάς γιατί κάθε απόπειρα αλλαγής των κοινωνικοοικονομικών σχέσεων όταν εισέρχεται στο προσκήνιο αυτός ή αυτοί που δείχνουν να περισσεύουν από τα κυρίαρχα (και περισσεύουν οι νέοι άνεργοι, περισσεύουν οι πεινασμένοι από την ου/τοπία του καταναλωτισμού, οι άστεγοι από την ευδαιμονία των στεγαστικών δανείων, οι άρρωστοι των διαδρόμων στα νοσοκομεία κ.ά.) αντιμετωπίζονται με την απωθημένη κακία του φόβου για την απειλή που πλανάται στα κεφάλια μας περί τέλους της δημοκρατίας μας και τέλους της κοινωνικής ειρήνης; Γιατί αντί να ακούσουμε και να ξανασκεφτούμε τα νοήματά μας επιλέγουμε τον τρόμο για το τέλος της τέλειας κοινωνίας μας; Τον τρόμο του τέλους του τέλους; Τον τρόμο να επασυνδεθούμε με τα ακρωτηριασμένα μέλη μας; Αποκαλυπτική - και στις μέρες μας - η κατανάλωση της βίας. Και στο σήμερά μας είναι μια ακόμη καταναλωτική εικόνα βίας ανάμεσα και σε κινηματογραφικές εικόνες βίαιου τέλους του κόσμου, που εντελώς συμπτωματικά κάνουν την εμφάνισή τους ως traillers προσεχών ταινιών και ως ολοκληρωμένες ταινίες αυτόν τον καιρό της οικονομικής κρίσης και των διαδηλώσεων. Αποκαλυπτική η βία κάθε δόγματος (θρησκευτικού και πολιτικού) για την επιβολή ενός τέλους υπό το κράτος του φόβου για το τέλος του τέλους. <span lang="EN-GB"></span></span></span></div><span style="color: black;"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5283316527187370370" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHRURjKAIm92yH40KNmk0EpeDPxoxcLqwJkTCiF0c0rv-IaobX4pwWWEksuASfiVyyb4U5nR0Af6hm_yhXk6ebArQBbp-5Bfg3VNe06Wx4EIqucgZElzPaqkUygtwyEF0Ud_ErniPIESg/s320/EXOFYLLO.JPG" style="cursor: hand; display: block; height: 320px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /><o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal">Και τώρα μήπως πρέπει να δούμε κάπως αλλιώς τον άθλο του Θησέα όταν εξοντώνει τον ληστή Προκρούστη; Την αποτελεσματικότητα αυτού του άθλου όταν λειτουργεί ως ναρκισσιστική μεν αλλά λειτουργική αναφορά στο παρελθόν της πόλης των Αθηνών που μετασχηματίστηκε σε πολιτεία της δημοκρατίας; Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε πριν σκεφτούμε το τέλος του κόσμου την παραίτησή μας από τον έλεγχο αυτού που περισσεύει; Μήπως πρέπει να δούμε εκ νέου την περίσσεια (που καθορίζει το έργο του Ντεριντά) ως διαφ<em>ω</em>ρά, ακόμη και ως ενδεχομενικότητα όχι με την έννοια του μετα-νεοτερικού (μια διατύπωση που ο ίδιος δεν αποδέχτηκε) αλλά με την έννοια του συγχρονικού συμβάντος, του τι μας συμβαίνει τώρα ως ενδεχόμενο της ιστορίας. Μήπως πρέπει να δούμε ότι δίχως την περίσσεια, αυτό το έρμα, από την οποία μας απαλλάσσει ο Προκρούστης δεν θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην πόλη των Αθηνών παρά ανερμάτιστοι και κατά συνέπεια αδύναμοι να συμμετέχουμε. Αδύναμοι για πολιτική συμμετοχή ώστε να ταξιδέψει το καράβι της πολιτείας ( το καράβι με το έρμα του) και να τεθούν τα ζητήματα της διακυβέρνησής του. Ακρωτηριασμένοι και ανερμάτιστοι σημαίνει πως θα βρούμε την Αθήνα ένα πεδίο τελειωμένο, θα βρούμε δηλαδή στην πόλη μας τον ολοκληρωτισμό και όχι τη δημοκρατία. Γιατί λοιπόν επιδιώκουμε το τέλειο, ελέγξιμο και ακρωτηριασμένο, και όχι το ατελές, ανοιχτό, ενδεχομενικό και πολύπλευρα-πολυεπίπεδα-πολυφωνικά ολόκληρο; Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε το ολόκληρο ως διεργασία που για να περιέχει το άπαν παραμένει μονίμως ανοιχτή; Το ολόκληρο δεν είναι το τελειωμένο αλλά το ατελές. </div><div class="MsoNormal"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">Ας σκεφτούμε λίγο πριν παραδοθούμε στην από-γνωση (έρχεται στο νου κάθε φορά που ακούω ή γράφω τη λέξη από-γνωση η λέξη από-νερα) για το τέλος του τέλους πως η κατάκτηση ενός τέλους δεν είναι παρά μια προσωρινή κυριαρχία δυνάμεων σε άλλες. Ας σκεφτούμε πως πάντα κάτι θα περισσεύει. Ας δούμε πως όσο κι αν εξαφανίζεται η περίσσεια, το έρμα, προσωρινά, μέσω της ιδεολογίας - που μετασχηματίζει την ανεπάρκεια σε αυτάρκεια και τη μερικότητα σε κατάληξη της ιστορίας - θα επανεμφανίζεται η περίσσεια διεκδικώντας την εκ νέου παρ-ουσία της (πάντα παρά την ουσία, πάντα τείνοντας στην ουσία). Ας επιθυμήσουμε αντί της καταστροφής, την επικαιροποίηση της ιστορίας. Ας δημιουργήσουμε τις νέες μας μεταφορές τείνοντας προς το άρρητο. Ας αναγνωρίσουμε τη διαφορικότητα κάθε συστήματος διαφορών. Ας αντισταθούμε μέσω της φαρμακείας της ιστορίας που συνήθως αντιμετωπίζεται ως ασθενής, όπως και κάθε περίσσεια, κάθε διαφορά. Η νεκρή ιστορία είναι μια διαφορά εξοβελισμένη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για κάθε είδους διαφορετικότητες. Αυτό είναι το τέλος του κόσμου μέσα στον κόσμο και όχι το τέλος του κόσμου εκτός του κόσμου τούτου. Κι αν παραδοθούμε στον ολοκληρωτισμό παραδίδοντας το έρμα μας στη σωτηριολογία του δεσπότη Προκρούστη δεν θα υπάρξει φωνή να μας παρηγορήσει για τις επιλογές μας και τα έργα μας όταν και βιολογικά πλησιάσουμε σε μια παύση, σε μια σύν/ταξη. Γιατί οι φωνές της παρηγορίας μας, οι δημιουργικές φωνές κάθε παρα/μυθίας θα έχουν ήδη ακρωτηριασθεί.</span></div><div class="MsoNormal">Και αναδύεται το ερώτημα που ενδημεί εκεί ακριβώς ίσια στο κέντρο αυτού του τελικού παιάνα. <em>Γιατί δεν αντέχουμε κάτι που δεν τελειώνει;</em> Γιατί κι αν ακόμα κατακτήσουμε ένα τέλος ή καλύτερα γιατί αφού ο τελικός σκοπός επιτευχθεί τότε έπεται μια νέα ανησυχία για το τέλος του τέλους; Είναι τέτοιο το μίσος μας που συσπειρωμένοι γύρω από διαφορετικά δόγματα για το περιεχόμενο, το είδος και την τάξη που εγκαθιδρύεται γύρω από αυτό το αναμενόμενο τέλος, έχουμε διεξαγάγει αμέτρητους πολέμους, έχουμε κατασκευάσει συγκεκριμένες παραστάσεις για τους διαφορετικούς ανάμεσά μας, για αυτούς που τολμούν να μην μισούν επειδή θα υπάρξει η αποκάλυψη της διάλυσης εις τα εξ ων συνετέθη. <span lang="EN-GB"></span></div><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;"></span>΄Ετσι λοιπόν<span lang="EN-GB">! </span>Είμαστε τόσο ευσεβείς που παύουμε να μισούμε τον συμπολίτη μας και τον πολιτικό, επαγγελματικό μας αντίπαλο μόνον όταν αυτός αρρωστήσει και μόνον όταν τελικά αυτός πεθάνει! Αγαπούμε τον πλήρη ακρωτηριασμό μας; Αγαπούμε μόνον τον νεκρό; Νεκρές Ψυχές, λέει ο Γκόγκολ, κάτι σαν Νεκρές Αγάπες. Αλλά η επανεξέταση της στάσης μας - κάθε ανάταση /ανά-σταση - είναι αυτή η χαρά της ανατροπής του ακρωτηριασμένου και τελεσίδικου από το ανοιχτό και ολοκληρωμένο...Γιατί πως αλλιώς να δει κανείς το ολόκληρο αν δεν γνωρίσει το άνοιγμά του, τον αέναο μετεωρισμό του στο σύμπαν των ενδεχόμενων. Την παρέμβαση του υποκειμένου, ως πολυφωνία του κριτικού ρεαλισμού (και υπό αυτήν την έννοια το υποκείμενο δεν έχει απωλέσει τη δική του ισχύ έναντι της ισχύος της κοινωνικής δομής, είναι διαφορετικής τάξης έρματα αυτά) στην διαρκή αλλαγή του κόσμου. <span lang="EN-GB"></span></span><br />
<span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;"><strong><em></em></strong></span><strong><em>΄Ομως δεν είμαστε μετά<span lang="EN-GB">. </span>Είμαστε τώρα</em>.</strong> Και τώρα δεν βιώνει κανείς και καμμιά το τέλος του κόσμου-πλανήτη. Τώρα είναι η ώρα να δει κανείς κατά πόσο αντέχει να βιώσει τους πολλαπλούς κόσμους της ανισότητας και της αδικίας και να αντιληφθεί πως κανένας κόσμος δεν περισσεύει από τη βαλίτσα του καθώς πορεύεται, τώρα, το ταξίδι της αναπνοής του. Από αυτό το τώρα όποιος κρύβεται παράγει κινδυνολογίες γιατί δεν είναι διατεθειμένος να κοιτάξει στη βαλίτσα του τι είναι αυτό που την βαραίνει και του περισσεύει. Να δει την ανάγκη του για βάρος και να τη διαχωρίσει από την επιθυμία του για βάρος. Να δει -δηλαδή - το φόβο του απέναντι σε κάθε διαφορά όχι υπό το κράτος της βιαιότητάς του, του ακρωτηριασμού του, αλλά υπό την αναγνώριση των πολλαπλών χειρισμών που κάνει για να μη δει ότι καθένας μας είναι προϊόν διαφορών και όχι προϊόν ομοιοτήτων. </span><br />
<div class="MsoNormal"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">Τώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο υπάρχετε. Κι αυτή η περίσσεια σας καθιστά υπεύθυνους απέναντι στην επιλογή <em>δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός</em>, δηλαδή <em>το ανοιχτό στα ενδεχόμενα μερικό</em> ή <em>το κλειστό δόγμα ως ολόκληρο και τελειωμένο</em>. Τώρα. Διαφορετικά μπορούμε ως Ultimoi Barbarorum (Oι τελευταίοι/οι ουτιδανοί των βαρβάρων) να κατασπαράξουμε τη νέα γενιά παραδίδοντας τα κλειδιά της ασυλίας μας στο ίδρυμα ενός λόγου α/νόητου και ολοκληρωτικού από τους κινδυνολογούντες με την ευδαιμονία της κυριαρχίας στις τσέπες τους. Τώρα διατυπώνεται ένα αίτημα. Το αίτημα της μη-κυριαρχίας. Της μη-κυριαρχίας από όλους προς όλους.</span></div><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5283329595246698802" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg67jPj3tP9LBx7SfszbnNRHV26mLuoSQdbPgeShK2u1hIWxrdAREqEZJ0mhSU7SvU9SeDiO7pdDmur0gpssfGJAhPOfakt6ZemVXmSCVK9qbObgtmfuHOK0Daha38-7ToFiaJpRWtpxew/s320/fallen23.jpg" style="cursor: hand; display: block; height: 214px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" />Και για να κατανοήσουμε καλύτερα τη βία με την οποία μεγαλώσαμε τις νέες γενιές παραμένοντας -τώρα- υποκριτικά έκπληκτοι στις αντιδράσεις τους παραθέτω αυτούσια δύο παραθέματα.<br />
</span><br />
<span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"></span><br />
<span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"><div class="MsoNormal"></div><ul><li><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">από τον Ζιγκμουντ Μπάουμαν: <em>"Μόλις τα παιδιά μάθουν να διαβάζουν, ή ίσως και από πολύ νωρίτερα,ξεκινά η εξάρτησή τους από τα μαγαζιά"</em> και </span></li>
<li><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">από τον Ντάνιελ Τόμας Κουκ: "οι μάχες που δίνονται στο πεδίο της καταναλωτικής κουλτούρας των παιδιών είναι ουσιαστικά μάχες για τη φύση του προσώπου και το φάσμα της προσωπικότητας στο πλαίσιο της ολοένα επεκτεινόμενης εμβέλειας του εμπορίου. Η εμπλοκή των παιδιών με τα υλικά, τα μέσα, τις εικόνες και τις σημασίες που αναδύονται από - αναφέρονται σε και διαπλέκονται με τον κόσμο του εμπορίου προβάλλει ως κεντρική στη διαμόρφωση προσώπων και ηθικών στάσεων στη σύγχρονη ζωή". <br />
<br />
<div align="center"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dycmFMqGXyZIpyHtJzexFjmgbPiZpPXmcnNszOojVULUe91fqaeqOcbqmymP-3JPcMiT6FTvYp7QzRWmqgteg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><div align="center"><span style="color: #000099;">Kαταναλώνοντας τα παιδιά μας [πηγή:media education foundation]</span></div></span></li>
</ul><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;">Αντιλαμβάνεστε ασφαλώς πως μας είναι εξίσου εύκολο να καταναλώνουμε και εξίσου εύκολο να εξαρτούμε τα παιδιά μας από τον καταναλωτισμό ενώ την ίδια ώρα ανησυχούμε για το τέλος του πλανήτη και του κοινωνικού μας κόσμου ακριβώς για να μη βλέπουμε - και σε επίπεδο πραγματικής οικονομίας- τι είναι αυτό που μας περισσεύει. Μετά αυτά τα ίδια τα αντικείμενα της εξάρτησής τους, κάποιοι νέοι, φαίνεται να καταστρέφουν. Αλλά καταστρέφοντας το αντικείμενο της εξάρτησης ο φόβος για το τέλος του τέλους και τελειωμένου κοινωνικού τρόπου ζωής επανέρχεται. Από τη φαυλότητα ίσια στο φαύλο κύκλο.</span></span><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Σε αυτές τις περιπτώσεις αντί να συζητήσουμε αυτό που έχει επίπτωση στη ζωή μας και για τη ζωή μας συζητούμε τον αφανισμό μας. Αντί της δράσης και της πολιτικής συμμετοχής μας στη δημοκρατία προτιμούμε τη λύτρωση από το φόβο μας αντιδωρίζοντας την ελευθερία μας σε όποιους μας κάνουν τη χάρη να μας εγγυηθούν την μη-ανησυχία για τις αγορές μας και κυρίως μας απαλλάξουν από το προνόμιο να πρέπει να σκεφτόμαστε την αγορά ως το δημόσιο χώρο της παρουσίας μας. Από τη μια ανάσα και από την άλλη θηλιά στο λαιμό. Αδύναμοι οι άνθρωποι και για αυτό ικανοί για τη φρίκη. Μπορούμε από τη μια - και είναι κατανοητό και δεκτό - να φρίττουμε για την πυργκαγιά ενός συνθετικού δέντρου του Δήμου Αθηναίων αλλά από την άλλη μπορούμε να λησμονούμε - και αυτό δεν είναι μήτε κατανοητό, μήτε αποδεκτό στη δημοκρατία - τα καμένα φυσικά δέντρα της Πελοποννήσου (και όχι μόνον) αλλά και να αδιαφορούμε για την καταστροφή των φυσικών δέντρων στα δάση μας. Κι όταν δεν μεριμνούσαμε για το δεύτερο δεν κατανοούσαμε ότι προετοιμάζαμε τις νέες γενιές για το πρώτο. Κι αυτή είναι η διαγενεακή ευθύνη μας.</div><div class="MsoNormal"></div></span><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';">Λοιπόν είμαστε οι βαλίτσες μας μόνον ή και ό,τι περισσεύει από αυτές; Η δημοκρατία έχει ανάγκη από ανοιχτότητες και ενδεχομενικότητες σωμάτων και όχι από ακρωτηριασμένες ψυχές και σώματα (και προφανώς δεν αναφέρομαι στους χειρουργικούς ακρωτηριασμούς της κυριολεξίας, γιατί οι ακρωτηριασμένοι- ιατρικώς - συμπολίτες μας συχνά καθρεπτίζουν το δικό μας ακρωτηριασμό στη δική τους πίστη στην ιστορία και στη ζωή.).</span><br />
<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-GB"></span><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;"></span>Βαγγέλης Ιντζίδης<span lang="EN-GB"> </span></span></div><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;"><strong><span style="color: #000099;"></span>ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ<span lang="EN-GB"></span></strong><o:p></o:p></span></span><br />
<div class="MsoNormal">Κι όλο αυτό το οιωνεί ατελές κείμενο όπως κάθε κείμενο η ποίηση το συμπυκνώνει συχνά σε μερικούς στίχους αρχίζω με τους ακόλουθους<span lang="EN-GB"></span></div><span style="color: #990000;"><strong><em><span style="font-family: 'trebuchet ms';"></span>Κάτω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή<span lang="EN-GB">/ </span></em><em><span style="font-family: 'trebuchet ms';"></span>Όταν όλα περάσουν<span lang="EN-GB">/ </span></em><em><span style="font-family: 'trebuchet ms';"></span>Σε περιμένω<span lang="EN-GB">. </span></em></strong></span><br />
<div align="right"><span style="color: black; font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: #000099;"><strong></strong></span><strong>Μανόλης Αναγνωστάκης<span lang="EN-GB"></span></strong></span><em><o:p></o:p></em></div><em> </em><br />
<em></em><br />
<em><div class="MsoNormal"><span lang="EN-GB"></span></div></em><br />
<div align="left"><em><span style="color: #990000; font-family: 'trebuchet ms';"><strong>K</strong></span><strong>ι αν μου πάρεις την ιστορία από το νου<span lang="EN-GB">/ </span>Άδειο κουφάρι η σκιά μου<span lang="EN-GB"></span></strong></em></div><div align="right"><span style="font-family: 'trebuchet ms';"><span style="color: black;"><span style="color: #000099;"><strong></strong></span><strong>Βαγγέλης Ιντζίδης<span lang="EN-GB"></span></strong></span><o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"></div><br />
<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-GB"></span></div><strong></strong><br />
<br />
<o:p></o:p>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-73829463742770742272009-12-07T02:36:00.004+02:002009-12-07T03:13:00.953+02:00Και πάλι Δεκέμβρης - Ελπίδα ή Πίστη; (ένα χρόνο μετά)<div style="text-align: right;"><em>Αφιερώνω το κείμενο αυτό σε όλες εκείνες και σε όλους εκείνους που ονειρεύονται να υπουργήσουν, δηλαδή, να υπηρετήσουν.</em><br />
</div><em>[Συνεχίζοντας στην προηγούμενη ανάρτηση που έπεται]</em><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s1600-h/DSC_0359.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s640/DSC_0359.JPG" /></a><br />
</div><br />
Τέτοιος καιρός ήταν όταν έγραψα το κείμενο για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο (δες στις δημοσιεύσεις του ιστολογίου), τέτοιος καιρός ήταν που ξεκίνησε η αγωνία για την υγεία του πατέρα και τέτοιο καιρό δημιούργησα το πρώτο μου ιστολόγιο, το Μetissage. ΄Αρχισα να στήνω τις γέφυρες παρηγοριάς. <br />
Τώρα πάλι Δεκέμβρης. Ο πατέρας (του Αλέξη) δίχως γιο. Κι εγώ (ο γιος) δίχως πατέρα. Στην πρώτη εμφάνιση του τραγικού δεν υπάρχει λέξη - δεν ονοματίζεται στις γλώσσες του κόσμου - που να περικλείει ως χαρακτηριστικό την κατάσταση. Πώς λέγεται ο πατέρας που δεν έχει γιο... Στη δεύτερη εμφάνιση του τραγικού υπάρχει μια λέξη που εμφανίζεται ως θηλυκό ουσιαστικό και ως επίθετο: ορφάνια, ορφανός - αντίστοιχα.<br />
Πρόκειται για εκείνο που είναι ανείπωτο και για εκείνο που μπορεί να ειπωθεί. Πρόκειται για τη δοκιμασία της πίστης όταν ουρλιάζει από απόγνωση η ελπίδα. Φοβάμαι να επεκταθώ γιατί δεν πρέπει να αναλωθώ σε συναισθηματισμούς όπου τα λόγια έρχονται εύκολα και η καπηλεία του συναισθήματος είναι ακόμη πιο εύκολη. <br />
Εδώ - όπως και σε κάθε Δεκεμβριανά στην Αθήνα - έγκειται και η προσπάθεια. Να σκεφτεί κανείς και να νιώσει πέρα από τις ιδιότητες του πατέρα και του γιου, πέρα από τις ιδιότητες που αποδίδουν οι ρόλοι ενός όποιου πολιτισμικού ή κοινωνικού συστήματος συγγένειας. Να αγαπήσει πέρα από ιδιότητες, εκείνες των ρόλων. <br />
<br />
Υπήρξαν στιγμές που ο γιος (εγώ) αγάπησα τον πατέρα (μου) εγωτικά. Τον έβλεπα στις εντατικές με την αγωνία - τη δική μου - να μην πάθει κάτι, να κρατηθεί. Τον άφηνα στις εντατικές και περίμενα απέξω με την αγωνία - τη δική μου - να κρατηθεί. Δεν σκεφτόμουν τη δική του αγωνία. Αν ήθελε να φύγει δίχως να πονά ή δίχως να υποφέρει (ευτυχώς έφυγε ήσυχα)... Δε σκέφτηκα αν επιζητούσε να λυτρωθώ από την αγωνία μου...αν αυτό ήταν το βάρος του... να μπορέσει να φύγει ήσυχος, λιγομίλητος και απίστευτα τρυφερός όταν μου χάιδευε το κεφάλι και εγώ του έτριβα τα πόδια για να ξεπιαστεί. Πολύβοος γύρω του αντί σιωπηλός- πολύβοος και αεικίνητος γύρω του λες και με το θόρυβο του επέβαλα να μείνει εδώ κοντά μου. ΄Ετσι εγωτικά αγάπησα τον πατέρα μου. Κι έτσι εγωτικά κάθε πατέρας, ίσως, να αγαπά το γιο του. <br />
<br />
΄Ομως μου φαίνεται πως δίχως εγωτισμό αγάπησα εκείνον τον άρρωστο που ο πατέρας μου πρότεινε να φροντίσω - να ησυχάσει και λίγο από την υπερπροσπάθειά μου - στον θάλαμο του Ευαγγελισμού. ΄Εναν μόνο άνθρωπο που τον έφεραν καταπονημένο και εξαντλημένο από αρρώστια και πείνα. ΄Εναν μετανάστη άπορο από την Πολωνία. Ο πατέρας μου με τα λίγα από εδώ κι από εκεί γερμανικά και εκείνος με τα δικά του ελληνικά είχαν αποκτήσει μια δική τους φιλία. Κι έτσι κάθε φορά είχα να περιποιούμαι και τους δυο. <br />
Σε μια τέτοια περίοδο καταλαβαίνει κανείς - αν είναι αλήθεια ότι καταλαβαίνουμε - πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε. Το βέβαιο είναι πως σε μια τέτοια περίοδο αντιλαμβάνεται κανείς τη γελοιότητα που έχουν λέξεις και φράσεις γύρω από τα συναισθήματα και τις ανθρώπινες σχέσεις. <br />
<br />
Πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε δίχως ιδιότητες, αποχωρισμένοι από τη γονική, συζυγική ή όποια ιδιότητά μας.<br />
<br />
Πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε...<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s1600-h/DSC_0359.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s400/DSC_0359.JPG" /></a><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div>Και είναι πάλι Δεκέμβρης. Μια εικόνα με τραυματίζει. ΄Οταν την τελευταία φορά που άφησα τον πατέρα μου στην εντατική (μετά την τρίτη εισαγωγή του σε αυτή) δεν μπορούσα να είμαι εκεί και να του κρατώ το χέρι. Να φύγει στα χέρια μου. Μετά το απογευματινό επισκεπτήριο τον είδα στον ύπνο μου να σηκώνεται από το κρεβάτι του και ξύπνησα περιμένοντας να με ειδοποιήσουν. <br />
΄Οπως δεν ήταν και ο πατέρας του Αλέξανδρου εκεί, δίπλα του, να του κρατήσει το χέρι. Να του πει να φύγει, να φύγει αν το θέλει και να μη μας σκεφτεί. <br />
<br />
Μπορούμε να αγαπήσουμε; <br />
<br />
Κι αυτό το ερώτημα είναι που λέω ανείπωτο.<br />
<br />
Το αδιανόητο και τρομερό που ισοδυναμεί με Θεοφάνεια ή φορές πάλι με Θεοφαγία.<br />
<br />
Το πρώτο με την ευχή της λύτρωσης το δεύτερο με την ευχή της κάθαρσης. Και τα δύο εκφάνσεις του τραγικού αλλά και παύσεις ανάμεσα σε κείμενα και εποχές.<br />
<br />
Και είναι πάλι Δεκέμβρης. ΄Εχουμε λέει και στη χώρα μας την ανοιχτή διακυβέρνηση, φίλες και φίλοι σπεύδουν να πιάσουν το νήμα με την νέα πολιτική συγκυρία, κάποιες/οι άλλες/οι σπεύδουν να υποβάλλουν τα δικαιολογητικά τους στις ανοιχτές προκηρύξεις ενώ τα ΜΜΕ διαπιστώνουν πως φέτος οι ζημιές ήταν μικρής έκτασης και τα επεισόδια ελεγχόμενα. <br />
<br />
Κι ο πατέρας πορεύεται δίχως γιο. Το Ευαγγέλιο δίχως την προφητεία του. Και ο γιος πορεύεται δίχως πατέρα. Το Ευαγγέλιο δίχως την προφητεία του και πάλι. Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει εκείνο το υπεσχημένο, η ιστορία, που δημιουργεί το ανάμεσα στις γενιές και τις στοιχειώνει. Στη δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχει η παράδοση άνευ όρων στο πατρικό. Το θέλημα πια δεν έχει το άλλοθι του πατρικού θελήματος. Ο γιος πρέπει να συναντήσει τον πατέρα στον εαυτό του και ο πατέρας πρέπει να νιώσει την απώλεια του γιου στον εαυτό του.<br />
<br />
Η ευχή του αύριο πρέπει να γίνει πίστη του σήμερα. Και το σήμερα επιθυμεί την πίστη. Αλλιώς η ελπίδα κλειστή ψευδαίσθηση. <br />
<br />
΄Ενα από τα παιδικά παιχνίδια στον κόσμο των παραμυθιών.<br />
<br />
Πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε...Επειδή είναι δύσκολο να αφήσουμε τη ζωή να φύγει από μας, να πάψει να είναι ζωή μας...Να φύγει από μας και να γίνει το σύμπαν όπου μέσα του δανειζόμαστε υπόσταση... γινόμαστε ιστορία. <br />
<br />
Κι είναι πάλι Δεκέμβρης...Είναι η Ιστορία που μας κτυπά την πόρτα μπαμπά. Αυτή που θέλει τις χρονολογίες ακριβείς στο μνήμα σου [Απόστολος Ιντζίδης, 1933- 2009]. Είναι η Ιστορία που μας κτυπά την πόρτα Αλέξανδρε. Αυτή που σφραγίζει μια μέρα του Δεκέμβρη, την έκτη του Αγίου Νικολάου, με το σήμα επετείου για το χαμό σου. <br />
<br />
Αλλά αν ο πατέρας μου έπαψε πια - εκεί που πήγε - να είναι πατέρας Μου τότε ο Αλέξανδρος, ο γιος, βρίσκει τον πατέρα. Κι ο πατέρας που έμεινε δίχως γιο βρίσκει το γιο του σε εμένα. <br />
<br />
Πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε...<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s1600-h/DSC_0359.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s320/DSC_0359.JPG" /></a><br />
</div><br />
Και είναι πάλι Δεκέμβρης...Αν ελπίζουμε θα χάνουμε συνεχώς ένα από τα δικά μας και δεν θα βρίσκουμε τίποτα στους άλλους.. Το δικό μας που γεννήθηκε από το ΄Αλλο δεν θα αναγνωρίσει έτσι τον εαυτό του...Και μένει ορφανό το εγώ από εαυτό και ο εαυτός στερημένος από το εγώ του..<br />
<br />
Και είναι πάλι Δεκέμβρης... Οι νέοι της χώρας μας άλλοτε φεύγουν αποδεκατισμένοι από ένα φορτηγό γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει πως πρέπει να περιμένει και τους άλλους...άλλοτε φεύγουν γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει πως πρέπει να περιμένει δίχως βία... <br />
Και είναι πάλι Δεκέμβρης και η ασθένεια πλήττει τα νέα παιδιά... ένας καινούργιος (;) ιός μιας περίεργης πανδημίας...<br />
Και είναι πάλι Δεκέμβρης με τα σχολεία κλειστά...οι γιοι είναι άρρωστοι και οι πατέρες είναι σε απόγνωση για το ψωμί, τη μέριμνα και τη φροντίδα...<br />
Κι οι γιοι είναι δίχως πατεράδες και οι πατεράδες είναι σαστισμένοι δίχως γιους.<br />
Πάλι Δεκέμβρης. Οι φίλοι προστρέχουν για τις διασυνδέσεις τους...Κάποιοι από τους πολιτικούς μας - αυτούς που μας μοιάζουν τόσο, μα τόσο πολύ - θα φωτογραφηθούν ενώ τα ΜΜΕ θα μας τρομάζουν διαρκώς και σχεδόν σαδιστικά θα αναμεταδίδουν την κρίση και την ύφεση...<br />
Πολλοί από εμάς έχουμε χάσει γονείς...και δυστυχώς και αρκετοί από εμάς έχουμε χάσει - κυριολεκτικά ή και μεταφορικά - τα παιδιά τους... ΄Ολοι μας έχουμε αρπαχτεί από το μου και το μας...παλεύουμε να δούμε τι είναι να αγαπάς πέρα από την ανελέητη οικειότητα των ρόλων μας, φίλος ή σύζυγος ή γιος ή πατέρας...<br />
Και είναι πάλι Δεκέμβρης...Στην Ελλάδα, στην Ελλάδα μοίρα μου, χαμηλά πολύ χαμηλά... ως άλλοι ετοιμαζόμαστε να κατασπαράξουμε αλλήλους...με διακηρύξεις ελπίδας... ποια τραγωδία θα είναι η έξοδος από τέτοια τύφλωση...<br />
<br />
Δύσκολα αγαπάμε...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s1600-h/DSC_0359.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyCsBGnWkYhnT0Oz1WsjNt-kx81R5TifQsP1bFsGRF8DlgW89LLnwsD1nxctRyfukNd523GDVn1MAEwQS4dCqzS9sUGeN5QJ_z5E56buIP7hf42Nc2_weqVKjcnR80Z78i3nSVK4i17oc/s200/DSC_0359.JPG" /></a><br />
</div><br />
<br />
<br />
Κι όσο αργεί η Ιστορία, αυτή η μορφή της πίστης που δεν γνωρίζει από οικειότητα και ελπίδα, αυτή η αγάπη...<br />
Ο πατέρας πορεύεται δίχως γιο και ο γιος δίχως πατέρα... <br />
Ακόμη κάποιοι ξιπάζονται με την αλλαζονεία του ανθρώπινου - αυτή την αιτιολογία της αμνησίας - και ενδύονται την απώλεια...γυμνοί ενδύονται με τη γύμνια τους...<br />
Είναι ο Δεκέμβρης πάλι...και στη χώρα των νεκρών μιλούν για ανάσταση<br />
<br />
Κύριε...Βοήθησέ με να αποστερηθώ... <br />
Την Ιστορία ζήτησα μη με μαλώνεις με το τέλμα των διαλόγων...<br />
Το Δεκέμβρη Σου Πατέρα... <br />
΄Ασε μας τουλάχιστον τον Δεκέμβρη Σου<br />
<br />
Βαγγέλης Ιντζίδης<br />
<em>Αθήνα, 6 Δεκέμβρη 2009</em>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-30799962409751862332009-11-29T23:51:00.008+02:002009-12-07T03:11:54.506+02:00Θέρος και ΘάνατοςΣτα τέλη του καλοκαιριού ο πατέρας, ασθένησε και στις 12 Οκτωβρίου έφυγε από κοντά μας.<br />
Μόνη έγνοια και εμμονή δική μου να του προσφερθεί η αξιοπρέπεια στην περίθαλψη, η αξιοπρέπεια και στο τέλος. Εγώ ο γιος του, με απελπισμένη μανία, ανεβοκατέβηκα τα σκαλοπάτια των νοσοκομείων, συνεδρίαζα στα γραφεία των γιατρών, συνέλλεγα τις νύχτες τις δεύτερες και τις τρίτες και τις τέταρτες γνώμες. Με απελπισμένη μανία προσευχόμουν και με απελπισία κατάλαβα πως είναι δύσκολο να αγαπάς πέρα από ρόλους και ιδιότητες. Να αγαπάς τον άλλο δίχως το ρόλο του γιου, πέρα από την ιδιότητα που σου προσδίδει ένα σύστημα συγγένειας. Να αγαπάς σημαίνει να ακούσεις την επιθυμία του άλλου, να ακούσεις την επιθυμία του Θεού. ΄Ηταν σύντομο το διάστημα της ασθένειας και στο σύντομο αυτό διάστημα, ο πατέρας μου ήταν – όπως είναι πάντα ο κυρ- Αποστόλης είτε άνθρωπος είτε άγγελος - στωϊκός, ήρεμος, υπομονετικός, σιωπηλός με τη βουή μου και τη βουή της γυναίκας του στο προσκέφαλο, την έγνοια μας και τη φροντίδα μας, την έγνοια και τη φροντίδα των γιατρών του και των φίλων. Υπήρξαν μέρες πολύ χαρούμενες μέσα σε αυτή τη σύντομη περίοδο και μέρες δύσκολες που εκείνος τις έκανε ελαφρότερες με την αποστασιοποίησή του από τα ιατρικά πεπραγμένα. <br />
<br />
Ο πατέρας μου από τις 28 του Αυγούστου μέχρι και τις 12 Οκτωβρίου μου έκανε το ανομολόγητο δώρο του πατέρα στο γιο. Το ανέλπιστο και τρομακτικό δώρο που δεν τολμά γιος να ονειρευτεί ότι θα λάβει από πατέρα. <br />
<br />
Στην αρχή νόμισα πως ήταν η αντιστροφή των ρόλων. Πίστεψα πως σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα ο γιος έγινε πατέρας και ο πατέρας γιος. Στην αρχή - κι ακόμα φορές τώρα – ένιωσα πως έχασα μέσα από τα χέρια μου ένα δικό μου παιδί. Ωστόσο βίωνα μια αλήθεια που δεν είχα καταλάβει το μέγεθός της. Ναι έχασα ένα παιδί αλλά αυτό σήμαινε πως έχασα το παιδί που ήμουν εγώ. <br />
<br />
Κι από τις 28 Αυγούστου 2009 μέχρι και τις 12 Οκτωβρίου 2009 έζησα 48 ολόκληρα χρόνια. Ο πατέρας μου μέσα από τη φροντίδα που μου επέτρεψε να του προσφέρω με βοήθησε να μεγαλώσω. Τη στιγμή της ασθένειας διέπραξε μια πράξη απίστευτου σθένους, Με μεγάλωσε για δεύτερη φορά. Οριστικά πια και αμετάκλητα. Για δεύτερη φορά με βοήθησε να ενηλικιωθώ και να μην τρομάξω – ευτυχώς, ευτυχώς δε δείλιασα μήτε δευτερόλεπτο δε δείλιασα δίπλα του, δίπλα του συνεχώς. Για δεύτερη φορά με βοήθησε καλύπτοντας τα όποια κενά της πρώτης φοράς - από εκείνα που διαβάζουμε σε εγχειρίδια ψυχολογίας - και ατελείωτα διαιωνίζουμε λες και δε θέλουμε να ξεμυτίσουμε από την εφηβεία μας. Με βοήθησε να φτάσω από το φοβισμένο παιδί στον ενήλικα άντρα. Μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Αχ! μπαμπά είναι δύσκολο να δεχτώ πως έπρεπε να σκέφτομαι αν ήθελες να φύγεις εσύ και όχι αν εγώ άντεχα να φύγεις. Εγώ, ο τουρίστας σου, όπως σου άρεσε να λες με εκείνο το αδυσώπητα περιπαικτικό χιούμορ σου. Αυτό το δίσημο χιούμορ σου από όπου ξεπήδησε η ποίηση να με αρπάξει από τα μικράτα μου. <br />
<br />
Ο πατέρας μου ανήκει (σε αυτόν τον παγχρονικό ενεστώτα των ορισμών θέλω να μιλώ για εκείνον) στη γενιά των Ελλήνων με την ιδιότυπη παιδική ηλικία της κατοχής (γεννήθηκε στα 1933). Είδε τον πατέρα του, Αχιλλέα, να φεύγει για το αλβανικό μέτωπο και περπάτησε χιλιόμετρα στην Αττική γη για να βρει τροφή στη μεγάλη πείνα του '41. <br />
<br />
Ο πατέρας μου ανήκει στη γενιά που παρά τον εμφύλιο σπαραγμό επιμένει στο όραμά της για μια καλύτερη Ελλάδα Αυτή η γενιά που δεν αγανάκτησε ποτέ, που δεν βίωσε ποτέ το ανικανοποίητο. Θυμάμαι ακόμα τα γλέντια μας στη γειτονιά με τα λιγοστά μα τόσο πλούσια. Ο πατέρας μου μαζί με την κυρά Χριστίνα, τη μάνα μου, πορεύτηκαν μαζί για πενήντα χρόνια. Μαζί στον αγώνα τους για δημοκρατία, για καλύτερη ζωή. Αλλά πάντα με μια απίστευτη αίσθηση επάρκειας. ΄Ετσι που με έκαναν να πιστέψω από πολύ νωρίς εκείνη τη ρήση του Μαρξ: "το προλεταριάτο είναι η μη-τάξη που δεν την απασχολεί το συμφέρον της". Τον κυρ-Αποστόλη τον απασχολούν οι άνθρωποι. Για αυτό και οι άνθρωποι, η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι γιατροί του, οι γείτονές του τον αγάπησαν πολύ, τον αγαπούν ακόμα πιο πολύ τώρα. Επαρκής και αγωνιστής. Αυτό εκτιμώ απεριόριστα σε αυτή τη γενιά. Αυτό εκτιμώ στον πατέρα μου. Τη σιωπηλή επάρκειά του. Ακόμη και μπροστά στο τέλος που του διατάρασσε στιγμές την ήσυχη δύναμή του, αυτή που δεν τη σπαταλάς για να νικήσεις αλλά τη θρέφεις με ανάσες για να υπάρξεις ίσαμε το τέλος και στο τέλος. Αυτή είναι η κληρονομιά του πατέρα μου. Ζωντανή και επίμονη κληρονομιά. Επική και ανθρώπινη. Σε αγαπώ μπαμπά. Μπαμπά μου. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXi8d7uK_1f2mkN4km1Hrkyj7LRLWg1KXksmhyZMWY1Uc1J4Tp64I6r-4W2SvC47PrOFiywcnb5XmbuJFO3zMscyLasDxQyFLI1LL_Sg_lEYvnvAhU4Q47zLIxTksAogKPaY_L2OheWWg/s1600-h/ASTERI1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" er="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXi8d7uK_1f2mkN4km1Hrkyj7LRLWg1KXksmhyZMWY1Uc1J4Tp64I6r-4W2SvC47PrOFiywcnb5XmbuJFO3zMscyLasDxQyFLI1LL_Sg_lEYvnvAhU4Q47zLIxTksAogKPaY_L2OheWWg/s640/ASTERI1.jpg" /></a> <br />
Στη φωτογραφία πάνω, τέταρτος από αριστερά παίκτης, ο έφηβος 19χρονος Αποστόλης Ιντζίδης, ιδρυτής της ερασιτεχνικής ομάδας ποδοσφαίρου "Αστέρας" Περιστερίου (1952).<br />
Δε ξεχνούσε ποτέ πως εμείς είμαστε ΄Ιωνες, Μικρασιάτες, από την Προύσα και πάντα, εμείς οι Ιντζιδαίοι είμαστε με την Αθλητική ΄Ενωση Κωνσταντινουπόλεως ή - άντε χαριστικά - με τον Πανιώνιο (για να τα έχει καλά και με τη συμβία του). <br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><br />
</div>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-598125157633469662009-07-04T22:01:00.006+03:002009-07-07T13:39:44.126+03:00Αποχαιρετώντας την PIna BauschΑποσπάσματα από το Pina Bausch mon amour (πηγή: you tube)<br /><br /><p><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dywj2bPFXGMrSE2Vz0_OenD9ixijvHSD7r0l7gho_VWSaEGmMYTmuRHoxiKWG4MZkjZ1N8ghJjUCHUEL_ietA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></p><p></p>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-30575952263648358342009-05-14T01:27:00.023+03:002009-05-24T12:35:38.928+03:00ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ<img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335453732117803186" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 275px; CURSOR: hand; HEIGHT: 348px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0ChejE2MhhaYeWq2hHJW3Zn_2-ixw6l_Xu2ckM43ZgwR7J9cqlN5mahUSRsKApTOQyCCsvbFe053Mtks1R8J4xkJIqyvDj-kN5ZYc4VT_1A5P7zPFD4ybKYCiLvIuDEPARpWMa_Qwi34/s320/doc_1933-4_rolland-pamphlet.jpg" border="0" /><br /><div align="center"><span style="color:#990000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>ΜΕΤΙSSAGE </strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>EINAI </strong></span></span></div><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#990000;"><strong>ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ </strong></span></div><div align="center"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#990000;">ANAΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#000099;"><em>ή </em></span></strong><br /></div><div align="center"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#990000;">ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#990000;">ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ (όπως και οι κανονιστικές σκέψεις)ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#000099;"><em>αλλά κι αλλιώς</em></span></strong><br /></div><div align="center"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#990000;">ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΕΑΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ</span></strong></div><strong></strong><br /><p align="justify"></p><p align="justify"></p><p align="justify"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>[1]</strong><br />Η εξαίρετη αναγνώστρια της λογοτεχνίας και όχι μόνον, η ειδήμων της αναγνωστικής ανταλλαγής, η κ. Πόλυ Χατζημανωλάκη, αυτή η Δρ. της θεωρητικής φυσικής παρά τω κυρίω Πριγκοζίν που της αρέσει να λέει πως έρχεται από την άλλη κουλτούρα αλλά για μένα είναι μια δημιουργική διασταύρωση, ένα υβρίδιο, ένα metissage και από τις δύο κουλτούρες (θετικές επιστήμες και ανθρωπιστικές) έκανε - ανάμεσα σε μια σειρά άλλες έ-ξο-χες αναρτήσεις, μία, η πιο πρόσφατη, την οποία θα ήθελα να επισκεφθείτε και να θεωρήσετε τα σχόλιά μου εκεί ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΡΟΠΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ της Π.Χ. ως ανάρτηση στο ιστολόγιό μου εδώ, μιας και το <em><strong>Καταφύγιο της Εξαφάνισης:"Αντιγόνη",</strong></em> θα αργοπορήσει. Μπορείτε να επισκεφθείτε τις αναρτήσεις αυτές είτε προχωρώντας από τη δεξιά στήλη στην ενότητα με τα ιστολόγια που παρακολουθώ και να "κλικάρετε"/επιλέξετε το ιστολόγιο ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ είτε να ¨κλικάρετε¨πάνω στους τίτλους των αναρτήσεων που παρατίθενται στη συνέχεια.<br />Στο ιστολόγιο λοιπόν της Πόλυς Χατζημανωλάκη, </span><a href="http://waxtablets.blogspot.com/"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#990000;"><strong>ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ</strong></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;">, η πρόσφατη ανάρτηση (12/05/2009) με τίτλο: </span><a href="http://waxtablets.blogspot.com/2009/05/blog-post_12.html"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000099;">Ο Τρελός του Μπερζεράκ: μελετώντας τον ιδανικά γαλήνιο και τρομακτικό κόσμο του χάρτη</span></strong></a><span style="font-family:trebuchet ms;"> αποτελεί για μένα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να σκεφθούμε με όρους χαρτογράφησης (ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΥΣ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ) την αφήγηση αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διερωτηθούμε για τη σχέση θεμελίωσης, μεθόδου και μοναδικότητας επιλέγοντας πάντα τη δημιουργική από την επεξηγηματική /κανονιστική σκέψη (με τους όρους του Αντόνιο Γκράμσι).<br /><strong><span style="color:#990000;">Δείτε τώρα τι σημαίνει διαβάζω λογοτεχνία και τι σημαίνει αναγνωστική ανταλλαγή όταν διαβάζω ένα γραπτό κείμενο και γράφω για αυτό ενώ συζητώ και επ΄αφορμή του. Δείτε τώρα πόσα σπουδαία πράγματα μπορούν να συμβαίνουν όταν μια γυναίκα από την "άλλη κουλτούρα" - εκείνη των επιστημών (sciences-θεωρητική φυσική/physics) αποφασίζει να διασταυρωθεί με την "άλλη κουλτούρα" (αυτό το "άλλη" είναι πάντα το "άλλο" καθώς μετατοπίζεται η οπτική) εκείνη </span></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#990000;">των ανθρωπιστικών επιστημών (humanities). H Πόλυ Χατζημανωλάκη συνεχίζει την πρόσκληση - πρόκληση των αναγνωστικών ανταλλαγών στην ανάρτησή της με τίτλο " <a href="http://waxtablets.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html">Όπου ο Ζωρζ Σιμενόν ταξιδεύει στο χάρτη με το τρένο των ονείρων του και ο ήρωάς του ρίχνει ένα μαύρο πιόνι σε ένα φλιτζάνι τσάι.</a>". Τα σχόλιά μου <span style="color:#000099;"><em>εκεί</em></span> συνεχίζουν να είναι μια ανάρτηση <span style="color:#000099;"><em>εδώ</em></span> και η Πόλυ παρατηρώντας τη <em><span style="color:#000099;">δική μας</span></em> κουλτούρα <span style="color:#000099;"><em>εδώ</em></span> επιβιβάζεται σε αυτήν με τις αποσκευές της γεμάτες και με τις <span style="color:#000099;"><em>δύο κουλτούρες</em></span>. Aποδεικνύοντας εξόχως πως το τρένο μας (;), το πλοίο μας (;), το διαστημόπλοιό μας, αν προτιμάτε, δεν πρόκειται να αναχωρήσει αν δεν υπάρχει οπωσδήποτε η γνώση της μιας κουλτούρας, υποχρεωτικώς.</span></strong></span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#990000;"></span></strong>Αυτό που επιχειρείται <em>ίσως</em> εδώ αλλά <em>οπωσδήποτε εκεί</em>, στις <span style="color:#000099;"><strong><em>Πινακίδες από κερί</em></strong></span> ΣΥΝΙΣΤΑ ΜΙΑ <strong>ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ</strong> που επιτέλους μιλά για τη λογοτεχνία - και όχι μόνον - με <strong>τη χειραφέτηση του αδαούς, αυτή την προϋπόθεση κάθε ανταλλαγής σε μια κοινότητα ανθρώπων</strong> <strong><span style="color:#660000;">(δες Ζακ Ρανσιέρ στο εκδοτικό γεγονός <span style="color:#000099;"><em>Ρανσιέρ, Ο Αδαής Δάσκαλος, εκδόσεις:ΝΗΣΟΣ</em></span>)<br /></span>[2]</strong><br /><br />Σας προσκαλώ επίσης να επισκεφθείτε το ιστολόγιο της JustMe, </span><a href="http://kakosbelas.blogspot.com/"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#990000;"><strong>Κακός Μπελάς</strong></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#990000;"><strong>,</strong></span> και να διαβάσετε την πρόσφατη μεταφραστική της άσκηση στο ποίημα του Κόλριτζ, </span><a href="http://kakosbelas.blogspot.com/2009/05/blog-post_07.html"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000099;"><strong>Παγωνιά τα μεσάνυχτα.</strong></span> </span></a><span style="font-family:trebuchet ms;">Στο ίδιο ιστολόγιο μπορείτε να απολαύσετε και μια σειρά από άλλες ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΑΛΛΟΓΛΩΣΣΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. Εκεί ας δούμε το δεύτερο σχόλιό μου για τα σκάνδαλα αυτού του ποιήματος που γράφεται από έναν ποιητή, τον Κόλριτζ, που προχωρά από το Διαφωτισμό προς τον Ρομαντισμό .<br /><br />Πρόκειται για δύο αναγνώσεις ιστολογίων που είμαι σίγουρος πως θα απολαύσετε.<br /><br /><strong>[3]</strong> </span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">H φίλη Ελένη Χοντολίδου, δασκάλα μεγάλων παιδιών (Πανεπιστήμιο) αλλά και μικρών παιδιών (εκπαιδευτικοί και μαθητές/τριες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, Σχολείων Δεύτερης Ευκαιρίας και..και..) μέσα από το δικό της ιστολόγιο <a href="http://taskorpia.blogspot.com/"><span style="color:#990000;"><strong>ΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ</strong></span> </a>περιδιαβαίνει το Λονδίνο και μας καλεί να βλέπουμε μαζί της εκείνα που βλέπει αυτή και να ακούμε εκείνα που ακούει αυτή. Αυτό το μοίρασμα είναι για μένα η δημοκρατία του βλέμματος και της ακοής. Τα σύντομα σχόλιά της και οι φωτογραφίες της αλλά και οι σύνδεσμοι που προτείνει συνιστούν για μένα ένα παράδειγμα του τι θα μπορούσε να σημαίνει δημοκρατική ενεργή ιδιότητα του πολίτη [active democratic citizenship].</span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">[4]<br />Από το <span style="color:#660000;"><strong>S</strong></span></span><a href="http://intzidis.blogspot.com/"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#660000;"><strong>ubstratum</strong></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;"> (το δικό μου ΄Αλλο! - ιστολόγιο) σας χαιρετά ο έρωτας του Βάλτερ Μπένγιαμιν για την ΄Ασια Λάσιτς και όχι μόνον (όπως μπορείτε να δείτε από τα ποιητικά ξόρκια στη δεξιά στήλη).<br /></p></span><br /><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>[4]</strong> (κι αφού - σας προτείνω - έχετε επιτελέσει τα [1] - [2] [3])</span></p><br /><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Μπορείτε επίσης να διαβάσετε - "κλικάροντας" πάνω στον τίτλο τους (Ετικέτες, δεξιά στήλη) - παλαιότερες αναρτήσεις μου και με την εξής σειρά (ή με όποια σειρά επιθυμείτε):</span></p><br /><p align="justify"><span style="color:#996633;"><strong>(α΄) </strong></span><a dir="ltr" href="http://vintzidis.blogspot.com/search/label/%CE%B7%20%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD"><span style="color:#996633;"><strong>η ψήφος των ποιητών</strong></span></a><span style="color:#996633;"><strong> (β΄) </strong></span><a dir="ltr" href="http://vintzidis.blogspot.com/search/label/%CE%B7%20%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD"><span style="color:#996633;"><strong>η μοναδική ερμηνεία των συμβάντων</strong></span></a><span style="color:#996633;"><strong> Διαβάζοντας το κατηγορητήριο στη δίκη της Ιωάννας της Λωραίνης (γ΄)</strong></span><a dir="ltr" href="http://vintzidis.blogspot.com/search/label/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82"><span style="color:#996633;"><strong>διασταυρώσεις</strong></span></a> </p><br /><p align="justify"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Περιμένοντας την Αντιγόνη λοιπόν!</span></p><br /><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span><p align="right"><br />Βαγγέλης Ιντζίδης, Μάης του 2009</p><p align="justify"></p><p align="justify">υγ1 ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΣ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ</p><p align="justify">Βαγγέλη καλέ μου φίλε</p><p align="justify">και συν - αναγνώστη </p><p align="justify">καλησπέρα, </p><p align="justify">Χωρίς άλλο θέλω πρώτα από όλα να σε ευχαριστήσω για την ψυχική σου γενναιοδωρία να ενσωματώνεις στις αναρτήσεις σου κομμάτια από δικά μου σχόλια ή όπως τώρα με λινκ να καλείς τους ιστολογικούς σου φίλους στο φτωχικό μου. Με αυτή σου την ανάρτηση επικυρώνεις ένα καινούργιο φαινόμενο, που το ζούμε τελευταία - περίπου το διαμορφώνουμε - αλλά ίσως πρέπει να αναδείξουμε κάποιες πλευρές του, που οδηγούν σε ανεξερεύνητες μορφές δημιουργικότητας, για μας τουλάχιστον τους νέους, τους αναλφάβητους μπλόγκερς , που καλά καλά δεν έχουμε ακόμα αφομοιώσει αυτό το νέο μέσο και να που αρχίζουμε και το μεταμορφώνουμε (και να μεταμορφωνόμαστε κι εμείς). </p><p align="justify">Να που σιγά σιγά, σε αυτό το φιλόξενο χώρο – αρχικά μεταξύ αγνώστων – άρχισαν να χτίζονται οι γέφυρες παρηγοριάς και όχι μόνο. Αρχίσαμε να τολμάμε, ο καθείς με τον τρόπο του, να διαβάζουμε ο καθείς από τη δική του οπτική, να δημιουργούμε σιγά σιγά ένα αναγνωστικό εργαστήρι, όπου δεν παρουσιάζουμε πια βιβλία αλλά ή τα συνεχίζουμε, ή τα συγχωνεύουμε, ή αναδεικνύουμε τις αθέατες πλευρές τους, με το θράσος της δημιουργίας αλλά και το ρίσκο της δημόσιας κριτικής και διαφωνίας των συνοδοιπόρων. </p><p align="justify">Κάποτε οι συγκρούσεις είναι τόσο έντονες που θυμίζουν τη βία των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων – για να θυμηθούμε τι συνέβη στο Ταξίδι στην άκρη της νύχτας – κάποτε οι αναγνώσεις αποκλίνουν και πρέπει να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας με αυτή την ετεροχρονισμένη προφορικότητα – στο μπλογκ ο αντίλογος καραδοκεί – και άλλοτε πάλι έχουμε εκπληκτικές δημιουργικές συνέχειες στο ιδιο ή σε άλλα μπλογκς όπως τα δικά σου ποιήματα, τα κείμενα της Just me ή ακόμα άλλες αναρτήσεις όπως η συνέχεια της τεϊοποσίας στον κακό μπελά, μετά τον καπελλά και τις δίκες του Καμύ και του Κάφκα. </p><p align="justify">Αυτό λοιπόν το γαϊτανάκι των ανταλλαγών, όπου ο ένας εμπνέεται από τον άλλο και συνεχίζει με σχόλια ή με άλλη ανάρτηση, όχι μόνο είναι κάτι καινούργιο που αξίζει να διερευνηθεί από τους θεωρητικούς, αλλά για μας που το ζούμε είναι πράγματι μια άσκηση ανοχής και δημοκρατίας, που συγκροτεί την αναγνωστική και συγγραφική μας συνείδηση στην κατεύθυνση της μεγαλοψυχίας και της μη κανονιστικής προδιάθεσης. Αυτά με την καλησπέρα μου και ελπίζω να επανέλθω. </p><p align="justify">Να’σαι πολύ καλά.</p><p align="justify">Πόλυ Χατζημανωλάκη</p><p align="justify"></p>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-89868304771453929232009-03-18T22:55:00.033+02:002009-03-22T19:42:35.749+02:00ΕΝ ΑΡΧΗ: ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ [ Ι - ΙV]<span style="font-size:130%;"><strong>Eν αρχή Ι</strong> : <span style="color:#000099;"><strong><em>Africa Remix</em></strong></span></span><br /><br /><p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXxqa8uvaJEF-FqJh8kjByhx18NloofiX70hyYU2j7fgwj680uH-S193nXKVB_LNkmFVKOhxvK2_Fji5KjT5sj6an5lZVgjoSkhd2_rsrJ_ZA-Wl23AjwoBAeVyK5gFbNP-dVy4_WyXG8/s1600-h/africaremix01a.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315786041278106946" style="WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 267px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXxqa8uvaJEF-FqJh8kjByhx18NloofiX70hyYU2j7fgwj680uH-S193nXKVB_LNkmFVKOhxvK2_Fji5KjT5sj6an5lZVgjoSkhd2_rsrJ_ZA-Wl23AjwoBAeVyK5gFbNP-dVy4_WyXG8/s320/africaremix01a.jpg" border="0" /></a><br /><span style="color:#000099;"><em><strong>(Έκθεση σύγχρονων καλλιτεχνών από ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο - Γιοχάνεσμπεργκ)<br /></strong></em></span><br />Με την επίσκεψή μου (Ιούλιος, 2007) στη Δημοκρατία της Νοτίου Αφρικής, επίσκεψη και συνεργασία στην μετά το Απαρτχάιντ Νότια Αφρική, μελέτησα τα πρωτοποριακά προγράμματα σπουδών με τις έντεκα επίσημες γλώσσες (στο substratum {δεξιά στήλη} στο τελευταίο ποίημα της συλλογής South of Africa τις αναφέρω) και είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με πολίτες από διαφορετικές φυλές επιχειρώντας να κατανοήσω τη δική τους αντίληψη για τα σύγχρονα προβλήματα της νοτιο-αφρικανικής δημοκρατίας. Τις ίδιες μέρες στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Witwatersrand βρήκα ένα σημαντικό βιβλίο με θέμα την αφρικανική φιλοσοφία [1]. Διάβασα σημαντικές αναλύσεις - αποκαλυπτικές για την τυφλότητα των δυτικών που επισκέπτονταν την ήπειρο και "επικοινωνούσαν" με τους λαούς της (και της δικής μου τυφλότητας συμπεριλαμβανομένης). Σημείωσα τους ακόλουθους αφορισμούς -γραμμένους στη γλώσσα Sepedi (οι βόρειοι της Νοτίου Αφρικής) - και την επεξηγηματική τους απόδοση : </p><ul><li><div align="justify"><span style="color:#660000;"><strong>από τη φυλή των Σεπέντι (Sepedi)</strong> </span><br /><span style="color:#000000;"><strong><span style="font-size:130%;">1.</span> Motho ke motho ka batho: </strong></span><span style="color:#000066;"><strong><em>το να είσαι ανθρώπινος σημαίνει να διαβεβαιώνεις την ανθρωπιά κάποιου αναγνωρίζοντας την ανθρωπιά των άλλων.</em></strong></span></div></li></ul><p align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmhfxW818YUAY10LsIOwCvMbzHmtoNmFDaVF6b3Wr0LGe5u0UiVOyim5Jj6wRaBL17UK-YTwoFJYgQQS4LTnXlF_QG4oIYqo7H5q8Wiy0xPsFiEI8Puz53Q_TE8tf319XY5pRPpJGwuO0/s1600-h/_40811393_01_waiting4bus.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315785826278554946" style="WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 245px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmhfxW818YUAY10LsIOwCvMbzHmtoNmFDaVF6b3Wr0LGe5u0UiVOyim5Jj6wRaBL17UK-YTwoFJYgQQS4LTnXlF_QG4oIYqo7H5q8Wiy0xPsFiEI8Puz53Q_TE8tf319XY5pRPpJGwuO0/s320/_40811393_01_waiting4bus.jpg" border="0" /></a><br /><br /><span style="color:#000099;"><strong><em>"Περιμένοντας"</em> - γλυπτό </strong></span><span style="color:#000099;"><strong>(σε φυσικό τοπίο και στο χώρο της έκθεσης -φωτό B.Ι.): </strong></span><span style="color:#000099;"><strong>Dilomprizulike, Νιγηρία.</strong></span></p><p align="left"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315970538809745362" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 451px; CURSOR: hand; HEIGHT: 233px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuGHja826zk-ClqikBD7ETGPu0AcqX__YprGZZtUwSr4TKeAbYMKMtQaDu8tYil5q-28owYuDc6hRVgeu53fb0AWbgfqSyEbRg8JkviyhqZ8Rc4D3ElxV5gxp0XNY3VfQ9jFQG3X7CD5E/s320/Picture1.png" border="0" /></p><div align="center"><strong><span style="font-size:130%;">2.</span> Feta kgomo o tshware motho: </strong><strong><span style="color:#000066;"><em>αν πρέπει κανείς να διαλέξει ανάμεσα στον πλούτο και τη διατήρηση της ζωής ενός άλλου ανθρώπου τότε πρέπει κανείς να επιλέξει</em> </span></strong><span style="color:#000066;"><strong><em>τη διατήρηση της ζωής.</em></strong></span><br /><br /><span style="color:#000066;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvn8oLCHekwRGh8kjbT02HnJd4I167Pdi2w8fIydgIN5CibNtAaRMytBVIXz4798y1kTefuzPB-8Zj5cc73xLy-XzHatn3qE1gbG7p1S2YPHRFm-aXh3QPyQYdeiI4GdPMB4_Mqh8r-DY/s1600-h/_40813367_chief.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315785915918787426" style="WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 245px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvn8oLCHekwRGh8kjbT02HnJd4I167Pdi2w8fIydgIN5CibNtAaRMytBVIXz4798y1kTefuzPB-8Zj5cc73xLy-XzHatn3qE1gbG7p1S2YPHRFm-aXh3QPyQYdeiI4GdPMB4_Mqh8r-DY/s320/_40813367_chief.jpg" border="0" /></a></em></span><br /><span style="color:#000066;"><em><br /><strong>"Ο αρχηγός" - γλυπτό: Samuel Fosso, Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής<br /></strong><br /></em></span><strong><span style="color:#000000;"></span></strong><strong><span style="color:#000000;"><span style="font-size:130%;">3.</span> Kgosi ke kgosi ka batho:</span></strong><strong><em><span style="color:#000066;">ο βασιλιάς οφείλει το κύρος του (συμπεριλαμβανομένων και όλων των δυνάμεών του) </span></em></strong><strong><em><span style="color:#000066;">στη βούληση του λαού που διοικεί.</span></em></strong><br /><br /><strong><span style="color:#000099;">΄Ετσι λένε στη φυλή των Sepedi.</span></strong> </div><p align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315971545440559602" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 410px; CURSOR: hand; HEIGHT: 264px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2-nNEyhQk5ybdVxZYe2q1RoK5CiEd_8fTtPWCxjeiub7-4Xzdm_uW_Y7URdNyMdhm8Qk9ownY9ejNlcsOsOYyRdt_QWeOlTay2RnnpKzSVdh6Jcecm1bN35fPWS5-04H1p5EtIZ6LUGo/s320/gallery_140.png" border="0" /><br /><span style="color:#000099;"><strong><em>"Αφρικανική Περιπέτεια: 1999-2002", εγκατάσταση: Jane Alexander, Νότια Αφρική ( φωτό Β.Ι.) </em></strong></span><br /></p><ul><li><span style="color:#660000;"><strong>από τη φυλή των Ζούλου (Ζoulou)</strong></span> </li></ul><p align="justify"><strong>΄Οταν δολοφονήθηκε ο δωδεκάχρονος Hector Pieterson (1964 - δολοφονήθηκε 16 /06/1976) στις αιματηρές εξεγέρσεις των μαθητών και των μαθητριών του Σοβέτο, τον σήκωσε στα χέρια, ο ΜBUYISA που δολοφονήθηκε και αυτός από το ολοκληρωτικό καθεστώς του Απαρτχάιντ. O MBUYISA ανήκε στη φυλή των Zoulou και η φωτογραφία στην οποία κρατά τον νεκρό ΄Εκτορα στα χέρια του </strong><strong>έκανε το γύρο του κόσμου.</strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBjs5rAwvjpuaLnBviako0iTj-L3OqBn0QGPtw-YA7AgYlEmgMp6xzzWqTZsTynC6z_dg8-g7-Ld64LHCXXjKE4C-_KzYKfoqQysZc0Wm6kjpBbAMtlQIfJWy47hV517WVkfIkTtwLyjc/s1600-h/SOUTH+AFRICA+1+100.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315800326976893298" style="WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBjs5rAwvjpuaLnBviako0iTj-L3OqBn0QGPtw-YA7AgYlEmgMp6xzzWqTZsTynC6z_dg8-g7-Ld64LHCXXjKE4C-_KzYKfoqQysZc0Wm6kjpBbAMtlQIfJWy47hV517WVkfIkTtwLyjc/s320/SOUTH+AFRICA+1+100.JPG" border="0" /></a><br /><strong>Στην είσοδο του Μουσείου "΄Εκτορας Πήτερσεν" στις Νοιιο-Δυτικές Πόλεις (=South-Western-Townships=SoWeTo=Σοβέτο) έξω από το Γιοχάνσμπεργκ υπάρχει η γνωστή φωτογραφία αλλά και ένα μαρμάρινο επιτύμβιο (ανάμεσα και σε εκείνο της μάνας του ΄Εκτορα) με τα λόγια της μάνας του ΜΒUYISA, που λέει τι πιστεύουν στη φυλή των Ζoulou.</strong></p><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHLpPVgPckJqcQj9g0Nefwg7ZrnF75rlRoTjr0qPBb-QOLPMERd5O5XwfGcYjk0niIEJeY_2RcNFkyZ6MSHsk8iryFHEVw2n_-lisclS_nSnqIvysrgvJ8zZ9ZlbYBuFWXgb2sxKySmig/s1600-h/SOUTH+AFRICA+1+101.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315801142637593202" style="WIDTH: 524px; CURSOR: hand; HEIGHT: 336px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHLpPVgPckJqcQj9g0Nefwg7ZrnF75rlRoTjr0qPBb-QOLPMERd5O5XwfGcYjk0niIEJeY_2RcNFkyZ6MSHsk8iryFHEVw2n_-lisclS_nSnqIvysrgvJ8zZ9ZlbYBuFWXgb2sxKySmig/s320/SOUTH+AFRICA+1+101.JPG" border="0" /></a><br /></p><div align="center"><span style="color:#000099;"><strong><span style="font-size:130%;color:#000000;">4.</span>"O MBuyisa είναι ή ήταν ο γιος μου. Αλλά δεν είναι ένας ήρωας.</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#000099;"><strong>Στη δική μου κουλτούρα, το να περιμαζέψεις τον ΄Εκτορα δεν είναι μια πράξη/δράση ηρωισμού. </strong></span><span style="color:#000099;"><strong>΄Ηταν η δουλειά του ως ένας αδελφός.</strong></span></div><div align="center"><span style="color:#000099;"><strong>Αν τον άφηνε στο έδαφος και κάποιος τον έβλεπε να πηδάει (ενν. τρέχοντας) </strong></span><span style="color:#000099;"><strong>πάνω από τον ΄Εκτορα δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να ζήσει εδώ."</strong></span><br /></div><div align="center"><span style="color:#330099;"><strong><span style="color:#3333ff;">Αυτά πιστεύουν στη φυλή των Ζοulou για τη βοήθεια</span></strong></span> </div><div align="center"><span style="color:#330099;"><strong><span style="color:#3333ff;">προς τον αδελφό - συμπολίτη.</span></strong></span><br /></div><div align="center">-------------</div><ul><li><strong><span style="color:#660000;">από το Μάλι, Amadou Hampâtι Bâ</span></strong></li></ul><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH2wmtA7QP_qlpCXY_zj02HiZEGjFphc1YYWtG6iVpcLTCR6YBPHJSCqfOlS9J0yev8jyM3WIp8KWRVl7myz2-LO4PaMHKNd8vT_kLYRvEpw2eHPj99gmqo6LW7dlAJ7OkEAxG0G-q_-Y/s1600-h/aba.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315811490236409490" style="WIDTH: 168px; CURSOR: hand; HEIGHT: 196px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH2wmtA7QP_qlpCXY_zj02HiZEGjFphc1YYWtG6iVpcLTCR6YBPHJSCqfOlS9J0yev8jyM3WIp8KWRVl7myz2-LO4PaMHKNd8vT_kLYRvEpw2eHPj99gmqo6LW7dlAJ7OkEAxG0G-q_-Y/s320/aba.bmp" border="0" /></a><br /></p><div align="justify"><span style="font-size:130%;color:#000000;"><strong>5.</strong></span> <span style="color:#000099;"><strong>«Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος πάνω από ογδόντα χρονών κατάφερε να ξαναζωντανέψει με τόσες λεπτομέρειες παλιές μνήμες εξέπληξε πολλούς φίλους αναγνώστες. Η μνήμη των ανθρώπων της γενιάς μου και γενικότερα των λαών με καθαρά προφορική παράδοση, λαών οι οποίοι δεν διέθεταν γραπτό λόγο, είναι εξαιρετικά ακριβής, φωτογραφική θα έλεγα. Από τα παιδικά μας χρόνια μαθαίνουμε να παρατηρούμε, να βλέπουμε και να ακούμε με τόση προσοχή, που το κάθε τι αποτυπωνόταν στη μνήμη μας. Τα πάντα βρίσκονται χαραγμένα εκεί […] Όταν αναπαριστάνουμε ένα γεγονός, το βλέπουμε σαν ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ένας Αφρικανός της γενιάς μου δυσκολεύεται πολύ να διηγηθεί «περιληπτικά». Τα διηγείται όλα λεπτομερώς ή δεν τα διηγείται καθόλου. Δεν κουραζόμαστε ποτέ να ακούμε την ίδια ιστορία! Για τους Αφρικανούς η επανάληψη δεν είναι ελάττωμα […] Η χρονολογική ακρίβεια είτε αφορούσε την παράδοση είτε οικογενειακές ιστορίες, δεν ενδιέφερε ποτέ τους αφρικανούς αφηγητές, οπότε κι εγώ δεν κατάφερα ποτέ να τοποθετήσω με χρονολογική ακρίβεια τα γεγονότα που αφηγούμαι εκτός των γεγονότων που συνέπιπταν με άλλα ιστορικά γεγονότα. Στις διηγήσεις των Αφρικανών, όπου το παρελθόν ξαναζεί στο παρόν, εκτός χρόνου κατά κάποιον τρόπο, υπάρχει μερικές φορές μια ασάφεια που μπερδεύει τους δυτικούς αναγνώστες, ενώ εμείς δεν συναντάμε κανένα πρόβλημα. Μέσα στην ασάφεια αυτή αισθανόμαστε σαν το ψάρι στο νερό.». </strong></span><br /></div><div align="center"><span style="color:#3333ff;"><strong>Αυτές είναι οι σκέψεις του Αμαντού Αμπατέ Μπα</strong></span><br /></div><div align="center"><span style="color:#3333ff;"><strong>που καταγράφηκαν το 1986 από την Ελέν Εκμάν [2]. </strong></span><br /></div><div align="center">--------------------<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdWawr0VviFViLuCwm4g3LCgNleS23Z3JGQxOhswBCKmmiaKDRcpZNkU1b95hrfamJpq7ivKDsgrzGAQ2mm9v-h-EQBT_gq15vjE3vcTAr0O4cfOsA75C5JUYsp9zjA7KgdLaeoquty9A/s1600-h/rockart003.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315975472123342178" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 342px; CURSOR: hand; HEIGHT: 271px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdWawr0VviFViLuCwm4g3LCgNleS23Z3JGQxOhswBCKmmiaKDRcpZNkU1b95hrfamJpq7ivKDsgrzGAQ2mm9v-h-EQBT_gq15vjE3vcTAr0O4cfOsA75C5JUYsp9zjA7KgdLaeoquty9A/s320/rockart003.jpg" border="0" /></a><br /><br /></div><br /><br /><br /><br /><p><span style="color:#660000;"><strong>Οι απαρχές </strong></span><br /></p><p><span style="color:#660000;"><strong>(origins) </strong></span><br /></p><p><span style="color:#660000;"><strong>στην Αφρική</strong></span><br /></p><p>Η ανθρωπότητα σε ένα χορό θανάτου και ζωής: οι τελετουργίες των San στο <a href="http://www.joburg.org.za/content/view/1173/203/"><span style="color:#000099;"><strong>Origins Center - Johannesburg</strong></span></a><br /></p><p></p><ul><li><span style="color:#660000;"><strong>Στο Μουσείο του Απαρτχάιντ-΄Ενας χώρος μνήμης και αγωγής του πολίτη</strong></span><br /></li></ul><p></p><div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9tkj4UuWsmfzZXgvHtWSYslrNDDMquavAfpRXJT3CrJrje_TrXWOXZs15GmCvxlIWESOon4WG0hLDjI6DFSALiSuYHlfbt7cc_ni9BR7UlTP8VemCi46002axkT0_e_pVZuOMMPS52Iw/s1600-h/apartheid2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315981010479283042" style="WIDTH: 559px; CURSOR: hand; HEIGHT: 276px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9tkj4UuWsmfzZXgvHtWSYslrNDDMquavAfpRXJT3CrJrje_TrXWOXZs15GmCvxlIWESOon4WG0hLDjI6DFSALiSuYHlfbt7cc_ni9BR7UlTP8VemCi46002axkT0_e_pVZuOMMPS52Iw/s320/apartheid2.jpg" border="0" /></a><br /><br />Στην είσοδο του Μουσείου υπάρχουν οι 4 στήλες - πυλώνες του δημοκρατικού συντάγματος: <span style="color:#660000;"><strong>ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ - ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ - ΕΥΘΥΝΗ</strong></span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicub0Pa5PfahQrQOi6QUupgauvUydCeNy_gFqMySpsEi0fqptEcB6-VsipKcjl_FSBG_qk4hfY9DkBuBlP_If5LtYuT_GSFzveBUyLbj1KfuhsFOh7tKM-KSNGyNe8crAi1-shrGV3qbk/s1600-h/ApartheidMuseumEntrance_Web.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315981310313079330" style="WIDTH: 459px; CURSOR: hand; HEIGHT: 379px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicub0Pa5PfahQrQOi6QUupgauvUydCeNy_gFqMySpsEi0fqptEcB6-VsipKcjl_FSBG_qk4hfY9DkBuBlP_If5LtYuT_GSFzveBUyLbj1KfuhsFOh7tKM-KSNGyNe8crAi1-shrGV3qbk/s320/ApartheidMuseumEntrance_Web.jpg" border="0" /></a><br /><br />Στο Μουσείο μπορείς να εισέλθεις - για να βιώσεις τι σήμαινε το Απαρτχάιντ - από δύο διαφορετικές διαδρομές - όμοιες με τις διαδρομές σε φυλακές ασφαλείας την περίοδο του φυλετικού καθεστώτος. Η μία είσοδος λέει ΄Εγχρωμοι - Μαύροι και η άλλη είσοδος λέει Λευκοί. Ακολουθείς ένα διάδρομο με κάγκελα κρατητήριου όπου εκτίθενται υπερμεγενθυμένες οι ταυτότητες των κατοίκων της Νοτίου Αφρικής, την περίοδο του Απαρτχάιντ. Σε εκείνες τις ταυτότητες διαβάζεις τη φυλετική ταξινόμηση. Και βλέπεις πως οι ΄Ελληνες δεν έχουν καταταγεί στους λευκούς αλλά στους μελαχρινούς με συνέπειες στην κατάταξη της Απαρτχάιντ Κοινωνίας. Στην είσοδο έχουν διασώσει τα παγκάκια των δρόμων στα οποία επιγράφονταν τα ακόλουθα: <strong>"μόνον για ευρωπαίους"</strong> - <strong>"μόνον για ασιάτες"</strong> - <strong>"μόνον για μαύρους"</strong>. <strong>Το καθεστώς της ντροπής.</strong></div><ul><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi-UCqg8OoHZXTqkDEnXNjS1SqkOEqspB1uiTF0_8LwhK5yYWh2VcwS8egT7OvYgoyKvQmu_LI3OXKOC7ZcHP7ZtCYNgokuuIVLIV2_0kY8K3qvqBWL0G3hWKjusLsi68ByjVOzpwPyc0/s1600-h/apartheid_museum.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315981225710596146" style="WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi-UCqg8OoHZXTqkDEnXNjS1SqkOEqspB1uiTF0_8LwhK5yYWh2VcwS8egT7OvYgoyKvQmu_LI3OXKOC7ZcHP7ZtCYNgokuuIVLIV2_0kY8K3qvqBWL0G3hWKjusLsi68ByjVOzpwPyc0/s320/apartheid_museum.jpg" border="0" /></a></ul><ul><p align="justify">΄Ομως στον περίβολο του Μουσείου διαβαίνεις ανάμεσα σε φωτογραφίες που οι ίδιοι οι κάτοικοι της Νοτίου Αφρικής έστειλαν δηλώνοντας την καταγωγή τους και τους απογόνους τους - συμβάλλοντας έτσι στην πορεία προς τη Δημοκρατία. <strong>ΓΙΑ ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΝΑΝ ΚΥΡΙΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ. ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΝΕΛΣΟΝΑ ΜΑΝΤΕΛΑ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΖΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ.</strong></p></ul><ul><p align="center"><span style="color:#3333ff;"><strong>Αυτή είναι η αγωγή του πολίτη στη Δημοκρατία της Νοτίου Αφρικής.</strong></span></p><p align="center"><span style="color:#3333ff;"><strong>Και η προσπάθεια εκεί συνεχίζεται.</strong></span><br /></p></ul><ul><li><div align="center"><span style="color:#993300;"><strong>ένα τραγουδάκι από νηπιαγωγείο της Νοτίου Αφρικής</strong></span></div></li></ul><p align="center"><strong><span style="font-size:130%;">6.</span></strong><span style="color:#000099;"> "<strong>Γεννήθηκα στην αφρική</strong></span><br /></p><p align="center"><span style="color:#000099;"><strong>και είμαι η μαύρη στάχτη</strong></span></p><p align="center"><strong><span style="color:#000099;">μα όσο τρέχει η ζέμπρα μας</span></strong></p><p align="center"><strong><span style="color:#000099;">ποιος θα την προσπεράσει" </span></strong></p><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnHjEhUx2FkKFmFC4EDOz4I1O71ZuP2hvasq-AmrbwvoQdfcs7bnvBFZlFvTN8StCcA5a2SZnNqDAdwrRU4f2sHgUXMJ6SzRWou1kjxkNk4lYYCsveapRXvqfgQLM72D91p5cpGAWQht4/s1600-h/afric.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315817623367777234" style="WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 285px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnHjEhUx2FkKFmFC4EDOz4I1O71ZuP2hvasq-AmrbwvoQdfcs7bnvBFZlFvTN8StCcA5a2SZnNqDAdwrRU4f2sHgUXMJ6SzRWou1kjxkNk4lYYCsveapRXvqfgQLM72D91p5cpGAWQht4/s320/afric.jpg" border="0" /></a><br /><br /></p><div align="center"><span style="color:#000099;"><strong><em>"Η ζέμπρα στο θρόνο της":</em> II koygiao - Zimbabwe</strong></span><br /></div><p align="center"><span style="color:#3333ff;"><strong>Αυτά τα λόγια - περίπου - τραγούδησε η Ομπίγια από το νηπιαγωγείο στο </strong></span><span style="color:#3333ff;"><strong>Kamogelo - </strong></span><span style="color:#3333ff;"><strong>βορειοδυτική πύλη του Εθνικού Πάρκου</strong></span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2iDHVe2Day55T5VDa4t7EHqMqQJAsBVBPwz-jRDDNzXIp2kos1Nu2g2H2HptG2gSieq9LTpLiRfTMrKeHdBQT6doiJNsQL_Sygw7b-G-UdU75lvTPQntq0I1IId7C-Ecqkc0u45kXq5w/s1600-h/SOUTH+AFRICA+2+108.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315823040255568770" style="WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2iDHVe2Day55T5VDa4t7EHqMqQJAsBVBPwz-jRDDNzXIp2kos1Nu2g2H2HptG2gSieq9LTpLiRfTMrKeHdBQT6doiJNsQL_Sygw7b-G-UdU75lvTPQntq0I1IId7C-Ecqkc0u45kXq5w/s320/SOUTH+AFRICA+2+108.JPG" border="0" /></a><br /><br /></p><br /><br /><br />ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ<br /><br />[1] Coetzee.P.H. & A.P.J. Roux (eds).2003. <em>The African Philosophy Reader</em>. Λονδίνο: Routledge<br /><br />[2] Αμαντού Αμπατέ Μπά. 1999 (1991). <em>Στα όνειρα πάντα η Αφρική.</em> Αθήνα:Μεταίχμιο.<br /><br /><br /><span style="color:#000099;"><strong>TO YΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΥΣ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗ</strong></span><br /><strong><span style="color:#000099;"></span></strong><br /><br /><div align="justify">Άλλο ένα μετισάζ – για να δούμε πού θα μας βγάλει. Πολλά υποσχόμενη ανάρτηση, στην οποία θέλεις να συμπεριλάβεις στον ίδιο χώρο και τις μελλοντικές σχετικές αναρτήσεις για να μπορεί κανείς να δει μέσα στο ίδιο πλαίσιο το σύνολο των συνομιλιών που θέλεις να στήσεις: Αντιγόνη, Τζούντιθ Μπάτλερ, Μπαρνς…Ήδη το Ρεμίξ είναι μετισάζ με τα λόγια των ίδιων των Αφρικανών καλλιτεχνών που εκθέτουν τη δουλειά τους. Να ένα από τα πλεονεκτήματα του νέου αυτού μέσου. Ηχος – εικονα – βίντεο – παρελθόν και μέλλον… Η εκδοχή λοιπόν μιας άλλης Αφρικής, όχι αυτής των μη κυβερνητικών οργανισμών, της πείνας και της εξαθλίωσης, του Αίητζ, αλλά μιας Αφρικής που έχει κάτι να πει. Πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια – δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η Αφρική «έχει προσφέρει» στη Δυτική Τέχνη, για να θυμηθούμε την Αφρικανική Αναγέννηση του Πικάσσο. Να σου θυμίσω και τον Όμηρο (στην αρχή της Οδύσσειας) και το γένος των Αιθιόπων (Αιθίοψ – αυτός με την μαύρη όψη, εννοώντας όλους τους μαύρους της Αφρικής) τους οποίους είχε πάει να επισκεφτεί ο Ποσειδών – ήταν φίλοι του - :</div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify">«Βρισκόταν στους Αιθίοπες ο Ποσειδώνας τότε,</div><div align="justify">Που ζούνε μοιραστοί μακρυά στου κόσμου τις ακρούλες, </div><div align="justify">Στου Ηλιού το βούλημα οι μισοί, </div><div align="justify">στ’ ανάβλεμμά του οι άλλοι, </div><div align="justify">Για να δεχτή εκατοβοδιά από ταύρους και κριάρια. </div><div align="justify">Εκεί γλυκοξεφάντωνε…» </div><div align="justify"></div><div align="right">στην αρχή της Οδύσειας Ι 22-25 μτφ. Αργ. Εφταλιώτη </div><div align="justify"></div><div align="justify"> </div><div align="justify">Και ο Δίας πέρασε 12 μέρες μαζί τους, διαβάζουμε στην Ιλιάδα Ι 423-424:</div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify">« και ο Δίας στον Ωκεανόν που τον καλούν οι θείοι </div><div align="justify">Αιθίοπες κατέβη χθες και όλ’ οι θεοί μαζί του. </div><div align="justify">Και μετά μέρες δώκεκα στον Όλυμπο θα γύρη» </div><div align="justify"> (μτφ. Ιάκωβου Πολυλά) </div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify">Οι θ ε ί ο ι Αιθίοπες λοιπόν και σήμερα κάτι έχουν να μας πουν. Κοίτα που οι Έλληνες του Ομήρου τους αναγνώριζαν το προνόμιο να συντρώγουν με τους θεούς. Κάτι που έγινε από ότι ξέρω μόνο μια άλλη φορά, στους γάμους του Κάδμου και της Αρμονίας. Και αυτό γιατί τους παραδέχονταν για θεΪκούς. </div><div align="justify"></div><div align="justify">Ο Ερνέστο Σάμπατο έχει πει ότι κάθε φορά που πεθαίνει ένας γέροντας στην Αφρική, είναι σαν να καίγεται μια βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. </div><div align="justify"></div><div align="justify">Τόσο μεγάλη αξία απέδιδε – και είχε δίκιο φυσικά – στην προφορική παράδοση της Αφρικής, μια παράδοση αφηγήσεων από στόμα σε στόμα, ρυθμισμένη σοφά ανάλογα με την περίπτωση να λέγεται το βράδυ γύρω από τη φωτιά και με τρόπο ώστε ο χρόνος της αφήγησης να ταιριάζει με το χρόνο της ετοιμασίας του φαγητού όπως γράφει η Κενυάτισσα Wangari Maathai στο βιβλίο της η Αλύγιστη, που έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. (Αυτό κι αν είναι η κουζίνα του μυθοπλάστη!!!) </div><div align="justify"></div><div align="justify">Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για την Αφρική αλλά δεν είναι του παρόντος. Είχα κι εγώ την ευκαιρία να αγαπήσω πολύ την Αφρική – ας τη λέμε Αφρική έτσι γενικά, παρόλο που είναι ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος αντιφάσεις και διαφορές.</div><div align="justify"></div><div align="justify">Ένα ταξίδι στο Ναϊρόμπι, οι παραγκουπόλεις, τα φέρετρα στις εξώπορτες των σπιτιών, η Ριφτ Βάλλευ, έκαναν την προηγούμενη ανάγνωση του «Πέρα από την Αφρική» της Κάρεν Μπλίξεν που με είχε τραβήξει τότε εκεί (και ένα συνέδριο ως πρόφαση φυσικά) να αναπλαισιώνεται, να επανεξετάζεται, να αναθεωρείται. </div><div align="justify"></div><div align="justify">Η Αφρική ( Η Κένυα) έχει πολλά να μας πει. Ας σκεφτούμε την Αγγλική Κατοχή στην Κύπρο. Η Αφρική (Ρουάντα) έχει πολλά να μας πει. Ας σκεφτούμε τον Εμφύλιο και το διχασμό. Οι παροιμίες, οι γρίφοι, τα προφορικά έπη, μια παράδοση που περιμένει τους δασκάλους της για να τη διδάξουν στα παιδιά στη μητρική τους γλώσσα. Και το Απαρχάιντ! Το κείμενο του Μαντέλα της ανάρτησης συγκλονιστικό. Και παρά το ότι ο τίτλος του Βιβλίου του Αμπατού Αμπατέ Μπα στο πρωτότυπο είναι Amkoulell, l’ enfant Peul προσυπογράφω - παραφράζοντας λίγο – τον τίτλο της ελληνικής μετάφρασης «Στα όνειρά μου πάντα η Αφρική». </div><div align="justify"></div><div align="justify">Ευχαριστώ για την εξαιρετική ανάρτηση - ΑΡΧΗ.</div><div align="right"><em>Πόλυ Χατζημανωλάκη</em></div>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-89162168160525033412009-02-21T00:52:00.091+02:002009-05-23T10:01:25.789+03:00Ο ΛΟΙΜΟΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, Η ΑΡΑΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ<p align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmH5iKPrj9BQQeMfTgtjvJCf0zc2Vmg5yQbGaOk2tOPj_bcl-CypieY27n7fmD7kHUZNokD0-Z4Hwvn6B2iOI0wXO9_9COhSbHQSpdlew06qETsLxsSeixPT6RfA47IOe2ismh6-ffV6Y/s1600-h/louise-bourgeois.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308288615436502562" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 292px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmH5iKPrj9BQQeMfTgtjvJCf0zc2Vmg5yQbGaOk2tOPj_bcl-CypieY27n7fmD7kHUZNokD0-Z4Hwvn6B2iOI0wXO9_9COhSbHQSpdlew06qETsLxsSeixPT6RfA47IOe2ismh6-ffV6Y/s320/louise-bourgeois.jpg" border="0" /></a></p><div align="justify"><br /></div><div align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:130%;color:#000066;"><strong>Για ένα μανταρίνι: </strong></span><br /></div></span><div align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000066;"><strong><span style="font-size:130%;"><em>κοινωνία, διαφορά και μνησικακία</em></span></strong></span><br /></div></span><div align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#3333ff;"><strong><span style="font-size:85%;"><em>(W.Shakespeare: We know what we are,</em></span> </strong><br /></span></div></span><div align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#3333ff;"><span style="font-size:85%;"><em><strong>but not what we may be)</strong></em> </span><br /></span></div></span><div align="right"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3333ff;"><em></em></span></strong></div><div align="right"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3333ff;"><em>Γιατί τα χείλη είναι σφιγμένα; Ποιος μας πήρε το χαμόγελο από τα χείλη;<br />Γιατί τα χέρια μας δεν κτίζουν και παραμορφώνονται οι αρθρώσεις μας;</em></span></strong></div><div align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em><span style="color:#3333ff;"><strong>Ποιος έβαλε στα χέρια δοσίλογο εμφύλιο; </strong></span></em><br /></div></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><div align="right"><br /></div></span><div align="right"><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3333ff;"><strong>Β.Ι.<br /></strong></span></em><br /></div><div align="justify"><br /></div><div align="justify"><br /></div><div align="justify"><br /></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#990000;">1. Επ' αφορμή</span></strong></span> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305089256327470370" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 254px; CURSOR: hand; HEIGHT: 196px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwyHozL_fAjtLDJeaJKFhcyaejdqZKMsnMDIf0-7_RBR9214LVVsUC2rssgT14ebydnHwaQvrleVHeY75YN63RbG7wzD6QQJtT7X9nu4NLqsBiWnLsdrOlEAnsxLjrVBu2oeaU5mwyfOQ/s320/louise3.jpg" border="0" /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Μια ηλικιωμένη γυναίκα. <span style="color:#000099;"><span style="color:#000000;">Η</span><strong> <em>"<a href="http://translate.google.gr/translate?hl=el&langpair=enel&u=http://pastexhibitions.guggenheim.org/sackler_louise/index.html&prev=/translate_s%3Fhl%3Del%26q%3DLouise%2BBourgeois%26tq%3DLouise%2BBourgeois%26sl%3Del%26tl%3Den">Louise Bourgeois</a>: η αράχνη, η ερωμένη, το μανταρίνι",</em></strong></span> όπως είναι και ο τίτλος του φιλμ που αφορά στο έργο της [τρέιλερ προβάλλεται στο κεφάλαιο 2 της ανάρτησης]. Η γλύπτρια. Η καλλιτέχνις που δε δημιουργεί τον εαυτό της-θεσμό (σε αντίθεση με ενέργειες καλλιτεχνών στην ημεδαπή- και της ποιήσεως συμπεριλαμβανομένης) αλλά δημιουργεί την έκφραση του εαυτού.</span><br /><br /></div><div align="justify"><br /></div><p align="justify"><br /></p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308268167487934386" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 274px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivxVxBKoYGZI4UpklLwj42RFFzaHeDwjazkaxy3bew6zYUgCog7Xzcjf8Vx_BsoFCOzdVJzjAJ-uBPHocKJDOHmigVSN_4t4wIDYD-pvmGr7AKBkEOVPN67D2YTs2y3ihDO1Gwmnj832I/s320/louiseposter.jpg" border="0" /><span style="font-size:85%;"> <span style="color:#3366ff;"><strong>[</strong></span></span><a href="http://www.filmforum.org/films/louise.html"><span style="font-size:85%;color:#3366ff;"><strong>http://www.filmforum.org/films/louise.html</strong></span></a><span style="color:#3366ff;"><strong><br /></strong></span><br /><p align="justify"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Αυτή η ηλικιωμένη μικροκαμωμένη από το βάρος του χρόνου - και όχι μόνον - λέει (στο φιλμ) "[...] <span style="color:#000099;"><strong><em>Ο σκοπός αυτών των κομματιών </em></strong><span style="color:#000000;">(ενν. που αποτελούν το έργο της γλύπτριας, τα υλικά και τα μέρη των κατασκευαστικών της δομών)</span><strong><em> είναι να εκφράσουν συναισθήματα. Tα συναισθήματά μου είναι ακατάλληλα για το μέγεθός μου (είναι δυσανάλογα σε σχέση με το μέγεθός μου). </em></strong></span><span style="color:#000099;"><strong><em>Τα συναισθήματά μου είναι οι δαίμονές μου.</em></strong></span></span> </p><p align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305087916213030050" style="WIDTH: 373px; CURSOR: hand; HEIGHT: 268px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh81SUmNOX1aPr82etqiJpEfaAex0TOs1zwR_azKchxPW2-jZBJ0yw0xgd-16L2irRwH48fL22-DydhbuASwt61dMfTrX1ghJH7-FIBoo1F_LGza5DdxDfDoJo2bD7YIuWXbGwImqCGpbc/s320/louise1.jpg" border="0" /><br /></p><br /><br /><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Σε κάποια στιγμή τη βλέπουμε σε ένα δωμάτιο-κρεβατοκάμαρα - με όλες τις χρωματικές αποχρώσεις ειδών μανταρινιού, μια εικόνα καταστασιακής γλυπτικής. Την ακούμε: "</span><span style="color:#000099;"><em><strong>Αυτή είναι μια σκηνή φόνου. Αυτό είναι το δωμάτιο των γονέων. Κι εδώ είναι η απόδραση</strong></em> <span style="color:#000000;">(δείχνει ένα ξυλόφωνο).</span> <em><strong>Το αγαπώ αυτό</strong></em> <span style="color:#000000;">(και παίζει μερικές νότες, λες και είναι παιδί που χαίρεται με το μουσικό παιχνίδι).</span> <em><strong>Αυτά </strong></em><span style="color:#000000;">(ενν. τα κομμάτια, τα μέρη του δωματίου ή τα υλικά και μέρη ενός γλυπτού)</span><em><strong> δεν είναι αυτά καθεαυτά συναισθήματα. Είναι η πρόθεση των συναισθημάτων. Και η πρόθεση των συναισθημάτων είναι για μένα κάτι πολύ - πολύ (θα λέγαμε:"βαρύ") για να τη χειριστώ. Για αυτό και τα μεταβιβάζω</strong></em> <span style="color:#000000;">(ενν. τα συναισθήματα και τις προθέσεις τους, συναισθήματα και αυτές).</span> <em><strong>Μεταβιβάζω την ενέργειά τους στη γλυπτική. Τα υλικά δεν είναι το θέμα του καλλιτέχνη.</strong></em></span><span style="color:#000099;"><em><strong> Το θέμα του καλλιτέχνη είναι τα συναισθήματα και οι ιδέες. Και τα δύο.</strong></em></span><span style="color:#000099;"><strong><em>"</em></strong></span></span> </p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyLC9-J43zoir2izUwx7BwOh76UtjnFLxrZw5DDxKXd3Bb6hNH-HlYr5z6VKgK92iR0tqEX6DTh3dM9JQfIiW-aSkog6fh8VJB3OIFNp5kRZVidcHxVQW-NrzOuGBiTt-PGP8t5MQL_1k/s1600-h/cuar01_bourgeois0710.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308283712703052402" style="WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 264px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyLC9-J43zoir2izUwx7BwOh76UtjnFLxrZw5DDxKXd3Bb6hNH-HlYr5z6VKgK92iR0tqEX6DTh3dM9JQfIiW-aSkog6fh8VJB3OIFNp5kRZVidcHxVQW-NrzOuGBiTt-PGP8t5MQL_1k/s320/cuar01_bourgeois0710.jpg" border="0" /></a></span></span><br /></p><br /><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"></span><span style="color:#3366ff;"><strong><a href="http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://www.vanityfair.com/images/culture/2007/10/cuar01_bourgeois0710.jpg&imgrefurl=http://www.vanityfair.com/culture/features/2007/10/bourgeois200710&usg=__EyXllmYQzCY7HE9ZOk1YuQggfco=&h=264&w=240&sz=17&hl=el&start=59&um=1&tbnid=8rzCFl70RAYrWM:&tbnh=112&tbnw=102&prev=/images%3Fq%3DLouise%2BBourgeois%26start%3D40%26ndsp%3D20%26um%3D1%26hl%3Del%26sa%3DN"><span style="color:#3366ff;">H Louise Bourgeois στην Ιταλία, 1967</span></a></strong></span></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Και στη συνέχεια βλέπουμε την τεράστια αράχνη της να μας υποδέχεται.</span><span style="color:#000000;"> Όπως μας πληροφορεί και η Πόλυ Χατζημανωλάκη στα σχόλια της ανάρτησης - η Αράχνη, το γλυπτό, τιτλοφορείται Μaman - Mαμά, ενώ ταυτόχρονα στο δωμάτιο των γονέων έχει συμβεί η μοιχεία του μπαμπά με τη γκουβερνάντα. Έχοντας, τώρα, εντοπίσει και την ερωμένη - στον τίτλο του τρέιλερ της ταινίας - μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ευλόγως: <em>Γιατί η μαμά είναι μαμά αράχνη;</em> <em>Αυτή η τεράστια αγκαλιά της είναι και μια παγίδα στην αγκαλιά της;</em> <em>Μια άρνηση ενηλικίωσης;</em> <em>Και αν η μαμά είναι αράχνη τότε η ερωμένη είναι ένα παιχνίδι της για να παγιδεύσει παντοντινά τον μπαμπά στο σπίτι; Και τελικά γιατί αυτό το δωμάτιο είναι ένα δωμάτιο φόνου;</em> <em>Ποιος έχει πληγωθεί τόσο πολύ;</em> <em>Αν όχι ένα μανταρίνι που παίζει ξυλόφωνο; </em>Αν όχι, επομένως, ένα παιδί στο σώμα μιας μικροκαμωμένης γηραιάς κυρίας με συναίσθημα τόσο τεράστιο που από τη μια απελευθερώνει δημιουργική ενέργεια και από την άλλη διαιωνίζει την παγίδευση εκείνου που το νιώθει σε μια καθοριστική, πρωταρχική σκηνή. <span style="color:#333333;"><strong>Και ο θυμός μεταμορφώνει τη μαμά σε αράχνη αλλά και η αγάπη την μεταμορφώνει σε γλυπτό, μια απόπειρα η τρέλα να γίνεται διαρκώς δημιουργία.</strong></span> Ο Κάφκα, στη δική του Μεταμόρφωση, οφειλόμενη αυτή τη φορά στον πατέρα του, μεταμορφώνει τον ήρωά του, persona , σε μια κατσαρίδα. Αυτός ο δημιουργικός θυμός των παιδιών όταν επιχειρούν ένα εξώδιο από αυτόν (πρβλ. Κάφκα, Η Μεταμόρφωση [Die Verwandlung], αυτή η επίθεση στην πατρική εξουσία/αυθεντία μέσω της ανάδειξης των υβριδίων, εκείνων που είναι ανάμεσα, ως απάντηση και στην εξουσία/αυθεντία της επιστήμης [die Autorität von Vater, die Wissensautorität]). Tο παιδί εντός μας έχει αναπτύξει δικές του σχέσεις με τον μικρόκοσμο των εντόμων ακόμη κι όταν τα χρησιμοποιεί φοβικά ή αηδιαστικά ή επιθετικά ή...ή...</span> Από την άλλη θα είχε πολλά να πει κανείς για τη σχέση του οικογενειακού με το κοινωνικό και αντιστρόφως (όπως η κριτική θεωρία περί τη Σχολή της Φραγκφούρτης και ιδιαίτερα ο Χορκχάιμερ που διερευνά αυτή τη σχέση οικογένειας - κοινωνίας με έμφαση στην εννοιολόγηση της υποκειμενικότητας). Αλλά εδώ - και για την ώρα - ίσως έχει κάποιο ενδιαφέρον να προχωρήσουμε στη μείξη [metissage]. </span></div><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxIKzk1kMrY7oRC_8CG_7EXjsT6VY2htJzVQcmIcYHEJPUKBPjtBven1HwadavCsg_-m-DctTCroiSYnTLkQZGGouwnDEre0n6oNwhFGW5iZ57FZAsBOesqWHbvEEKvqxBL3nEZMjdTrA/s1600-h/G421-3902_4.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308284580139830738" style="WIDTH: 430px; CURSOR: hand; HEIGHT: 338px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxIKzk1kMrY7oRC_8CG_7EXjsT6VY2htJzVQcmIcYHEJPUKBPjtBven1HwadavCsg_-m-DctTCroiSYnTLkQZGGouwnDEre0n6oNwhFGW5iZ57FZAsBOesqWHbvEEKvqxBL3nEZMjdTrA/s320/G421-3902_4.jpg" border="0" /></a></p><p align="justify"><strong><a href="http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://www.tate.org.uk/product/G421-3902_4.jpg&imgrefurl=http://www.tate.org.uk/shop/group.do%3Fid%3D421&usg=__fDkdr4a7WkTTnkQ-lO5rJBVrSrY=&h=512&w=418&sz=19&hl=el&start=23&um=1&tbnid=tUGK_N60Ggn6AM:&tbnh=131&tbnw=107&prev=/images%3Fq%3DLouise%2BBourgeois%26start%3D20%26ndsp%3D20%26um%3D1%26hl%3Del%26sa%3DN"><span style="color:#3333ff;">ART IS A GUARANTY OF SANITY (το T-Shirt που σχεδίασε η L.B. για την Tate Modern)</span></a></strong><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#003300;"><strong>Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΓΓΥΗΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (σχεδίασε στο T-shirt η Λουίζ Μπουρζουά): ακριβώς γιατί εκεί μπορούν να μεταφέρονται οι δυσανάλογες για το μέγεθός μας εντάσεις της πρόθεσης των συναισθημάτων μας.</strong></span></p><p><span style="color:#993300;"><span style="color:#990000;"><strong>2<span style="font-family:trebuchet ms;">. Από την ταινία: </span></strong><strong><span style="font-family:trebuchet ms;">Louise Bourgeois: η αράχνη, η ερωμένη, το μανταρίνι</span></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"> </span></span><br /></p><p align="center"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dw56bME_quEU0h5jGU090NB4oVwYP8T5frzC0eavAkicN2SaTz0SEbuzXcbBrXi4JOHwLrP9IqtwVB0mSRylg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe><br /><strong><span style="color:#3366ff;">[πηγή: Media Education Foundation (mef) ή/και youtube]</span><br /></strong></p><p align="justify"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Ο τίτλος του φιλμ αποτελεί μια επαναλαμβανόμενη - συχνή έστω - τοπολογία περί γυναίκας αράχνης - ερωμένης. Αποτελεί όμως και μια ανατροπή με εκείνο <em>το μανταρίνι</em> να σαρκάζει κριτικά, σχεδόν επιθετικά. Να σαρκάζει ,δηλαδή, ως μια οντότητα που επιτίθεται στο όλον του τίτλου ή καλύτερα ως να εντάσσει όλο το προγενέστερο μέρος του τίτλου σε μια κατηγορία: <em>η Louise Bourgeois, η αράχνη, η ερωμένη είναι ένα μανταρίνι...</em> ή επί το παραδοξότερο εντάσσει όλο τον τίτλο σε μιαν επεξήγηση: <em>η Louise Bourgeois: η αράχνη, η ερωμένη, δηλαδή, ένα μανταρίνι</em>. Κι ακόμα - σε μια τρίτη εκδοχή - το παιδί μανταρίνι επιτίθεται και στη μαμά-αράχνη και στην ερωμένη (σύμφωνα και με τα όσα είπαμε στην προηγούμρνη υποενότητα). Και όλες οι εκδοχές ταυτοχρόνως. Και υποταγή και κυριαρχία. <em>Υποταγή</em> στη Μαμά - Αράχνη και κ<em>υριαρχία</em> στο υλικό που θα εκφράσει αυτή την υποταγή. Ιδού η διαδικασία της <strong><span style="color:#333333;">εξώδιας υποκειμενικοποίησης</span></strong> της καλλιτέχνιδος. Αλλά και κάθε ατόμου καθώς <span style="color:#333333;"><strong>το ταυτόχρονον της υποταγής και της κυριαρχίας είναι συστατικό του γίγνεσθαι, του ανοιχτού στα ενδεχόμενα γίγνεσθαι της υποκειμενικότητάς του</strong></span>.<br /></span>Πράγματι αυτή είναι και η ελευθερία κάθε δημοκρατίας. Να υποτάσσεται κανείς και μετά πάλι να ανατρέπει τα στερεότυπα. Να τα κατηγοριοποιεί εκ νέου, να τα κατανοεί [verstehen] αλλά και να τα εξηγεί [erklaeren] πάλι και πάλι. Γιατί πώς αλλιώς όταν τα συναισθήματά μας - και όχι μόνον, της Λουίζας - είναι δυσανάλογα του μεγέθους μας; Και μάλιστα η πρόθεση των συναισθημάτων μας είναι τόσο ασήκωτη που ο καθένας αναγκάζεται να διοχετεύσει αυτή την ενέργεια στην ψυχή και στις κωδικοποιήσεις των ονείρων. Εκεί όπου κάθε αντίφαση και κάθε σύγκρουση επιλύεται με το ποθητό της συγκάλυψης, <em>αυτό το ένδυμα που σκεπάζει κάθε <span style="color:#333333;"><strong>Ιώβια γύμνια των εσώτερων βασάνων μας</strong></span>.</em></span><br /></p><br /><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXSYOjE4-CUI628MtUO8XvTPpzYfW47X5BbD0rXd26QIbqFQcA8gYzbo6TIc3XGaHrCo_-T024BaRkBjXGkJ6-V07s8YGRLQ_sWbQeIW_rVA8qUOk98nryzUhlRtuhgmrx1Z2PyyoOoZc/s1600-h/190px-Why_me_%2528Job%2529_net.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308287911515217442" style="WIDTH: 190px; CURSOR: hand; HEIGHT: 286px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXSYOjE4-CUI628MtUO8XvTPpzYfW47X5BbD0rXd26QIbqFQcA8gYzbo6TIc3XGaHrCo_-T024BaRkBjXGkJ6-V07s8YGRLQ_sWbQeIW_rVA8qUOk98nryzUhlRtuhgmrx1Z2PyyoOoZc/s320/190px-Why_me_%2528Job%2529_net.jpg" border="0" /></a><br /></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>["Why me?"("Γιατί εμένα;"). Το Βιβλίο του Ιώβ. </strong></span><a title="Einar Hákonarson" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Einar_Hakonarson"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>Einar Hákonarson</strong></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>]</strong> </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#990000;"><strong></strong></span></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#990000;"><strong>3. <em>Τι θέλει; Τι θέλει από μένα; Τι θέλει για μένα;</em> - Mα η αράχνη δεν είναι παρά ένα μανταρίνι!</strong></span> </span></p><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4kt3x3DitwMjjVKC-UIFXirxs7xrF0unRHLzubqkd5QJ8xhWp9R02oSLXUZH3LU8gqxVyyqF62eQvyjOEKxnv8yAc4oR1-OCiha2KwZfdf0lF7z0LYFq3z_pww_Cw576XXLGslePcLFk/s1600-h/untitled.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308258878664415410" style="WIDTH: 458px; CURSOR: hand; HEIGHT: 288px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4kt3x3DitwMjjVKC-UIFXirxs7xrF0unRHLzubqkd5QJ8xhWp9R02oSLXUZH3LU8gqxVyyqF62eQvyjOEKxnv8yAc4oR1-OCiha2KwZfdf0lF7z0LYFq3z_pww_Cw576XXLGslePcLFk/s320/untitled.bmp" border="0" /></a><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>H Louise Bourgeois στην Tate Modern, </strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>Λονδίνο 2008 [Λουίζ Μπουρζουά]. Στο </strong></span><a href="http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://rawartint.files.wordpress.com/2007/10/louise-bourgeois-maman.jpg&imgrefurl=http://rawartint.wordpress.com/2007/10/05/louise-bourgeois-at-tate-modern-london/&h=409&w=533&sz=61&tbnid=AN41_KVk_GRtIM::&tbnh=101&tbnw=132&prev=/images%3Fq%3DLouise%2BBourgeois&hl=el&usg=__PQ7dm5vY9ViuV4WW7QFLVyJTf8A=&ei=3sqqSZSfIYPF-AbYp_y8Ag&sa=X&oi=image_result&resnum=2&ct=image&cd=1"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>Raw Art Weblog</strong></span></a></p><p align="justify"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><span style="color:#333333;"><strong>Εκεί στα όνειρά μας δημιουργείται το συνταρακτικό ερώτημα για κάθε αράχνη - που μας αγαπά για να μας παγιδεύσει ή που αγαπούμε επιδιώκοντας την παγίδευσή μας από αυτή: "Τι θέλει;" ή "Τι θέλει από μένα;". Το ερώτημα αυτό φαίνεται ασφαλέστερο (;) από το ερώτημα "Τι θέλω;" ή " Τι θέλω από αυτήν;".</strong></span> ΄Ισως για να καταδείξουμε έπειτα αυτή την αράχνη ως υπεύθυνη της δικής μας επιλογής, για την οποία έχουμε τη δικαιολογία του καταναγκασμού (αναγκαστήκαμε, μας ανάγκασε, να μείνουμε παγιδευμένοι κοντά της). Κι αυτή η μη-ανάληψη ευθύνης μας επιτρέπει να συντηρούμε τα δυσβάσταχτα συναισθήματά μας, <span style="color:#333333;"><strong>να παραμένουμε στη νοσηρότητα από φόβο εξόδου στη ζωή με το βιολογικό τέλος</strong></span>. <span style="color:#333333;"><strong>Η εμμονή διασφαλίζει την απουσία μας από τη ζωή με αντάλλαγμα τη φαντασιωτική παντοδυναμία της αθανασίας</strong></span>. </span></span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Αλλά εκεί στα όνειρά μας - για να επαναλάβουμε τη μεταφορά της προηγούμενης ενότητας περί ψυχής που συγκαλύπτει με τους μηχανισμούς της, άλλη αράχνη κι αυτή, την Ιώβια γύμνια μας - δημιουργείται και το συνταρακτικό ερώτημα για κάθε θεό που με(μας) επιλέγει για να με (μας)οδηγήσει στην απογύμνωση και το λιμό κάθε αντίφασής μου (μας). "</span><span style="color:#333333;"><strong> Τι θέλει ο Θεός μου (μας)από μένα (μας);". </strong></span></span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Σε αυτό το ερώτημα το υποκείμενο βιώνει <span style="color:#333333;"><strong>το λιμό της επιθυμίας καθώς το να καλύπτεται η γύμνια των αναγκών δε σημαίνει ότι χορταίνουν και οι ακάλυπτες επιθυμίες</strong></span>. Οι παραμελημένες επιθυμίες που αποζητούν το πέπλο που θα προστατεύσει τις πληγές τους, δηλαδή τη γύμνια τους. Ωστόσο για να υφανθεί το πέπλο, για να υπάρξει η κάλυψη, η Αράχνη, ακάματη υφάντρα και κεντήστρα πρέπει να δουλεύει αδιάκοπα. Τιμωρημένη κι αυτή, επειδή κάποτε τόλμησε - όπως ίσως και ο Ιώβ με τη δική του θεότητα - να αναμετρηθεί με τη θεά Αθηνά, με τις δικές της προθέσεις συναισθημάτων. <span style="color:#333333;"><strong>Να αναμετρηθεί με την ένταση αυτών των προθέσεων που είναι τέτοιου μεγέθους ώστε να πρέπει διαρκώς να υφαίνει για να διοχετεύει τη δυσβάσταχτη ενέργειά τους. ΄Ενα είδος ατομικής δημιουργίας ματαίως αποζητούσα την αποφυγή του ατομικού θανάτου.</strong></span> ΄Οταν όμως η ατομική δημιουργία δεν μετατρέπεται και σε ένα είδος δημιουργίας για την κοινωνία, όταν <span style="color:#333333;"><strong>η ύφανση-άτομο δεν διαπλέκεται με την κοινωνική ύφανση</strong></span>, τότε η υφάντρα, το άτομο, ναρκώνεται μέσα στην ύφανσή του και παγιδεύεται. <span style="color:#333333;"><strong>Και ο ιστός της ατομικότητας, φαίνεται, να μην είναι αρκετά ανθεκτικός ώστε να υφάνει το κείμενο της κοινωνίας</strong></span>. Κάπως έτσι μας απορροφά το φαντασιακό στην απόλυτη κυριολεξία, δηλαδή η ψύχωση. </span></span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><span style="color:#333333;"><strong>Η παγίδα της κυριολεξίας ενώ πρόκειται για τον ιστό ενός συστήματος μεταφορών</strong></span>. ΄Οπως και η μεταφορά των συναισθημάτων από την γλύπτρια Λουίζ στα υλικά των γλυπτών της.</span> ΄Οπως και η αλήθεια που στον Νίτσε αποτελείται από αλυσίδες μεταφορών. <span style="color:#333333;"><strong>Και είναι πολιτική η επιλογή αν πρόκειται για αλυσίδες ανοιχτών νοηματοδοτήσεων ή για αλυσίδες μιας καταδίκης σε ένα κλειστό σύστημα, αναπόδραστο, των ανά χρονική περίοδο κυριαρχικών νοημάτων.</strong></span> <span style="color:#000000;">Τα ερωτήματα κάθε Ιώβιας γύμνιας αλλά και κάθε τιμωρητικής εμμονής στην αδιάκοπη ύφανση ενδημεί σε κάθε συστημικό παραλήρημα (από)-γνωσης. "Γιατί εμένα;" ή καλύτερα "Τι θέλει;", "Τι θέλει από μένα;" αλλά και "Τι θέλει για μένα;". Τι είναι αυτό που θέλει ο θεός, η αράχνη, η ερωμένη, από μένα ένα μανταρίνι, ένα παιδί του ξυλόφωνου (!) ; Κι είμαι εγώ το μανταρίνι; ΄Ενα μανταρίνι που θα φαγωθεί;</span></span> <a href="http://images.google.gr/images?hl=el&q=Louise+Bourgeois&um=1&ie=UTF-8&ei=3sqqSZSfIYPF-AbYp_y8Ag&sa=X&oi=image_result_group&resnum=1&ct=title"><span style="color:#3366ff;"><strong>Louise Bourgeois</strong></span></a>! </p><p align="justify"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Στο δωμάτιο των γονιών, που η <a href="http://www.pbs.org/art21/artists/bourgeois/index.html#">Λουίζ </a>(στο τρέιλερ του φιλμ που μόλις είδαμε), ονομάζει "δωμάτιο του φόνου", η παιδική φαντασίωση αναρωτιέται - κατά Φρόυντ- για τους ήχους που ακούγονται από εκεί όταν οι γονείς ξαπλώνουν μαζί, ή - εν γένει - όταν ένας ενήλικας άντρας με μια ενήλικη γυναίκα ξαπλώνουν μαζί.</span><span style="font-family:trebuchet ms;"> "Τι κάνουν; Και τι θέλουν; ...Κάτι κακό γίνεται εκεί". Και αναρωτιέται το παιδί καθώς οι μόνοι ήχοι με τους οποίους επουλώνει την ψυχοσεξουαλική ανησυχία του, πριν εισέλθει στη φροϋδική λανθάνουσα περίοδο, είναι οι ήχοι του παιδικού ξυλόφωνου ακριβώς μέσα στο δωμάτιο των γονιών, εκεί που το τοποθετεί και η Λουίζ. "Τι μπορούν να θέλουν από μένα;" αναρωτιέται το παιδί και εκεί στο φαντασιακό του η πρόθεση των συναισθημάτων του το ξεπερνά και η Λουίζ για να αντέξει δημιουργεί το δωμάτιο των γονιών ως δωμάτιο του φόνου. Φόνος με ένα ξυλόφωνο στο κόκκινο κρεβάτι: [φ]/[π]-όνος της παιδικής ηλικίας και τα δυο κοντά στα χειλικά σύμφωνα [π]/[φ]. <em><span style="font-size:85%;">{ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ:Βασικά σημεία κάθε εγχειριδίου αναπτυξιακής ψυχολογίας, που διδάσκονται στα πρώτα εξάμηνα οι φοιτητές/τριες αντίστοιχων πανεπιστημιακών τμημάτων, όπου αναφέρονται όλες οι θεωρήσεις από τον Πιαζέ, τον Βυγκότσκυ και τον Κολμπεργκ μέχρι τον Φρόϋντ, τον ΄Ερικσον, τον Ρότζερς και τόσους άλλους-τόσες άλλες. Σχολές και θεωρήσεις που δεν αποκλίνουν σε μερικές πολύ βασικές παραδοχές. Εδώ μας ενδιαφέρει - σε αυτή την ανάρτηση - γιατί η Λουίζ ως ενήλικη γλύπτρια αναφέρει το δωμάτιο των γονιών ως δωμάτιο "φόνου" και για αυτό αξιοποιούμε περισσότερο την κλασική ψυχαναλυτική θεώρηση στη φροϋδική και εν μέρει στη λακανική εκδοχή και πολύ μερικώς στα όρια μιας τέτοιας ανάρτησης σε ένα μέσον όπως το μπλογκ}</span></em></span></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkHKi2eOD1kECgZnSKqNhUD5rckAqCncq2p0-n1AbxecSpcupjSp7U5SJJU7ZZBOTaoF62ssZ1gcj0ZM1OcXt4a_mHM5La4L4IOvmjo9vkk7s5zd-3OZHjt0UDQ_Tr6eUT4dnCZ2z1a-Y/s1600-h/6PxqjMt83jiz4jruhcYe1yOpo1_400.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308258267373452242" style="WIDTH: 426px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkHKi2eOD1kECgZnSKqNhUD5rckAqCncq2p0-n1AbxecSpcupjSp7U5SJJU7ZZBOTaoF62ssZ1gcj0ZM1OcXt4a_mHM5La4L4IOvmjo9vkk7s5zd-3OZHjt0UDQ_Tr6eUT4dnCZ2z1a-Y/s320/6PxqjMt83jiz4jruhcYe1yOpo1_400.jpg" border="0" /></a></span><br /><a href="http://images.google.gr/images?hl=el&q=Louise+Bourgeois&um=1&ie=UTF-8&ei=3sqqSZSfIYPF-AbYp_y8Ag&sa=X&oi=image_result_group&resnum=1&ct=title"><span style="color:#3366ff;"><strong>Louise Bourgeois Cell VII 1998</strong></span></a><br /></p><div align="left"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Συνεχίζουμε. Αυτό είναι κάθε φορά το μανταρίνι. Με άλλα λόγια η απόσταση που παίρνει ο καλλιτέχνης και η καλλιτέχνις από την πρόθεση των συναισθημάτων του/της μεταβιβάζοντας εκεί έξω την ενέργειά τους με καταλυτικό και εξωφρενικό χιούμορ (το ξυλόφωνο του φόνου!) αλλά και με παιδική επιθετικότητα. <span style="color:#333333;"><strong>Αυτή την απόσταση που τον οδηγεί στη μεταφορά και στο υψηλό αντικείμενο της επιθυμίας μέσω της δημιουργίας</strong></span>. Η ψυχανάλυση ανίχνευσε πολλαπλώς το πεδίο της καλλιτεχνικής δημιουργίας ως ανθρωπολογίας, αν αναλογιστούμε τα γλυπτά στο δωμάτιο του φόνου, τουτέστιν στο δωμάτιο της ψυχαναλυτικής διεργασίας. Πρόκειται για τα αντικείμενα των αρχαίων ή/και αρχαιότροπων γλυπτών στο γραφείο του ψυχαναλυτή κυρίου Ζίγκμουντ Φρόυντ. Και η ψυχαναλυτική διεργασία συνεπάγεται τις μεταφορές μέσω των οποίων κάθε τρόμος είναι μια γελοιότητα που στις περιπτώσεις της ψύχωσης πραγματώνεται στη ζωή. Κι αυτό<span style="color:#333333;"><strong> το γελοίο με τα - βραχύβια ή όχι - ψυχωσικά συμπτώματα που το αντιμετωπίζουν ως πραγματικό συνιστά την τραγωδία</strong></span>. Οι τραγικές συνέπειες του γελοίου μπροστά στην αδυναμία της ψυχής να γελάσει με τον τρόμο της, μια ψυχής που είναι υγεία να "ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της" κι ας "τρέμει" (να μια άλλη ανάγνωση του σολωμικού στίχου στα σχεδιάσματα των πειρασμών στους Ελεύθερους Πολιορκισμένους). <span style="color:#333333;"><strong>Το γελοίο είναι η καταγωγική αφήγηση της τραγωδίας.</strong></span> </span></div><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">{<span style="color:#333333;"><strong>Παρέκβαση: θα μπορούσαμε στο σημείο αυτό να αναλογιστούμε τον τρόπο που υποδέχθηκε το αναγνωστικό κοινό τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες. Τον 17αι. με γέλια, τον 18ο αι. με στοχαστικό μειδίαμα και τον 19ο αι. με κλάματα (</strong>πρβλ. Μίλαν Κούντερα, Προδομένες Διαθήκες).}</span></span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimZDXncYD4oIFj22LIILPZxTiAAHIYk1gvCf2fNFR0NlTsw8XbStkxiULQ2vnOs3s_WeoH0zKlWO_9U2YNDtbDC19PHPsnRiln8GJxPJ4tnMdeRL3O4kaXwfU0ZijAwCEyYY9jCWt0jwU/s1600-h/Antiquities.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305190323817733202" style="WIDTH: 267px; CURSOR: hand; HEIGHT: 305px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimZDXncYD4oIFj22LIILPZxTiAAHIYk1gvCf2fNFR0NlTsw8XbStkxiULQ2vnOs3s_WeoH0zKlWO_9U2YNDtbDC19PHPsnRiln8GJxPJ4tnMdeRL3O4kaXwfU0ZijAwCEyYY9jCWt0jwU/s320/Antiquities.jpg" border="0" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsuQ_Gbc2OXi-HsL9QtC_VPxdOZU_dL9I8TcCUaF5KqeRlmy0Eg1djO_ASCxr3lXh4kH6ToR55VIHNmjy3Uamh7XVjQ_VVobtx8RkVu2C7id5c2tMMvT4k-ZQ0gczfdHqf44LgqreOX9U/s1600-h/Office.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305190538192990962" style="WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 214px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsuQ_Gbc2OXi-HsL9QtC_VPxdOZU_dL9I8TcCUaF5KqeRlmy0Eg1djO_ASCxr3lXh4kH6ToR55VIHNmjy3Uamh7XVjQ_VVobtx8RkVu2C7id5c2tMMvT4k-ZQ0gczfdHqf44LgqreOX9U/s320/Office.jpg" border="0" /></a><br /><span style="color:#3366ff;"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;">Στο γραφείο του κ.Φρόυντ </span><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;">[πηγή:</span></span></strong></span><a href="http://www.geocities.com/~mhrowell/pictures.html"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#3366ff;"><strong>http://www.geocities.com/~mhrowell/pictures.html</strong></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#3366ff;"><strong><span style="font-size:85%;">]<br /></span><br /></strong></span></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><a href="http://www.anixneuseis.gr/?p=1669">Ο Ζίζεκ</a> </span>χρησιμοποιεί αυτό το ερώτημα που επειδή δεν έχει απάντηση γεννά το σενάριο του φαντασιακού. ΄Ενα σενάριο πλεκτάνης ή και αφανισμού, αφού είναι αδύνατον να κατανοηθεί το τι μπορεί να θέλει κάτι του οποίου την αιτιοκρατία δεν μπορώ να κατανοήσω (ή κάτι στο οποίο δεν μπορώ να αποδώσω αιτιοκρατική σκέψη) <em>και ως εκ τούτου του επιτίθεμαι με την πλεκτάνη</em>. Το φαντάζομαι, σκοτεινό, δύστροπο, αποτρόπαιο και κακό. Αυτό το λακανικό ερώτημα του "Τι θέλει;" επαναλαμβάνεται στις σκέψεις του Ιώβ για το Θεό του, επαναλαμβάνεται στο φαντασιακό κάθε <em>αντισημιτικής επιθετικότητας</em>, <span style="color:#333333;"><strong>επαναλαμβάνεται στο φαντασιακό κάθε πρόθεσης συναισθημάτων</strong></span>. Ο Ζίζεκ είναι σαφής [1] όταν επισημαίνει ότι "είναι ένα ερώτημα που απευθύνεται προς κάποιον, κάτι, για τον/το οποίο ουδέποτε αποσαφηνίζεται «τι πραγματικά θέλει»- δηλαδή οι πράξεις του εγείρουν πάντοτε την υποψία ότι καθοδηγούνται από κάποια κρυφά κίνητρα". <em><span style="color:#000000;">Αλλά μπορεί επίσης κανείς να ισχυριστεί ότι με τη σειρά της η κυβέρνηση του Ισραήλ καλλιεργεί στο φαντασιακό των πολιτών του Ισραήλ την ίδια απειλητική και συνομωσιολογική ερώτηση για το "Τι θέλει ο ΄Αλλος;", όταν αυτός ο ΄Αλλος είναι Παλαιστίνιος (τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα στη Γάζα είναι αποκαλυπτικά).</span></em> <span style="color:#333333;"><strong>Υποφέρουν οι κοινωνίες όταν διαρκώς τους καλλιεργείται (και έχουμε τέτοια γεγονότα) το ερώτημα "Τι θέλουν από μας οι ΄Αλλοι;" (ερώτημα του συλλογικού φαντασιακού).</strong></span> Αν δεχτούμε πως <span style="color:#333333;"><strong>δεν θέλουν απολύτως τίποτε από εμάς τότε αυτό θα είναι ένα πλήγμα στον ναρκισσισμό μας</strong></span>. <span style="color:#333333;"><strong>Μια κατάφαση στην ιστορία και επομένως μια άρνηση της αθανασίας νοούμενης ως παντοδύναμου ελέγχου επί της ζωής.</strong></span> Συχνά μέσω αυτού του ερωτήματος αυτός που ρωτά επιδιώκει να κατασκευάσει έναν ΄Αλλο που "κάτι θέλει από αυτόν" <span style="color:#333333;"><strong>ως μια διαδικασία νομιμοποίησης της βίας που θέλει να ασκήσει</strong></span>. Κανείς δε θέλει τίποτα από εμάς. Βάλτε ένα μανταρίνι στη θέση της αράχνης ή ένα ξυλόφωνο στη θέση του κινδύνου και θα αντιληφθείτε με χαρμολύπη τη διαφορά! ΄Οπως ακριβώς και η Λουίζ.</span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Και ο Ζίζεκ με εκείνο το αστείο ψεύδισμα, το συριγμό των συμφώνων του, συνεχίζει: "ο Λακάν τοποθέτησε τη φόρμουλα της φαντασίωσης στο τέλος της καμπύλης που απεικονίζει το ερώτημα “Τι θέλει o ΄Αλλος": η φαντασίωση είναι μια απάντηση σε τούτο το “Τι θέλει", συνιστά μια προσπάθεια να συμπληρωθεί το χάσμα του ερωτήματος με μια απάντηση [...] Σε θεωρητικό επίπεδο, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε το κρίσιμο σημείο ότι η φαντασίωση λειτουργεί ως κατασκευή, ως φαντασιακό σενάριο πουν συμπληρώνει το κενό, το άνοιγμα της επιθυμίας του Άλλου: δίνοντάς μας μια οριστική απάντηση στο ερώτημα: «Τι θέλει ο Άλλος;», μας καθιστά ικανούς να ξεφύγουμε από το αβάσταχτο αδιέξοδο όπου ο Άλλος θέλει κάτι από εμάς, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνουμε να μεταφράσουμε την επιθυμία του Άλλου σε μια θετική έγκλιση, σε μια εντολή με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε"(βλ. <a href="http://www.anixneuseis.gr/?p=1669"><span style="color:#3366ff;">Ζιζεκ, Το Υψηλόν Αντικείμενο της Ιδεολογίας).</span></a></span><a href="http://www.anixneuseis.gr/?p=1669"><span style="color:#3366ff;"> </span></a></div><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzRypL-BMlHlx7hLYZcfTj3HQt6quXBvnTBAXJZ2Lz_cdFKAW0xXVfr5dg-tyUtySmeoj6A-RS6fjLsj1yKusV4_EkvXi7_NY35a7YEGgJOPtvapwjFrce9LuMSIt588KEIoWSojQOyiw/s1600-h/what.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5306452041887411122" style="WIDTH: 453px; CURSOR: hand; HEIGHT: 363px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzRypL-BMlHlx7hLYZcfTj3HQt6quXBvnTBAXJZ2Lz_cdFKAW0xXVfr5dg-tyUtySmeoj6A-RS6fjLsj1yKusV4_EkvXi7_NY35a7YEGgJOPtvapwjFrce9LuMSIt588KEIoWSojQOyiw/s320/what.jpg" border="0" /></a><br /></p><div align="center"><span style="color:#3366ff;"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;">HOW BAD DO YOU WANT IT, 2003 Installation- Rincon Hill, San Franciscο</span></strong></span> </div><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>[Πηγή </strong></span><a href="http://www.zerodegreesart.com/zeroArtists.php?artist..]."><span style="font-family:trebuchet ms;color:#3366ff;"><strong>www.zerodegreesart.com/zeroArtists.php?artist..].</strong></span></a><span style="color:#3366ff;"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"> </span></strong></span><br /><br /><br /></div><div align="justify"><span style="color:#990000;"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;">4. Η</span></strong><span style="color:#990000;"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"> πανδημία της ηθικολογίας: </span><em><span style="font-family:trebuchet ms;">μπορεί να σας φοβίσει ένα μανταρίνι ή μπορεί να φοβηθεί ένα μανταρίνι επειδή θα φαγωθεί(!); </span></em></strong></span></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Η τεράστια αράχνη δεν μας φοβίζει πια</span> γιατί είναι η ίδια ένα μανταρίνι που μας τρομάζει η συναισθηματική μας διάθεση προς αυτό ως μητρικό πρότυπο (ερωτική με την ευρύτατη έννοια κάθε ναρκισσιστικής καθήλωσης)! Αυτά τα συναισθήματα, αυτά τα τεράστια, ακατάλληλα, δυσανάλογα προς το μέγεθός μας, σηκώνονται μέσα στη νύχτα και κωδικοποιούν τα όνειρά μας με λογικοφανείς παραδοξολογίες κι άλλες φορές μας βουλιάζουν στον βαθύτερο των κοινωνικών μας ύπνων, σε αυτό το βύθισμα στο οποίο "βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες" και υγραίνεται το σώμα από μνήμες (μια εντελώς προσωπική ανάγνωση του σεφερικού στίχου). Αλλά η Λουίζα και η τεράστια αράχνη της ή η καταστασιακή κατασκευή της στο ¨δωμάτιο του φόνου¨ (έργο που είδατε στο παραπάνω φιλμ) θέτει ένα επαρκές <span style="color:#000000;">παράδειγμα για την πανδημία της ηθικολογίας</span>. </span><br /><br /><br /></div><p align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308258143936148946" style="WIDTH: 464px; CURSOR: hand; HEIGHT: 260px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhcc0qy6Kxb2cOgs5FN2p5cFq5Mw_d8CZ-1SL2Pk2sPVEAG0bP4HLI-Bak4kxFTw2IJxTlFWIPtLdDjHb02aJkOT8A_5DfnhJIAzMJQuDGIg9LPnaRwA3bSCcqnpATFIjbPMC3Hjc3zFs/s320/spider-1.jpg" border="0" /><br /></p><br /><p align="justify"><span style="color:#3366ff;"><strong>Η Μaman της Louise Bourgeois</strong></span> <span style="color:#3366ff;"><strong>Πηγή: </strong></span><a href="http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://www.sanfranciscosentinel.com/wp-content/uploads/2007/11/louise-bourgeois-2.jpg&imgrefurl=http://www.sanfranciscosentinel.com/%3Fp%3D6992&usg=__mKq4Z-FQdi0EJculGw-zV4fEqzE=&h=480&w=482&sz=93&hl=el&start=1&um=1&tbnid=ADjoRVZ5KkKVRM:&tbnh=128&tbnw=129&prev=/images%3Fq%3DLouise%2BBourgeois%26um%3D1%26hl%3Del%26sa%3DXhttp://"><span style="color:#3366ff;"><strong>San Francisco Sentinel.com</strong></span></a></p><p align="justify"><br /><span style="font-family:Trebuchet MS;">Μια πανδημία που θα μπορούσε να περιγραφεί με το ακόλουθο απόσπασμα από το <em>Ελένης Εγκώμιον</em> του Γοργία : <span style="color:#000099;"><em>"΄Ηδη κάποιοι, αφού είδαν φοβερά και του παρόντος στον παροντικό τον χρόνο, βγήκαν από τα λογικά τους. ΄Ετσι έσβησε και έδιωξε ο φόβος το νόημα. Και πολλοί σε μάταιους κόπους και σε φοβερές αρρώστιες και δυσίατες μανίες περιέπεσαν. ΄Ετσι ενέγραψε η όψη μέσα εις το φρόνημά τους, τις εικόνες των πραγμάτων που αυτοί βλέπουνε. Και από όσα φόβο προκαλούν, πολλά παραλείπονται και τα παραλειπόμενα όμοια ακριβώς με αυτά που λέγονται είναι. Αλλά βέβαια οι ζωγράφοι, όταν από χρώματα και από σώματα πολλά δημιουργήσουν ένα σώμα και ένα σχήμα τελειωμένο, την ευχαριστούν την όψη. Και η κατασκευή αδριάντων και η εργασία αγαλμάτων ευχάριστη θέση προσέφερε στους οφθαλμούς.{...]"</em></span> (Γοργίας, <em>Ελένης Εγκώμιον</em>, 17 - 18, μτφρ. Τ.Πεντζοπούλου-Βαλαλά, εκδ. ΖΗΤΡΟΣ). </span><span style="font-family:trebuchet ms;">Πρόκειται για ένα λοιμό που εμφανίζεται άμα τη εμφανίσει του λιμού της ηθικής ή/και της ηθικότητας. </span></p><p align="justify"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#333333;">Μόλις το κοινωνικό σώμα διαφαίνεται πως έχει ανάγκη (πείνα - βλ. λιμός) να συζητήσει περί των σύγχρονων προβλημάτων με διαδικασίες ευρείας συμμετοχής και να μετασχηματίσει έτσι την ζωτική ανάγκη σε στοχαστική επιθυμία για παρέμβαση στο κοινωνικό γίγνεσθαι τότε εμφανίζεται ένας λοιμός που παρεμποδίζει τη συζήτηση για τις αιτίες των προβλημάτων και την επίλυσή τους και αναδεικνύει ως ύψιστη προτεραιότητα την αποκλειστικότητα του καταγγελτικού λόγου και όχι το λόγο των ριζικών αλλαγών επ αφορμή των όποιων παραπτωμάτων, αδικημάτων και παρανομιών. Οι πολίτες τότε παραζαλισμένοι από διαρκή σενάρια που τους παρουσιάζονται ως "σκοτεινά υπερδύναμα κέντρα" αντιλαμβάνονται ότι παρά τις καταγγελίες τίποτα δεν αλλάζει. Πείθονται ότι τα κέντρα εξουσίας είναι παντοδύναμα και πειθαρχούν στην κυριαρχία της αντίληψης πως δεν έχει καμία σημασία η συμμετοχή τους, η ισχυροποίηση της δημοκρατικής συμμετοχής. Σε αυτό το περιβάλλον κάθε καταδικαστέα διαφθορά διαπλέκεται με διεργασίες συκοφάντησης της δημοκρατίας. Κι έτσι ο λοιμός της ηθικολογίας διαβρώνει έτι περισσότερο τη δημοκρατική ηθική γιατί στοχεύει - ως ηθικολογία - στη συντήρηση των δομών που παράγουν τη διαφθορά. Ιδού ο λοιμός της ηθικολογίας - καθώς η ηθικολογία εξυπηρετεί ακριβώς αυτό για το οποίο φαίνεται ότι προστρέχει για να θεραπεύσει. Η εμπέδωση της ματαιότητας για κάθε συλλογική προσπάθεια και ο φόβος - υπό το πρόσχημα του ηθικολογικού - για την ανάδειξη των διαφορών καθηλώνει ομογενοποιητικά κάθε τι. Επαφίεται έτσι η κριτική μας και η ελευθερία μας σε εκείνους που αφού μπορούν και βλέπουν στα σκοτεινά το σκοτεινό είναι ικανοί να διαχειριστούν τις δικές μας τύχες. Τουτέστιν κάποιοι αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη έναντι των τρομαγμένων άλλων και κατά συνέπεια δια της νομιμότητας καταλύουν κάθε δημοκρατική προϋπόθεση. Αν μόνον ένας μπορεί να δει και να τα βγάλει πέρα με τα σκοτεινά σενάρια, τότε μονάχα αυτός και οι συν αυτώ γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν. Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να ακολουθήσουμε τυφλά. Κι οσάκις οι κοινωνίες οδηγήθηκαν στην απόλυτη τυφλότητα, οδηγήθηκαν και στον όλεθρο. Η απόλυτη τυφλότητα είναι το πρώτο σύμπτωμα της ηθικολογικής λοίμωξης. Και η τυφλότητα παρουσιάζεται μαζί με μια άλλη παθολογία, με την παθολογία της αμνησίας. </span><span style="font-family:trebuchet ms;"></p></span></strong><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308266639111360706" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 180px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtrtvoHBLPvVrVyEOC5LSUDC9m2_cfxFi0WnUC8x4oBogk51Jt8daRzc0bcGtySaP-xdDyea30yGCfRzdzkf0Kr_P7IW1APmX2LQuRcyr9T83bMHhM_2od0vp-GQ_VL0l7Twq_DpsmGm8/s320/hand.bmp" border="0" /> <p align="justify"><span style="color:#3366ff;"><strong>Γλυπτό της </strong></span><a href="http://www.pbs.org/art21/slideshow/?slide=4360&showindex=217"><span style="color:#3366ff;"><strong>Louise Bourgeois</strong></span></a><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><br />Πρόκειται για μια πανδημία που αρνείται <span style="color:#000099;"><strong><em>την ηθική</em></strong></span> αλλά και <span style="color:#000099;"><strong><em>την ηθικότητα</em></strong></span><span style="color:#000000;">(πρβλ. τις λεπτές διακρίσεις του Χέγκελ, "ηθική" (Sittlichkeit) και "ηθικότητα" (Moralitaet) [2]). Αρνείται,δηλαδή,</span> εκείνο που υπο/στηρίζει την αμεσότητα των πράξεών μας αλλά και την επεξεργασία της πρόθεσης των συναισθημάτων μας, πριν από την πράξη μας, την πράξη μέσα στην σκέψη μας. Μια πανδημία - που όπως εξηγήσαμε προηγουμένως - εκδηλώνεται με το φόβο, ένα από τα συμπτώματα της ηθικολογίας ή ακριβέστερα το βασικό μέσον εξάπλωσης του ηθικολογικού λοιμού με τη μορφή της μνησικακίας και του ολοκληρωτισμού.<br />Και μάλιστα μια κυρίαρχη και λειτουργικά εμβληματική ρητορική της πολιτικής μας ζωής που αποζητά μια αιτιοκρατική και ορθολογική συγκρότηση ώστε <em><span style="color:#000099;">ο λοιμός της ηθικολογίας</span></em> να φαντάζει "ορθή" κρίση για μια δυσίατη νόσο την ματαιοπονία της θεραπευτικής της οποίας κανείς δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει. Τουτέστιν όλα είναι μάταια ας αναζητήσουμε σωτήρες και ας υποταχθούμε σε αυτούς!<br /><span style="color:#000000;">΄Ενα είδος <span style="color:#000066;"><em>ανάποδου Καντ, ανάποδου εξ αντανακλάσεως στο καθρέφτισμα του</em></span> δημοκρατικού παράδοξου. <span style="color:#333333;"><strong>Ο ολοκληρωτισμός θεμελιωμένος στη μνησικακία</strong></span> των απαίδευτων</span>, δηλαδή, όσων δεν βιώνουν τους παιδεμούς τους παρά μόνον μέσω του πλήγματος που θα επιφέρουν στον άλλο, μπορεί έτσι ξεδιάντροπα να προβάλλεται σε εκφάνσεις του κοινωνικού μας είναι (<span style="color:#000000;">μπορεί να φάει τα πάντα αλλά δεν μπορεί να απολαύσει ένα μανταρίνι)</span>. Ενός κοινωνικού είναι που παραμένει <em>κλειστό σε/</em><em>έγκλειστο από</em> σταθερές μορφές δίχως ανοιχτότητα σε νέα ενδεχόμενα. <span style="color:#000000;"><span style="color:#333333;"><strong>Ενός κοινωνικού είναι που αντιστρατεύεται το κοινωνικό γίγνεσθαι</strong></span> [3] . <em><span style="color:#333333;"><strong>Ενός είμαι που αντιστρατεύεται κάθε γίνομαι</strong></span>.</em></span> <strong><span style="color:#333333;">Ο ολοκληρωτισμός και σε αυτήν την περίπτωση.</span></strong> Καρπός και εδώ όπως και αλλού της μνησικακίας των κακοποιημένων ανθρώπων, των ανθρώπων δίχως αξιοποίηση του βιώματος του παιδεμού. </span><br /><br /></p><div align="justify"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308258468458751074" style="WIDTH: 613px; CURSOR: hand; HEIGHT: 380px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHX6GBhpVuWYhqjkSx1DEIF-OY-jC9S1t0QzmUXCmw16TlgFxgASmTvCFP7gLs5sCtXgD_-K2iQmuHFCYHFICHO-Kql2R0oRbcxKkYutLgNaVQcJqg9CJEfnzrZbZSe416heOdtask8HM/s320/spider-7.jpg" border="0" /><br /><br /><span style="color:#3366ff;"><strong>H Μaman της Louise Bourgeois [Πηγή: San Francisco Sentinel.com]</strong></span></div><div align="justify"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#333333;"><strong>Περί ηθικής σε τέτοια σύγχυση ομιλούν μόνον οι ανήθικοι, όπως θα συναινούσαν με διαφορετική υφολογική τροπικότητα και ο Μαρξ και ο Νίτσε.</strong></span> Αυτή είναι η ηθικολογία, η τυφλότητα (για αυτό και οι φράσεις "τυφλό χτύπημα", "τυφλωμένος από πάθος" "τυφλό μίσος" κ.ά.) στην ανάγνωση/αναγνώριση οποιουδήποτε γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια αντί να στείλουμε στη δικαιοσύνη τον όποιο παραβάτη επιζητώντας να συζητήσουμε τις δομές υπό τις οποίες επετράπη και καλλιεργήθηκε η παρανομία ως πράξη, ως νοοτροπία και ως διεργασία, δεν συζητάμε τίποτα και δεν αλλάζουμε τίποτα. <span style="color:#333333;"><strong>Ο καθείς περιμένει μνησίκακα το επόμενο σκάνδαλο για να εξοντώσει τον άλλο και κανείς δεν διανοείται να αλλάξει τις δομές ώστε να μην υπάρχει τρόπος πραγμάτωσης της ανομίας. Γιατί αν κανείς δεν παρανομεί τότε πώς θα ελέγχει ο ένας κατεργάρης τον άλλο; Πώς θα ασκείται η εξουσία; Και ποιοι θα είναι συμμέτοχοι της διακυβέρνησης; Θέλουμε να ελέγξουμε ή θέλουμε να αλλάξουμε; <span style="color:#000066;">Το να προτάσσει κανείς τον έλεγχο από το διακύβευμα της αλλαγής συντηρεί τις δομές που επιτρέπουν το πρόβλημα.</span></strong></span><span style="color:#000066;"> </span></span></div><div align="justify"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#990000;"><strong>5.</strong> <strong>Ηθικολογία: η δαιμονική όψη του ελέγχου</strong></span><br /><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Η μικρή</span> διαφορά με τις τεράστιες συνέπειες. Η ένταση των προθέσεων του πεπερασμένου που το υπερβαίνουν. Tη Λουίζα δεν την απασχολεί τι είναι πραγματικά το δωμάτιο των γονέων, τι είναι πραγματικά μια αράχνη, τι είναι ένα μανταρίνι. <span style="color:#000000;">Την απασχολεί πώς βιώνονται όλα αυτά από τον καλλιτέχνη ή πώς αποδίδεται μέσω αυτών το συναίσθημά του.</span> Να μια ενδιαφέρουσα μετατόπιση. Κρίνουμε συχνά την ένταση του φαντασιακού με όρους πραγματικού αδιαφορώντας για τη νοηματοδότηση της πραγματικότητας από το φαντασιακό. Αυτό που διαμορφώνει τα σχήματα των πράξεών μας ως μοτίβα της ζωής μας. Κι όταν ενοχοποιούμε το φαντασιακό ως να είναι πραγματικό ακριβώς εκείνη τη στιγμή αγνοούμε πως επιλέγουμε να ελέγξουμε ακόμη περισσότερο ο,τιδήποτε παράγει η ανθρώπινη ψυχή για να διεργαστεί όλα τα ενδεχόμενα της ύπαρξής της. Επιδιώκουμε το πραγματικό να απορροφηθεί από το φαντασιακό αφού αντιμετωπίζουμε το δεύτερο ως πραγματικότητα. </span><span style="color:#333333;"><em><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Αλλά αυτό δεν είναι η δαιμονική όψη του ελέγχου;</span><br /></span></em></span><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">Αυτό σημαίνει εκείνο που ένας παππούλης-ασκητής, ο πατέρας Παϊσιος, για μένα ένας άγιος, άφηνε να νοηθεί: <em><span style="color:#000066;">η εμμονή στον έλεγχο της αμαρτίας είναι ήδη μια αμαρτία, μια παραλυμένη και παραλυτική παράδοση στο δαιμονικό.</span></em></span></span> </div><p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY7WkxqAmjfkbGKuHKdGJea3Qg8FBff3IX43ei4iPtvI1_mFbOfqnLdevOAZHx70eEK9Sm3k8aYzez3L0PLRy-sRWuJjdgZoN69rVKOMmaOLi73Ewt66DaYZLCsht1mXqTcmxvktpWhO4/s1600-h/normal_pnevmatiki_diathiki.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305201069568316994" style="WIDTH: 211px; CURSOR: hand; HEIGHT: 235px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY7WkxqAmjfkbGKuHKdGJea3Qg8FBff3IX43ei4iPtvI1_mFbOfqnLdevOAZHx70eEK9Sm3k8aYzez3L0PLRy-sRWuJjdgZoN69rVKOMmaOLi73Ewt66DaYZLCsht1mXqTcmxvktpWhO4/s320/normal_pnevmatiki_diathiki.jpg" border="0" /></a><br /></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#3333ff;"><em>{Η φωτό από τη γραπτή διαθήκη του Παϊσιου είναι από το δικτυακό τόπο </em></span><a href="http://www.rel.gr/photo/displayimage.php?album=3&pos=53"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#3333ff;"><em>http://www.rel.gr/photo/displayimage.php?album=3&pos=53</em></span></a><em><span style="color:#3333ff;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">}] </span></span><br /></span></em></p><br /><div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Η πνευματική διαθήκη του πατέρα Παϊσιου ("όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει"). Κι όποιος δε χαίρεται και δεν προστρέχει δίχως ιδεολογικά προ-σχήματα προς τον Χριστό, όπως τα παιδιά... <span style="color:#333333;"><strong>΄Οποιος στο όνομα του Ιησού Χριστού ηθικολογεί είναι δαιμονικός αντίπαλος κάθε απαλλαγής μας από την Κατάρα του Νόμου, που θεμελιώθηκε στην Καινή Διαθήκη</strong></span>, όταν ειπώθηκε το "΄Αρον τον κράββατόν σου και περιπάτει" την ημέρα του Σαββάτου <span style="color:#333333;"><em>[Κατά Ιωάννη 5:11 ὁ δὲ ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει]</em></span>. Μια μέρα που απαγορεύεται να γίνεις καλά και να σηκώσεις το άρρωστο κρεβάτι σου επειδή είναι αργία! Αυτή είναι η ανάποδη ορθολογικότητα, ο ανάποδος Καντ, του ολοκληρωτισμού. Για τον μνησίκακο ολοκληρωτισμό "ο άνθρωπος είναι για το Σάββατο" αλλά για τη δημοκρατία "το Σάββατο είναι για τον άνθρωπο". Πάρα πολύ συχνά όλοι/ες έχουμε ακούσει ή/και βιώσει τέτοιες καταστάσεις. <span style="color:#333333;"><strong>Το ορθόδοξο δόγμα δεν ορίζει την αλήθεια του παρά στη ζωή, την απελευθερωμένη από την μνησικακία της ολοκληρωτικής ηθικολογίας (μνησικακία αφόρητη στις παρα-εκκλησίες των χριστιανών φονταμενταλιστών: αίρεση που δεν αναγνωρίζει καμία ετερότητα παρά μόνον τη δική της που διεκδικεί την κυριαρχία στην ορθή δόξα, όπως ακριβώς κάθε φονταμενταλιστική σέχτα σε κάθε δόγμα). </strong></span></span><br /><br /></div><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308266804290886850" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 180px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWsIDRZfkg_tm7m6l7nZ_u6KbZJ_DIwuopNMukndtPuzZ5Dm6j8z3miOmjJM3K9Hqy0JWGNwrrXeo5UgOA0eLDK76qNkTp5VttLIW5OSQ7jCpcyAfKTdoVnIZLiQKi7-OjxGrSoOCT-bU/s320/atwork.bmp" border="0" /><br /><span style="color:#3366ff;"><strong></strong></span><a href="http://www.pbs.org/art21/slideshow/?slide=4360&showindex=217"><span style="color:#3366ff;"><strong>H γλύπτρια στο εργαστήριό της</strong></span> </a><br /><br /><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Επιδιώκοντας να ελέγξουμε τη ζωή των ανθρώπων (κι ας θυμηθούμε εδώ τη ρήση του Αρχιεσπισκόπου "Η Εκκλησία δε θα κάνει τον εισαγγελέα στη ζωή των ανθρώπων") ακολουθούμε μια σειρά από δαιμονοποιήσεις των άλλων, με τη μορφή των ενοχοποιήσεων, οι όποιοι μεν ενάντια στους όποιους δε. </span><span style="color:#333333;"><strong>Έτσι κάθε σκέψη που κάνουμε, κάθε φαντασιακή υπερένταση των συναισθημάτων, επιδιώκει να εκφραστεί ως πραγματικότητα. Μιας και ό,τι παραδίδεται στο φαντασιακό ως πράξη μέσα στην οργανωμένη κοινωνία παύει να είναι και ενοχικό. <em>Ε! έτσι και ο ολοκληρωτισμός. Επιδιώκει να μας ελέγξει για τις προθέσεις των συναισθημάτων μας.</em> Αυτούς τους κρυμμένους κώδικες ψυχής, κρυμμένους και από την ίδια την ψυχή που λησμονά το αλφάβητό της για να συνδέει κρυπτογραφικά σημαίνοντα μετά σημαινομένων.</strong></span> Με τέτοιο τρόπο, μάλιστα, που να διαβάζεις στο όνειρό σου την ηχητική εικόνα /<em>mantarini/ </em>και να σημαίνει, λόγου χάρη, {<em>μια αράχνη κρατά το σώμα μου}.</em><br /><span style="color:#333333;"><strong>Ο ολοκληρωτισμός επιδιώκει να ελέγξει αυτό το μηχανισμό και να ελέγξει το ρηματικό χάος. Να κατασκευάσει τις δικές του συνάψεις και να τις εγκαθιδρύσει στο συνειδητό και το ασυνείδητο των μελών του κοινωνικού σώματος.</strong></span> Για παράδειγμα να συνδέσει την ηχητική εικόνα /metanastis/ [τον ήχο αυτού του συντάγματος (ας πούμε ένα είδος συνεύρεσης συμφώνων και φωνηέντων)] με τη σημασία του ρήματος <em>{φοβάμαι}</em> και στη συνέχεια να κατασκευάσει την αιτιολογημένη κοινωνική νομιμοποίηση του σαδισμού κατά (ή ακόμη και του φόνου) των μεταναστών. Στο όνομα του ανάποδου διαφωτισμού, μάλιστα, κάθε ολοκληρωτισμός επιδιώκει τη λογική αιτολόγηση</span><span style="font-family:Georgia;">! Οι ολοκληρωτικοί νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά για τα εγκλήματά τους και για αυτό κατασκευάζουν ρητορικές επί ρητορικών για να νομιμοποιήσουν τον παραλογισμό τους πάσει θυσία, ακριβώς. Θυσιάζουν στο βωμό αυτής της ρητορικής εκατομμύρια θύματά τους.</span> </p><p align="justify"><span style="color:#333333;"><strong>΄Οσο περισσότεροι οι νεκροί τόσο πειστικότερη και αληθοφανής η ρητορική που τους έστειλε στο μαζικό αφανισμό (είτε ως επιτιθέμενα είτε ως αμυνόμενα θύματα του ολοκληρωτισμού). Για αυτό οι πολιτικοί ολοκληρωτικοί, οι θρησκευτικές σέχτες, οι μνησίκακοι υμνούν τον θάνατο και τη θυσία. Επιδιώκουν τον αφανισμό ως κριτήριο αληθείας. Και μας βλέπουν ως εκατόμβη νεκρών στην οποία θα μπορέσουν να ικανοποιήσουν το έλλειμμα σε ύπαρξη. Και τότε διαπιστώνεται πως το έλλειμμα του ολοκληρωτισμού είναι η εμμονή του στο θάνατο από φόβο ζωής.</strong> Και πάλι η Πτώση από την Παράδεισο, η έξοδος από τον κήπο, και πάλι το τέλος του κακού (εκεί στα υπόγεια της καγκελαρίας στο Βερολίνο του 1945)<br /></p></span><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305084029453784194" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 278px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie73juJtoEvaW5s45L4fwtP7eJ4qiTL9wJzWjOsMrPIYruOFCWETHibyxvZVwcqfhLa36eeBqhgCs6WG8DqYKYaVU3ZuczgvERAPV7OX1f3APR5Q9KFd790sc7nB_F65jvBrROIn6SCw4/s320/eden.jpg" border="0" /><span style="font-family:trebuchet ms;">[η νέα ταινία του Κώστα Γαβρά, ο δρόμος των μεταναστών προς την αναζήτηση του δυτικού παράδεισου. <em>Δυτικά της Εδέμ</em> σε αντίστιξη με το <em>Ανατολικά της Εδέμ</em>, του Καζάν του Μακαρθρισμού]<br /></span><br /><strong><span style="color:#990000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">6.Ανάποδος Καντ: η (ηθικο)λογική νομιμοποίηση του δαιμονικού</span> </span></strong><br /><br /></p><p align="left"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305384090415382354" style="WIDTH: 459px; CURSOR: hand; HEIGHT: 113px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF6WPzbIe8flmt-RFL6JSo-X6J47ZtU3LUYptP6MX6ZSHeHf399LAaFSKO_WMNR0zdSHkHNSTXBybdnPIgAsE_1ZPuDiVIXbvdRwlAL7PxRPT5AIIDROS86Iuul4KTh-xbMu_cWPteQd0/s320/KANT.JPG" border="0" /><br /></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#3366ff;"><strong>[design e.m.]</strong></span> </span><em><br /></p></em><br /><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">O Bernhard Schlink [Μπέρνχαρντ Σλινκ] (γνωστός και από το μυθιστόρημά του, Διαβάζοντας στη Χάννα, </span><a href="http://www.kritiki.gr/"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#333333;">εκδ. Κριτική</span></strong></a><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#333333;">,</span> που αποδόθηκε - μερικώς - στην ταινία "The Reader", στα ελληνικά "Σφιγμένα Χείλη"[4]) στο μυθιστόρημά του " Ο Γυρισμός" [5] ως αφηγηματική πρωταγωνιστική φωνή σχολιάζει τις επιστολικές αρθρογραφίες του Φόλκερ Φονλάντεν (επιστολικού - και όχι μόνον- ήρωα του αφηγήματος). Στα κείμενά του ο Φόλκερ υμνεί τον Ιπποτισμό των γερμανών κατά την πολιορκία του Λένινγκραντ και στα μετόπισθεν των γερμανικών πόλεων του 1941: <em>"Η ουσία του ιπποτισμού βγαίνει από τον σιδηρού κανόνα. Ιπποτισμός σημαίνει να μην κάνεις στον άλλο ό,τι δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς να σου κάνουν. Η Γερμανία βρίσκεται σ΄έναν αγώνα ζωής και θανάτου και είναι έτοιμη να εκθέσει τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά της σε ακραίες καταστάσεις. Γι αυτό παραμένει ιπποτική ακόμη κι όταν αντιμετωπίζει τον εχθρό με ακραία σκληρότητα" (Ο Γυρισμός, σ.175).</em></span> <span style="font-family:trebuchet ms;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305072059795939970" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 260px; CURSOR: hand; HEIGHT: 231px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjo5YzTAVP7EN2i9g8UMSs2bgn4VH1x2ZzEkgbU4J7O3OWeFhB0yB2bbzXJeIUC9Zs6BDMQi1uVVoFk1dmTdlQaF0mNXp6pbkGW097Q7SnpWxse-P2vOWnZaGtn7buSIRjUC2Kx2eaBlI/s320/GYRISMOS-bookPage.jpg" border="0" /></span></p><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">Και ο αφηγητής - persona του συγγραφέα - και αναγνώστης του άρθρου σχολιάζει: <em>"΄Επειτα το άρθρο αλλάζει ρυθμό. Σύμφωνα με την τρέχουσα λογική ο ιπποτισμός δεν σημαίνει ο σεβασμός του ισχυρού προς τους αδύναμους, γυναίκες, παιδιά και γέρους; Πώς συμβαδίζει αυτό με την παραπάνω ερμηνεία του ιπποτισμού; Περίμενα ότι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα έκανε λόγο για την τρίτη παγκόσμια εποχή, την αποστροφή στην εβραιοχριστινιακή εντολή της αγάπης και την επάνοδο στο φυσικό δίκαιο, το δίκαιο του ισχυρού, του αγώνα και της νίκης. Αλλά η αποστροφή και η επάνοδος είχαν γίνει πρόοδος, πρόοδος προ μια ολοένα αυξανόμενη ισότητα. Ιπποτισμός, έγραφε, σημαίνει να θεωρείς και να μεταχειρίζεσαι τους αδύναμους ως ίσους. Στην ειρήνη αυτό σημαίνει να αναγνωρίζεις σε αυτούς την ίδια ικανότητα και την ίδια ανάγκη για ευτυχία. Αυτή η τρέχουσα ερμηνεία του ιπποτισμού είναι ορθή σε καιρό ειρήνης. </em><span style="color:#000000;"><em>΄Οχι όμως στον πόλεμο. Στον πόλεμο ισότητα των αδύναμων σημαίνει να αναγνωρίζεις σε αυτούς τιν ίδια ικανότητα και την ίδια ανάγκη να σκοτώνουν. Να σκοτώνουν; Ναι , ακόμη και ο πλέον </em>αδύναμος<em> είναι αρκετά δυνατός για να σκοτώσει." ( Ο Γυρισμός, σσ.175-176).</em></span></span><br /><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em><strong>Είναι αντιληπτή, τώρα, η λογική που επιζητεί να καταστήσει λογικό το παράλογο. ΄Οτι δεν μπορείς να γίνεις καλά την ημέρα που είναι αργία και κανένα ενέργημα - λόγω της ιερότητας της ημέρας - δεν επιτρέπεται </strong>(η Κατάρα του Νόμου, την οποία θίξαμε ανωτέρω).</em> Ο ανάποδος Καντ ή/και η ηθικολογία των καιρών. Αφού ιπποτισμός σημαίνει ευγένεια και άρα αναγνώριση της ισότητας, τότε τον αδύναμο, τον πεινασμένο, επειδή τον θεωρούμε ίσο με εμάς, εμείς οι δυνατοί, οι χορτάτοι, μπορούμε από ευγένεια, και αφού του κάνουμε τη δημοκρατική παραχώρηση να τον θεωρούμε ίσο με εμάς, να αποδώσουμε και σε αυτόν τις δικές μας προθέσεις συναισθημάτων, για να θυμηθούμε και την Λουίζα. Κατά συνέπεια αν εμείς επιδιώκουμε πάσει θυσία το κέρδος τότε επειδή και αυτός, που δεν έχει να φάει, από αναγνωρισμένη ισότητα επιζητεί το κέρδος. Επομένως δικαιούμαστε να τον δούμε ως αντίπαλό μας. Δικαιούμαστε, δηλαδή, να τον εξοντώσουμε αφού και αυτός ως ίσος προς εμάς θέλει να μας εξοντώσει. Ιδού η "ορθή" κρίση του ολοκληρωτισμού!</span></span><br /></p><p align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5308271266989263170" style="WIDTH: 260px; CURSOR: hand; HEIGHT: 399px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVd93jsj7tlxJ7r-sGXZCeuAfwWYcIXLmGxif12aST1roBUj0qlRAmlGhVoWbk2pEvqH9hvFX0jKRTy7O2NonSSIoub5ayyUD-LKPlu2oIKYUjM760_2mjgEp-8W0gjiFZVhwwiG7Hs3E/s320/woman.bmp" border="0" /><br /><a href="http://www.pbs.org/art21/slideshow/?slide=478&artindex=108"><span style="color:#3366ff;"><strong>Louise Bourgeois: "Femme Volage (Fickle Woman)"[1951]</strong></span></a><br /></p><br /><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#993300;"><strong><span style="color:#990000;">7. Επιστροφή στην ένταση της πρόθεσης των συναισθημάτων </span></strong></span></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#993300;"><br /></span>Συνεχίζοντας στον ίδιο <em>Μονόδρομο. Α</em>φού στο φαντασιακό μας το/ο ΄Αλλο/ος (<em>τόσο όμοιο</em>/ος με μένα, λ.χ. <em>άνθρωπος</em> αλλά και <em>τόσο διαφορετικό</em>/ος από εμένα λ.χ. <em>αφρικανός</em>) είναι δυνατό να συνδεθεί - και δίχως κάποιους εξωτερικούς-κοινωνικούς ενισχυτές ή/και εξαιτίας αυτών (έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος, εκπαίδευση κ.ά.) - με το "κακό" τότε η ψυχή έχει ανάγκη να κωδικοποιήσει ως "κακό" το διαφορετικό μέχρι να επιλύσει την εσωτερική της σύγκρουση. </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Ο ολοκληρωτισμός μας καλεί να επιλύσουμε εκεί, έξω από εμάς, στο πεδίο του κοινωνικού, την όποια εσωτερική μας σύγκρουση. Ο ολοκληρωτισμός μας εγκαλεί γιατί έχουμε εσωτερική - προσωπική σύγκρουση, εσωτερικές, προσωπικές αντιφάσεις. Κάθε ολοκληρωτισμός συμπεριλαμβανομένου και του ολοκληρωτισμού των διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι σάμπως κάποιος να μας λέει πως είναι ρατσιστικό να διεργαζόμαστε ψυχικά, εσωτερικά, προσωπικά, το φόβο μας προς το αλλότριο, το μίσος προς ό,τι μας εγκαταλείπει, την μετάνοια προς ό,τι δεν εκφράσαμε κ.ο.κ. Ο ολοκληρωτισμός πρώτα μας εγκαλεί για τις σκέψεις μας και ποτέ για τις πράξεις μας. Μας ενοχοποιεί πρώτα για ό,τι αναδεικνύει ζωντανή την ψυχή, δηλαδή για τις αντιφάσεις της. </span><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Και ύστερα μας υπόσχεται τη λύτρωση από την ενοχή. Τότε δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να παραδοθούμε στο άσυλο, στον ιδρυματισμό της άγνοιας, με αντάλλαγμα τη σωτηρία μας (το "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω"). Και τότε ο ολοκληρωτισμός μας λυτρώνει πραγματικά. Μας προσφέρει την νομιμοποιητική ευκαιρία μας! Να πράξουμε κοινωνικά την άρση της αντίφασής μας. Και να σκοτώσουμε εκεί έξω στην κοινωνία κάθε διαφορετικό από εμάς. ΄Η να το περιφράξουμε, ως αλλότριο σώμα, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και να το εξοντώσουμε.<br />Γιατί και στον ολοκληρωτισμό <em>είσαι ένοχος</em> επειδή κάνεις αρνητικές σκέψεις για τον διαφορετικό άλλο ή γιατί έχεις αντιφατικά συναισθήματα ή είσαι συγκρατημένος προς τον ξένο, ή γιατί - απλά - περιμένεις να δεις, δεν αφήνεσαι χαλαρός απέναντι στο ΄Αλλο, στον ΄Αλλο, από την αρχή κ.ο.κ. Μα και στον ολοκληρωτισμό <em>δεν είσαι ένοχος</em>, αν πάψεις να είσαι αντιφατικός. <strong>Αν δηλαδή συναινέσεις οι φόβοι του φαντασιακού σου να επεκταθούν ή να αντικαταστήσουν το πραγματικό. Αν συναινέσεις το πραγματικό να αφομοιωθεί από το φαντασιακό (πρβλ. τη λακανική ανάγνωση του Ζιζεκ). Κι αν μάλιστα πραγματώσεις την εξολόθρευση αυτού που σε φοβίζει όχι μέσα σου - γιατί αυτό σε καθιστά ένοχο - αλλά έξω στην κοινωνία παύεις να είσαι ένοχος. Τότε συνταυτίζεσαι με την πράξη του φόνου και την απολύτρωση κάθε ενοχής υπό το βλέμμα του απολυτρωτικού και εξ αυτού ολοκληρωτικού καθεστώτος που σε καθιστά συνένοχο επειδή επιζητεί από εσένα τυφλή υπακοή, στην κυριολεξία, ψυχική και σωματική τυφλότητα.</strong></span><strong><br /><span style="color:#000000;">Για το λόγο αυτό κάθε ολοκληρωτικός βγάζει κήρυγμα όχι μόνον "να μην ταφεί ο Πολυνείκης" (βλ. την σοφόκλεια Αντιγόνη) αλλά και "να μη τον κλάψει κανείς". Σε αυτό το δεύτερο σκέλος του διατάγματος του Κρέοντα βρίσκεται και η τύφλωσή του και η ύβρις του. Ο Κρέοντας επιδιώκει, διατάσσει, η ψυχή, το φαντασιακό των συναισθημάτων, η πρόθεση των βουβών, κοινωνικά, συναισθημάτων των πολιτών της Θήβας να ταυτιστεί με την πραγματική κοινωνική εικόνα του άταφου, σηπόμενου, νεκρού. </span></strong></span><a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_15/02/2009_303175"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Απαιτεί και να το βλέπεις το νεκρό σώμα και να μη νιώθεις τίποτα</strong></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>. Κάτι ανάλογο μήπως απαιτείται και από τους θιασώτες της έκθεσης </strong></span><a href="http://waxtablets.blogspot.com/"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Bodies [Σώματα], </strong></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>στην </strong></span><a href="http://www.lyoncapitale.fr/index.php?menu=01&article=5688"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Τεχνόπολη</strong></span></a><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">; </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Αυτός είναι ο ολοκληρωτικός άρχων. Θέλει τις πράξεις σου επειδή πρώτα θέλει δική του την ψυχή σου. Θέλει την άρση των αντιφάσεων που σε καθιστούν άνθρωπο, την άρση κάθε δισταγμού, κάθε αμφιταλάντευσης. Σε θέλει δίχως το ψυχισμό. Απλά χρειάζεται το όπλο του βιολογικού σου σώματος για να εκφράσει το χαοτικό κενό της δικής του μνησικακίας.</span><br /></strong></p><br /><p align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#993300;"><strong>8. Αντί επιλόγου</strong></span> </span><span style="font-family:trebuchet ms;"><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">Κανείς ολοκληρωτικός δε θα ησυχάσει αν δεν ελέγξει, αν δεν έχει την εντύπωση έστω ότι είναι δυνατόν να ελέγξει όχι μόνον τα σώματα αλλά και τα όνειρα των σωμάτων στον ύπνο τους. Και να δεχτούμε την υποταγή στον τύραννο αλλά και να δείχνουμε - ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣ - ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.<br />Και όπως είπαμε πριν, ενθυμούμενοι τα λόγια του παππούλη - ασκητή, <strong><span style="color:#000099;"><em>το να θέλεις να ελέγξεις απόλυτα το ο,τιδήποτε - ακόμα και με πρόθεση να μην υποπέσεις εις πειρασμόν - τότε αυτό είναι η παράδοση στο δαιμονικό</em></span></strong>. </span><span style="color:#000000;"><span style="color:#660000;"><strong><span style="color:#000066;">Ιδού η πανδημία του λοιμού της ηθικολογίας</span>.</strong></span> </span><span style="color:#000000;">Η φαρμακεία, η ίαση, και όχι το φαρμάκι είναι η ένταση των προθέσεων των συναισθημάτων και οι ιδέες, όπως μας προτείνει η Louise Bourgeois. H διεργασία της ψυχής και του νου και η μεταφορά της ενέργειας των αντιφάσεών μας στη δημιουργία. Για αυτό και κάθε ερωμένη ας μην την βλέπουμε μόνον ως αράχνη αλλά και ως μια αράχνη ανοικτή στην ενδεχομενικότητά της να παρέμβει στην ατομικότητά της και ίσως να γίνει ένα μανταρίνι. Το είναι δεν είναι ένας ογκόλιθος άφθαρτος, αμετακίνητος. Το <em>είναι</em> <span style="color:#000099;"><strong>είναι και</strong></span> <em>γίγνεσθαι</em>.</span><br /><em><strong><span style="color:#000099;">Πάντα ανοιχτοί στα ενδεχόμενα και στοχαστικοί ως προς αυτά.</span></strong></em></span> </p><p align="center"><span style="color:#990000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>9. <span style="font-family:courier new;">Να τι θα κάνω (κάνουμε; αν θέλετε) για να επανέλθει το χαμόγελο στα χείλη μου (μας - αν θέλετε)</span></strong></span><span style="font-family:courier new;"><strong><br /></strong></span></span><span style="font-family:courier new;"><strong><span style="color:#660000;"><span style="color:#990000;">Θα κάνω ένα κολάζ με μια αράχνη - ένα ξυλόφωνο - και ένα μανταρίνι</span> </span><br /><br /></strong></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo8H0_smGEtVI54Uetj-imVJr0v7CZzFwqevEPfgbTz6QBPQuTK6V-_nuPQZRbUTndSJOsxzMGk2nxMHdaQy9y94Hw2mdtrD2SlW8yXAEOyMyevxa0K7jlTj7hPGNroeRWrEHxTm3RogU/s1600-h/250px-Australian_orb_weaver.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305208355900637186" style="WIDTH: 203px; CURSOR: hand; HEIGHT: 167px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo8H0_smGEtVI54Uetj-imVJr0v7CZzFwqevEPfgbTz6QBPQuTK6V-_nuPQZRbUTndSJOsxzMGk2nxMHdaQy9y94Hw2mdtrD2SlW8yXAEOyMyevxa0K7jlTj7hPGNroeRWrEHxTm3RogU/s320/250px-Australian_orb_weaver.jpg" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoOONM8pRk28SrLpiYj_Q-B8Zcdxpy8avfeVRqf6yrU3Ap7xVI0u08IAR2kxJX2odLrcATyRxz8iXd_KPIIttcbybF-7LAQVVuB2SSunicO8Gjy5DZ-1XDYgJWL7xssJgkRddRqJTazSQ/s1600-h/180px-Mantarini1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305208094324970274" style="WIDTH: 123px; CURSOR: hand; HEIGHT: 135px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoOONM8pRk28SrLpiYj_Q-B8Zcdxpy8avfeVRqf6yrU3Ap7xVI0u08IAR2kxJX2odLrcATyRxz8iXd_KPIIttcbybF-7LAQVVuB2SSunicO8Gjy5DZ-1XDYgJWL7xssJgkRddRqJTazSQ/s320/180px-Mantarini1.jpg" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiy-9cOc0Tq4OeigQv-ausN8f1yyREtCHPy-JHIVEaUxinFld1lBjOThJNkBhs1SrUyp8rAm00cLpJRPDuUP3-y7HMkX3fpSTOdpIOvD3SPV0jVPWRLYmH7Wv_6n89TMGcVxSYo4TR_Mo/s1600-h/ΚΣΥΛΟΦΟÎΟ.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305207932060613298" style="WIDTH: 166px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiy-9cOc0Tq4OeigQv-ausN8f1yyREtCHPy-JHIVEaUxinFld1lBjOThJNkBhs1SrUyp8rAm00cLpJRPDuUP3-y7HMkX3fpSTOdpIOvD3SPV0jVPWRLYmH7Wv_6n89TMGcVxSYo4TR_Mo/s320/%CE%9A%CE%A3%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A6%CE%9F%CE%9D%CE%9F.jpg" border="0" /></a><br /><span style="font-family:courier new;"><strong><span style="color:#990000;"><span style="color:#000066;">και θα το πάω δώρο Κυριακή των Απόκρεω στον φίλο μου, τον Αντώνη, που γεννημένος μαζί με τους γιους του (τον ίδιο μήνα και άλλη χρονιά - αλλά και γιατί όχι και ξαναγεννημένος μαζί με τους γιους του την ίδια χρονιά) κάνουν όλοι μαζί ένα πάρτι γέννησης. Από παιδεμό ζωής, όπως η ζωή άλλωστε, ένα πάρτι χαράς. </span><br /></span><span style="color:#000099;">΄Ετσι για να σκάσει κάθε θάνατος από το κακό του!</span></strong></span><br /></p><br /><p align="justify"><span style="font-family:courier new;color:#333333;"><strong>Ας πούμε ως ευχή στα παιδιά του Αντώνη ότι δεν θα ξαναχτίσουμε έναν σκοτεινό κόσμο, ίδιο με εκείνον που τόσο αγωνίστηκαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας για να μην κυριαρχήσει στις ζωές μας. Δημοκρατία ή βαρβαρότητα; Χαμόγελο στα χείλη κι αισιοδοξία ή πίκρα και τρόμο για να υποτασσόμαστε σε όποιον θέλει να μας τρομάξει; Αυτά είναι πάλι επίκαιρα. </strong></span><br /></p><br /><span style="color:#333333;"><span style="font-family:courier new;"><strong>Και πάλι από τον Γοργία: <span style="color:#000099;"><em>"Και πόσοι πόσους για πόσα πράγματα και έπεισαν και πείθουν πλάθοντες λόγο ψευδή. Πράγματι: αν όλοι για όλα είχαν μνήμη του παρελθόντος, γνώση του παρόντος και πρόνοια του μέλλοντος, δε θα μπορούσε να είναι (ψευδής) με όμοιο τρόπο όμοιος λόγος και δεν θα το κατόρθωνε, όπως τώρα, που οι άνθρωποι δεν θυμούνται τα περασμένα, δεν γνωρίζουν το παρόν και δεν μαντεύουν το μέλλον΄[...]"</em></span> (Γοργία, Ελένης Εγκώμιον 11, μτφρ. Τερέζα Πεντζοπούλου-Βαλαλά, εκδ. ΖΗΤΡΟΣ)</strong></span><br /></span><span style="color:#333333;"></span><br /><span style="color:#000099;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em><span style="font-size:130%;">Βαγγέλης Ιντζίδης</span> - Αθήνα, Φλεβάρης 2009</em></span><strong>.</strong></span><br /><br /><br /><p align="right"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000066;">ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ</span> </span></strong></p><p align="right"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000066;"><em>Το τρομακτικό είναι η αβεβαιότητα.<br /></em>Λούντβιχ Βιτγκενστάιν</span> </span></strong></p><p align="right"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"><em>που κάποιοι (συμπληρώνω εγώ) θέλουν να μας καλλιεργήσουν</em> </span></strong></p><p align="right"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"><em>όχι ως αβεβαιότητα- αμφισβήτηση- αφόρμηση για διερεύνηση αλλά ως αβεβαιότητα</em> </span></strong></p><p align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em><strong>ανασφάλεια-φόβο-ενοχική υποταγή. Ανελεύθεροι πολίτες ή ισχυρή συμμετοχική δημοκρατία; Ιδού οι αποφάσεις!</strong></em><br /><strong></strong></span></p><br /><br /><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</strong><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">[1] </span><a href="http://www.bibliopolio.gr/advanced_search_result.php?search_type=person&search_person=Zizek,%20Slavoj"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Zizek, Slavoj</span></a> [<span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><a href="http://www.anixneuseis.gr/?p=1669">http://www.anixneuseis.gr/?p=1669</a>] και 2006. <em>Το Υψηλό Αντικείμενο της Ιδεολογίας [The Sublime Object of Ideology]. </em>μτφρ. Ιακώβου, Β. επιμ. Σταυρακάκης, Γ. Αθήνα:Scripta. </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">[2] Badieu, Alain. 1998. <em>H Hθική. Δοκίμιο για τη συνείδηση του Κακού</em>. μτφρ. Σκολίδης, Β. -Μπόμπας,Κ. Αθήνα: Scripta </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">[3]και μάλιστα πολλοί τέτοιοι απαίδευτοι, αντιστρατεύονται την αρχαιοελληνική γραμματεία, και μάλιστα στο όνομά της... Μαχόμενοι υπέρ της ελληνικότητας δεν αποκαλύπτουν ότι είναι εχθροί του συγκροτητικού και συσταστικού στοιχείου κάθε ελληνικότητας, δηλαδή της ανοιχτότητας που ενδημεί στην ελληνικότητα. ΄Ελληνες που δεν είναι φιλέλληνες, δεν αγαπούν, δηλαδή, την ανοιχτή πλάνη, το ταξίδι, την πλανητική σκέψη, που θα έλεγε και ο Κώστας Αξελός. </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">[4] ο διανομέας προτίμησε αυτόν τον σχετικά άσχετο τίτλο για να προσδώσει έμφαση στην ερωτική και μεταφορικά στην πολιτική - βλ. ενοχική σιωπή της μεταπολεμικής γερμανίας - ζωή των ηρώων της ταινίας και του βιβλίου. Διερωτώμαι μήπως σκέφτηκε πως αν επέλεγε τον πρωτότυπο τίτλο βιβλίου και ταινίας "Ο Αναγνώστης" δεν θα ακολουθούσε το φιλαναγνωστικό ελληνικό κοινό...</span><span style="color:#333333;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><br />[5] Μπέρνχαρντ Σλινκ [Bernhard Schlink]. 2007. <em>O Γυρισμός</em>. μτφρ. Ιάκωβος Κοπερτι. Αθήνα:εκδ. Κριτική.</span> </span></span></p>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-92058272908943374242009-01-16T07:04:00.086+02:002009-02-15T22:32:41.380+02:00Η ΨΗΦΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiinvY7UnWkEU6LvpEMNQWhyPy-AJOWITwZ5NxJdgOeW1KPMtbiBJSYCXDT9H-AxL_H96mL7BFTaHGzwRb12bHnLIgVpbQ95fZzK-3jg4aISEm2pb0h8ik90HNMwujqD1a4jLF70w9zB6Y/s1600-h/Kalvos+bees.jpg"><span style="font-family:verdana;color:#000066;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292053087706509138" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 202px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiinvY7UnWkEU6LvpEMNQWhyPy-AJOWITwZ5NxJdgOeW1KPMtbiBJSYCXDT9H-AxL_H96mL7BFTaHGzwRb12bHnLIgVpbQ95fZzK-3jg4aISEm2pb0h8ik90HNMwujqD1a4jLF70w9zB6Y/s320/Kalvos+bees.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-family:verdana;color:#000066;"> </span><span style="font-family:verdana;"><strong><span style="font-size:130%;color:#333333;"><span style="font-size:100%;color:#000099;">Η ψήφος των ποιητών</span></span></strong></span></div><div align="center"><span style="font-family:verdana;"><span style="color:#000066;"><span style="color:#333333;"><strong><span style="font-size:100%;"><em><span style="font-size:85%;">(κείμενο και παρεκβάσεις σε εξέλιξη)</span> </em></span></strong><br /></span></div></span></span><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000099;"><strong>Επ' αφορμή</strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><br />Στο πολύτροπο βιβλίο της <a href="http://waxtablets.blogspot.com/"><span style="color:#333333;">Πόλυς Χατζημανωλάκη</span></a> – ένα βιβλίο μείξης των τρόπων της λογοτεχνικής αφήγησης, των τρόπων του στοχαστικού δοκιμίου, των τρόπων της ιστορίας και των τρόπων της θεωρητικής φυσικής -<span style="color:#666666;"><strong> <em>«Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ» </em></strong></span>[1], υπάρχει ένα κεφάλαιο που τιτλοφορείται <em>«Η ψήφος των ποιητών (από το τετράδιο της Τζέην ΄Αρρονσον)»</em>.<br />Στο κεφάλαιο αυτό (ένα είδος εγκιβωτισμού των σημειώσεων της συγγραφέως, του εργαστηρίου της, στο κύριο σώμα της αφηγηματικής πλοκής) η παρούσα δια των σημειώσεών της Τζέην ΄Αρρονσον, η νεκρή σύζυγος του Ιάκωβου Λογιάδη, ενός από τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα, σημειώνει για τον αγαπημένο της ποιητή Ανδρέα Κάλβο: <em><span style="color:#000099;">«Σκέπτομαι μερικές φορές τη μικρή διαφωνία που είχε ο ποιητής με τη γυναίκα του, την 1η Νοεμβρίου του 1869. Παρά το ότι ήταν σοβαρά άρρωστος και αδύναμος, ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να πάει να ψηφίσει στις δημοτικές εκλογές του Λάουθ. Δε ξέρω αν τα κατάφερε να πάει ή αν υποχώρησε μπροστά στην προστατευτική απαγόρευση της Σαρλόττας – Αυγούστα [2]. Πόση σημασία να είχε άραγε γι’ αυτόν η άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος; Εκ πρώτης όψεως θα λέγαμε ότι δεν ξεχωρίζει ο ποιητής από τον πολίτη.» [3]<br /></span></em>Στη συνέχεια, στο τετράδιο σημειώνεται η προ εικοσαετίας - από το αναφερόμενο περιστατικό της ζωής του Κάλβου - γκροτέσκα συμμετοχή του ΄Εντγκαρ ΄Αλαν Πόε στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ καθώς και ο θάνατός του την επομένη των εκλογών. ΄Εχοντας κατά νου πως ο Κάλβος ήταν πολύ άρρωστος - στην πραγματικότητα μελλοθάνατος - και επιμένει να ψηφίσει, η ηρωίδα καταλήγει στο σημειωματάριό της: <span style="color:#000099;"><em>«Αυτό που βλέπω είναι η τραγική ειρωνεία, όταν η πολιτική την υστάτη ώρα έρχεται να διεκδικήσει το μερίδιό της από τους «μελλοθανάτους»: από τον Πόε χωρίς τη θέλησή του [4] και από τον Κάλβο με τη θέλησή του. Ποια αόρατη δύναμη οδηγεί τους ποιητές πριν το θάνατο σε μια πράξη που κανονικά για αυτούς δεν έχει πια νόημα αφού αφορά το μέλλον; Είναι ότι η Πόλις, θα συνεχίσει να ζει και χωρίς αυτούς αλλά έχει ανάγκη να τη θρέψουν με την ψήφο τους, ή μήπως εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο τους αφορά η Αιωνιότητα;» </em><br /></span>Η απάντηση είναι έμμεση αν δει κανείς πως η λέξη «μελλοθάνατοι» είναι γραμμένη εντός εισαγωγικών μερικές αράδες πιο πάνω. ΄Εμμεση αλλά ηχηρή: η αιωνιότητα τους αφορά καθώς οι μέλισσες του Κάλβου (έξοχο αφηγηματικό εύρημα για έναν Κάλβο μελισσουργό [5]) <em>τριγυρίζουν ακόμη και σήμερα στα λιβάδια, όπου έζησε και πέθανε εξόριστος ο ποιητής,</em> παρακολουθώντας – ίσως και για λογαριασμό του - τον Ιάκωβο Λογιάδη, έναν άλλο εξόριστο του Λινκολνσάιρ. Εξόριστο εκεί </span><span style="font-family:trebuchet ms;">από τα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα, ιδιόρρυθμο καθηγητή Μαθηματικών, που φιλοξενεί τον Πέτρο Ασλάνογλου, γιο συντρόφου στον αντιδικτατορικό αγώνα.<br />Μεταξύ άλλων πρόκειται για μια αφηγηματική σύνθεση που πραγματεύεται τη θνητότητα και την αθανασία ως μια διαδικασία πολιτικής διαχείρισης. Πρόκειται για μια πρόταση μαθητείας στην απουσία και την παρουσία, στην ιστορία αλλά και στην ίδια τη λογοτεχνία καθώς το αφήγημα της Πόλυς Χατζημανωλάκη δικτυώνεται με ένα σύνολο λογοτεχνικών κειμένων. Από τον Πήτερ Λήβι και τη Μιούριελ Σπαρκ μέχρι την Τζέην ΄Ωστιν, τον Τόμας Χάρντι και τον Μωρίς Μαίτερλινγκ αλλά και τον Μπόρχες και τον Τ.Σ. ΄Ελιοτ. Η διακειμενικότητα της αφηγηματικής σύνθεσης εμπλέκει ακόμη τόσο ιστορικά κείμενα όσο και κείμενα βιολογίας και μελισσοκομίας </span><span style="font-family:trebuchet ms;">που υποστηρίζουν το αληθοφανές του ευρήματος της συγγραφέως περί Κάλβου-μελισσουργού.</span> <span style="font-family:Trebuchet MS;">΄Ενα αφήγημα-σπουδή για την ιδιαίτερη φύση της μαθητείας στη ζωή και για αυτό άξιο να αναγνωστεί ως μείξη [metissage] των οπτικών υπό το βλέμμα των μελισσών.</span> </div><div align="left"></div><div align="left"></div><div align="left"></div><div align="justify"><span style="color:#000066;"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000099;"><strong>Θνητότητα και αθανασία: <em>επιλογή και ποίηση.</em></strong></span><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;">Μερικούς μήνες μετά την έκδοση του βιβλίου <em>«Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ»</em> κυκλοφόρησε από τις <strong><span style="color:#663300;"><a href="http://www.nissos.gr/"><span style="color:#666666;">εκδόσεις νήσος</span> </a></span><http:></strong>ένας συλλογικός τόμος με τίτλο<strong> <span style="color:#333333;"><em>«Περί θανάτου: Η Πολιτική διαχείριση της θνητότητας»</em>,</span></strong> που επιμελείται η Δήμητρα Μακρυνιώτη. Στον τόμο αυτό διαβάζουμε το παρακάτω απόσπασμα του Ζίγκμουντ Μπάουμαν [Z.Bauman]: <span style="color:#3333ff;"><span style="color:#000099;"><em>«[...] ίσως όλοι οι πολιτισμοί μπορούν να γίνουν κατανοητοί (ή τουλάχιστον να κατανοηθούν διαφορετικά, με έναν καινοτόμο τρόπο) αν νοηθούν ως εναλλακτικοί τρόποι πραγμάτευσης και επεξεργασίας αυτού του πρωταρχικού γνωρίσματος της ανθρώπινης ύπαρξης –τόσο του γεγονότος όσο και της επίγνωσης της θνητότητας -, έτσι ώστε να μπορεί να μετατραπεί από συνθήκη της αδυνατότητας μιας εννοηματωμένης ζωής σε μείζονα πηγή νοήματος της ζωής. Στο τέλος ο θάνατος, ένα γεγονός της φύσης, ένα βιολογικό φαινόμενο, επαναναδύεται ως πολιτισμικό τεχνούργημα, και σε αυτή την πολιτισμικά επεξεργασμένη μορφή του προσφέρει το βασικό υλικό για την οικοδόμηση κοινωνικών θεσμών και συμπεριφορικών προτύπων με κρίσιμη σημασία για την αναπαραγωγή των κοινωνιών στις διακριτές μορφές τους.»</em> [6</span>]</span> </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Αυτή ακριβώς η μείξη του βιολογικού τέλους με την νοητική σύλληψη της αθανασίας ενταγμένη στο πλαίσιο της πολιτικής διαχείρισης σηματοδοτεί τη συνύπαρξη των αντιθέτων. Εγγράφεται στο σώμα της ποίησης του 19ου αι. ως πραγμάτωση της χεγκελιανής Φαινομενολογίας του Πνεύματος. Με τη σειρά της αυτή η μεταγραφή της φιλοσοφίας στο σώμα της ποίησης διαμορφώνει όρους μιας πολιτισμικής πρακτικής για την επίλυση της σύγκρουσης ανάμεσα στο φθαρτό και το άφθαρτο, το εναπομείναν σπάραγμα, fragmentum, και την ολότητα του ποιητικού λογισμού, το ατελεύτητο σχεδίασμα και την τελική επεξεργασία. Αντιτίθεται στην ιδέα της <em>μίμησης</em> [mimesis] διαμορφώνοντας την αμεσότητα μιας αλήθειας που ενδημεί στην τέχνη και μόνον σε αυτήν [7]. Στην μεταναπολεόντεια Ευρώπη και καθώς κινούμαστε στο δεύτερο μισό του 19ου αι. φαίνεται πως η ποίηση από τη μια διεκδικεί την πολιτική και φιλοσοφική διαχείριση της πολιτισμικής πραγματικότητας αλλά και από την άλλη - κυρίως από το δεύτερο μισό του αιώνα αυτού- διαμορφώνει τη διακριτότητά της, ένα είδος βίαιης "αποκόλλησης" από την ουτοπία της ενοποιητικής σύνθεσης του ρομαντικού στοχασμού. </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">΄Εχει προηγηθεί η συμμετοχή του Κάλβου, στις αρχές του 19ου αι., στο κίνημα των Καρμπονάρων, η σύλληψή του και η απέλασή του από την Ιταλία (1821), η απογοήτευσή του από τη διχόνοια του 1826 στην πρωτεύουσα της επαναστημένης Ελλάδας, το Ναύπλιο, η επιστροφή του στην Κέρκυρα και η αυτοεξορία του στα 1852 στο Λάουθ της Αγγλίας. Έχει προηγηθεί η αστικολαϊκή ενότητα των επαναστάσεων του 1848 αλλά ταυτόχρονα έπεται/προετοιμάζεται η κατάλυσή της στην Παρισινή Κομμούνα (1871). Σε αυτή τη δραματική πορεία προς την οριστική διάρρηξη - "προάγγελος" της οποίας είναι η αυτοαπομόνωση του Καρμπονάρου Κάλβου στη διχασμένη επαναστατική Ελλάδα και η δεύτερη (αυτο)εξορία του στην Αγγλία - κάθε καλλιτεχνική και λογοτεχνική έκφραση επιχειρώντας να γεφυρώσει, τείνοντας στην ενότητα με το ένα, καταφέρνει το αντίθετο, δηλαδή να χειραφετείται σε επιμέρους κόσμους λογοτεχνικών και ευρύτερα καλλιτεχνικών αληθειών. ΄Ενας αιώνας που την έναρξή του σφράγισε με το έργο του ο Χέγκελ και που στο τέλος του ο Νίτσε και ο Μαρξ έχουν οργανώσει τις ανατροπές τους στη διαλεκτική της ηθικής, της οικονομίας, των κοινωνικών σχηματισμών, στις σχέσεις του υπο-κειμένου και του κειμένου, του ατόμου και της κοινωνίας.</span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Σε αυτόν τον αιώνα η αυτονομία της ποιητικής αλήθειας από τη φιλοσοφική αλήθεια και την πολιτική διαχείριση ως αλήθεια συντελείται δραματικά καθώς ο δημιουργός επιζητώντας την ένωση για να διασφαλίσει έτσι την υπέρβαση της θνητότητας καταφέρνει το αντίθετο, την αποσπασματικότητα. Προσφεύγοντας στο άφθαρτο των ιδεών πραγματώνει το αντίστροφο, την αιωνιότητα της φθοράς τους. Επιδιώκοντας τη νέα θέση στη διαδικασία της διαλεκτικής των αντιθέτων καταλήγει στην ανατροπή κάθε θέσης εν τω γεννάσθαι. </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Την περίοδο αυτή το αίτημα της ενότητας με τους άλλους αλλά και το αίτημα της εγγραφής της ποίησης στο σώμα της κοινωνικής πραγματικότητας καταλήγει στην αποκοπή της ποίησης - κάθε καλλιτεχνικής έκφρασης - από την πραγματικότητα της "κοινής γνώμης". Η ενότητα με τους άλλους κατακρημνίζεται στις ρωγμές του αποσπασματικού της συνύπαρξης με τους άλλους. Η νεωτερικότητα του αστικού κόσμου έχει διαμορφώσει για τα καλά τις νέες τοπολογίες και η ποίηση ιχνογραφεί τα δικά της όρια. Tις ουτοπίες της ποίησης, τους τόπους των ποιημάτων και τα ατοπήματα των ποιητών. <span style="color:#333333;"><strong>Εμπρός κι ας είναι πίσω μας γκρεμός, μοιάζει να λέει ένας ολόκληρος αιώνας τόσων δημιουργικών φωνών, και ας είναι αύριο ο κατακλυσμός!Αυτό το εμπρός στη ρίζα κάθε ματαίωσης είναι η τομή της ιστορίας, η εξέλιξη μέσω ασυνεχειών, στην ασήμαντη αλλιώς αιωνιότητα.</strong></span></span></div><div align="left"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#333333;"></span></strong></div><div align="left"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#333333;"></span></strong></div><div align="left"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#333333;"></span></strong></div><div align="left"><br /><span style="color:#000066;"><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#333333;"><span style="color:#000099;">Η παραδοξότητα της ποιητικής χειραφέτησης</span></span><br /></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;">Αναζητώντας τη σύνθεση των αντιθέτων, της θνητότητας και της αθανασίας, η ποίηση δημιουργεί υπό το αίτημα της αναζήτησης του <em>κοινού τόπου. </em>Το<em> </em>εγχείρημα<em> </em>καταλήγει στον αποχωρισμό του ποιητή από την κοινότητα, στη ματαίωση του παθιασμένου αιώνα του ρομαντισμού για συνένωση με το ένα αλλά και στην τραυματική επανάληψη της απόπειρας. Η ποίηση ορίζεται ως ο <em>άλλος τόπος για τον οποίο σαστίζει ο τόπος της φύσης: <span style="color:#000099;">"</span></em><span style="color:#000099;"><em>Σαστίζ’ η γη κι η θάλασσα, κι ο ουρανός το τέρας,/το μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης,/κι αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα,/χίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα</em>."(<em>Δ.Σολωμός,Carmen Seculare 3-βλ. σημ</em>.[10]). </span>Αυτό που <em>αναζητά </em>η ποίηση ενδημεί σε αυτήν ως κάτι που το είχε ήδη και τώρα το <em>αποζητά</em>. Το <em>αναζητώ</em> μετασχηματίζεται σε <em>αποζητώ</em> και <em>η προϋπόθεση της αθανασίας</em> καταλήγει στη <em>διεκδίκηση της θνητότητας</em>.</span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Το 1862, επτά χρόνια πριν από το θάνατο του Κάλβου, πριν από τη δραματική επιμονή του να αντισταθεί στην επέλαση ενός οριστικού τέλους ασκώντας την πολιτική του συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, η ΄Εμιλυ Ντίκινσον [Emily Dickinson], η έγκλειστη του ΄Αμχερστ, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αυτοεξόριστη στον ιδιωτικό της χώρο, μιας και σε κάθε γυναίκα είχαν αρνηθεί έτσι κι αλλιώς τη δημόσια σφαίρα της πολιτικής συμμετοχής, το δικαίωμα της ψήφου, χάρασσε με τη γραφίδα της το ακόλουθο ποίημα [8]:<br /></div></span><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfHmW0fz34ASR185jxEsS2h0AXk4goMNfR9oCVjUU28Cz5gzn3RZEvSS1E9JHc-VGi9B71aDKEADabF0OSDjtFq1qBp1Ra-ujjwb5rxe2WEwrwO1V7UirltRUYmCgj0BbhP3oH-IxXDQ/s1600-h/dickinson.jpg"><em><span style="color:#000099;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292045047285274178" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 159px; CURSOR: hand; HEIGHT: 272px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJfHmW0fz34ASR185jxEsS2h0AXk4goMNfR9oCVjUU28Cz5gzn3RZEvSS1E9JHc-VGi9B71aDKEADabF0OSDjtFq1qBp1Ra-ujjwb5rxe2WEwrwO1V7UirltRUYmCgj0BbhP3oH-IxXDQ/s320/dickinson.jpg" border="0" /></span></em></a><span style="color:#000099;"><em> 639</em><br />My Portion is Defeat -- today --<br />A paler luck than Victory --<br />Less Paeans -- fewer Bells --<br />The Drums don't follow Me -- with tunes --<br />Defeat -- a somewhat slower -- means --<br />More Arduous than Balls --<br /><br />'Tis populous with Bone and stain --<br />And Men too straight to stoop again --,<br />And Piles of solid Moan --<br />And Chips of Blank -- in Boyish Eyes --<br />And scraps of Prayer --<br />And Death's surprise,<br />Stamped visible -- in Stone –<br /><br />There's somewhat prouder, over there --<br />The Trumpets tell it to the Air --<br />How different Victory<br />To Him who has it -- and the One<br />Who to have had it, would have been<br />Contenteder -- to die -- </span></span><span style="font-family:trebuchet ms;"></div><div align="left">Σε αυτό το ποίημα του 1862,δεύτερος χρόνος του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου (1861–1865) [9] η ποιητική φωνή αποδέχεται πως<span style="color:#000099;"><em>:«Το Μερτικό μου είναι η Ήττα – σήμερα – / μια τύχη πιο ωχρή από τη Νίκη – /Λιγότεροι Παιάνες – μερικές καμπάνες – /Τα τύμπανα δεν ακολουθούν Εμένα - με χαρωπούς σκοπούς -/ Η Ήττα - κάπως πιο αργή - σημαίνει - Πιότερο Κουραστική από τους Χορούς». </em><br /></span>Και αφού μεσολαβήσει σχεδόν ανεστραμμένη η παραδοχή του πεπερασμένου ως "η Έκπληξη του Θανάτου, εμφανώς χαραγμένη στην πέτρα" η ποιητική φωνή ακούγεται καθαρή </span><span style="font-family:trebuchet ms;">με το βλέμμα χαραγμένο στην πέτρα των κοιμητηρίων<em><span style="color:#990000;"><strong>:</strong><span style="color:#000099;">«Είναι κάτι πιο περήφανο, εκεί πέρα –/ Οι τρομπέτες το λένε στον Αέρα –/ Πόσο διαφορετική Νίκη σε Αυτόν που τη δέχτηκε –/ και ο ΄Ενας που την ένιωσε, θα ήταν πλήρης/ικανοποιημένος – να πεθάνει – ».</span></span></em></span></div><div align="left"><em><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#3333ff;"></span></em></div><div align="left"><em><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#3333ff;"></span></em></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em><span style="color:#990000;"><span style="color:#3333ff;"><strong><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwkfzsTIpAOh-dzF-cYa2Wbr3XmBr6wAGrFE-1eoYs3Lc8xSufxpXqu2pbrgedtOj4FFJ1Nai3ozwSF7tCPLQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe>.</strong> </span></span></em></span>[πηγή: youtube]</div><div align="left"></div><div align="left"></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">Εδώ, σε αυτό το χαραγμένο σε ένα μικρό κομμάτι από σκληρό χαρτί ποίημα, που μαζί με άλλα παρόμοια έκρυβε η Ντίκινσον στα συρτάρια της, συντελείται ο μετασχηματισμός της ήττας σε νίκη. ΄Ηττα στον τόπο του κοινωνικού και νίκη στον τόπο του ποιητικού. ΄Ηττα στον οικείο τόπο, νίκη στον ανοίκειο. Απώλεια εδώ κέρδος αλλού. Η μερικότητα του υποκειμένου που επιζητεί την πληρότητα στον ΄Αλλο. Και στους δύο τόπους η θνητότητα είναι γεγονός. Εκείνο που εξασφαλίζει την άρση της είναι το βίωμα της πληρότητας ως προϋπόθεση της αποδοχής του θανάτου. Μια αποδοχή που σημαίνεται στην χαραγμένη πέτρα. Η Ντίκινσον ως ο ΄Αλλος του Νίτσε, του φιλοσόφου που για να δείξει τον άνθρωπο (Ecce Homo/ Iδού ο ΄Ανθρωπος), το δημιούργημα, έδειξε πρώτα νεκρό το δημιουργό, το Θεό. Το έδειξε χαραγμένο στη γραφή "Ο Θεός είναι νεκρός". Το απελευθερωτικό πάθος του αθεϊσμού στο σκοτάδι της δεισιδαίμονος θρησκόληπτης αθεϊας.<br />Αυτή η ορατότητα της χαραγμένης πέτρας, η ορατότητα της γραφής στην πέτρα του θανάτου, στην πέτρα της θνητότητας μεταμορφώνεται σε μια νίκη. Μια νίκη της γραφής που για να κατακτηθεί πρέπει να διεκδικήσει κανείς τον τίτλο του νεκρού, τον τίτλο του τέλειου, του πλήρους ανθρώπου (δες εκείνο το ευφορικό και δυσφορικό ταυτόχρονα Contenteder, στο τελευταίο στίχο, δηλαδή, ο πλήρης ικανοποίησης). Το σώμα που ακρωτηριάζεται από την έγκλειστη επιθυμία απολαμβάνει τώρα την πληρότητα κάτω από τις πέτρες του κοιμητηρίου. Γιατί έχει χαράξει στην πέτρα το σπάραγμα - ίχνος της πληρότητας αυτής. Η ανατροπή. Η υπέρβαση της θνητότητας μέσω της τεχνολογίας της γραφής που σημειώνει τη θνητότητα, τη σκαλίζει, μετασχηματίζοντας το πεπερασμένο σε έκπληξη, και την έκπληξη του θανάτου στο άρρητο εδώ , στο συγκεκριμένο τόπο της ζωής, και κάπου αλλού, στον ανοίκειο τόπο της δοκιμασίας της ύπαρξης, στο ρητό της αθανασίας του. Εμμένοντας η γραφή στην αθανασία πρέπει αυτός που γράφει να διεκδικήσει το θάνατό του. Ο θάνατος του ποιητή, του δημιουργού, για την αθανασία του ποιήματος, του δημιουργήματος. Μοιάζει μια καλή συμφωνία. Ανοικτή στην πραγμάτωση του νιτσεϊκού στοχασμού πως <em>μερικοί άνθρωποι γεννιούνται μετά το θάνατό τους</em>. Ναι, είναι μια νίκη.</span><span style="font-family:trebuchet ms;"> </span></div><span style="font-family:trebuchet ms;"><div align="left"><br /><strong><span style="color:#000099;">Ο πάντα "παρών χρόνος" της συμμετοχής</span></strong><em><span style="color:#000066;"><br /></span></em>Η πράξη της συμμετοχής είναι πεπερασμένη. Ο ετοιμοθάνατος Κάλβος επιμένει να συμμετέχει, να ασκήσει το δικαίωμα. Αυτός που επέλεξε την (αυτο)εξορία του από την ελληνική επανάσταστη αλλά και από την "Ιόνια ευφορία" της πνευματικής και εκπαιδευτικής ζωής στην Κέρκυρα. Ποιο είναι το νόημα αυτής της επιμονής προ των πυλών του βιολογικού θανάτου; Αυτή η εμμονή επανανοηματοδοτεί το γεγονός του θανάτου, αναποδογυρίζει τη διαλεκτική. <em>«Να μετατραπεί από συνθήκη της αδυνατότητας μιας εννοηματωμένης ζωής σε μείζονα πηγή νοήματος της ζωής.».</em> <em>«Στο τέλος ο θάνατος, ένα γεγονός της φύσης, ένα βιολογικό φαινόμενο, επαναναδύεται ως πολιτισμικό τεχνούργημα»</em> σημειώνει ο Μπάουμαν και ως εμπράγματη επιβίωση των ιδεών, επαναλαμβάνουμε εμείς.<br />Το υποκείμενο που διεκδικεί την ιστορία επιλέγει να ζήσει και να πεθάνει για τα καλά. Μια ποίηση που γίνεται ζωή για τον εαυτό της, που πραγματώνεται, μέσω της χεγκελιανής διαλεκτικής, στον εαυτό της. Το υποκείμενο της εαυτότητας [ipsuite] είναι το υποκείμενο του αναστοχασμού. Παθημένο και παιδε(υ)μένο από την καρτεσιανή εκδοχή του έλλογου εγωτισμού, όπου το εγώ είναι ο/η έγκλειστος της ορθολογικότητας, ο/η παραδομένος/η στο φόβο της δαιμονικής εξαπάτησης (cogito ergo sum). Η ψήφος των ποιητών δε φαίνεται να εκλέγει εκείνους που υπολογίζουν την απόστασή τους από την πιθανότητα της εξαπάτησης-τουτέστιν από εκείνους που επινοούν το κακό αντί ενός κάθε φορά επερχόμενου κόσμου. Δε σκέφτονται πώς ξέρουν ότι ο δαίμων δεν τους εξαπατά κατά το καρτεσιανό παράδειγμα. Η ψήφος των ποιητών εκλέγει όσους ανοίγονται στη σαφήνεια της ζωής με τη διακινδύνευση κάθε ενδεχόμενου. Δεν σκέφτονται το δαίμονα γιατί επιλέγουν την ιστορία. Και είναι μια χειρονομία ιστορίας και ο εγκλεισμός της Ντίκινσον και η αυτοεξορία του Κάλβου. Είναι επιλογή ανοιχτή στις συνέπειές της. Η ψήφος των ποιητών διακρίνει τον εγωτισμό από την εαυτότητα. Προκρίνει τις γέφυρες. </div><div align="left">Η εαυτότητα είναι ακόμη εδώ στο χρόνο του τώρα. Στις εποχές που οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στον παγχρονικό/αχρονικό «χρόνο του τώρα» [jetztzeit] κατά Μπένγιαμιν. Στον Ενεστώτα των ορισμών και των αξιωμάτων, στον Ενεστώτα του προοίμιου κάθε επικής ποιητικής. Στον Ενεστώτα του οριστικού και αμετάκλητου. Βρισκόμαστε ακόμη στον 19ο αι. Στις εποχές που από στοχασμό σε στοχασμό και σχεδίασμα σε σχεδίασμα ο Σολωμός πραγματώνει τη χεγκελιανή συνύπαρξη των αντιθέτων. Και μέσα από την κατάφαση της ζωής και την άρνηση των πολιορκισμένων-πολιορκημένων συντελείται μια κατάφαση στο παροδικό ενδεχόμενο που εμμένει στην ιστορία σε αυτό το ποίημα του καθήκοντος, όπως αλλιώς ονόμασε ο Σολωμός τη σύνθεση αυτή (Il Poema del Dovere). Ενός καθήκοντος που προκύπτει ως επιλογή της εαυτότητας και όχι του εγώ. Ως επιλογή του υποκειμένου που συγκροτείται υπό το βάρος των δυνάμεων της άνοιξης που του ασκούνται και που αναστοχάζεται. Όχι για να εντοπίσει τον πειρασμό/δαίμονα της καρτεσιανής εξαπάτησης αλλά τον πειρασμό του χεγκελιανού αναστοχασμού ως τεκμήριο της υποκειμενικότητας που επιλέγει από το όριο της θέσης της: <span style="color:#000099;"><em>"Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,/Kι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,/ Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους/Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος./ Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα, /Xύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,/ Kαι παίρνουνε το μόσχο της, κι’ αφήνουν τη δροσιά τους,/ Kι’ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,/ Tρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια./ Έξ’ αναβρύζει κι’ η ζωή, σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα./ Aλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ’ναι κι άσπρο,/ Aκίνητ’ όπου κι’ αν ιδής, και κάτασπρ’ ώς τον πάτο,/ Mε μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,/ Που ’χ’ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο./ Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ’δες· /Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!/ Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε, /Oυδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,/ Γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,/ Mονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,/ Kι’ όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του./ 7. Έρμα ’ν’ τα μάτια, που καλείς, χρυσέ ζωής αέρα." (Ελεύθεροι Πολιορκισμένοι, γ΄Σχεδίασμα).</em></span><span style="color:#000000;">[10]</span></span></div><div align="left"><span style="color:#3333ff;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em><strong><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292047415191928690" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 282px; CURSOR: hand; HEIGHT: 280px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2OXf7NPQtPXw8sfu1Gzo1Ljiu6lrUKGgjYBvv4Q6HQXDRETrWn7cpisOscBVlFMEI7qz6a9XkkZZLr2-adliBT_Evvwgh5jflE8vI-IqFTTf6QoJ6GFh9hi5DhUjLD2VHUPCZOLr-otw/s320/%CE%A3%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BC%CF%8C%CF%82.jpg" border="0" /></strong></div><p></em></span></span><em><span style="color:#000099;"><span style="font-family:trebuchet ms;">"O Aπρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε, /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Kι’ όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε. /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει, /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Kαι μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι, /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Kι’ ολόλευκο εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη. /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Kαι μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,/</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα, /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο· /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Tο σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι’ εκείνο./ </span><span style="font-family:trebuchet ms;">Mάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη, /</span><span style="font-family:trebuchet ms;">H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·/</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει· / </span><span style="font-family:trebuchet ms;">Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει./</span><span style="font-family:trebuchet ms;">Tρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της."(Ελεύθεροι Πολιορκισμένοι,β΄Σχεδίασμα)</span></span></em></p><p><em><span style="color:#000099;"><span style="font-family:trebuchet ms;">β<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwT0XgoOPGXB_8j3_3i9aYAde62jlsk3hZLV12Za0RfzfUBuw-Fn1DNGTG58ljDNxb3fCOXJBdqgvJLTdV3Ew' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></span></em><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;">[</span><em><span style="font-size:85%;">Γ.Μαρκόπουλος, Ν.Ξυλούρης τραγουδούν Δ.Σολωμό, 1976. Πηγή:you tube]<br /></span></em>Πρέπει κανείς να επιλέξει τι διεκδικεί καθώς ζει τείνοντας στο όριο του θανάτου. Τον εσαεί παρόντα χρόνο της <em>Πόλεως </em>(για να θυμηθούμε και πάλι το ερώτημα της αφόρμησης αυτής της περιδιάβασης) ή τον παρελθόντα χρόνο εκάστου πολίτη; To εσαεί παρόν φως με ασυνέχειες από εκπλήξεις θανάτου ή τον εσαεί θάνατο με πρόσκαιρες αναλαμπές; Η πολιτική διαχείριση της θνητότητας σηματοδοτεί – όπως κάθε πολιτική διαχείριση – την κίνηση προς μια επιλογή. Ο Κάλβος έχει βιώσει τη βάσανό της και έχει επιλέξει σε τι θα ηττηθεί και σε τι θα νικήσει. </span></p><p><span style="font-family:trebuchet ms;">Ο Κάλβος,ο δικός μας (ε)αυτό-εξόριστος, στα 1816, πενθώντας (ίσως αναδρομικά και το θάνατο του πατέρα) το θάνατο της μητέρας του, μιας άλλης γυναίκας, προαναγγέλλει τη νίκη για την οποία θα μιλήσει η γυναίκα από το ΄Αμχερστ, η Ντίκινσον, στα 1862. Η συνανάγνωση του ποιήματος υπ.αριθμ 639 και της Ωδής <em>Εις Θάνατον είναι η σχέση ανάμεσα στην νίκη του έγκλειστου ποιητικού τόπου της ποιήτριας και της επιλογής για συμμετοχή στις εκλογές του αυτοεξόριστου και άρρωστου ποιητή. Μια συνανάγνωση στον πάντα παρόντα χρόνο. Γράφει ο Κάλβος, δεκατέσσερα χρόνια πριν γεννηθεί η Ντίκινσον (1830), πενθώντας τη γυναίκα της δικής του γέννας</em>:<strong> </strong><em><span style="color:#3333ff;"><span style="color:#000099;">" ο ήλιος κυκλοδίωκτος,/ ως αράχνη, μ' εδίπλωνε/ και με φως και με θάνατον/ ακαταπαύστως.".(Κάλβος, Ωδή «Εις θάνατον», στροφή κ΄, στίχ. 97-100)</span><strong>.</strong></span></em></span> <span style="color:#333333;">[11]</span> Η Ντίκινσον θα τον (και μας) παρηγορήσει δεκαετίες μετά φέρνοντας κοντά στο σκοτάδι το φως όπως εκείνος: <span style="color:#000099;"><em>" Κι όμως ο Χρόνος συνεχίζεται- Το λέω χαρούμενη σ' όσους πονάνε τώρα- Θα ζήσουν Υπάρχει Ήλιος- Δεν το πιστεύουν τώρα-"</em></span> (ποίημα υπ.αριθμ.1338, μτφρ. Ερρίκος Σοφράς) [12]</p><p>Αλλά κατά ένα θαυμαστό τρόπο, τον τρόπο αυτού του αιώνα, και ο Κάλβος, όπως αργότερα και η Ντίκινσον (που όταν αυτός φεύγει εκείνη επιμένει στη γραφή), το μερτικό στην ήττα της θνητότητας αντιστρέφεται σε νίκη. Διαβάζουμε σε επόμενες στροφές της Ωδής 'Εις Θάνατον":<strong> </strong><em><span style="color:#000099;">"</span></em><span style="font-family:Trebuchet MS;"><em><span style="color:#000099;">Ποίος άνθρωπος εις κίνδυνον είναι;/ τώρα οπού βλέπω/ τον θάνατον με θάρρος,/εγώ κρατώ την άγκυραν/της σωτηρίας." - λβ΄στροφή - "Eγώ τώρα εξαπλώνω/ ισχυράν δεξιάν/ και την άτιμον σφίγγω/πλεξίδα των τυράννων δολιοφρόνων." - λγ΄στροφή - "Eγώ τα σκήπτρα στάζοντα αίματος και δακρύων/ καταπατώ• και καίω/ της δεισιδαιμονίας/το βαρύ βάκτρον."<br /></span></em>Η Ντίκινσον του αμερικανικού εμφυλίου αναμετριέται με τη ζωή και τη ζωή της. Ο Κάλβος, ο καρμπονάρος, ο αυτοεξόριστος,ο "μελισσουργός" επιλέγει να αναμετρηθεί με τη θνητότητα της ατομικότητας και την αθανασία της εαυτότητας χτυπώντας το πέρασμα, καταπατώντας και καίγοντας τη δεισιδαιμονία.</span></p><p><strong><span style="color:#000066;"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Ποια είναι λοιπόν η εκλογή των ποιητών; </span><br /></span></strong><span style="font-family:Trebuchet MS;">Ο Ουόλτ Ουίτμαν [Walt Whitman] από τον ίδιο αιώνα (μα και από διαφορετικό χρονικό σημείο του) με τον Κάλβο, το Σολωμό και τη Ντίκινσον, θέτει στον εαυτό του το ζήτημα της επιλογής</span> </p><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292045605499669826" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 228px; CURSOR: hand; HEIGHT: 392px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgpa1t9l3WbPTwiBOrcAD3LBp2_-gDFv4neAMoaU6M0pku01rFwigglwr1c6BKhwq_jIVEJ3h7N3ql_JpEq4BdWsjtfRA8tmu-DtvzeTYYCFKCmlSZH7WxNX7_CQ5FbR1wrTLJkbONXA0/s320/Whitman.jpg" border="0" /> [...]<strong> </strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#000099;"><em>"Ω εμένα! Ω Ζωή! Τι καλό ανάμεσα σε όλα αυτά;<br />Η απάντηση<br />Ότι είσαι εδώ – ότι υπάρχει ζωή και ταυτότητα<br />Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται, και εσύ θα συμβάλλεις με έναν στίχο"<br /></em></span><span style="font-family:Trebuchet MS;">Και επιλέγει τον τόπο της ποίησης για να παρέμβει στον τόπο της μη-ποίησης, τον τόπο της μετεμφυλιακής αμερικανικής δημοκρατίας του 19ου αι.": </span><span style="font-family:Trebuchet MS;"><span style="color:#990000;"><span style="color:#3333ff;"><span style="color:#000099;"><em>"Τα λόγια των αληθινών ποιημάτων σας δίνουνε περσότερο/από ποιήματα, /Σας δίνουνε να φκιάσετε για τον εαυτό σας ποιήματα, θρησκείες, /πολιτική, πόλεμο, ειρήνη, φέρσιμο, ιστορία, δοκιμές, καθημερινή /ζωή, κι ό,τι άλλο ακόμα, /Ισοζυγιάζουνε τάξεις, χρώματα, φυλές, θρησκεύματα και γένη, /Δεν κυνηγούν την ομορφιά μα κυνηγιούνται, /Πάντα αγγίζοντάς τα ή κολλημένη μαζί τους ακλουθάει η ομορφιά, /Ποθοπλάνταχτη, διψώντας, λυώνοντας για αγάπη."</em>(Ουίτμαν, <em>Φύλλα Χλόης)</em></span> </span><span style="color:#333333;">[13].</span><br /></span>Αυτή είναι η ψήφος, η εκλογή, των ποιητών. Η διαχείριση της αθανασίας. Το κυκλοδίωκτον της ζωής. Τα ποιήματα που δεν κυνηγούν την ομορφιά μα κυνηγιούνται.Το χάραγμα της γραφής στην πέτρα. Αυτός ο άλλος τόπος που επιζητεί τον τόπο το δικό μας. Αυτή η άλλη ζωή που επιθυμεί τη δική μας ζωή, ανατρέποντας. </span></p><p><span style="font-family:Trebuchet MS;"><span style="color:#333333;"><em><strong>Βαγγέλης Ιντζίδης</strong></em></span></span><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#333333;"><br /></span><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:Trebuchet MS;"><strong><span style="color:#333333;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ </span></strong><br /></span><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;">{1] Χατζημανωλάκη Πόλυ. 2008. <em>Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ</em>. Αθήνα: εκδ. Ταξιδευτής.<br />[2] Η σύζυγος του Κάλβου<br />[3] Π.Χατζημανωλάκη, ό.π. σ.19<br />[4] συμμετείχε στις εκλογές μόνον και μόνον για να του δώσουν χρήματα – οι κομματικές κλούβες που τον μάζεψαν – για να πάει μετά να πιει αλκοόλ, που τελικά τον σκότωσε . Το πρωί της επομένης των εκλογών βρέθηκε ημιθανής σε ένα χαντάκι και ξεψύχησε σε ένα νοσοκομείο την ίδια μέρα (από το βιβλίο της Π.Χατζημανωλάκη)<br />[5] Η Χατζημανωλάκη υπονοεί ότι το λογοτεχνικό περιοδικό "'Μέλισσα" - περιοδικό ενός κύκλου ανθρώπων -κάτι ανάμεσα σε τυχοδιώκτες και επαναστάτες- που ζούσαν στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια της πρώτης εξορίας του καρμπονάρου Κάλβου εκεί - αναφερόταν και σε θέματα μελισσοκομίας (για αυτό και η ονομασία του μπλογκ της «</span></strong></span><a href="http://waxtablets.blogspot.com/"><span style="font-family:Trebuchet MS;font-size:85%;"><strong>Πινακίδες από κερί</strong></span></a><span style="font-family:Trebuchet MS;font-size:85%;"><strong>» αλλά κι όχι μόνον για αυτό).<br />[6] Zygmunt Bauman.Θνητότητα, αθανασία και άλλες στρατηγικές ζωής. Στο Μακρυνιώτη Δ.(επιμ). 2008. <em>Περί θανάτου: Η πολιτική διαχείριση της θνητότητας</em>.μτφρ. Κ.Αθανασίου. Αθήνα:νήσος<br />[7]πρβλ. Alain Badieu. Language, Thought, Poetry. Στο Badieu A.2004. <em>Alain Badieu.Theoritical Writings</em>.Λονδίνο: Continuum.</strong></span><strong><br /></strong><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-size:85%;"><strong>[8]Johnson, Th. (ed.) 1993. <em>The Complete Pοems of Emily Dickinson</em>. Βοστόνη: Little,Brown & Company. Απόπειρα απόδοσης για τις ανάγκες του μη αγγλόφωνου αναγνώστη. Δε θα τολμούσα να μεταφράσω αυτή την ποιήτρια. Υπάρχουν ο Διονύσης Καψάλης και ο Ερρίκος Σοφράς που έχουν κατορθώσει μεταφραστικό επίτευγμα αποδίδοντας ποιήματά της στα νέα ελληνικά.<br />[9] Ενός εμφυλίου πολέμου που στοίχισε στις Η.Π.Α. νεκρούς περισσότερους από τους νεκρούς που είχαν από τη συμμετοχή τους και στους δύο παγκόσμιους πολέμους και στον πόλεμο του Βιετνάμ.</strong></span></span></p><p><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;font-size:85%;">[10] Βλ. Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού.http://www.snhell.gr</span></strong></p><p><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;font-size:85%;">[11] Κάλβος Ανδρέας. 1997. <em>Ωδαί (Η Λύρα - Λυρικά - Απόσπασμα άτιτλου ποιήματος)</em>. Αθήνα:Ωκεανίδα.</span></strong></p><p><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;font-size:85%;">[12] Ντίκινσον Έμιλυ. 2005. <em>44 ποιήματα και 3 γράμματα. Μ</em>τφρ. Ερρίκος Σοφράς. Αθήνα : εκδ. ροδακιό </span></strong></p><p><span style="font-family:Trebuchet MS;font-size:85%;"><strong>[13] Ουίτμαν Ουόλτ [Walt Whitman]. 1956. <em>Φύλλα Χλόης</em>. Απόδοση. Ν.Προεστόπουλος. Aθήνα:εκδ. Εστία.</strong></p><div align="center"><span style="font-family:Verdana;font-size:85%;"><a href="http://intzidis.blogspot.com/"><span style="color:#000099;"><strong>ΟΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ</strong></span></a><span style="color:#000099;"><strong> </strong></span></span></div><div align="center"><strong><span style="font-family:Verdana;color:#000099;"></span></strong></div><div align="center"><span style="font-family:Verdana;color:#cc0000;"><span style="color:#000099;"><strong>(παρεκβάσεις )</strong></span></span></div><div align="center"><span style="font-family:Verdana;color:#cc0000;"><strong><span style="color:#000099;"></span></strong></div><div align="justify"><span style="color:#000099;">Και ο περισπούδαστος αναγνώστης σχολιάζει δεν παθιάζεται. Αλλά το πάθος είναι υπόθεση συνείδησης αναπνοής από επίγνωση θανάτου. Ο περισπούδαστος αναγνώστης δεν αναπνέει. Δεν θριαμβολογεί. Δεν ερμηνεύει. Δεν αυθαιρετεί. Αντιστέκεται στη χειραφέτηση να θεωρεί. Αυτός ο αναγνώστης γνωρίζει το νόμο από τη γραφή και την ανομία από την ερμηνεία της. Αυτός ο νεκρός αναγνώστης ενός νεκρού συγγραφέα. </span></div><div align="justify"><strong><span style="color:#000099;"></span></strong></div><div align="left"><div align="justify"><strong><span style="color:#000099;"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Κι ο αναλφάβητος αναγνώστης κάνει τις λέξεις σήματα. Ξέρει να σου πει για αυτά κι όταν αυτά χαθούν. O Eαυτός του σημαινόμενο στα σημαίνοντα. Για αυτόν γράφονται τα ποιήματα. Επειδή η ποίηση είναι άγνοια. Είναι ανείπωτη. Απόπειρες τομής σε κάθε ολοκληρωτισμό της συνέχειας. Η ποίηση είναι το περιττό του </span></span></strong></div><div align="justify"><strong><span style="color:#000099;"><span style="font-family:Trebuchet MS;">α-νόητου. Ο αναγνώστης της παρανόησης μόνος, αδικαίωτος και άγνωστος </span><span style="font-family:Trebuchet MS;">διαβάζει όσα φθείρονται. Αυτόν επιχειρεί να εξοντώσει κάθε θεσμός υπό το πρόσχημα της κατανόησης. Σε αυτόν απευθύνονται οι ποιητές. Με κάθε αδιέξοδη αποκλειστικότητα. Αυτοί που επιζητούν την αθανασία από θάνατο προσφέρουν αθανασία θανάτου. Ο αναλφάβητος αναγνώστης είναι αναλφάβητος σκοπιμοτήτων. Το ποίημα λιγοψυχά με την ανάγνωση της επάρκειας. Για αυτούς τους αναγνώστες γράφεται αναλφάβητα η ποίηση. </span></span></strong></div><br />Aλλά επίκαιρο φαίνεται με την ανάρτηση και η πρόσφατη έκθεση νεκρών σωμάτων "Bodies" που σχολιάζεται στην δεξιά στήλη με τον τίτλο "Ζώντας ανάμεσα στους νεκρούς".</div></span></span>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-21126072969029628242009-01-10T22:55:00.008+02:002009-02-15T21:24:01.256+02:00ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ<div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288203886213083410" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 212px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr73k-D5zCRRQytNnqwMR2oBLDZDCBj_C_DgkIEQkc_Xm7hCDPEoSCbAssbqwurZUX4IoPPBQmwJz1VNUlCzqnLe8gDlvxZlI9Q8Aa6-rqlXRXDpgxXjzkzwUKeHYONHNFrLn-r4hLYL0/s320/250px-Joan_of_arc_miniature_graded.jpg" border="0" /><span style="color:#000066;"><strong>H Αγία Ιωάννα της Λωραίνης </strong></span><em><span style="color:#000066;"><strong>και </strong></span></em></span></div><div align="center"><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000066;"><strong>το προνόμιο της μοναδικής ερμηνείας των συμβάντων </strong></span></em></div><div align="center"><em><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#000066;">(για τον ολοκληρωτισμό της μνησίκακης τρομοκρατίας)</span></strong><strong></strong></em></div><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#000099;"><em></em></span></strong></span></div><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#000099;"></span></strong></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#000066;"><span style="font-family:courier new;"></span></span></strong></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#000066;"><span style="font-family:courier new;"></span></span></strong></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#000066;"><span style="font-family:courier new;">ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ (Lent,1431)[1]</span> </span></strong></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><br /><span style="font-family:courier new;"><span style="color:#000066;"><strong>«Mια γυναίκα αυτοαποκαλούμενη κόρη,[maid] εγκαταλείποντας το ένδυμα και τη συνήθεια του φύλου της, ενάντια στο θείο νόμο, κάτι το οποίο αποτελεί βδελυρή βλασφημία προς το Θεό, ενδεδυμένη και αρματωμένη σύμφωνα με τη συνήθεια και την κατάσταση ενός άντρα, έχει διαπράξει σκληρές πράξεις δολοφονίας ανθρώπων και όπως λέγεται έκανε τον απλό λαό να πιστεύει, με σκοπό να τους κακοποιήσει και να τους οδηγήσει έξω από το σωστό δρόμο, ότι είναι σταλμένη από το Θεό και έχει γνώση των θεϊκών μυστικών Του, ανάμεσα σε διάφορες άλλες δοξασίες, πολύ επικίνδυνες, επιβλαβείς και σκανδαλώδεις για τη δική μας αγία Καθολική πίστη, που κακοποιεί διώκοντάς την, και ασκώντας συγκαλυμμένη εχθρότητα ενάντια σε μας και στο λαό μας, συνελήφθη ένοπλη πριν από την Κομπιένη και μεταφέρθηκε κρατούμενη ενώπιόν μας.».</strong> </span></span></div><strong><div align="left"><br /></strong><span style="color:#000099;"><strong>ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ</strong> </span><br />Η περίοδος <em>«Μια γυναίκα συνελήφθη ένοπλη πριν από την Κομπιένη και μεταφέρθηκε κρατούμενη ενώπιόν μας» </em>διασπάται σύμφωνα με το σχεδιασμό του νοήματος στο κείμενο του κατηγορητηρίου. Το Υποκείμενο <em>«μια γυναίκα»</em> αποσπάται από τα παρατακτικώς συνδεόμενα κατηγορήματά του <em>[συνελήφθη ένοπλη..]</em> και <em>[μεταφέρθηκε κρατούμενη…</em>]. Κατά μία έννοια αυτή η σύνταξη είναι ένα είδος "ρητορικής απόστασης" από εκείνο για το οποίο μιλάμε. Δεν ενδιαφέρει τι είναι η συγκεκριμένη Ιωάννα της Λωραίνης, το πλαίσιο της κατάστασης εντός του οποίου προσδιορίζονται οι πράξεις της. Ενδιαφέρει η αποπλαισίωση, η έξοδος από το συγκεκριμένο {Μια γυναίκα}. Η απόσταση αυτή - απόσταση ανάμεσα στο υποκείμενο και τις πράξεις που υφίσταται {συνελήφθη/μεταφέρθηκε} επιζητεί δια των όσων παρεμβάλλονται και να νομιμοποιήσει τη σύλληψη αυτής της γυναίκας και να αποσιωπήσει τους δράστες αυτής της σύλληψης-μεταφοράς.Στο συγκεκριμένο κείμενο ο σχεδιασμός του νοήματος αποσκοπεί στην κατασκευή της αντικειμενικότητας και εγκυρότητας του κατηγορητηρίου: </span></div><ul><li><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">με τις μετοχές που παρεμβάλλονται και αποδίδουν σε αυτήν (την γυναίκα) χαρακτηριστικά ("<em>αυτοαποκαλούμενη κόρη</em>", "<em>εγκαταλείποντας το ένδυμα</em>", "<em>ενδεδυμένη και αρματωμένη</em>", κ.ά.) αλλά και δια των ρημάτων που παρεμβάλλονται και αποδίδουν σε αυτήν πράξεις και προθέσεις-πράξεις ("<em>έχει διαπράξει σκληρές πράξεις δολοφονίας ανθρώπων</em>", "<em>έκανε τον απλό λαό να πιστεύει</em>" κ.ά.).</span></div></li><li><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">με την αναπλαισίωση και επομένως εκ νέου νοηματοδότηση φράσεων/πράξεων: λόγου χάρη, οι σκληρές μάχες στις οποίες συμμετείχε η Ιωάννα, η ένοπλη Ζαν ντ΄Αρκ, με γαλλικά στρατεύματα κατά των Βρετανών κατακτητών μετασχηματίζονται και νοηματοδοτούνται, στο πλαίσιο της κατηγορίας, σε "σκληρές πράξεις δολοφονίας ανθρώπων". Καθώς αποσιωπάται το πλαίσιο της μάχης, αυτή η γυναίκα δεν είναι η Ζαν ντ' Αρκ αλλά ένα ένοπλο πλάσμα, που αυτοαποκαλείται κοριτσόπουλο. Η Ιωάννα των μαχών μετατρέπεται σε δολοφόνο. Αυτή η μετατροπή/μετατόπιση απο-ιστορικοποιεί τα γεγονότα. ΄Οποιος ακούει το κατηγορητήριο αυτό δεν ακούει τα συμβάντα και τους κώδικες πρόσληψής τους. Πάνω στην ιστορία του συγκεκριμένου: Ιωάννα της Λωραίνης χτίζεται μια εκδοχή του συγκεκριμένου: μια γυναίκα. Η ιστορία είναι αυτό που θα ερμηνευθεί από τους κατήγορους ως ιστορία, τουτέστιν γεγονός άξιο καταγγελίας.</span></div></li><li><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">με την επίκληση μιας αοριστίας μαρτυριών που δηλώνονται με τη φράση «<em>και όπως λέγεται</em>». Σε αυτή την αοριστολογία θεμελιώνονται επιπρόσθετες κατηγορίες για αιρετικές δοξασίες κ.ά. Είναι ως το κατηγορητήριο να αναπτύσσει μια συμμαχία με λόγια άλλων, να αποτελεί ένα είδος σύνθεσης μιας ομόφωνης μεν αλλά πολυφωνικής και ομόθυμης απόδοσης κατηγοριών και προθέσεων.</span></div></li><li><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">με το μετασχηματισμό της υποθετικής ερμηνείας σε «αντικειμενική» αλήθεια οπότε εκείνο το «<em>και όπως λέγεται</em>» αποκτά αποδεικτική ισχύ. Μοιάζει να ισχυρίζεται ο κατήγορος ότι "αφού λέγεται έτσι θα είναι": <em>«{και όπως λέγεται} […] με σκοπό να τους κακοποιήσει και να τους οδηγήσει...".</em></span></div></li><li><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">με την αποσιώπηση του δράστη – αποσιώπηση του ποιητικού αιτίου - στην παθητική σύνταξη των ρηματικών φράσεων «<em>συνελήφθη ένοπλη και μεταφέρθηκε</em>». Από ποιον;/ποιους; δεν αναφέρεται (αποσιώπηση). Μήπως είναι κι αυτό ένα γεγονός "αντικειμενικής", "εξω-ανθρώπινης" ευθύνης για αυτή τη σύλληψη, που "αγιοποιεί" και "δικαιώνει" το κατηγορητήριο; Μήπως συνελήφθη από “<em>αυτούς που λέγουν</em>” και άρα η σύλληψή της απηχεί το γενικό αίσθημα;</span></div></li><li><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">με τη δημιουργία μιας συναρθρωτικής πρακτικής σύμφωνα με την οποία το αρματωμένο κοριτσόπουλο συναρθρώνεται, στο επίπεδο του λόγου της κατηγορίας, με δαιμονικές δοξασίες, με δολοφονίες, βλασφημίες, που συγκροτούν ένα σώμα [βλάσφημο και από την άποψη του φύλου] συγκαλυμένης εχθρότητας ενάντια στην αγία Καθολική πίστη, τους ιερείς και το λαό. Από τη μια ένας ένοπλος κοριτσίστικος δαίμονας, δεκαεννέα χρονών, και από την άλλη το άγιο πλέγμα της Εκκλησίας και του λαού. </span></div></li></ul><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">Οι κατήγοροι έχουν βέβαια ένα αδιάψευστο στοιχείο. Την εξωτερική εικόνα από την οποία και με την οποία ξεκινούν την επίθεση εναντίον της Ιωάννας. Το γεγονός, το ορατό γεγονός ότι ενώ είναι γυναίκα «<em>εγκατέλειψε το ένδυμα και τη συνήθεια του φύλου της</em>». Και το ορατό γεγονός ότι «<em>είναι ενδεδυμένη και αρματωμένη σύμφωνα με τη συνήθεια και την κατάσταση ενός άντρα</em>». Αυτό το ορατό γεγονός είναι ερμηνευμένο ήδη στο κατηγορητήριο από την ερμηνευτική οντότητα, δηλαδή την Καθολική Εκκλησία, που διεκδικεί για τον εαυτό της τη μόνη δυνατή, ισχυρή, άρα και "αντικειμενική" ερμηνευτική οντότητα. Αφού είναι γυναίκα και δεν «ενδύεται» με τους γυναικείους ρόλους που αποδίδονται στη γυναίκα από την Εκκλησία, τότε η κατηγορούμενη είναι ένα ον - που σύμφωνα με την ορατή απόδειξη της ενδυματολογικής της εικόνας - αναπνέει και λειτουργεί <em>«ενάντια στο θείο νόμο»</em> και η εικόνα της <em>«αποτελεί βδελυρή βλασφημία προς το Θεό».</em> Η εικόνα της είναι ορατή και άρα μια ορατή εικόνα, που έχει ερμηνευθεί ως <em>«βλάσφημη»</em> από τον μοναδικό ερμηνευτή του θεϊκού, την Εκκλησία. Κατά συνέπεια, αφού είναι ορατή η εικόνα της <em>αρματωμένης ως άντρας παρθένας</em> τότε είναι ορατές και οι αόρατες, φημολογούμενες για την Ιωάννα, δόλιες προθέσεις και δοξασίες της. Επιπλέον -και σύμφωνα με το κατηγορητήριο- η ίδια αποκαλεί τον εαυτό της Κόρη/Παρθένα (βλ. <em>"μια γυναίκα, αυτοαποκαλούμενη κόρη/παρθένα [la Pucelle (the Maid)]"). </em>Αλλά ενώ υπάρχει η δική της επιλογή να αυτοπροσδιορίζεται, η επιλογή της να ενδυθεί ως <em>"άντρας αρματωμένος"</em> και να συμμετέχει στις μάχες είναι αδιανόητη και βλάσφημη. Μπορεί μεν να αυτοπροσδιορίζεται δεν μπορεί όμως να πραγματώνει τον όποιο αυτοπροσδιορισμό της. Μπορεί να αναπνέει αλλά δεν μπορεί να ζει.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000099;"><strong>TO ΣΚΑΝΔΑΛΟ</strong></span> </span><span style="font-family:trebuchet ms;"><br />Σκανδαλώδες και βλάσφημο είναι το γεγονός πως αυτή η γυναίκα αυτοπροσδιορίζεται ως κόρη/παρθένα και έχει επιλογές επί του τρόπου που θα συγκροτήσει κοινωνικά το φύλο της, συμμετέχοντας στις μάχες των Γάλλων. Η συγκρότηση του φύλου μέσα από διαφορετικές κοινωνικές πραγματώσεις, όπως αυτή του αρματωμένου στρατιώτη από μια γυναίκα, είναι βλάσφημη και αιρετική και για έναν ακόμη λόγο. Η πραγμάτωση του κοινωνικού φύλου υπαγορεύεται στο κοριτσόπουλο αυτό από θεϊκές φωνές. Η βλασφημία έγκειται στη σκέψη και μόνον πως είναι δυνατόν ο Θεός να καθοδηγεί μια τέτοια αποκανονικοποίηση μέσω αυτής της ένοπλης παρθένας των μαχών. Μα η επικινδυνότητα δεν σταματά εδώ. Αυτή η γυναίκα λέγοντας ότι ακούει το Θεό μεσολαβώντας ανάμεσα στις φωνές της και τον λαό, καθίσταται, ιδρυτικά, ένα ερμηνευτικό ον πέρα από την μοναδική οντότητα της ερμηνείας, την Εκκλησία. Το σκάνδαλο που διαπράττει είναι μέγα, αφού με τις πεποιθήσεις της αποκαλύπτεται πως το θεϊκό μπορεί να εμφανιστεί και σε ανθρώπους που δεν ανήκουν σε καμία ιεραρχία.Αλλά και πως η δυνατότητα της ερμηνείας είναι δυνατότητα που έχουν όλες και όλοι. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">Κατ΄επέκταση το σκάνδαλο είναι πως ο εκτός άσκησης εξουσίας άνθρωπος μπορεί να έχει ερμηνευτική άποψη στον θεϊκό και ανθρώπινο νόμο. Πως κάθε άνθρωπος είναι δυνατόν να είναι πιστός πολίτης στην Εκκλησία του Δήμου και την Αγορά του Διαλόγου. Μία από τις πολλές μεσαιωνικές προ-γεύσεις της μετά τρεις αιώνες Γαλλικής Επανάστασης. Το σκάνδαλο είναι πως διασαλεύεται η κάθετη ιεραρχία. <em>Πώς μπορεί ένα κορίτσι από αγροτικές περιοχές να ακούει τις φωνές του θεϊκού, όταν διαμεσολαβητής ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους είναι μόνον η υψηλότερη βαθμίδα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας;</em> Μόνον όσοι αποτελούν την υψηλά ιστάμενη εξουσία έχουν τέτοια προνόμια. Κι όμως τώρα αυτό αμφισβητείται από την παρουσία ενός "αρματωμένου αγοροκόριτσου". Μια ανάδυση της υποκειμενικότητας που διεκδικεί έναντι του νόμου τον μετασχηματισμό της όχι μόνον σε υπήκοο του νόμου αλλά και σε δημιουργό του νόμου. Μια ακόμη πρό-γευση των εκλεγμένων πολιτών-εθνικών αντιπροσώπων που νομοθετούν στη δημοκρατία. Η παρουσία της Ιωάννας α</span><span style="font-family:trebuchet ms;">μφισβήτησε, λοιπόν, την ισχύ, το μονοπώλιο, το προνόμιο της μοναδικότητας στην ερμηνεία ενός πλέγματος δυνάμεων, εν προκειμένω της Εκκλησίας και των δυνάμεων που κρύβονται πίσω από αυτήν, δηλαδή, ο Φίλιππος της Βουργουνδίας που την παρέδωσε στους ΄Αγγλους,το Πανεπιστήμιο του Παρισιού-που ενεργούσε για τα συμφέροντα των ΄Αγγλων-και συγκρότησε το δικαστήριο. Αμφισβήτηση που κρίθηκε βλάσφημη, αιρετική και οδήγησε το κοριτσόπουλο από τη Λωραίνη, αυτό το δαιμονικό σώμα της καταραμένης μάγισσας στην πυρά.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><span style="color:#000099;">ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΠΙΜΥΘΙΟ</span></strong><br />Φαίνεται πως όποιος ερμηνεύει τα γεγονότα διαφορετικά από εκείνους που διεκδικούν μόνον για το δικό τους συμφέρον την ισχύ της ερμηνείας τους είναι αιρετικός, αντι-κανονικός (κοριτσόπουλο,που ντύνεται αντρίκια!), και επομένως άξιος να καεί ζωντανός στην πυρά. Κατά συνέπεια η κανονικότητα δεν είναι παρά μια συνεχής διαμάχη για το ποιος ή ποιοι θα κατέχουν το προνόμιο της ερμηνείας των συμβάντων. Για το ποιος ή ποιοι θα έχουν την ισχύ να νομιμοποιούν την ερμηνεία τους ως τη μόνη και αντικειμενική αλήθεια.<br />Ιδού η απαρχή του ολοκληρωτισμού στον δικό μας, δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό.<br />Και ιδού η ρηξικέλευθη παρατήρηση του Νίτσε: «Δεν υπάρχει συμβάν αυτό καθεαυτό.΄Ο,τι συμβαίνει είναι μια ομάδα φαινομένων που <em>επιλέγονται</em> και <em>συντίθενται</em> από ένα <em>ερμηνεύον ον</em>.» [Νίτσε, 1[115]][2]. Aυτό που ενδιαφέρει λέμε πως είναι η πραγματικότητα αλλά αυτό που αποτελεί εμπράγματο ενδιαφέρον μας φαίνεται πως είναι η διαχείριση της ερμηνείας μας για την πραγματικότητα υπό την έννοια της νομιμοποίησης της ισχύος της (της ερμηνείας και της διαχείρισής της). Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Δανός σκηνοθέτης, Καρλ Ντράγιερ, σκηνοθέτησε το μαρτύριο της Αγίας Ιωάννας της Λωραίνης, επτά χρόνια μετά (1927) από εκείνη τη μέρα της 16ης του Μάη 1920, όταν η Εκκλησία την ανακήρυξε αγία. Η Αγία Ιωάννα της Λωραίνης. </span></p><p align="left"><strong><span style="font-family:courier new;color:#000099;">Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ</span></strong></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000099;"><strong>Carl Theodor Dreyer/Καρλ Ντράγιερ (1889- 1968): Το πάθος της Ζαν Ντ' Αρκ / La passion de Jeanne D'Arc (Γαλλία, 1927)</strong></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">Δείτε πώς είναι κάθε μαρτύριο μνησικακίας του ολοκληρωτισμού, δηλαδή κάθε είδους τρομοκρατίας. Δείτε το βλέμμα, το ύφος της μνησικακίας και το βλέμμα της δημιουργικής υποκειμενικότητας που συγκροτείται ακριβώς τις ώρες της αμφιταλάντευσης και της αντίστασής της.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyBOo3lqk1n6S7G1PixdZ170tINw8M5sLeUJoC11HZpw1O9yA2RCnetn-Z1k-vOMIbxb2PTs8c7seTuD-TpGQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></p><p align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dz97O8GhRrCl5VX9ccIcqyjASw7mZW4t5ZBY28eylObxjOZZmF9C-EmgARWZY_4x8zhthXX03vXPaw_Fzkalw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">Carl Theodor Dreyer/Καρλ Ντράγιερ, <em>Το Πάθος της Ζαν Ντ΄Αρκ (Ιωάννας της Λωραίνης)</em> [trailer] με μεταγενέστερη μουσική επένδυση και δίχως μουσική επένδυση όπως επιθυμούσε ο σκηνοθέτης [πηγή: you tube]<br /><span style="color:#000099;"><strong>ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</strong></span><br />[1] <span style="font-size:85%;color:#000000;">Σε ηλικία 13 ετών είδε στον κήπο του πατρικού σπιτιού της το πρώτο από τα οράματά της, όπου παρουσιαζόταν ο αρχάγγελος Μιχαήλ, η αγία Μαργαρίτα και η αγία Αικατερίνη και την καλούσαν να δράσει προκειμένου να απαλλάξει τη Γαλλία από την ταπείνωση που της είχαν επιβάλει οι Άγγλοι με τη συνθήκη του Τρουά στην πιο κρίσιμη φάση του Εκατονταετούς πολέμου και να βοηθήσει τον διάδοχο του γαλλικού θρόνου </span></span><a title="Κάρολος Ζ' της Γαλλίας" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%96%27_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">Κάρολο Z’</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"> να επανακτήσει το στέμμα. Όμως, μόνο το </span><a title="1429" href="http://el.wikipedia.org/wiki/1429"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">1429</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">, αφού υπερνίκησε πολλές δυσκολίες, η Ιωάννα κατόρθωσε να γίνει δεκτή από τον Κάρολο και να πάρει την άδεια να ηγηθεί μιας μικρής στρατιωτικής δύναμης που είχε συγκροτηθεί για να ενισχύσει την </span><a title="Ορλεάνη" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B7"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">Ορλεάνη</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">, μία από τις λίγες πόλεις που είχαν μείνει πιστές στον διάδοχο, την οποία πολιορκούσαν οι Άγγλοι. Μετά την απελευθέρωση της Ορλεάνης, η Ιωάννα συνόδευσε τον Κάρολο στις κατοπινές επιχειρήσεις του απελευθερωτικού πολέμου (Τουρ, Οξέρ, Τρουά) έως την είσοδο στη Ρενς, όπου ο δελφίνος στέφθηκε επίσημα βασιλιάς (</span><a title="17 Ιουλίου" href="http://el.wikipedia.org/wiki/17_%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">17 Ιουλίου</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"> </span><a title="1429" href="http://el.wikipedia.org/wiki/1429"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">1429</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">). Αφού τραυματίστηκε, κάτω από τα τείχη του Παρισιού, η Ιωάννα αιχμαλωτίστηκε σε μια επιχείρηση κοντά στην Κομπιένη από στρατιώτες του δούκα </span><a title="Φίλιππος της Βουργουνδίας" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">Φίλιππου της Βουργουνδίας</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"> (Μάιος </span><a title="1430" href="http://el.wikipedia.org/wiki/1430"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">1430</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">), ο οποίος την παρέδωσε στους Άγγλους. Στη </span><a title="Ρουέν" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BD"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">Ρουέν</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"> δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο, που το είχε ορίσει το πανεπιστήμιο του Παρισιού και ενεργούσε σύμφωνα με τις διαταγές των Άγγλων. Καταδικάστηκε να </span><a title="Εκτέλεση στην πυρά (δεν έχει γραφτεί ακόμα)" href="http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%95%CE%BA%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AC&action=edit&redlink=1"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">καεί ζωντανή</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"> (auto da fe) ως αιρετική, αφού μεταξύ άλλων ντυνόταν αντρικά και έλεγε ότι άκουγε θεϊκές φωνές. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, όταν η Γαλλία είχε πια κερδίσει τον πόλεμο και αναγνώρισε τη συμβολή της Ζ. ντ’ Α. στους νικηφόρους αγώνες, ένα νέο εκκλησιαστικό δικαστήριο απεκατέστησε την τιμή της Παρθένας της Ορλεάνης, η οποία στις </span><a title="16 Μαΐου" href="http://el.wikipedia.org/wiki/16_%CE%9C%CE%B1%CE%90%CE%BF%CF%85"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">16 Μαΐου</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"> </span><a title="1920" href="http://el.wikipedia.org/wiki/1920"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">1920</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"> ανακηρύχθηκε αγία από την </span><a title="Καθολική Εκκλησία" href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">Καθολική Εκκλησία</span></a><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">.<br />[Πηγή: </span><a href="http://el.wikipedia.org/"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">http://el.wikipedia.org/</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">.] Πηγή για το κείμενο του κατηγορητηρίου ο ιστότοπος: </span></span><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;">www.authorama.com/jeanne-d-arc-13.html - 26k</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;"><span style="font-family:trebuchet ms;">[2] Φρίντριχ Νίτσε. <em>Τα τελευταία σημειωματάρια</em>. Μτφρ. Γ.Καράμπελας.Αθήνα: Κέδρος. Το απόσπασμα από το Σημειωματάριο 1 - (φθινόπωρο 1885 - άνοιξη 1886).</span></p><div align="left"><span style="font-size:85%;"></span><br /></div></span>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-48825993942312090732009-01-04T13:39:00.010+02:002009-02-15T21:24:21.909+02:00Το αντίθετο του καλού είναι η αδιαφορία<strong>ΠΑΙΔΙΑ ΕΞΟΝΤΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΓΑΖΑ </strong><br />Τα παιδιά εξοντώνονται στη Γάζα. Το ολοκαύτωμα από το γκέτο των εβραίων της Βαρσοβίας επαναλαμβάνεται στο γκέτο των παλαιστινίων στη Γάζα. <em><br /></em><em></em><strong><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzOYX0f33ua8PILygjBiXGMqipikiRpTYO8nPsXbIhbuQRyXFPTHIIZFI66nNkYtSHFoEWdz9glDnKQGH-9stT_cLIbl6HGzDY6LJzKZEJE7F-LsUS5C2Qu-xoeq7NmTv6iyOZAON9x7k/s1600-h/3108974538_7b12108158.jpg"></a></strong><br /><strong></strong><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dz0ovd0JD2_AmPGd556JVQDibPHj8kkU9yN41j50EelagEF8_lYbagMBcvu-CTKIUcQLaCJ4LVhccS29zJiGg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe><br /><div align="center">πηγή: <a href="http://www.guardian.co.uk/world/video/2009/jan/07/gaza-israel-roundup">http://www.guardian.co.uk/world/video/2009/jan/07/gaza-israel-roundup</a><br /></div><div align="center"><strong></strong></div><div align="center"><strong>Συνύπαρξη είναι σήμερα η απάντηση σε κάθε ρητορική ολοκληρωτισμού. </strong></div><div align="center"><em><strong>Το αντίθετο του καλού δεν είναι το κακό.<br />Το αντίθετο του καλού είναι η αδιαφορία.</strong></em> </div><ul><li>Συνύπαρξη με δικαιώματα ανάμεσα στις γενιές (οι παλαιότερες γενιές, εμείς, δε φτάνει να λέμε ότι κατανοούμε τους νέους και τις νέες μας αλλά πρέπει να διασφαλίσουμε και για αυτούς τα δικά τους δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στο περιβάλλον.</li><li>Συνύπαρξη γλωσσών, φυλών, θρησκειών, κοινωνικών φύλων. </li><li><div align="left">Συνύπαρξη μαθητείας του άλλου με την πολιτική συμμετοχή. </div></li></ul><p align="left">Για το λόγο αυτό - και τις μέρες αυτές - παραπέμπω (ενδεικτικά) στις ακόλουθες οργανώσεις</p><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287419858548707586" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 465px; CURSOR: hand; HEIGHT: 130px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGiG-V5cY_F-YneIwO0f0kzJ47uJTBA40m4c5XO-y58Sgm-a37evJDwNx9p7KUbEzY8v4HTjrA2A-hSU9CI-HNpqXJ6ZleY130bfi4Nq9PBIFhdPI4wYeXwf48J_98JJRXs4feX1bqWdM/s320/index_01.gif" border="0" /> <strong>"Ο κύκλος των γονέων- Φόρουμ των Οικογενειών"</strong> <span style="font-family:Trebuchet MS;"><u><span style="color:#0000ff;"><strong><a href="http://www.theparentscircle.com/">http://www.theparentscircle.com/</a> </strong>για</span></u></span> να διαβάσετε, ακούσετε και δείτε γονείς, εβραίους και παλαιστίνιους, που έχασαν τα παιδιά τους στη Μέση Ανατολή από διάφορες πράξεις βίας (επιχειρήσεις κατοχής του ισραηλινού στρατού, ρουκέτες, επιθέσεις αυτοκτονίας κ.ά.) και βρήκαν το κουράγιο να ενωθούν, να διεργαστούν τον πόνο τους και να διεκδικήσουν ειρήνη και δικαιοσύνη στην περιοχή (δείτε και την ομιλία της Νουρίτ στην ανάρτηση που αμέσως ακολουθεί).<br /><strong>"Το Κίνημα της Μιας Φωνής"</strong> <span style="color:#3333ff;"><strong>(</strong></span><a href="http://www.onevoicemovement.org/"><span style="color:#3333ff;"><strong>http://www.onevoicemovement.org/</strong></span></a><span style="color:#3333ff;"><strong>)</strong></span> για να διαβάσετε, ακούσετε και δείτε πώς νέοι και νέες (και όχι μόνον) εθελοντές, εβραίοι και παλαιστίνιοι, ενεργοποιούνται για τη συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή, πώς επιδιώκουν την άρση κάθε περιορισμού που αντιστρατεύεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.<img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287413502552916834" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 368px; CURSOR: hand; HEIGHT: 294px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4oTQ6h-Y0Z_6rm_CdqGc-82P1h9XJYrSR9C90CVK7m0g3DxCil3cKxtHVk4ATpKdF0t2K7zrhQPXTvv5geOvwxvjbxP6E1QRTdWv3KqQsmvVbcQcBFF2_XE7Rfutb32w3akccclMTnx8/s320/DSC07036.jpg" border="0" /></p><p align="left"><em>"Λεϊλά, φίλη μου στο Λίβανο. Εγώ είμαι εδώ (φροντίζω) για σένα." </em><em>Λέει/γράφει ο πολίτης του Ισραήλ που διαδηλώνει στο Τελ Αβίβ.</em> <strong>"΄Οαση για την Ειρήνη"</strong> <span style="color:#000099;"><strong>(</strong></span><a href="http://nswas.org/"><span style="color:#000099;"><strong>http://nswas.org/</strong></span></a><span style="color:#000099;"><strong>)</strong></span> των Εβραίων, Παλαιστινίων και Αράβων κατά του ολοκληρωτισμού στο Ισραηλινό Κοινοβούλιο, κατά του πολέμου και υπέρ των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων.<br /><a href="http://jewsagainstthewar.org)./"><span style="color:#000099;"><span style="color:#000000;">"Σε</a> μια δημοκρατία κάποιοι είναι οι ένοχοι αλλά όλοι είναι υπεύθυνοι. Το αντίθετο του καλού δεν είναι το κακό. Το αντίθετο του καλού είναι η αδιαφορία.¨ </span></span>Αβραάμ Τζόσουα Χέσελ [Abraham Joshua Heschel]. </p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287482910861036738" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcC8DZAK1-WfN3DZ58kd-bvuLeBCVamWwB97ITjAQA6Jui46CfFiIrth_ELL-b0ZKoWYdniZ0iPRMTc9AGwtXelCB_YTMBa8VENiwPvhnENMyYkHSXsMphyW598383-ytcV4Dw2Vn-AKs/s320/Schwetzingen1+043.jpg" border="0" /> <div align="left">Οι κάτοικοι της γερμανικής πόλης του Μανχάιμ χρηματοδότησαν αυτό το έργο-σήμα μνήμης. Σε αυτόν τον τεράστιο κύβο είναι γραμμένα τα ονόματα 2000 και πλέον γερμανόπουλων εβραϊκής καταγωγής που σφαγιάστηκαν από τους ναζιστές [φωτό Α.Μπέσιος]. Υπάρχουν οι εβραίοι πολίτες του Ισραήλ που επειδή δεν λησμόνησαν τι σημαίνει ολοκληρωτισμός και μίσος παλεύουν μαζί με τους Παλαιστίνιους πολίτες για την ειρήνη. Διαδηλώνουν μαζί, Παλαιστίνιοι-΄Αραβες - Εβραίοι, κατά του πολέμου, κατά της αιματοχυσίας άμαχου πληθυσμού στην περιοχή της Γάζας. Γιατί το ζήτημα δεν είναι οι Παλαιστίνιοι ή οι Εβραίοι. Το ζήτημα είναι ο ολοκληρωτισμός. Και ο ολοκληρωτισμός δεν είναι φυλετική, θρησκευτική, έμφυλη ή βιολογική κατηγορία. Ο ολοκληρωτισμός είναι πολιτική κατηγορία που κατασκευάζει φυλετικές, θρησκευτικές, έμφυλες, βιολογίζουσες διακρίσεις για να μετατρέψει τους πολίτες σε μη-όντα και δολοφονικές μηχανές. <em>Ο αγώνας ενάντια στον ολοκληρωτισμό είναι ο αγώνας της ύπαρξης ενάντια στην ανυπαρξία, ο αγώνας της συνύπαρξης ενάντια στον αφανισμό.</em> <em>Είναι η πολιτική συμμετοχή των πολιτών. Είναι η επαναπολιτικοποίησή μας</em> αν δεν θέλουμε να λεγόμαστε άχρηστοι (και κατά την αρχαιοελληνική γραμματεία). </div><div align="left"></div><div align="left"></div>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-87075584979344271062009-01-02T17:03:00.000+02:002009-01-05T19:36:25.849+02:00Συναντήσεις για ένα καλύτερο ΣΗΜΕΡΑ<div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:180%;color:#000000;"><strong>Metissage </strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong><br /></strong></span><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></em></div><div align="left"><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Επειδή η φύση της πολύτροπης νόησης είναι η δημιουργία μέσα από την ανάμειξη των διαφορών<br />"Ας επιτρέψεις να αράξει στην όχθη σου η διαφορά που μας αρέσει για τους αληθινούς ανθρώπους." </strong></span></em></div><div align="left"><strong><em><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></em></strong><br /><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">Βρέθηκαν λοιπόν εδώ, στη μεταφορά της εικονικότητας, ο παλαιστίνιος θεωρητικός της λογοτεχνίας Εντουάρντ Σαίντ, η ισραηλινή-εβραία γλωσσολόγος Νουρίτ Πελέντ-Ελχανάνο,το γαλλοαφρικανικό συγκρότημα της μουσικής Dump-Metissage, ο ρουμανοεβραίος και γερμανόφωνος ποιητής Πάουλ Τσελάν, η γαλλίδα-αλγερινή-γερμανίδα ΄Ερικα Χάσεμπε-Λουντ, ο ποιητής της Καραϊβικής, Ντέιβιντ Γουόλκοτ. Kαι θα επανέλθουμε με κείμενα και αναλύσεις.<br />Bαγγέλης Ιντζίδης </span></div></span><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><div align="left"><br /></span></strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Χωρίς πατρίδα<br />Απόσπασμα από κείμενο του Εντουάρντ Σαϊντ [1] </strong></span><br /></div><div align="left"><em><strong><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Παλαιστίνη -> Λίβανος -> Αίγυπτος -> ΗΠΑ </span></span></strong><br /></em><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">«Οι οικογένειές μας ψώνιζαν τρόφιμα στου Γκρόπι, μιλούσαν σπαστά γαλλικά με τους χαρακτηριστικούς ΄Ελληνες ή Αιγυπτίους [2]– μέλη του προσωπικού της κομψής αίθουσας τσαγιού – εκεί που ήταν ξεκάθαρο, ότι όλοι μπορούσαμε να συνεννοηθούμε καλύτερα στα αραβικά. ΄Ημουν περήφανος για τη μητέρα μου που μιλούσε αραβικά, αφού μόνον εκείνη από όλη την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκαμε ήξερε καλά τη γλώσσα, είχε μορφωθεί βάσει αυτής και δε φαινόταν να νιώθει ότι μειονεκτεί κοινωνικά όταν τη χρησιμοποιεί. Ωστόσο η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν τέτοια ώστε η χρήση της γαλλικής σου έδινε περισσότερο κύρος (ίσως το πιο πολύ που υπάρχει).[…] Οι τρεις γλώσσες έγιναν ένα επικριτικό ευαίσθητο θέμα για μένα όταν έφτασα περίπου δεκατεσσάρων ετών. Τα αραβικά ήταν απαγορευμένα και «λεβαντίνικα», τα γαλλικά ήταν πάντοτε «δικά τους», όχι δικά μου, τα αγγλικά ήταν ενδεδειγμένα ωστόσο μη αποδεκτά, ως γλώσσα των μισητών Βρεατανών. Από τότε με συναρπάζει υπερβολικά ο μηχανισμός των γλωσσών, καθώς μετακινούμαι αυτόματα μέσα στο μυαλό μου ανάμεσα σε τρεις πιθανότητες. Ενώ μιλώ αγγλικά, σκέφτομαι και συχνά προφέρω την αντίστοιχη αραβική ή γαλλική λέξη, κι ενώ μιλώ αραβικά αναζητώ τις ανάλογες γαλλικές και αγγλικές λέξεις, προσδένοντάς τις στις φράσεις μου σαν τις αποσκευές στα πάνω ράφια, ώστε να υπάρχουν αλλά κατά κάποιον τρόπο να είναι εγκλωβισμένες και επιβαρυντικές.Μόλις σήμερα που είμαι πάνω από εξήντα ετών μπορώ να νιώσω πιο άνετα όχι μεταφράζοντας αλλά μιλώντας ή γράφοντας απευθείας σε αυτές τις γλώσσες, σχεδόν τόσο άπταιστα σαν να ήταν μητρικές μου. Μόλις σήμερα μπορώ να ξεπεράσω την αποξένωσή μου από τα αραβικά εξαιτίας της παιδείας και της εξορίας και να τα απολαύσω.»<br />[Edward W. Said. 2003. <em>Xωρίς Πατρίδα</em>. Μτφρ. Ε.Ψωμιάδου. Αθήνα: Παρατηρητής: 281 - 282]</span></span></div><div align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span> </div><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"> <iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxYZCTCRRA2JaOZV4i_ikCIo1ZAAgoAys-XrjlnSpMID4pYQfrG1fR4tjcGShKWODkQMx7KoE0FFwmr7KMQhg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></span></div><div align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;">Ο Εdward Said μιλά για τη ζωή του</span></div><p align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>Ο Φρόυντ και οι μη Ευρωπαίοι<br /></strong><em>Από τη διάλεξη (2001) του Εντουάρντ Σαϊντ στη Μνήμη του Φρόυντ, επ’ αφορμή των 100 χρόνων από την έκδοση της «Ερμηνείας των Ονείρων».</em> </span></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">«Οι Παλαιστίνιοι που ζούσαν στην προ του 1948 Παλαιστίνη δεν μπορούν ούτε να επιστρέψουν (στην περίπτωση των προσφύγων) ούτε να αποκτήσουν γη, όπως μπορούν οι Εβραίοι. Σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα των σκόπιμα προκλητικών υπενθυμίσεων του Φρόυντ [3] ότι ο ιδρυτής του ιουδαϊσμού δεν ήταν Εβραίος [4], και ότι ο ιουδαϊσμός αρχίζει στο έδαφος του αιγυπτιακού, μη εβραϊκού μονοθεϊσμού, η ισραηλινή νομοθεσία αντιτίθεται, απωθεί, ακόμα και ακυρώνει το άνοιγμα της εβραϊκής ταυτότητας προς το μη-εβραϊκό υπόβαθρό της που προσεκτικά διατηρούσε ο Φρόυντ. Το επίσημο Ισραήλ έχει εξαφανίσει, τρόπον τινά, τα πολύπλοκα στρώματα του παρελθόντος [5]. Σε αντίθεση ο Φρόυντ – όπως εγώ τον διαβάζω στο πλαίσιο της ιδεολογικά συνειδητής πολιτικής του Ισραήλ – έχει αφήσει σημαντικό χώρο στους μη Εβραίους προγόνους και συγχρόνους του ιουδαϊσμού. Μα άλλα λόγια: ανασκάπτοντας την εβραϊκή ταυτότητα, ο Φρόυντ επέμενε ότι αυτή δεν ξεκινάει από τον εαυτό της αλλά αντιθέτως από άλλες ταυτότητες (την αιγυπτιακή και την αραβική ταυτότητα)[…]» [Edward W. Said. 2005. <em>Ο Φρόυντ και οι Μη-Ευρωπαίοι</em>. Μτφρ. Σ.Μιχαήλ. Αθήνα: ΄Αγρα: 62-63]. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><strong>Aντανακλάσεις στην εξορία [6] </strong></span><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">« Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πρωταρχικά εξοικειωμένοι με μια κουλτούρα, ένα περιβάλλον, μια πατρίδα/ οι εξόριστοι γνωρίζουν τουλάχιστον δύο και αυτή η πολλαπλότητα της θέασης τους δίνει συνείδηση των ταυτόχρονων πολλών διαστάσεων, μια συνείδηση των ταυτόχρονων πολλών διαστάσεων, μια συνείδηση που είναι, για να δανειστώ μια φράση από τη μουσική, αντιστικτική. Για έναν εξόριστο, οι συνήθειες της ζωής, η έκφραση ή η δραστηριότητα στο νέο περιβάλλον επισυμβαίνουν αναπόφευκτα σε σύγκρουση με τη μνήμη αυτών των πραγμάτων σε ένα άλλο περιβάλλον»<br /><span style="font-size:85%;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ </span></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><span style="font-size:85%;"><br />[1] Edward W. Said (1935 – 2003), Παλαιστίνιος θεωρητικός της λογοτεχνίας, πολιτικός ακτιβιστής για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων (και όχι μόνον), μέλος του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου (1977 – 1991), καθηγητής της Αγγλικής και Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Columbia, ένας από τους θεμελιωτές της μετααποικιακής θεωρίας.<br />[2] πέρασε μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων στο Κάιρο, και στο Λίβανο.<br />[3] την φροϋδική ψυχανάλυση χαρακτήρισαν οι ναζί ως εβραϊκή επιστήμη καταδιώκοντας κάθε ψυχαναλυτή (εβραίο ή μη) στη ναζιστική γερμανία<br />[4] εννοεί τον Μωϋσή<br />[5] πολύπλοκά επιστρώματα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει σε κάθε πολιτισμικό περιβάλλον.</span></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">[6] Said, <em>Reflections on Exile</em>, 186. Στο Edward W. Said. 2005. <em>Ο Φρόυντ και οι Μη-Ευρωπαίοι</em>. Μτφρ. Σ.Μιχαήλ. Αθήνα: ΄Αγρα: 17]. </span></p><div align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></div><div align="left"><strong><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">«Ο θάνατος οποιουδήποτε παιδιού ισοδυναμεί με τον θάνατο του κόσμου όλου»[1]</span></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"> </span></strong></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Νουρίτ Πελέντ-Ελχανάν, [Nurit Peled-Elhanan][2] </strong></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em><strong>(Εβραϊκό Παν/μιο Ιερουσαλήμ)</strong></em></span></div><p align="left"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></strong></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>΄Οταν ο πρωθυπουργός του Ισραήλ και ο Δήμαρχος της Ιερουσαλήμ ζήτησαν να τη δουν και να τη συλλυπηθούν για την απώλεια της κόρης της από επιδρομή παλαιστίνιου καμικάζι εκείνη αρνήθηκε καταγγέλοντας το νομικό και πολιτικό καθεστώς του Ισραήλ για την άδικη αντιμετώπιση των Παλαιστινίων και επομένως για την απουσία της ειρήνης από την περιοχή. Καταδικάζει κάθε ολοκληρωτικό φονταμενταλισμό από τη μεριά του Ισραήλ και τείνει μαζί με άλλους Ισραηλινούς χέρι ειρήνης και φιλίας στους Παλαιστίνιους ενάντια στον πόλεμο, στην αδικία και στον ολοκληρωτισμό. Δείτε και προπάντων ακούστε πώς μιλάει για όλα αυτά στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ. Αποσπάσματα της ομιλίας αυτής έχουμε αναρτήσει παρακάτω (αναδημοσιεύοντας από την εφ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 9/12/2006).</em></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyt--jsPOW3iRtTLiqCs6VyGfwlUoAFnNWqxPt4bUnHYi6nnsPTS2GljPWMHdHTlJRVtG_C7qtfYny7CFjewA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></strong></span></p><p align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyqgORwkR2D4tvX2gomb_znzEmr5gGGFSQszzRpN-l2rBig725S79yO2XJeC5udBtyvbupq3Qz3gIS4hOChHw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></strong></span></p><p align="right"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">(πηγή:</span><a href="http://www.youtube.com/watch?v=XBkWmeebn2w"><span style="color:#000000;">http://www.youtube.com/watch?v=XBkWmeebn2w</span></a><span style="color:#000000;">)</span></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">[…] Θα σας καλοδεχτούν εκεί κάτω, παιδιά μου. Κανείς δεν θα σας πειράξει, επειδή ξεκινήσατε μια μέρα αμέριμνα να πάτε στα σχολεία σας ή επειδή φορέσατε μαντίλα στο κεφάλι ή απλώς επειδή έτυχε να ζείτε σε κάποιο επικίνδυνο μέρος. Αναπαυθείτε εν ειρήνη. Ολοι εκεί κάτω, στον υπόγειό σας κόσμο, είστε ισάξιοι. Εκεί, τα παιδιά της Παλαιστίνης κατοικείτε δίπλα-δίπλα με τα παιδιά του Ισραήλ. Θύματα και θύτες μαζί. Εκείνοι που σκοτωθήκατε, και εκείνοι που σκοτώσατε - εξαπατημένα θύματα και εσείς, οι τελευταίοι.Ο θάνατός σας δεν έφερε ειρήνη. Ο κόσμος εξακολουθεί να ζει ωσάν να μη χύθηκε ποτέ τόσο αίμα. Το δικό σας αίμα. Γιατί οι ηγέτες, βλέπετε, αυτής της Γης, συνεχίζουν να παίζουν τα δολοφονικά τους παιχνίδια, χρησιμοποιώντας εσάς ως τα ζάρια και τα πιόνια τους, αλλά και το δικό μας πένθος ως καύσιμο για τις δολοφονικές τους μηχανές.Αυτό είναι το σύστημα που υπαγορεύει τη σχέση μεταξύ των Παλαιστινίων και ημών. Ενα σύστημα που, μέσω των γονιών, των δασκάλων και των πολιτικών ηγετών, μολύνει τα μυαλά των παιδιών μας, και τα κάνει, αντί να επιδιώκουν την ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη με τους γείτονές τους, να τους σκοτώνουν, να τους ταπεινώνουν και να καταστρέφουν τα σχολεία, τις βιβλιοθήκες και τα νοσοκομεία τους. Είναι το σύστημα που έχει πείσει αυτά τα ευάλωτα παιδικά μυαλά ότι η δολοφονία που διαπράττουν, έχει νομική υπόσταση και εύηχες εξηγήσεις, όπως "εκκαθάριση", "τιμωρία", "επιχείρηση", "αποστολή", και άλλα παρόμοια.[…]<br />Ο ανθρώπινος ψυχισμός, λέει ο Ντόκινς, πάσχει από δύο μεγάλες ασθένειες: την παρόρμηση να συνεχίζει τις βεντέτες από γενιά σε γενιά και την τάση να προσκολλά ομαδικές ταμπέλες στους ανθρώπους, αντί να τους βλέπει ως μεμονωμένα άτομα.[…]Όλοι μας υποφέρουμε πολύ εξαιτίας αυτών των ταμπελών, αλλά μόνον εκείνοι που γνώρισαν τον θάνατο εξαιτίας τους, συνειδητοποιήσαμε, και τώρα πια ξέρουμε, ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από αυτές τις ταμπέλες είναι να τις αρνηθείς. "Οχι, ευχαριστώ", να λες. "Δεν θα με βαφτίσετε εσείς, ούτε χριστιανό, ούτε μωαμεθανό. Ούτε ειρηνόφιλο. Ούτε έξυπνο. Ούτε διαλεκτό. Θα αποφασίσω μόνος μου τι είμαι και δεν θα το κάνω βούκινο". Ο μόνος τρόπος για να κατανικήσει κάποιος τα ψεύτικα συστήματα των αξιών είναι να τα εκθέσει. Τα μικρόβια του μυαλού καταπολεμώνται μόνον εάν αυξηθούν οι φωνές σαν του Ταλ ή άλλων Ισραηλινών διαφωνούντων, όπως είναι εκείνοι που ανήκουν στην οργάνωση "Μαχητές για την Ειρήνη". […]</span></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><em>Είναι καιρός να πούμε στους ανά τον κόσμο Εβραίους ότι ο μόνος τρόπος για να αποθαρρύνουμε τον αντι-σημιτισμό είναι να το κάνουμε καταδικάζοντας τη μόνη κυβέρνηση στον κόσμο που στέλνει νεαρά αγόρια και κορίτσια σε σίγουρο θάνατο, και που τιμωρεί σε σημείο γενοκτονίας ένα ολόκληρο σημιτικό έθνος {ενν. και τους Παλαιστινίους}.</em> <em>Είναι καιρός να τους εξηγήσουμε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση του Ισραήλ, και ότι αυτή -μαζί με τις ενέργειες του ισραηλινού στρατού -και όχι κάποιο αρχέγονο μίσος για την εβραϊκή φυλή- είναι ο λόγος της εφεύρεσης ενός νέου συμβόλου που βλέπουμε συχνά τελευταία στις φιλο-παλαιστινιακές διαδηλώσεις, όπου το αστέρι του Δαβίδ έχει εξισωθεί με τη χιτλερική σβάστικα.</em></span></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">[1] Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία- 09/12/2006, Ισραηλινοί κατά του πολέμου και της κατοχής [http://www.enet.gr/online/online_obj?pid=121&tp=T&id=76891060]. Η ανάρτηση αυτή αποσκοπεί να καταδικάσει κάθε ολοκληρωτικό φονταμενταλισμό που καθώς ενδημεί και από τις δύο πλευρές των εμπλεκομένων στη Μέση Ανατολή στερεί τους λαούς από την ειρήνη και τη δημιουργία.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><span style="font-size:85%;">[2] Η δρ Νουρίτ Πελέντ-Ελχανάν, (Nurit Peled-Elhanan), είναι λέκτορας στην Παιδαγωγική Γλωσσολογία στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Τον Σεπτέμβριο του 1997, η κόρη της Σαμαρντέρ σκοτώθηκε από Παλαιστίνιο «καμικάζι». Εκτοτε, αυτή και όλη η οικογένειά της είναι μέλος της ομάδας «Πενθούντων Οικογενειών Ισραηλινών και Παλαιστινίων για την Ειρήνη». Το 2001 τιμήθηκε με το βραβείο Ζαχάροφ από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είχε πει κάποτε, στη περίφημη «Συγκέντρωση των μαυροφορεμένων Μανάδων», στο Λονδίνο, ότι «εγώ που έχασα την μονάκριβή μου κόρη, λέω ότι ο θάνατος οποιουδήποτε παιδιού ισοδυναμεί με τον θάνατο του κόσμου όλου». Το Σεπτέμβριο 2006, έδωσε μια συγκλονιστική διάλεξη στο Κολλέγιο Κονέτικατ, στην Αμερική, με τον τίτλο «Εκπαίδευση, η Εγκεφαλική Μόλυνση;», μέρος της οποίας αναδημοσιεύεται από την Ελευθεροτυπία.</span><br /></p></span><p align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;"><strong>Iστορίες μνήμης και metissage<br />Απόσπασμα από την ιστορία της Erika Hasebe-Ludt, Γαλλίδας-Αλγερινής-Γερμανίδας που ζει στον Καναδά [1] </strong></span></p><p align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;color:#000000;"><em><strong>ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: </strong></em></span><span style="font-family:Trebuchet MS;"><strong><span style="color:#000000;"><em>Αλγερία->Γαλλία -> Γερμανία ->Καναδάς </em></span><br /></strong></span><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">«Μεγάλωσα στην πόλη με τις γέφυρες – Ζααρμπρούκεν [Saarbrücken] [2]/ «οι γέφυρες του Ζάαρ», κατά μήκος του ποταμού Ζάαρ – ένα μέρος που η ονομασία του σχετίζεται με τη θέση του δίπλα σε ένα ποταμό με δυο μεγάλες γέφυρες και μερικές μικρότερες. Με θυμάμαι να διασχίζω τη μια όχθη προς την άλλη για να πάω σχολείο, στο γυμνάσιο θηλέων [Maedchengymnasium], το σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για κορίτσια όπου πήγα από την έκτη τάξη μέχρι και την δέκατη τρίτη. Δίπλα, ο ποταμός κυλούσε σε μια άλλη χώρα – στη Γαλλία/France/Frankreich/France [3] - κατά μήκος ενός ορίου ρευστού από νερό.[…] Όπως η Χέλενα Σιξού, η γαλλο-γερμανίδα-αλγερινή συγγραφέας μεγάλωσα «στο μέσον της γλώσσας» [4]. Θυμάμαι τον τόπο και τον ήχο και τη ματιά και την υφή της γλώσσας της μάνας μου, εκείνο το ζωντανό σώμα της γλώσσας από την αρχή του ερχομού μου, του δικού μου γίγνεσθαι στο δικό μου κόσμο [5]. ΄Όπως η Χέλενα Σιξού στα γραπτά μου, στη ζωή μου και στη διδασκαλία μου, ο σκοπός μου είναι να μην κλειδώνω το νόημα αλλά να παραδίδω το νόημα/τον εαυτό μου στην ευκαιρία των γλωσσολογικών και κειμενικών διασταυρώσεων, να ξαναφαντάζομαι και να ακούω την ομιλία σε διαφορετικές γλώσσες, να αφήνω τη γλώσσα να μιλήσει. Για αυτό η ζωή μου στο μέσον της γλώσσας γίνεται μια διασταύρωση [6] της μητρικής μου γλώσσας και των άλλων γλωσσών που είναι μέρος της μνήμης της δικής μου, μέρος από τις καταγωγές και τις πραγματικότητες πολλών από τις/τους μαθήτριές/τές μου στη Δυτικές Καναδικές τάξεις όπου τα αγγλικά, πάρα πολύ συχνά, είναι η μοναδική γλώσσα διδασκαλίας. ΄Ετσι αρχίζω με μια αρχή που ξεκινά κάπου στο μέσον, στο μέσον των γλωσσών, διαλέγοντας την ποίηση ανάμεσα στις γενιές και τις ζωές ανάμεσα σε κόσμους και λέξεις. […] Αυτή εδώ είναι μια μνήμη, εύθραστη, που κινδυνεύει να χαθεί, ένα όνειρο μιας μητέρας και της ποίησής της, συγκρατημένης στη μνήμη με την καρδιά [7]. Φέρνει στο νου παλιές ιστορίες και θρύλους και τοπία του σπιτιού μου σε μια διαφορετική ήπειρο και σε μια διαφορετική γλώσσα – μητρική γλώσσα – αυτιά και μάτια από ήχους και εικόνες λέξεων, γλώσσα όπως το σώμα της μητέρας, που είναι μεγαλύτερη από τον εαυτό μου, που με μεταφέρει πάνω της, φέρει το βάρος μου, με ξαναγεννά και έχει εγγράψει μέσα μου ένα γλυκόπικρο νανούρισμα:<br /><br />Schlaflied<br />Einmal wenn ich dich verlier,<br />Wirst du schlafen kοennen, ohne<br />Dass ich wie eine Lindenkrone<br />Mich verfluestre ueber dir?<br /><br />Ohne dass ich hier wache und<br />Worte, beinah wie Augenlider,<br />Auf deine Brueste, auf deine Glieder<br />Niederlege, auf deinen Mund.<br /><br />Ohne dass ich dich verschliess<br />Und dich allein mit deinem lasse<br />Wie einen Garten mit einer Masse<br />Von Melissen und Stern-Anis.<br /><em>(Rainer Maria Rilke)</em></span></span></p><div align="left"><em><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></em><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"></div></span></span><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Νανούρισμα [8] </span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><br />Κάποια μέρα αν σε χάσω,<br />πώς θα κοιμάσαι δίχως<br />τους ψιθύρους μου πάνω σου<br />σαν τα κλαδιά της φλαμουριάς;<br /><br />Δίχως τις ξάγρυπνες λέξεις μου,<br />λες κι είναι βλέφαρα,<br />στα στήθη σου,<br />στα μέλη σου, στα χείλη σου<br /><br />Δίχως την αγκαλιά μου να σε κλείνει </span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">και αφήνοντάς σε μόνη </span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">με ό,τι είναι δικό σου,<br />ένας κήπος πλημμυρισμένος </span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">από δυόσμο και γλυκάνισο<br /><em>(Ράινερ Μαρία Ρίλκε)</em><br /></div></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">[DONALD Dwayne, HASEBE-LUDT Erika, CHAMBERS Cynthia. <em>Memory and Metissage: Three Creation Stories</em>. University of Lethbridge: Lethbridge, Alberta Canada. (Μτφρ. Βαγγέλης Ιντζίδης)] </span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><span style="font-size:85%;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ<br />[1] Το κείμενο είναι γραμμένο στα αγγλικά. Υπάρχουν σε αυτό μερικές γερμανικές λέξεις, φράσεις και στίχοι.<br />[2] Πόλη της δυτικής Γερμανίας, στα γερμανογαλλικά σύνορα<br />[3] και οι τρεις λέξεις για τη Γαλλία στο κείμενο -αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά<br />[4] στο πρωτότυπο: in the middle of language (Cixous & Calle-Gruber1997)<br />[5] στο πρωτότυπο: I be(com)ing in/to<br />[6] στο πρωτότυπο: metissage<br />[7] που την είχε μάθει από στήθους, απομνημονεύσει. Αλλά για μένα αυτή η<br />έκφραση είναι καλύτερα - και σε αυτό το πλαίσιο - να αποδοθεί:<br />«συγκρατημένης στη μνήμη με την καρδιά»<br />(μαθημένης/απομνημονευμένης από καρδιάς)<br />[8] η συγγραφέας παραθέτει το νανούρισμα στα γερμανικά και στα αγγλικά (ελεύθερη απόδοση, Βαγγέλης Ιντζίδης</span>) </span></div><div align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong></strong></span></span></div><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>DUMP METISSAGE [1]</strong></span></span><strong><span style="font-family:trebuchet ms;"> </div></span><span style="color:#000000;"></span></strong><div align="left"><strong><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em>ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Μπενάν/Δαχομέη->Αλγερία -> Γαλλία</em></span></span></strong></div><div align="left"><strong><em><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></em></strong> </div><div align="left"><strong><em><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></em></strong></div><div align="left"><strong><em><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></em></strong></div><div align="left"><strong><em><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></em></strong></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></div><div align="left"><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></em></div><div align="left"><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></em></div><div align="left"><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></em></div><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></div><div align="left"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dy-uwjQevv3KgwUIVmsPwCdZYmCA2sbUhcrmVMoGJbqeTxuVWOuJdZY4WarC-zCzFeUsyTZyQatfGYEbUXKhw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></strong><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">J'ai envie de métissage pour des hommes vrais<br />Et tous ceux qui ont de la rage, vas-y laisse les<br />Ouvre ton rivage à la difference qu'on aime pour des hommes vrais<br />Car demain sera métis, nous sommes la première esquisse<br />Intolérance, racisme il faudra bien que cela finisse<br />Enfant couleur réglisse, ou clair comme de l'anis<br />Il y a tant de saveurs de quoi rester optimiste<br />Mais entre deux cultures comme un équilibriste<br />On marche sur un fil et on subit leurs lois<br />Ici face de paria, là-bas tete de touriste<br />Montre moi le bon chemin pour chez moi.<br />Non ce n'est pas un fardeau<br />Même si parfois j'ai peurQue la couleur de la peau<br />Remplace la vraie valeur<br />Pourtant cela coule de sens comme une évidence<br />C'est lorsqu'on mélange les différence que les cultures avancent<br />Donc j'en ai fait ma force, qu'ils restent dans leur ignorance<br />Car je sais qu'est c'est une chance, quoiqu'ils pensent.</span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">La France est métisse c'est pour ça qu'on l'aime<br />Faut qu'on réagisse sur le monde quoi qu'il advienne<br />Une souffrance, un supplice mes angoisses sont les tiennes<br />J' lève très haut c' foutu drapeau ma terre d'exil mes idéaux<br />Mes couleurs et mes peines pèseront sur vos fardeaux<br />J 'métisse les styles, j'maitrise les flows, mes origines et mon égo<br />Mes racines sont toutes celles qui porteront le flambeau<br />Mon nom est inscrit sur une pièce d'identité<br />Mon coeur a deux pays qui suis-je en vérité?<br />Bénin, France, Algérie, oh laissez moi chanter<br />Que là-bas ou ici je suis toujours étranger<br />Fraternité à fleur de peau est-ce une habitude?<br />Liberté, égalité trop d'incertitude<br />Comment guérir les maux? La haine en nous s'est forgée<br />Et tous deviennent raciste la France a changé<br />Libre de vivre en laissant en bas<br />Les regards hostiles, enfant de la terre regarde en toi<br />Ils ne sont pas crédibles, la génétique défie ces lois<br />Tets A.D.N. bientôt des recherches pour la foi<br />Human race...<br />Citoyens du monde, restons groupés. </span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">----------- ελληνική απόδοση ------------------------<br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Λαχταρώ το μετισάζ για τους αληθινούς ανθρώπους<br />Αυτούς που έχουν οργή, άσε, παράτα τους</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Επίτρεψε να αράξει στην όχθη σου </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>η διαφορά που μας αρέσει στους αληθινούς ανθρώπους. </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Γιατί αύριο θα γίνει [μήτις/μείξη)], είμαστε το πρώτο σκίτσο</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Η μη-ανοχή και ο ρατσισμός πρέπει να τελειώσει </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Παιδί στο χρώμα της γλυκόριζας ή φωτεινό όπως το γλυκάνισο<br />Υπάρχουν τόσες γεύσεις για να μείνεις αισιόδοξος</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Αλλά ανάμεσα σε δυο πολιτισμούς σαν ισορροπιστές<br />Περπατάμε πάνω σε ένα νήμα και υπακούουμε τους νόμους τους </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Εδώ πρόσωπο παρία, εκεί κεφάλι του τουρίστα</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Δείξε μου τον δρόμοι τον καλό για το σπίτι μου<br />Όχι δεν είναι ένα βαρύ φορτίο<br />Ακόμα και αν κάποτε φοβάμαι<br />Ότι το χρώμα του δέρματος<br />Αντικαθιστά την αληθινή αξία</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Αυτό όμως ρέει αναπόδραστα </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Ότι όταν αναμείξουμε τις διαφορές οι πολιτισμοί προχωρούν </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>(Έκανα ότι μπορούσα), ας μείνουν στην άγνοιά τους<br />Γιατί ξέρω ότι είναι μια ευκαιρία, ό,τι και να σκέφτονται</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Η Γαλλία είναι μήτις/μείξη και γι’ αυτό την αγαπάμε<br />Πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτό τον κόσμο ό,τι και να γίνει</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Ένας πόνος, μια οδύνη, οι αγωνίες μου είναι δικές σου</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Σηκώνω πολύ ψηλά αυτή την σημαία της χώρας της εξορίας των ιδανικών μου<br />Τα χρώματά μου οι πίκρες μου θα βαρύνουν στο φορτίο σας</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Ανακατεύω τα στυλ, κυριαρχώ τις ροές, την προέλευσή μου και το εγώ μου</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Οι ρίζες μου είναι όλες αυτές που θα κρατήσουν τον πυρσό</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Το όνομά μου είναι γραμμένο σε ένα δελτίο ταυτότητας<br />Η καρδιά μου έχει δυο χώρες, ποιος είμαι στ’ αλήθεια;</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Μπενέν (Δαχομέη), Γαλλία, Αλγερία, </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>ω! αφήστε με να τραγουδήσω΄</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Η εκεί ή εδώ είμαι πάντα ξένος</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Αδελφότητα στο άγγιγμα του δέρματος είναι μια συνήθεια</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Ελευθερία, ισότης, πολύ αβεβαιότης</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Πώς να θεραπεύεις τα δεινά;<br />Το μίσος μας έχει επιβληθεί</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Και όλοι γίνονται ρατσιστές, η Γαλλία έχει αλλάξει</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Ελεύθεροι να ζήσουμε αφήνοντας παράμερα</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Τα εχθρικά βλέμματα, παιδί της γης κοίτα μέσα σου</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Δεν είναι αξιόπιστη η γενετική </em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>που αμφισβητεί αυτούς τους νόμους</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Τεστ DNA - θα γίνουν σύντομα έρευνες και για την πίστη<br />(χιούμαν ρέης) Ανθρώπινη φυλή…</em></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>Πολίτες του κόσμου, ας μείνουμε μαζί!</em></span></div><div align="right"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em>(Ελεύθερη απόδοση: Π.Χατζημανωλάκη) </em></span></span></div><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"></div></span></span><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><span style="font-size:85%;">[1] Να λοιπόν τι τραγουδά το συγκρότημα των γαλλοαφρικανών στη Γαλλία επιχειρώντας σε επίπεδο μουσικής (dump music) αλλά και σε επίπεδο νοήματος να αναδείξουν πως η πολύτροπη νόηση και ο πολιτισμός είναι προϊόν μιας διαρκούς αναδιάταξης πολύπλοκων πολιτισμικών επιστρώσεων στο χώρο και στο χρόνο.</span> </span></div><div align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></div><div align="left"></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Paul Celan [Πάουλ Τσελάν] [1]</strong></span></div></div><div align="left"><strong><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><em>ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Ρουμανία->Ουκρανία->Γαλλία </em></span></span></strong></div><div align="center"><strong><em><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></em></strong></div><div align="center"><strong><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></em></strong></div><div align="center"><strong><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></em></strong></div><div align="center"><strong><em><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></em></strong></div><p align="left"><strong><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dx7SKLxriJZCa6DR7Xii4709CwgGaDaRUyJ1MNb8aW2W57O_hNgwcPl_DRsu8FQU5oADK4_01WgTMnx9XHhrA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></em></span></strong></p><p align="left"><strong><em><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></em></strong><span style="color:#000000;">(πηγή: </span><a href="http://www.youtube.com/watch?v=gVwLqEHDCQE"><span style="color:#000000;">http://www.youtube.com/watch?v=gVwLqEHDCQE</span></a><span style="color:#000000;">)</span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">«Η γερμανική ποίηση ακολουθεί, πιστεύω, άλλους δρόμους από τη γαλλική. ΄Εχοντας στη μνήμη της τα πλέον ζοφερά πράγματα και τριγύρω της τα πλέον αμφίβολα, δεν μπορεί, όσο και αν αναλογιστεί την παράδοση στην οποία βρίσκεται, να μιλήσει τη γλώσσα που κάποια καλοπροαίρετα αυτιά μοιάζουν ακόμη να προσδοκούν από αυτή. […]μια γλώσσα που μεταξύ άλλων θέλει τη «μουσικότητά» της εγκατεστημένη σε έναν τόπο όπου δεν θα ‘χει πλέον τίποτε κοινό με εκείνη την «ευφωνία» [2] που, περισσότερο ή λιγότερο αμέριμνη, συνέχιζε να ηχεί ακόμη και δίπλα στη μέγιστη φρίκη και μαζί με αυτή»<br />[Paul Celan. 2006. <em>O Mεσημβρινός και ΄Αλλα Πεζά</em>. Μτφρ. Γ.Σαγκριώτης. Αθήνα: ΄Αγρα]<br /><span style="font-size:85%;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ </span></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;">[1] Ρουμανοεβραίος ποιητής (1920 – 1970) από τους σημαντικότερους του εικοστού αιώνα. Διέφυγε του Ολοκαυτώματος στο Παρίσι «για να γράψει ποιήματα στα γερμανικά, στη γλώσσα της μητέρας του και των δολοφόνων της» (Σαγκριώτης, 2006:9)</span></p><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;">[2] «[…] τη συνοδευτική μουσική με την οποία αρέσκονταν τα Ες-Ες να καλύπτουν τον ήχο από τις κραυγές των θυμάτων τους» [Αdorno, στο Celan, P. 2006:133]</span></span></div><div align="left"></div><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:85%;"></div></span></span><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></div><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong></strong></span></span></div><div align="left"><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ<br />Ντέρεκ Ουόλκοτ [Derek Walcott] [1]<br /><em>ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Κένυα -> Κογκό -> Καραϊβική/Δυτικές Ινδίες: Σάντα Λουσία</em></strong><em> </em></span></span></div><p><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong></strong></span></p><div align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwxVLyNAIgGYBGwzWTf2Y4eLtjQD4dr5PVUiVgKyN69Dp4C4X4J72Ejm7wOPr0Fd59vvoKwkM-GWbo2bhMw8Q' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></div><div align="left"><span style="font-family:Trebuchet MS;">(πηγή: www.nobelprize.org)</span></div><div align="left"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">΄Ενας αέρας ρυτιδώνει την καστανίξανθη γούνα<br />της Αφρικής. Οι Κικούγιου[2], γρήγορα σαν μύγες,<br />θρέφονται στα πεδινά ρυάκια του αίματος.<br />Πτώματα σκορπισμένα σ΄έναν παράδεισο.<br />μόνο το σκουλήκι, το αρχιψοφίμι, φωνάζει:<br />«Μη σπαταλάτε τον οίκτο σας σ΄αυτούς τους χώρια πεθαμένους!»<br />Οι σταστιστικές δικαιώνουν και συλλαμβάνουν οι καθηγητές<br />την επιφάνεια μόνο της αποικιακής πολιτικής.<br />Τι σημαίνει αυτό για το παιδάκι το λευκό σφαγμένο στο κρεβάτι;<br />Για τους άγριους, αναλώσιμους σαν τους Εβραίους;<br />[…]<br />[Ντέρεκ Ουόλκοτ. 2006. <em>Ποιήματα</em>. Μτφρ. Κ.Αγγελάκη-Ρουκ, Στ. Παπαδόπουλος. Αθήνα:Καστανιώτης]<br /><span style="font-size:85%;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ<br />[1] Ντέρεκ Ουόλκοτ, ποιητής από την Καραϊβική, Νόμπελ 1992: γεννήθηκε το 1930, στην πόλη Κάστρι της Σάντα Λουσία, νησί των Δυτικών Ινδιών. Οι παππούδες του ήταν κατευθείαν απόγονοι σκλάβων. Η Σουηδική Ακαδημία απονομής του Νόμπελ χαρακτήρισε το έργο του «ποιητικό, πολύ φωτεινό, που βασίζεται σε ένα ιστορικό όραμα, αποτέλεσμα ενός πολύ-πολιτισμικού κατορθώματος». Οι κριτικοί τον θεωρούν ως έναν από τους σπουδαιότερους ποιητές της αγγλικής γλώσσας.<br />[2] Αφρικανική φυλή της Κένυας. Το ποίημα αναφέρεται στη Mau Mau επανάσταση και στην Hola σφαγή τη δεκαετία του 1950.</span></span></div><p><em></em></p>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-52861015244256627262008-12-29T12:00:00.002+02:002009-02-15T21:25:05.518+02:00ΠΕΡΙ ΟΝΕΙΡΙΚΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ<div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><strong><span style="font-size:130%;">ΕΙΣΑΙ ΑΘΩΟΣ/Α ΟΤΑΝ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ</span></strong> [1]</span></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"><em>H προφανέστατη αντίθεση στον "</em>κόσμο"<em> </em><br /><em>δεν είναι "</em>ο χρόνος<em>" </em><br /><em>αλλά</em> "ο κόσμος που έρχεται". </span></span></div><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;">(Βάλτερ Μπένγιαμιν)<br /></span></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="color:#000000;"></div></span></span><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyjCN4qS_ix72E_-KOiB6-FnOrTY77GOwAXTfghhxtCwhxjjgF2jasogmHDAY6GoGXYEppZ6j6_7R_2w82tsw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>"Είσαι αθώος όταν ονειρεύεσαι' τραγουδά ο Τομ Γουέιτς στην ταινία "Καπνός" βασισμένη στο αφήγημα του Πωλ Όστερ "Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ώγκυ Ρεν"</em></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>(</em></span><a href="http://www.youtube.com/watch?v=61pp51kxvVM"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>http://www.youtube.com/watch?v=61pp51kxvVM</em></span></a><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><em>)</em></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Αυτό που θα ονομάζαμε χειροπιαστή πραγματικότητα αλλοιώνεται στην πραγματικότητα του χρόνου. Πρόκειται για μια αντιστροφή; Το πραγματικό είναι πραγματικό εφόσον υπάρχει. Και υπάρχει εφόσον μπορεί κανείς να το προσλαμβάνει με τις αισθήσεις του. Μα καθώς το συγκεκριμένο αλλοιώνεται και γίνεται άλλο στο πέρασμα του χρόνου το αρχικώς πραγματικό χάνεται. Κι αν οι συγκεκριμένοι περαστικοί, που κάθε μέρα φωτογραφίζει, έξω από το μαγαζί του, ο ήρωας του αφηγήματος "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ώγκυ Ρεν" του Πωλ Ώστερ πεθάνουν πάλι το συγκεκριμένο-πραγματικό χάνεται. Κι αν αλλοιωθούν και καταστραφούν τα άψυχα πάλι το συγκεκριμένο χάνεται. Και τι μένει; Μένει μονάχα ο χρόνος. Ως μόνη(;) πραγματικότητα. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Αλλά αν πάψει η πραγματικότητα πάνω στην οποία-μέσω της οποίας-και δια της οποίας αναγνωρίζεται και υπάρχει ο χρόνος τότε ο χρόνος ως μόνη πραγματικότητα για όλα όσα φθείρει παύει να υπάρχει. Γιατί αν ο χρόνος είναι πραγματικός είναι πραγματικός επειδή υπάρχει στην πραγματικότητα που αλλοιώνει ή ακόμη και εξαφανίζει. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Κατά συνέπεια ο χρόνος αλλοιώνει, φθείρει, εξαφανίζει τη μόνη δυνατότητά του να υπάρχει εξαφανίζοντας αυτό που τον μετράει, αυτό που του δίνει μορφή και περιεχόμενο, αυτό που του δίνει ύπαρξη, δηλαδή τα έμψυχα και τα άψυχα δια της φθοράς τους. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Ο χρόνος υπάρχει μέχρις ότου εξαφανίσει όλα όσα υπάρχουν και μετά εξαφανίζεται και εκείνος. Αλλά ποιος μπορεί να τον σταματήσει από αυτή τη φθορά, φθορά δική του καθώς επιφέρει φθορά σε εμάς; </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Και η απάντηση μπορεί και να είναι: Η μνήμη και το βίωμα - η συνείδηση- της μνήμης αυτής της φθοράς. Το βίωμα είναι μια παύση του χρόνου μια παύση γεμάτη χρόνο μέσα στο χρόνο. Αυτή η παύση είναι η γενναιοδωρία μας απέναντι στο χρόνο. Είναι η παύση όπου ο χρόνος χάνει κάθε βέλος προς τα εμπρός ή προς τα πίσω. Χάνει κάθε γεωμέτρησή του. Ευθύγραμμη, κυκλική, σπειροειδής. Είναι όλα μαζί και είναι το βίωμα της παύσης και η παύση του βιώματος μια νέα γεωμετρία πέρα από απλουστευτικά σχήματα. Ναι είμαστε γενναιόδωροι προς το χρόνο ή μπορούμε να γίνουμε γενναιόδωροι προς αυτόν. Για να μην πεθάνει όταν πεθάνουμε εμείς του προσφέρουμε τη μνήμη-την ιστορία-την αφήγηση (προφορική ή/και γραπτή). </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Κι εκείνος είναι γενναιόδωρος μαζί μας. Μας αφήνει στις φωτογραφίες, στα κείμενα, στα τραγούδια, στα μουσεία, στα βιβλιοπωλεία να τον φυλακίζουμε. Μας αφήνει να τον συμπυκνώνουμε στη συνειδητότητα και τη δημιουργία. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Και η συμπύκνωση του βιώματος που εστιάζει στις μικρές και μεγάλες αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου δεν είναι μια επιτάχυνση που μας στέλνει και μας και το χρόνο δια μέσου ημών στο ανύπαρκτο μια ώρα νωρίτερα. Αντιθέτως είναι μια επιβράδυνση. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Γιατί καθώς εστιάζουμε, επιβραδύνουμε το χρόνο και τον αφήνουμε να μας γεμίσει και τον γεμίζουμε και εμείς με την ύπαρξή μας. Τότε ο χρόνος μας φαίνεται πάρα πολύ περιεκτικός και πλήρης όπως ακριβώς νιώθουμε και εμείς. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Ναι έχουμε κάνει μια καλή συμφωνία με το χρόνο. Εφόσον μας ανήκει στη βιωματική μας παύση τον πληρούμε νοήματος και τον επιβραδύνουμε. </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Εφόσον του ανήκουμε μας βιογραφεί κάθε στιγμή και ενυπάρχει στην ύπαρξη πέρα από το δικό μας πέρασμα γιατί δέχεται πριν φύγουμε από δω να τον αποτυπώσουμε στις μνήμες των άλλων μέσα από εμάς τους ίδιους (εννοώ καθενός μας προς τους άλλους).</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Μήτε εκείνος μπορεί να αυθαιρετήσει μήτε εμείς. Αν θέλει ο χρόνος αν θέλουμε και εμείς ας κάνουμε κι αλλιώς...Αυτό είναι μια αίσθηση ελευθερίας και ας φαίνεται αρχικά ως περιορισμός...</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Εύχομαι να κρατηθεί και την επόμενη χρονιά αυτή η συμφωνία.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Ο χρόνος να μη μπορεί χωρίς εμάς και εμείς να μη μπορούμε δίχως εκείνον.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</span></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">[1] Η ανάρτηση αυτή δημιουργήθηκε επ΄αφορμή έναν σχολιασμό στην ανάρτηση της Π.Χατζημανωλάκη </span><a href="http://waxtablets.blogspot.com/"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">http://waxtablets.blogspot.com</span></a><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"> (ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ) σχετική με την αφήγηση του χρόνου στο κείμενο του Πολ ΄Οστερ. </span></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><strong>Ο Χρόνος που Μετράει (Διονύσης Σαββόπουλος)</strong></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxJGw4RKMXyEaqSuovlqL_cphXn6-0Q8HDLbPvtmybSVvIDMuJoARYOwky2RE_IptfKyF8a5EBzw6TYUbTjyw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">www.youtube.com/watch?v=ORGFJlVF7Bo</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Ο χρόνος που μετράει<br />Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<br />Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος- Μουσική: Lucio Dalla</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Καλέ μου φίλε σου γράφω για να παρηγορηθώ /και εξ αιτίας της απόστασής μας, τρελά θα εξηγηθώ./ Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά πως ο γέρο-χρόνος έφυγε μα κάτι άκόμα εδώ δεν προχωρά.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Σπανίως βγαίνουμε έξω κι ας είναι και γιορτές. /Αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και τις σκεπές./ ΄Αλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σα νεκρός / κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πούνε τους περισσεύει και καιρός.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά/ έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πώς και τι./ Θα 'χουμε, λέει, Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστη./ Κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' το σταυρό και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο, / θα βγάζουν λόγο και οι μουγγοί γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο./ Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς, /θα παντρευτούν και οι καλόγεροί μας μα κατόπιν δοκιμής.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν κάτι κρετίνοι, / κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν.</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Βλέπεις αδερφέ μου, τι σου αραδιάζω ακριβέ μου;/Μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω! Έστω σαν όνειρο αν το πάρω!</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;color:#000000;">Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις,βλέπεις Κύριέ μου, παραμιλάω τρεκλίζω,/γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω./Μα αν ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης, /πόσο σκληρό γίνεται τώρα καθώς χανόμαστε μαζί της.</span></p><p><span style="color:#000000;"><span style="font-family:trebuchet ms;">Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ/<br />θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου ειπώ.</span><br /></span><span style="color:#000000;"></p></span><p><br /></p>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-38470071134445503702008-12-20T12:34:00.002+02:002009-05-10T02:02:02.611+03:00SOUTH OF AFRICA - SOUTH OF EUROPE<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyD4MjcZnrAzOawqBBoYD90Q19u8AebZTQ0jXdpMhFvMZ_-NZbC4Sfrspznku4SVU-okbF7QGw4iaT_9WWizQDq8kTcIuOfbRDWd3j4S0Xh581dI1qW4_XFu64xXZ3S-DjP2ruVhuoPn8/s1600-h/SOUTH+AFRICA+2+089.jpg"></a><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>META AΠO TH ΣΦΑΙΡΑ ΗΡΘΑΝ ΟΛΑ<br />KAI ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ ΟΛΑ</strong><br /><br /><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;"></span><div align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><em>Oι αγενείς, οι φαύλοι, οι σκιές ας προσπεράσουν</em><br /><em>τη νιότη ας προστατέψει η ζωή από τους τυμβωρύχους</em><br /><br /><br /></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>Vangelis Intzidis<br /><br /></strong></span></div><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5281822616596270466" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 420px; CURSOR: hand; HEIGHT: 328px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNyfj-AbxSOXy3McFmlcuEsQlLEdpRgMrQ8VtkE7Z0m-bngvslmHPh0cJKKBqc7Q2T_bOxgQR_fsvRuU0ulgav8W8ONBI9YlOgZU1cZUWUNnxEbdooss0adPGr9QULX8gm0RB9Z44O9_Y/s320/SOUTH+AFRICA+1+100.jpg" border="0" /><br /><br /></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>South of Africa<br />The Returning Poems<br /><br /><em>In Memory of Hector Pieterson (1964 born - murdered 16 /06/1976)</em></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><em><br />In Memory of Alexis Gregoropoulos (1974 - murdered 6/12/2008)<br /></em><br /><br /></strong></span><em><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>Johannesburg <br />June – July 2007 </strong></span></em></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><em>Rewriting December 2008<br /></em><br /><br /></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>I. Falling in Johannesburg<br /></strong></span></p><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">I am<br />Seetebogiso [1]<br />singing wooden notes<br />these days with unknown faces<br />A bird on Magic Guarri [2]<br />the pre-world<br />A sheet of gold on Towerghwarrie<br />for all possibilities<br /><br />A Motlhakola in the inner eye<br />striking the naked horizon<br /><br />We are<br />musiciennes du silence<br />waving l' éternel azur<br />the nameless beauties of truth<br />a danced circle around the dying eland of history<br /><br />Oh! Heal<br />my past<br />is yours<br /><br />We are<br />spellings of the unsayable<br />breathing in a waterhole<br /><br />Oh! Heal<br />my past<br />is yours<br /><br />these children with unknown faces<br />these days of June are wounded<br />blood and milk </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"></span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Oh! Lure<br />the ferocious animal out<br />to the real world<br /><br />The sense of sight and of touch<br />weathered images are falling<br />in Johannesburg<br /><br /><br /></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5281822185105938402" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 208px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_1dibWAZsyjsmyOKx_qojMh0RASMbcWruN-fEtnaWCsW4JxjG2iFmSmWZZxviXbLjUR2bs67jhHtJ5GCWkk6M8tMCfB_Tn8KnjS6QDsmgtICL-hGZc60a2pThaVyR_F9iXFWeGKq4Gnc/s320/SOUTH+AFRICA+2+077.jpg" border="0" /></strong> <p align="center"><strong><br />II.</strong> </span></p><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>The Bakubung Gate Love song </strong></span><strong><span style="font-family:Trebuchet MS;"></span></strong><p align="left"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">Under the volcanic tuff<br /><br />Goeiedag dames en here<br />Hoe gaan dit met u? [3]<br /><br />Look<br />the toxic passage of hyena<br />white<br />and<br />black<br />into wool grass of winter<br /><br />Ladies and Gens<br />Touch<br />Smell<br />Read these messages<br /><br />Here<br />I exist<br />There<br />I am starving<br /><br />Look at me<br />as inside your stare echoes the roaring lion<br />on the plateau<br />of Pilanesberg<br /><br />Ladies and Gens<br />Any question?<br /><br />Follow me<br />in the saving smell of the eland<br />forward this shade<br />together<br />with the fear of life<br />Ndza ku rhandza [4]<br /><br />Yebo, sawubona [5]<br /><br />I can hear<br />your lips -<br />the unsayable tongue<br />swayed her hips -<br />whips of the fire<br />on a blue-veined stone<br /><br />Un corps a été mis au monde et maintenu<br /><br />We can see and hear<br />the sun shining freedom beyond meaning<br />that rhythm of your eyes<br />in Mogwase </p></span><strong><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5281820187213621874" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 468px; CURSOR: hand; HEIGHT: 239px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL71cyG9CVVbf_2gXoqtepWbVlUB6l6v9Gc_xXOiA2L0gm0f-4iu5wMkQBQlbA6AJ6ugMO-OdZnfpHK5q2VHOA-UAMNxjF9NT44jPOWUwhGJa-3iztLy3lbppc7mOCGCjGrLDFxpHpghk/s320/SOUTH+AFRICA+1+101.jpg" border="0" /></strong> <p align="center"><strong>III. </strong><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>The Flying Archives<br /></p></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;"></span><span style="font-family:trebuchet ms;"><p align="left"><br /></span></p><span style="font-family:trebuchet ms;">Sometimes<br />I think<br />The world<br />Creating dreams<br /><br />Ka – an washed her clothes at Piet van Wyk’s [6]<br /><br />Sometimes<br />I create<br />The dreams<br />Thinking of you<br />And you<br />Ka – an died of an unknown cause<br /><br />I switch on the light<br />Among the humidity<br />In the empty corners of the house<br />Where<br />The ordinary privacy<br />Reshapes history<br /><br />The widow of Toyowo<br />Killed by a lion when searching for her children<br />Toyowo died of starvation<br /><br />There are some slips<br />In Athens<br />Melting tea with capsicum - peper<br />Immigrant slips<br /><br />There are some slips<br />In South Western Townships<br />Melting kirving balls with spelter - zinc<br />Ageless slips<br /><br />Eumorfia the grandmother of Vangelis </span><p><span style="font-family:trebuchet ms;">Tilled the earth<br /><br />There are tourists<br />In these slips<br />The in and out groups<br /><br />I remember<br />There was one day that I had to leave school<br />After one of the teachers told me<br />That the police came looking for me. [7]<br /><br />Stories about hypnotic poisons<br />When a distant rain comes to us<br /><br />Eumorphia saw her son<br />killed in the civil war of the<br />unknown hands<br />I switch on the light<br />Among the humidity<br />In the empty corners of the house<br />Where the memories are whispering<br />the frozen silence<br />And the poems walk<br />among nails and flowers<br />on every hill<br />of every hope<br />We know<br />How to punish<br />And how to revenge<br />We learned so much about death!<br /><br />Ka – an washed her clothes<br />in earth of Eumorphia<br />where Toyowo gouges fruits and suns<br />in the olive tree </span><br /><span style="font-family:trebuchet ms;">thinking of me<br />and you </span></p><p align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRfFdro4hEiUz5NjuQhx3ipyiajZejfcajxl6WA5Zjf9oKCqynDZ0vUfMrbq5m-lg2ufaPJMJndkLfVoGv0QI-8KTcKzsferC8mc42zDAl-8Gj6cvld305vegZl9G-5iM4AwGvxiVJVIY/s1600-h/SOUTH+AFRICA+2+044.jpg"><span style="font-family:trebuchet ms;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5281821824169130210" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 194px; CURSOR: hand; HEIGHT: 190px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRfFdro4hEiUz5NjuQhx3ipyiajZejfcajxl6WA5Zjf9oKCqynDZ0vUfMrbq5m-lg2ufaPJMJndkLfVoGv0QI-8KTcKzsferC8mc42zDAl-8Gj6cvld305vegZl9G-5iM4AwGvxiVJVIY/s320/SOUTH+AFRICA+2+044.jpg" border="0" /></span></a></p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRfFdro4hEiUz5NjuQhx3ipyiajZejfcajxl6WA5Zjf9oKCqynDZ0vUfMrbq5m-lg2ufaPJMJndkLfVoGv0QI-8KTcKzsferC8mc42zDAl-8Gj6cvld305vegZl9G-5iM4AwGvxiVJVIY/s1600-h/SOUTH+AFRICA+2+044.jpg"></a><p align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRfFdro4hEiUz5NjuQhx3ipyiajZejfcajxl6WA5Zjf9oKCqynDZ0vUfMrbq5m-lg2ufaPJMJndkLfVoGv0QI-8KTcKzsferC8mc42zDAl-8Gj6cvld305vegZl9G-5iM4AwGvxiVJVIY/s1600-h/SOUTH+AFRICA+2+044.jpg"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></a></p><p align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRfFdro4hEiUz5NjuQhx3ipyiajZejfcajxl6WA5Zjf9oKCqynDZ0vUfMrbq5m-lg2ufaPJMJndkLfVoGv0QI-8KTcKzsferC8mc42zDAl-8Gj6cvld305vegZl9G-5iM4AwGvxiVJVIY/s1600-h/SOUTH+AFRICA+2+044.jpg"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></a></p><p align="left"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><br /><p align="center"><br /><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"></span></p><p align="center"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>IV. The Returning Poem</strong> </span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">The rain bewitched!<br /><br />Taken<br />by shades of breaths and whispers and winds<br /><br />Mayibuye [8]<br /><br />Sepedi<br />Sesotho<br />Setswana<br />siSwati<br />Tshivenda<br />Xitsonga<br />Afrikaans<br />English<br />isiNdebele<br />isiXhosa<br />isiZulu [9]<br /><br />as I am<br />IIKabbo [10]<br />asleep into the dreams of a child<br /><br />as I see<br />le hlabile letšatši ka June 16 [11]<br />as I hear<br />the heaven’s thing<br />walks<br />on the tabla<br /><br />a song sung by Moon<br />a song that was once a childish shoe<br /><br />Le hlabile letšatši ka June 16<br />I do not cry with tears<br />I cry with sounds<br />Sepedi<br />Sesotho<br />Setswana<br />siSwati<br />Tshivenda<br />Xitsonga<br />Afrikaans<br />English<br />isiNdebele<br />isiXhosa<br />isiZulu<br /><br />turn back for me<br />stones of prey<br />are dying as a metaphor<br /><br />landscapes of holes<br />healings of herbs<br />the dawned days<br /><br />Mayibuye<br /><br />Africa<br /><br />And the taken poem<br /><br />is returning<br /><br />a vessel into wrinkles<br /><br />of our hands<br /><strong></strong></span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;"><strong>ΝΟΤΕS/ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ<br /></strong></span><span style="font-family:trebuchet ms;">[1] June/Ιούνιος<br />[2] Magic Guarri (English) Towerghwarrie (Afrikaans) Motlhakola (Setswana)<br />[3] Good day ladies and gentlemen<br />How are you?<br />[4] I love you/Σε αγαπώ<br />[5] Yes, I see you/Ναι, σε βλέπω</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">[6] The Archive of Wilhelm Bleek and Lucy LLoyd</span></p><p align="left"><span style="font-family:trebuchet ms;">[7] TRUTH AND RECONCILIATION COMMISSION - YOUTH HEARINGS SUBMISSIONS - QUESTIONS AND ANSWERS - DATE: 22 MAY 1997 NAME: SANDRA ADONIS - CASE: CT/01110 - ATHLONE - DAY 3<br />[8] Έλα πίσω. Κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ οι καταπιεσμένοι φώναζαν Αφρική γύρνα πίσω σε μας<br />[9] Oι επίσημες γλώσσες της Δημοκρατίας της Νοτίου Αφρικής (επίσημες και στο εκπαιδευτικό σύστημα).<br />[10] Aπό τις γενεαλογίες δούλων στη Νότια Αφρική των Μπόερς<br />[11] Όταν ξημέρωνε η 16η Ιουνίου: Η ημέρα που ξεσηκώθηκαν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Σοβέτο, (SoWeTo=South Western Townships) και δολοφονήθηκε ο μαθητής Ηector Pieterson (ανάμεσα σε άλλους νεκρούς). H διαδήλωση είχε σκοπό να αποτρέψει την κυβέρνηση του απαρτχάιντ να επιβάλλει μόνον τη γλώσσα των καταπιεστών Afrikaans ως επίσημη γλώσσα της εκπαίδευσης. </span></p>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-84763170005734656902008-12-11T05:44:00.000+02:002008-12-28T23:50:18.565+02:00ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik7idBZhS1C7Ro2tUp4_7p-mTQd7Qhh6B9S00_VYrDSRuaryffG6kxfHG7JEX7b5aPzsm2yxH3bpaOQH23aQPaJfec8r3d-5BkGUYZW6NtK6hLWbBBtA6eSt9yPnJN8eR7iLNxppIACZE/s1600-h/goethehaus_weimar.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5278426305030872562" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 206px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik7idBZhS1C7Ro2tUp4_7p-mTQd7Qhh6B9S00_VYrDSRuaryffG6kxfHG7JEX7b5aPzsm2yxH3bpaOQH23aQPaJfec8r3d-5BkGUYZW6NtK6hLWbBBtA6eSt9yPnJN8eR7iLNxppIACZE/s320/goethehaus_weimar.jpg" border="0" /></a><br />Τις ημέρες των επεισοδίων στην πατρίδα μου ήμουν στη Γερμανία, επισκέπτης δύο πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των Πανεπιστημίων της Ιένας και της Βαϊμάρης. Τηλεφωνούσα στην Ελλάδα να μάθω, έβλεπα στη γερμανική τηλεόραση και διάβαζα στις γερμανικές εφημερίδες τίτλους όπως αυτός της "Die Welt": "Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται το κράτος και την αστυνομία" με αναφορές στην άρση αυτής της σχέσης εμπιστοσύνης από την εποχή της δικτατορίας (εγώ θα πρόσθετα και όχι μόνον από τότε).<br />΄Ημουν μακριά... Περπατώντας στους δρόμους του Σίλερ, του Γκαίτε, έφτασα μπροστά στο μέγαρο όπου συνετάχθη το σύνταγμα της Βαϊμάρης και όπου αργότερα το 1926, ο Χίτλερ αποφάσισε να ιδρύσει- εκεί στο ίδιο κτίριο- το ναζιστικό κόμμα. Εκεί στη Βαϊμάρη αυτό το χώρο- εργαστήρι ιδεών ήδη από τον δέκατο ένατο αιώνα. Εκεί στη Βαϊμάρη του αρχιτέκτονα του BauHaus, του Γκρόπιους, των στοχαστικών περιπάτων του Καίσλερ, του σπιτιού όπου έζησε για αρκετά χρόνια ο Μπαχ, εκεί όπου διάβασε ο ΄Αντερσεν, για πρώτη φορά, και σε άλλη γλώσσα από τη μητρική του, τα παραμύθια του… Εκεί, τη μέρα της κηδείας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ανακάλυψα το Τουριστικό Γραφείο του Δήμου για τους επισκέπτες της πόλης. Ανάμεσα σε αναμνηστικά αντικείμενα – ημέρες Χριστουγεννιάτικων αγορών και στη Γερμανία- είδα έναν πάγκο με βιβλία.<br />Πλησίασα… εκεί στη Βαϊμάρη, τη μέρα της κηδείας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου… ανακάλυψα έναν πάγκο.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtSIaqmUyKGJ8UeJ3UgC25gK8_87P2KDpl0qU1AzCZVuz6ArC6s3xGaImUdvwqRfge4zmXGy9t6t2ScvcUX6iOJf6iJy6YReqVliLPB7Jb3YhlhdZhUz7rWOUvsZ-H8V0EyVh8YKscUU8/s1600-h/GoetheSiller.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5278426664486942418" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 214px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtSIaqmUyKGJ8UeJ3UgC25gK8_87P2KDpl0qU1AzCZVuz6ArC6s3xGaImUdvwqRfge4zmXGy9t6t2ScvcUX6iOJf6iJy6YReqVliLPB7Jb3YhlhdZhUz7rWOUvsZ-H8V0EyVh8YKscUU8/s320/GoetheSiller.bmp" border="0" /></a><br />Τα βιβλία δεν ήταν για τον Γκαίτε, δεν ήταν για τον Σίλερ. Τα βιβλία αφορούσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης, μόλις μιας πεντάδας χιλιόμετρα πιο εκεί…Τη μέρα της κηδείας του νέου Αλέξανδρου, εκεί στη Βαϊμάρη, ξεφύλλιζα βιβλία για το στρατόπεδο θανάτου του Μπούχενβαλντ. Την ημέρα αυτής της κηδείας διάβαζα πως οι ναζί της περιοχής διαμαρτυρήθηκαν στον Χίτλερ όταν έμαθαν ότι το στρατόπεδο θα ονομαζόταν Εθελμπεργκ θεωρώντας πως δεν ήταν σωστό να ονομαστεί ένα στρατόπεδο με το όνομα αγαπημένου τοπωνύμιου (και χώρου) του Γκαίτε. Καταλάβαιναν πως κάτι δεν ταίριαζε…Καταλάβαιναν.<br />Βγήκα στον παγωμένο αέρα της πόλης. Και καθώς τα μηνύματα ηχούσαν στο κινητό μου από Ελλάδα αντηχούσαν στο μυαλό μου ως επωδός οι ακόλουθες φράσεις και με την ίδια σειρά: Γκαίτε, Σίλερ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος.-Γκαίτε, Σίλερ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος - Γκαίτε, Σίλερ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…..<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEtfwhB7XWmBZTVlgAt96YGXOlAyyYgVEpVAaQtpRVTux-t8IrlAmhKvE_zp04QchbmVD9aRlWFCihuK7R_9WBi99DMC_-u0q-9SZCUNGG55Fg5WpOaIR5nN6Rx-4uGgwdqxtWA8nMje8/s1600-h/4a39b02e9f.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5281804857193759522" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 120px; CURSOR: hand; HEIGHT: 125px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEtfwhB7XWmBZTVlgAt96YGXOlAyyYgVEpVAaQtpRVTux-t8IrlAmhKvE_zp04QchbmVD9aRlWFCihuK7R_9WBi99DMC_-u0q-9SZCUNGG55Fg5WpOaIR5nN6Rx-4uGgwdqxtWA8nMje8/s320/4a39b02e9f.jpg" border="0" /></a><br /><br />Διασχίζοντας το ιστορικό κέντρο της πόλης και πηγαίνοντας προς το Πανεπιστήμιο ΒauHaus απορροφημένος λες από την επωδό-μαγικό ξόρκι, σταμάτησα μπροστά σε ένα γλυπτό που το αποτελούσαν δύο μεγάλες καρέκλες. Ήταν ένα υπαίθριο γλυπτό που εγκαινίασε ο Πρόεδρος του Ιράν στις 27 Ιουλίου 2000, σε ανάμνηση της διασταύρωσης, της συνάντησης, του Γκαίτε με τον Πέρση ποιητή του 14ου αι. Χαφίζ. Τα περσικά ποιήματα μετέφρασε ο Γκαίτε στα γερμανικά. Δύο αντικριστές τεράστιες καρέκλες από μπρούντζο, αντικριστές στον άξονα Ανατολή – Δύση. Συνέχισα το δρόμο μου αφού περιεργάστηκα κάμποσο το γλυπτό προσθέτοντας κι άλλα ξόρκια στη μαγική επωδό μου: Γκαίτε, Σίλερ, Χαφίζ, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…<br />Μετά από δύο μέρες πήρα το τρένο από την Ιένα για την επιστροφή μου μέσω του αεροδρομίου της Φρανκφούρτης... Εκεί στην έξοδο προς την πλατφόρμα του σταθμού με κατεύθυνση δυτικά κι ενώ κάπνιζα στο μοναδικό σημείο που μπορούσα να καπνίσω είδα μια αφιερωματική πλάκα που τράβηξε την προσοχή μου. Πλησίασα και διάβασα: «Στη μνήμη των συμπολιτών μας Εβραίων, Ρομά και Ζίντι που ξεκίνησαν από αυτό το σταθμό για τα φασιστικά στρατόπεδα θανάτου (1933 – 1945)».<br />Το τρένο ξεκίνησε ρυθμικά προς τα δυτικά: Γκαίτε, Σίλερ, Χαφίζ Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2cYy0A6n59X2FUarynVWhRzt8d6TcZWJYN0fskAtZq-SQ8v-Mri1yc0Tz-lM_04U4uAUWV7vO5W5Sf-MpQhirIZUGqpVDJ8dCDjTRDWyJ2o-XAzMVz5F9N-2Dc_OCYsRpU5PC_TUOK-w/s1600-h/3773258_buchenvald_2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5278374663988046194" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 262px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2cYy0A6n59X2FUarynVWhRzt8d6TcZWJYN0fskAtZq-SQ8v-Mri1yc0Tz-lM_04U4uAUWV7vO5W5Sf-MpQhirIZUGqpVDJ8dCDjTRDWyJ2o-XAzMVz5F9N-2Dc_OCYsRpU5PC_TUOK-w/s320/3773258_buchenvald_2.jpg" border="0" /></a><br />Επέστρεψα στην Ελλάδα κι άκουσα σε βίντεο - στους δικτυακούς τόπους των τηλεοπτικών μας καναλιών - έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο και πρύτανη πανεπιστημιακού ιδρύματος να λέει πως «οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων παρακινούν τους νέους και τις νέες της χώρας να κάνουν καταλήψεις και βανδαλισμούς..».Όλοι οι δάσκαλοι; (!) Όλων των βαθμίδων;(!) Παρακινούν;(!). Η μνήμη ενός νεκρού παιδιού, η εκπαιδευτική κοινότητα όλα συλλήβδην παραδομένα στη μαζική ενοχοποίηση. Και από την άλλη δηλώσεις περί ξένων κέντρων. Να φοβηθούμε, να ενοχοποιηθούμε, να παραδώσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες και τις ατομικές ευθύνες στο άσυλο της άγνοιας και του φόβου. Τα νέα σιδηροδρομικά αμαξοστάσια ετοιμάζονται…Γκαίτε, Σίλερ, Χαφίζ Δημοκρατία της Βαϊμάρης, Μπούχενβαλντ, Αλέξανδρος…<br />Βαγγέλης Ιντζίδης<br />Εκπαιδευτικόςβαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-225886829022953816.post-22504027120957431382008-11-29T16:21:00.001+02:002009-02-15T21:26:00.076+02:00Barak Obama - Metissage<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKiju3GHVB58We0CogrvKC43EnQrviZNngcw97cWmosWzGd_FTxyjnVP-Owdo1dzMmiNNSc3zh9ozfVi1igIJhNKHuk4uHi3_KqpoYSsjEXyvbt6LSSBJ4xPOzFG8lApYEOiUV_6ZIGG8/s1600-h/obama1.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5274090371667301458" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 229px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKiju3GHVB58We0CogrvKC43EnQrviZNngcw97cWmosWzGd_FTxyjnVP-Owdo1dzMmiNNSc3zh9ozfVi1igIJhNKHuk4uHi3_KqpoYSsjEXyvbt6LSSBJ4xPOzFG8lApYEOiUV_6ZIGG8/s320/obama1.bmp" border="0" /></a><br /><br /><div>Εστιάζω στη λέξη-όρο διασταύρωση. Metissage= διασταύρωση. Και εστιάζω σε αυτή ως να είναι κόμβος από τον οποίον εκκινούν μια σειρά πολλαπλών καθορισμών αλλά και μια σειρά συμπτωματολογίας (απηχείται εδώ και πολιτική θεωρία και φιλοσοφία[Αλτουσέρ και Λακλάου] και ψυχανάλυση[Λακάν]). Σε αυτές τις συναρθρωτικές σειρές έχουμε από τη μια τη συμπτωματολογία των διασταυρώσεων στον Κάφκα, αυτά τα υβρίδια – οντότητες (Η Μεταμόρφωση, Ο Πύργος) αλλά και αυτά τα υβρίδια χώροι (Η Δίκη). Η ιδιότητα του εφιάλτη αλλά και η διάσταση της καφκικής παρωδίας -εξίσου και ειρωνείας - οφείλεται στο γεγονός ότι αυτές οι διασταυρώσεις, αυτά τα υβρίδια διεκδικούν παρουσία με όρους κανονικότητας.Κατά συνέπεια ναι η μη-κανονικότητα της διασταύρωσης του Ομπάμα κανονικοποιείται καθώς εκείνος εισέρχεται στο Λευκό Οίκο αλλά και ο Λευκός Οίκος υβριδιοποιείται καθώς εκείνος εισέρχεται σε αυτόν, παύει να είναι – άπαξ της ιστορίας – ο Λευκός Οίκος που ήταν για δύο εκατονταετίες. ΄Ετσι και με την είσοδο της διασταύρωσης του Δουμά στο γαλλικό Πάνθεον. Η κανονικοποιημένη Γαλλία δεν είναι πια η Γαλλία του Μάη του 68 στο κέντρο του Παρισιού αλλά η διασταυρούμενη-υβριδιακή Γαλλία στα απόκεντρα του Παρισιού των προαστίων. Αναφέρομαι στις πρόσφατες(και προπέρσινες ανάλογες) ιδιότυπες εξεγέρσεις που έφεραν στο προσκήνιο στην κυριολεξία ανέδειξαν τον πολέμιό τους κ.Σαρκοζί στην Προεδρία της Γαλλικής Προεδρίας. Κι ενώ εν πρώτοις και όντως πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα στους περιθωριοποιημένους και στη γαλλική αστική κανονικότητα, έμμεσα επρόκειτο για τη διεκδίκηση από τη μεριά της διασταύρωσης (γαλλόφωνος αλγερινός τέταρτης γενιάς Γάλλος πολίτης ή και άλλες μεταποικιοκρατικές διασταυρώσεις) μιας εισόδου στη γαλλική κανονικοποίηση ως διασταύρωση. Ακριβώς για αυτό το λόγο δεν θα μπορούσε παρά να αναδειχθεί ως αντίπαλος αυτής της «εξέγερσης» ένας άλλος διασταυρούμενος, δηλαδή ο ουγγρικής, ισπανοεβραϊκής-σαλονικιός- και γαλλικής καταγωγής Νικολά Σαρκοζί. </div><br /><div></div><br /><div>Αλλά είτε κανονικοποιείται η υβριδιακότητα είτε υβριδιοποιείται η κανονικότητα το τι είναι κανονικό και το είναι υβρίδιο παραμένει πάντα ανοιχτό στα ενδεχόμενα τουτέστιν στην ιστορία. Μα αυτήν ακριβώς τη διαλεκτική της διασταύρωσης δεν απηχεί και το γίγνεσθαι (becoming και devenir) του φύλου που συγκροτείται - για να θυμηθούμε και την Μπάτλερ ή και την Ντε Μποβουάρ- μέσα από άλλες απόπειρες αποτυχίας κανονικοποίησης που οδηγούν στα ενδεχόμενα της μορφοποίησής του; Και αυτήν ακριβώς τη διαλεκτική της διασταύρωσης δεν απηχεί και η ιστορία της Νότιας Αφρικής προ-, κατά τη διάρκεια-, και μετά το απαρτχάιντ; <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDDWw6pKskNr77yG_kZdKKacY0LF-vBwmbNMEGxbrR28gCNoPZUP7SRucDWyA4On_s7h9ryw59kGowJWedOgYORnA7vsX4KNgCI4TZNvC9mKDx1eJ3qqJCAKcg1rdqkmMmpy6JeKR2BK4/s1600-h/Dumas1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5274090975971341282" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 180px; CURSOR: hand; HEIGHT: 222px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDDWw6pKskNr77yG_kZdKKacY0LF-vBwmbNMEGxbrR28gCNoPZUP7SRucDWyA4On_s7h9ryw59kGowJWedOgYORnA7vsX4KNgCI4TZNvC9mKDx1eJ3qqJCAKcg1rdqkmMmpy6JeKR2BK4/s320/Dumas1.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />Επομένως η είσοδος της διασταύρωσης του Δουμά στο γαλλικό Πάνθεον δεν σηματοδοτεί παρά μια υβριδιοποίηση του Πάνθεον που με τη σειρά του θα πρέπει να αποφασίσει κανείς ποιανού ενός και ποιων όλων γίνεται όταν αυτοί γίνονται ένα. Και ένα τι; ΄Ένα Υβρίδιο ή μία κανονικότητα ένας κανονισμός κ.ο.κ;Να λοιπόν σε τι μπορούμε να είμαστε αλληλέγγυοι. Σε αυτό το ατελές και ανοιχτό που όσο επιθυμούμε να καταλήξει τόσο περισσότερες ευκαιρίες δίνουμε στη ζωή, δηλαδή στην ιστορία, να διασταυρώνεται. Γιατί αν καταλήξει η διασταύρωση τότε εισερχόμαστε στην ασυλία του θανάτου. Αλλά το Πάνθεον είναι εκεί όχι για το θάνατο παρά για τις ιστορικές μεταμορφώσεις της κανονικότητας της κοινωνικής ζωής.Στην αλληλεγγύη της διασταύρωσης λοιπόν!ΥΓ.<br />Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε ως σχόλιο, στο ιστολόγιο της Πόλυς Χατζημανωλάκη Πινακίδες από Κερί (<a href="http://waxtablets.blogspot.com/">http://waxtablets.blogspot.com/</a>) σήμερα (29/11/08) με αφορμή τις δύο αναρτήσεις που έκανε για την εκλογή του Barak Obama</div>βαγγελης ιντζιδηςhttp://www.blogger.com/profile/10324746935325001203noreply@blogger.com2